«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός αλλά είναι δύσκολο να ΕΙΣΑΙ γονιός» υποστήριζε ο Βίλχελμ Μπος.
Όλοι οι γονείς θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αξίες. Μία από αυτές είναι ο σεβασμός. «Μερικοί γονείς, παρακινούμενοι από μια κυριαρχική αγάπη, παραβλέπουν τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού τους» γράφει ο ψυχίατρος- ψυχοπαιδαγωγός Rudolf Dreikurs στο βιβλίο του Η πρόκληση να είμαστε γονείς,13η έκδοση, Εκδόσεις Θυμάρι.
Με ποιο τρόπο μπορούμε να διδάξουμε στο παιδί μας το σεβασμό;
«Με τις ίδιες τις πράξεις μας,δηλαδή με το να το σεβόμαστε εμείς, να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας, τον σύντροφό μας και τις ανάγκες του….» απαντάει η κ. Βικτώρια Ασκαρίδου. «Πρώτα πρέπει να παρατηρούμε το παιδί μας. Για παράδειγμα, κλαίει. Πρέπει να σκεφτούμε τι κρύβεται πίσω από το κλάμα. Εάν είναι νεογέννητο μέχρι και περίπου 8 μηνών, σίγουρα το κλάμα του είναι η έκφραση μιας ανάγκης και σε καμία περίπτωση δεν είναι χειριστικό. Αν σκεφτείτε ότι το πιο ανυπεράσπιστο πλάσμα είναι ένα βρέφος, το οποίο δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να επικοινωνήσει και να πει ‘πονάω, ‘φοβάμαι’, ‘παρε με αγκαλιά’, ίσως να είμασταν όλοι οι γονείς πιο προσεκτικοί στα καλέσματα του. Οι γονείς μας, μας έλεγαν ότι δεν κάνει καλό η πολύ αγκαλιά , μην το κακομάθεις, δεν θα ξεκολλάει από πάνω σου. Όλα αυτά , βέβαια, τα έλεγαν γύρω στην δεκαετία του ‘80 όταν ο δρ Σπόκ στην Αμερική βγήκε με το βιβλίο του, που έκανε θραύση. και υποστήριζε όλα τα παραπάνω…μια δεκαετία μετά, ζ/ητησε ταπεινά συγνώμη σε όλες τις μαμάδες που τον ακολούθησαν και είπε να δίνουν αγάπη και μόνο αγάπη στα παιδιά τους…. Όμως το μωρό στην βρεφική ηλικία έχει ανάγκη την τρυφερότητα και την αγκαλιά περισσότερο από ποτέ. Έτσι ,λοιπόν, τεντώνοντας προσεκτικά τις κεραίες μας και ακούγοντας τι πραγματικά ζητάει , τότε του δείχνουμε τον απόλυτο σεβασμό που χρειάζεται ένα μωράκι. Αν του δώσετε σεβασμό, αυτό θα εισπράξετε αργότερα από το παιδί σας. Μην φοβάστε ότι θα γίνει ένα κακομαθημένο παιδί. Γι’αυτό το λόγο υπάρχουν τα όρια.
