Προέρχομαι από το χώρο του marketing και της τεχνολογίας. Ασχολήθηκα για πολλά χρόνια με την πώληση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Όταν έγινα μητέρα, θέλησα να μείνω (αρχικά για 40 μέρες) κοντά στη νεογέννητη κόρη μου. Μετά, αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να παραμείνω κοντά της και μακριά από την πολύ πιεστική δουλειά μου για ένα χρόνο. Όταν ο χρόνος πλησίαζε, σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να είμαι σε πλήρη επαφή με το παιδί μου μέχρι να πάει στον Παιδικό Σταθμό, δηλαδή άλλα 2 χρόνια. Και μετά…. …. μετά δεν ήθελα πια με τίποτα να γυρίσω πίσω. Αποφάσισα ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Σπούδασα αυτό που πραγματικά αγαπούσα. Από τότε …..
Είμαι Οικογενειακή Σύμβουλος, ειδικευμένη στις σχέσεις γονιών-παιδιών, σύμφωνα με την προσέγγιση που εισήγαγε ο Alfred Adler και συνέχισε ο Rudolf Dreikurs. Έχω μαθητεύσει κοντά σε διεθνούς φήμης Αντλεριανούς ψυχολόγους του εξωτερικού. Είμαι απόφοιτη του ειδικού τμήματος Συμβουλευτικής Γονέων του Florida Atlantic University και έχω δίπλωμα Θεραπευτικού Συμβούλου του CPCAB (The Counselling & Psychotherapy Central Awarding Body U.K.). Διετέλεσα μέλος τους Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρίας Αντλεριανής Ψυχολογίας, επί σειράν ετών. Έχω παρακολουθήσει και συνεχίζω να παρακολουθώ πολλά σεμινάρια πάνω σε θέματα αυτογνωσίας, διαφορετικών προσεγγίσεων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στις αρχές του 2009 ολοκλήρωσα την εκπαίδευσή μου ως Life Coacher και ανήκω στη διεθνή ομάδα του Neal Donald Walsh (συγγραφέας της best seller σειράς «Συζήτηση με τον Θεό» ).
Την αγάπη μου για τα παιδιά και τη άποψή μου για τη σπουδαιότητα του ρόλου του γονιού την έχω συμπεριλάβει στο βιβλίο μου με τίτλο «Καινούργιοι γονείς για καινούργια παιδιά» όπου εισηγούμαι τρόπους και μεθόδους διαπαιδαγώγησης, βασισμένες στην Αντλεριανή μου παιδία και στην εσωτερική μου αναζήτηση. Περισσότερα για το βιβλίο αυτό στην αντίστοιχη επιλογή της ιστοσελίδας αυτής.
Δέχομαι ιδιωτικά, σε προσωπικές ή ομαδικές συνεδρίες.
Έχω φιλοξενηθεί από πολλές τηλεοπτικές συχνότητες και για αρκετό καιρό παρουσίαζα την εκπομπή «Εμείς οι γονείς».
Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.
Έχοντας ως πιστεύω μου το ότι κάθε όραμα χρειάζεται να υλοποιείται άμεσα και δημιουργικά με τόλμη και έμπνευση έχω ιδρύσει την Αστική Μη Κερδοσκοπική «Ελπιδοχώρι». Μια κίνηση που στοχεύει στη δια βίου μάθηση, στην οικολογία, στην αειφορία και στη βιωσιμότητα, στη φυσική διαβίωση, στην ανακύκλωση και σε πολλές άλλες ξεχασμένες αλήθειες. Περισσότερα για την δραστηριότητα αυτή στο www.elpidohori.gr
Ερατώ Χατζημιχαλάκη
email:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το Μεταμορφωτικό Παιχνίδι (Transformation Game™) που αναπτύχθηκε στην Πνευματική Κοινότητα Findhorn Foundation στην Σκωτία.
Ένα “παιχνίδι” αυτό-ανακάλυψης και αυτό-αποδοχής. Μια αυτογνωσιακή εμπειρία που μοιάζει τόσο μαγική, όσο και απέραντα αποκαλυπτική. Μία μέθοδος να αποστάξουμε την προσωπική μας αλήθεια καθώς αρχίζουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν μια εκπαιδευτική αρένα. Ένας μοχλός ανάληψης ευθύνης.
Μέσα από μια διασκεδαστική, ψυχολογική, πνευματική και θεραπευτική ταυτόχρονα διαδικασία, ανακαλύπτει ο παίκτης τα μοναδικά και πολύτιμα προσωπικά του εφόδια, καθώς και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει καθημερινά στο μονοπάτι της ζωής του.
•Αναγνωρίζοντας τα εφόδιά του, η αυτοεκτίμησή του μεγαλώνει και η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού του αυξάνονται ουσιαστικά.
•Ανακαλύπτοντας τα εμπόδιά του, μαθαίνει πώς να τα υπερβεί, να τα θεραπεύσει, να τα απαλείψει οριστικά.
Ένα εύκολο και ευχάριστο ταξίδι τόσο αυτό-ανακάλυψης όσο και αυτό-αποδοχής που οδηγεί στην μεταμόρφωση των σκέψεων, των συναισθημάτων, των συνθηκών. Η αλλαγή είναι άμεση και φανερή. Την αισθάνεται κανείς από την επόμενη κιόλας μέρα στις σχέσεις του με τους άλλους, με τον εαυτό του και με την ίδια τη ζωή.
Το παιχνίδι της Μεταμόρφωσης (Transformation Game™) είναι μία μέθοδος αυτό-ανακάλυψης που ταιριάζει απόλυτα στον πολυάσχολο άνθρωπο του σήμερα. Απευθύνεται σε όλους εκείνους που θέλουν να ασχοληθούν με την αυτογνωσία τους γρήγορα και παραγωγικά. Γρήγορα γιατί η δομή του ίδιου του «παιχνιδιού» φέρνει στην επιφάνεια αυτό ακριβώς που χρειάζεται να εντοπίσει ο κάθε παίκτης, χωρίς τις άμυνες που μπορεί να λειτουργούν σε μια κλασσική συνεδρία. Ιδιαίτερα βοηθά εκείνους που θέλουν μια άμεση ανακάλυψη της προσωπικής τους αλήθειας σε συγκεκριμένο θέμα που τους απασχολεί.
Δεν χρειάζεται η ψυχοθεραπευτική διαδικασία να γίνεται μέσα από πόνο.
Το παιχνίδι και η χαρά είναι ο τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά.
Ας τον θυμηθούμε.
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ
Κυκλοφορούν τελευταία κάτι έρευνες του τύπου «10 λόγοι που τα παιδιά στην Ολλανδία είναι χαρούμενα», «Πώς θα γίνουμε σαν τους Σουηδούς γονείς», «Τα ευτυχισμένα παιδιά της Δανίας» και άλλες παρόμοιες και είναι αλήθεια πως διαβάζοντάς τες εγείρονται διάφοροι προβληματισμοί και παραλληλισμοί με δυσάρεστα συμπεράσματα.
Κάτι συμβαίνει με την Ελληνική οικογένεια. Κάτι γίνεται με τους Έλληνες γονείς. Αρκεί να βρεθείς σε μια κοινωνική εκδήλωση για να καταλάβεις πως οι σχέσεις δοκιμάζονται προκλητικά. Αν δε η εκδήλωση έχει να κάνει με παιδιά οι στατιστικές πληροφορίες κραυγάζουν το παρακάτω συμπέρασμα. Η ψαλίδα έχει μεγάλο άνοιγμα! Από τη μία έχουμε ένα μικρό ποσοστό γονέων που υπεραπασχολούνται όχι απαραίτητα σωστά μα ούτε και 100% λανθασμένα, αλλά έχουμε και γονείς που ενώ νομίζουν πως ασχολούνται εξαιρετικά πολύ και σωστά με το ρόλο τους κάνουν ότι μπορούν χωρίς να το αντιλαμβάνονται για να ενσταλάξουν στη συνείδηση των παιδιών τους εγγραφές που δεν οδηγούν στην ψυχική υγεία.