Πολλές φορές έχω ακούσει μαμάδες να λένε «το παιδί μου το έχω μάθει να κοιμάται με φασαρία στο σπίτι ». Αλλά οι ίδιοι οι γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους να μην κάνουν φασαρία , την ώρα που ο ένας από τους δύο γονείς ή και οι δύο κοιμούνται. Αυτό , όμως, το παιδί δεν το έχει διδαχθεί. Μεγάλωσε γνωρίζοντας ότι όταν πήγαινε για ύπνο υπήρχε φασαρία στο σπίτι. Και ,ξαφνικά, οι γονείς απαιτούν να υπακούσει στην εντολή τους. «Το παιδί θα μπει σε μία φάση σύγχυσης και επειδή θα καταλάβει ότι κάποιοι κανόνες τους επιβάλλουν οι γονείς, χωρίς να τους τηρούν οι ίδιοι,θα πάρει διπλό μήνυμα…που πολλές φορές το παιδί δεν ξέρουμε πώς θα το αποκωδικοποιήσει…. Το να κάνεις ησυχία, όταν το παιδί σου κοιμάται, του διδάσκεις ότι σέβεσαι αυτήν την ώρα της ξεκούρασης του και του μαθαίνεις να σέβεται κι αυτό την δική σου ώρα ξεκούρασης
«Μπορείτε να ζητάτε την πιο αυστηρή ειλικρίνεια από τα παιδιά σας- αλλά σκεφτείτε: εσείς οι ίδιοι είστε απόλυτα απαλλαγμένοι από το δόλο και το ψέμα; Το παιδί πρέπει να υπακούει τυφλά και να μην αντιμιλά ποτέ- αποτελείται όμως εσείς τέτοιο υπόδειγμα αναμφισβήτητης υποταγής; » διαβάζω στο βιβλίο Η πρόκληση να είμαστε γονείς, 13η έκδοση, Εκδόσεις Θυμάρι.
Όταν, κάποιες φορές οι γονείς λέμε ψέματα στα παιδιά μας, πως ζητάμε από τα παιδιά μας να λένε πάντα την αλήθεια; Τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα με την πάροδο του χρόνου. Όταν λέω ψέματα στο παιδί μου, εκείνη την ώρα υποτιμώ την νοημοσύνη του και δεν το θεωρώ ισότιμο με εμένα. Οπότε πάλι καταλήγουμε στον σεβασμό…Σέβομαι την προσωπικότητά του και το μυαλό το και όταν κάνω λάθη, του μαθαίνω ότι μπορεί να κάνει λάθη και να μαθαίνει από αυτά, αν αυτό βλέπει να κάνω εγώ… Οι γονείς καλό είναι να εμπιστευτούν τον εαυτό τους, να δουλέψουν οι ίδιοι πάνω στην προσωπική τους ανάπτυξη, να ‘ πετάξουν’ ό,τι περιττό και μη σύγχρονο έχουν μάθει από τους γονείς τους και να εξελιχθούν .
Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά
«Πολλοί γονείς θέλουν τα παιδιά τους να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες, σε τομείς που αυτοί ‘δεν τα κατάφεραν’. Και αυτό δυστυχώς συνήθως δεν είναι συνειδητό και το επιβάλλουν με την δύναμη που ασκούν πάνω στα παιδιά τους. Καλύτερα να αφήσουν το παιδί να επιλέξει και να σεβαστούν την δική του επιθυμία. Το παιδί θα μάθει μέσα από τα δικά του λάθη .Η εμπειρία δεν μεταφέρεται…και αυτό που μπορούν να κάνουν οι γονείς είναι να είναι εκεί για να στηρίξουν το παιδί τους σε κάθε καινούργιο και δύσκολο βήμα. Χωρίς κριτική, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες.
Μία μητέρα μπορεί να απογοητεύτηκε από τις σχέσεις της με το αντίθετο φύλο και να αγκιστρωθεί πάνω από τον γιό της. Ένα ζευγάρι μπορεί να βάλει ‘στη μέση’ τα παιδιά τους και ο ένας να εκδικείται τον άλλον χρησιμοποιώντας τα. Άς παρατηρήσουμε τον εαυτό μας και ας αναρωτηθούμε «Τι κάνω; Γιατί το κάνω αυτό; Ποιος είναι ο στόχος μου και λέω αυτό που λέω τώρα; Τι προσπαθώ να του μάθω με αυτό που κάνω;»
Επειδή είναι δύσκολο να είσαι γονιός, υπάρχουν οι ομάδες γονέων ή ομάδες αυτογνωσίας, που στηρίζουν τους ανθρώπους και του βοηθούν να δουν τα λάθη τους, να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από την φαινομενικά ιδανική αγάπη προς τα παιδιά ..