Ποιος να είναι άραγε ο τρόπος να αφυπνιστούν αυτοί οι δεύτεροι γονείς; Ποιοι να είναι οι λόγοι που οδήγησαν τον Έλληνα γονιό να αποπροσανατολιστεί τόσο για τις ανάγκες αυτού του ρόλου;
Μεγάλος ο προβληματισμός και είναι ζητούμενο να τον ενστερνιστούν οι νέοι που δεν έχουν γίνει ακόμη γονείς. Ας έχει στο νου του ο επίδοξος γονιός. Όταν κάποιος ξεκινά μια δια βίου δέσμευση θα χρειαστεί να γνωρίζει εκ των προτέρων τους λόγους που τον οδηγούν στην απόφαση αυτή. Η αιτία - προϋπόθεση σε ένα μεγάλο ποσοστό για την επιτυχία ή την αποτυχία των δράσεών μας στη ζωή είναι ο βαθμός αφοσίωσης, το μέγεθος της δέσμευσης που καταθέτουμε γι αυτό που ξεκινάμε. Αν μπει κάποιος στη δράση με ενθουσιασμό, απόλυτη βεβαιότητα πως αυτό που ξεκινά είναι αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο, αυτό είναι που αποζητά η ψυχή του για να νοιώσει την ολοκλήρωση, αυτό είναι που συναντά το όνειρο, τότε και μόνον τότε είναι βέβαιος πως καλώς ξεκινά ότι ξεκινά! Πόσοι όμως ξεκινούν έτσι το οτιδήποτε; Δυστυχώς για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται να έχεις περπατήσει μακριά μονοπάτια αυτογνωσίας ώστε να έχεις μια τόσο ξεκάθαρη και ενθουσιώδη θέση. Το σύνηθες είναι να ξεκινάς με ενθουσιασμό ή χλιαρά και χωρίς επίγνωση. Η όποια θέση συνήθως συνοδεύεται με δεύτερες σκέψεις αμφιβολίας να ελλοχεύουν και να παρεμποδίζουν αργά και βασανιστικά την αισιοδοξία, την ελπίδα και την πίστη στην πρώτη περίπτωση και να ενισχύουν τη χλιαρότητα και την ελλειπή επίγνωση στη δεύτερη.
Έτσι λοιπόν θα ήταν εξαιρετικά σκόπιμο και ιδανικό ταυτόχρονα, να αναρωτηθεί εκείνος που στοχεύει να περπατήσει προς την τεκνοποίηση. Ποιος είναι ο λόγος που γίνεται κανείς γονιός; Από τύχη ή ατυχία; Επειδή είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Επειδή το θέλει ο ένας από τους δύο και άλλος πείθεται για να ικανοποιήσει τον σύντροφό του; Επειδή θέλει να δεσμεύσει τον σύντροφό του; Ίσως γιατί θέλει να δει τη συνέχειά του; Ή μήπως γιατί επιθυμεί να έχει κάποιον να τον φροντίσει στα γεράματα; Πραγματικά θέλει; Έχει εξετάσει όλες τις παραμέτρους; Έχει σκεφτεί ότι μπαίνει σε ένα εγχείρημα που έχει δέσμευση τουλάχιστον για τα επόμενα 20 χρόνια; Ξέρει ότι τα επόμενα 5-6 χρόνια θα είναι χρόνια σκληρής δουλειάς, ξενυχτιού, αλλαγής όλης της δομής που ήξερε; Ξέρει ότι ξεκινά μια πορεία μετάλλαξης για τον ίδιο; Αντιλαμβάνεται ότι τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο με πριν;
Νομίζω πως οι περισσότεροι γονείς δεν αντιλαμβάνονται όταν μπαίνουν συνειδητά ή μη, τυχαία ή προγραμματισμένα στη διαδικασία της τεκνοποίησης ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν και όντας μέσα στην κορύφωση των δυσκολιών που ενέχει ο ρόλος, περιμένουν πότε θα γυρίσουν σε εκείνο που ήξεραν. Κάτι σαν την κρίση δηλαδή. Αν ρωτήσεις, οι μισοί Έλληνες πιστεύουν ότι θα ξυπνήσουν μια μέρα σε εκείνο που ήξεραν. Έτσι μαγικά, τσουπ …. θα βρεθούμε εκεί από όπου φύγαμε….! Δεν αντιλαμβάνονται ότι «αυτό», ό,τι είναι αυτό το «αυτό» ήρθε και θα μείνει. Έτσι και το παιδί. Ήρθε και θα μείνει!
Αντιλαμβανόμενος λοιπόν ο συνειδητός γονιός ότι ο δρόμος δεν έχει γυρισμό, χρειάζεται να επανατοποθετηθεί ως προς τον ρόλο του ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στο τεράστιο έργο που καλείται να φέρει σε πέρας με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.
Άρα:
Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Αυτή η βεβαιότητα για την πορεία της ζωής, θα του δώσει την ευκαιρία να αντιληφθεί πως η ζωή προχωρώντας δημιουργεί νέες συνθήκες και μέσα σ’ αυτές χρειάζεται να μάθει να προσαρμόζεται, να βρίσκει τον καινούργιο του βηματισμό και αναζητώντας τα λειτουργικά στοιχεία της καινούργιας συνθήκης να αγνοεί τα μη λειτουργικά γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει επιλογή. Γι αυτό χρειάζεται να μπαίνει κανείς στην επιλογή αυτή συνειδητά και αποφασισμένα.
Ο ρόλος αυτός είναι ο σπουδαιότερος. Όλοι καλούμαστε να παίξουμε πάρα πολλούς προκλητικούς και απαιτητικούς ρόλους στη ζωή. Ο ρόλος του γονιού όμως είναι εκείνος που διαμορφώνει την επόμενη γενιά. Είναι αυτός που θα φέρει την αλλαγή. Ο γονιός και ο δάσκαλος είναι η πρώτη επαφή του παιδιού με την κοινωνία. Η επιρροή τους είναι απολύτως καταλυτική. Πάση θυσία λοιπόν χρειάζεται να βεβαιώνει καθημερινά τον εαυτό του πως ο ρόλος του γονιού προηγείται όλων των άλλων.
Γονιός δεν είναι μόνο η μητέρα. Σε όλες τις δράσεις που αφορούν το παιδί οι συμμετοχές των πατεράδων είναι ένα ελάχιστο έως ανύπαρκτο ποσοστό. Ποιος θεωρεί ότι οι μητέρες μόνο έχουν την ανάγκη να γίνουν καλύτεροι γονείς; Γιατί έχει καθιερωθεί αυτό; Άραγε όταν η μητέρα θα γυρίσει στο σπίτι ο πατέρας περιμένει εναγωνίως να του μεταφέρει αυτά που άκουσε και τι κρίμα εκείνος έπρεπε να μείνει με τα παιδιά; Αυτό το μοντέλο καλύπτει άραγε η απουσία του; Ή μήπως η μητέρα θα προσπαθήσει δειλά-δειλά να αλλάξει κάτι από τις συνήθειες της οικογένειας και ο πατέρας αδιάφορα ή έκπληκτα ή ενοχλημένα θα εναντιωθεί ακολουθώντας την πεπατημένη; Είναι κοινό μέλημα ο ρόλος του γονιού και όσο πιο πολύ συμφωνούν και συνεργάζονται οι γονείς τόσο πιο ισορροπημένα και χαρούμενα παιδιά μπορούμε να έχουμε.
Η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχίσει και να μεγαλώσει πολύ αλλά κρίνω σκόπιμο να προσθέσω ένα ουσιαστικό στοιχείο που έχω δει να λείπει από το Ελληνικό σπίτι και να μείνουμε σ’ αυτό. Υπάρχει δεδομένη, λανθασμένα, μεγάλη ανάγκη να γίνονται τα πράγματα όπως τα καθορίζει η λογική. Το συναίσθημα είναι απολύτως ξεχασμένη υπόθεση. Η Συναισθηματική Νοημοσύνη είναι ανύπαρκτη στην εκπαίδευση του μέσου Έλληνα. Το εκπαιδευτικό σύστημα περιλαμβάνει πολλές τέτοιες δράσεις μέχρι τα Νηπιαγωγεία και μόλις αρχίσει η Στοιχειώδης εκπαίδευση το συναίσθημα κρύβεται ολοσχερώς πίσω από τις εγκύκλιες γνώσεις. Αν ρωτήσεις έναν ενήλικα τι αισθάνεται το βέβαιο είναι ότι θα σου πει τι σκέφτεται. Χρειάζεται να πλησιάσουν την καρδιά και να απομακρυνθούν από το νου οι Έλληνες γονείς. Ας μην παρανοηθεί παρακαλώ η προτροπή αυτή. Δεν εννοώ να παρέχουν υλικά αγαθά, ή χατίρια, ή ασταθή συμπεριφορά χωρίς όρια που μπερδεύει και αποπροσανατολίζει τα παιδιά για να αποδείξουν την αγάπη τους. Αυτό είναι ένα λανθασμένο μοντέλο που δημιουργεί υπερπροστατευμένες προσωπικότητες το οποίο πολύ συχνά υιοθετείται από παππούδες και γιαγιάδες. Εννοώ να αντιληφθούν αυτό που αισθάνονται και να υποπτευθούν αυτό που αισθάνεται το παιδί τους. Να το αναγνωρίσουν, να το εκφράσουν με λόγια, να το επικοινωνήσουν. Ας αρχίσουν δε να προβάλλουν τα λειτουργικά συναισθήματα πιο ξεκάθαρα και ανοιχτά. Όχι δεν εννοείται η αγάπη και ενώ πολλοί γονείς εκφράζουν απροκάλυπτα την κριτική τους ή τον θυμό τους, θεωρούν πως είναι δεδομένη η αγάπη τους και το παιδί οφείλει να την εισπράττει μέσα από τις ποικίλες όσες παροχές τους χωρίς αυτή να εκφράζεται με λόγια.
Χρειάζεται να επικοινωνείται λεκτικά και η αγάπη και η χαρά, και η ικανοποίηση, και η αναγνώριση και τόσα άλλα. Χρειάζεται να αναφέρεται ο γονιός στις λέξεις που περιγράφουν συναισθήματα για να αρχίσει να τις συνειδητοποιεί και να τις αναγνωρίζει το παιδί. Για να το κάνει φυσικά χρειάζεται να το μάθει. Συναισθηματική εκπαίδευση χρειάζονται οι γονείς. Εκπαίδευση επίσης στην σταθερότητα που μαζί με την συνειδητή ευγένεια οδηγούν στην ισορροπία των συμπεριφορών. Όταν κανείς προσπαθεί συνειδητά να είναι σταθερός στη θέση του και ευγενικός συνάμα τα πράγματα ρέουν γιατί με αυτόν τον τρόπο οριοθετείται με σαφήνεια και καθαρότητα το πλαίσιο της σχέσης. Παραπαίουν οι Έλληνες γονείς ανάμεσα στον αυταρχισμό και την επιτρεπτικότητα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι το ζητούμενο. Χρειάζεται να μάθουν οι γονείς να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες που προκαλούνται στη συνείδηση του παιδιού καθώς αυτό παρατηρεί εξαιρετικά καλά αλλά ερμηνεύει με ελάχιστα, ασαφή ή λανθασμένα κριτήρια. Να μάθουν οι γονείς να καλλιεργούν τη χαρά, την αποδοχή, την ενθάρρυνση (και όχι τον έπαινο), την συνεργασία, την υπεύθυνη ανταλλαγή, την ανάθεση έργου χωρίς επιβολές και αυταρχισμούς. Να καλλιεργήσουν την ευταξία και να ξεχάσουν την πειθαρχεία. Να δημιουργήσουν ένα σαφές και ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο όλες οι δράσεις της οικογένειας αφορούν όλους με την ανάλογη ανάληψη ευθύνης. Να στοχεύσουν στο ευ ζειν, μέσα από απλές απτές και κατανοητές διαδικασίες για τα παιδιά και τους ίδιους. Να έχουν υπομονή και να σκέφτονται ότι ως Μέντορες και Προπονητές ο ρόλος τους είναι να εκπαιδεύσουν τον νεοφερμένο που τους εμπιστεύθηκε ο Δημιουργός κάνοντας τα μεγάλα λάθη μικρότερα ελπίζοντας ότι οι ίδιοι γίνονται η αλλαγή που επιθυμούν να δουν να συμβαίνει γύρω τους.
Μόνο αν αλλάξει ο γονιός θα αλλάξει και το παιδί του. Ακούω συχνά θυμωμένους γονείς να θέλουν να αλλάξουν τα παιδιά τους και προσπαθώ να τους κάνω να αντιληφθούν πως το θέμα όλο είναι στα χέρια τους. Γι αυτό είναι δύσκολα τα πράγματα στην αλλαγή. Γιατί οι γονείς έχουν μια εδραιωμένη συμπεριφορά την οποία δυσκολεύονται να αλλάξουν και περιμένουν με τις νουθεσίες και τα κηρύγματα να κάνει την αλλαγή το παιδί. Το παιδί όμως μαθαίνει από το παράδειγμα όχι από το κήρυγμα. Αλλάζοντας ο γονιός η πιθανότητα της αλλαγής του παιδιού είναι δεδομένη.
«Γίνε η αλλαγή που θες» είναι η προτροπή προς τον γονιό και κάτι που με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια και ευκρίνεια εξέφρασε ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική. «Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα αλλάξω τον κόσμο. Κι αν δεν αλλάξει πάλι εγώ θα φταίω».
Ερατώ Χατζημιχαλάκη
Οικογενειακή Σύμβουλος
Συγγραφέας του βιβλίου «Καινούργιοi γονείς για καινούργια παιδιά»
www.allazo.gr και www.elpidohori.gr
γράφει η Ερατώ Χατζημιχαλάκη
Έρχομαι καθημερινά σε επαφή με την ελληνική οικογένεια. Η επαφή μου με γονείς (κυρίως μητέρες) μέσω των ιδιωτικών μου ραντεβού ή μέσω των ομάδων, μου δίνει μια εικόνα. Η μεγαλύτερη εικόνα όμως έρχεται μέσα από τα λεγόμενα των γονιών και των δασκάλων για οικογένειες που δεν εμφανίζονται σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις ούτε καν στις δωρεάν ομιλίες που κάνω στα σχολεία.
Τι θα κάνουμε με όλους αυτούς τους πλανεμένους γονείς και παππουδογιαγιάδες που μεγαλώνουν νοσηρές προσωπικότητες και νομίζουν πως κάνουν και το σωστό; Πώς θα τους αφυπνίσουμε; Πώς θα τους φέρουμε στο δρόμο της αναγνώρισης των ευθυνών και των ορίων, πολύ περισσότερο των συνεπειών που δημιουργούν κατ’ αρχήν στα ίδια τα παιδιά και έπειτα στην κοινωνία; Πώς θα διδάξουμε τη διάκριση; Παρατηρώ άκρα στις συμπεριφορές των γονιών. Έχουμε εκείνη την ομάδα των ενηλίκων που όντας μειονεκτικοί και άσημοι γαλουχούν τα παιδιά τους να γίνονται μάγκες και θύτες και έχουμε και εκείνους τους μειονεκτικούς και άσημους που με την έλλειψη αποδοχής και παραδοχής οδηγούν τα παιδιά τους στο ρόλο του θύματος. Τι θα κάνουμε για να τα αποφύγουμε και τα δύο που είναι εξ ίσου νοσηρά και απευκταία; Μεγάλος ο προβληματισμός. Μεγάλο το δίλλημα. Υπάρχουν περιπτώσεις που μόνο ο εισαγγελέας θα έπρεπε να παρέμβει. Υπάρχουν οικογενειακές συνθήκες που είναι τόσο νοσηρές για τον ψυχισμό του παιδιού που μόνο ένα υγιές κοινωνικό σύστημα θα έπρεπε να παρέμβει και να εξυγιάνει. Υπάρχει όμως; Για ποιο σύστημα να μιλήσουμε; Το ανύπαρκτο ή το διαβρωμένο;
Και έτσι μένουμε να παρατηρούμε εκ του μακρόθεν ότι πέφτει στην αντίληψή μας και να φτύνουμε τον κόρφο μας που δεν συμβαίνει σε μας. Γινόμαστε όμως μάρτυρες της νοσηρής συνθήκης, γινόμαστε συνεργοί στο τραύμα της κοινωνίας επειδή ανεχόμαστε τον αποπροσανατολισμένο, τον μη αφυπνισμένο, τον εξυπνάκια, τον ανόητο, τον μειονεκτικό που συμπεριφέρεται αλαζονικά γιατί νομίζει πως αυτός και ο κανακάρης του είναι το κέντρο του κόσμου. Γινόμαστε μάρτυρες της νοσηρής συνθήκης που ονομάζεται «δεμένη οικογένεια» με το τριώροφο με τα κλειδιά έξω απ’ τις πόρτες, όπου δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει προσωπικός χώρος και χρόνος, δεν υπάρχει απογαλακτισμός. Γινόμαστε μάρτυρες της θυσίας της γιαγιάς - μάνας που μεγαλώνει τα εγγόνια, βάζει πλυντήρια, μαγειρεύει για «να έρθουν τα παιδιά να τα βρουν έτοιμα»! Τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν ποτέ και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ποτέ. Και στο βωμό της «δεμένης οικογένειες» θυσιάζονται όλοι αλλά κυρίως παραδειγματίζονται λανθασμένα τα παιδιά.
Γινόμαστε μάρτυρες εκείνης της μάνας που αφού δεν κατάφερε να γίνει βασίλισσα επιθυμεί να γίνει βασιλομήτωρ και κάνει στον κανακάρη της αυτά που θα έπρεπε να κάνει από χαρά και επιλογή για τον πατέρα του. Και παρατηρούμε τον πατέρα αποδυναμωμένο και δυστυχή να γίνεται ένα μοντέλο προς αποφυγήν του κανακάρη του. Παρατηρούμε εκείνη τη μάνα που υπομένει τον βάναυσο πατέρα και αναγκάζεται να σκύβει με θλίψη και μελαγχολία και μόνο της μέλημα να είναι οι δουλειές και η τηλεόραση. Τι εξαίρετο παράδειγμα για την κόρη που θέλει να φύγει με την πρώτη ευκαιρία να μην βλέπει να μην ακούει να μην αντιλαμβάνεται τον συμβιβασμό. Και φεύγει με τον πρώτο που της υπόσχεται δράση και νόημα. Αλλά είναι ο κατάλληλος; Πώς να μάθει να επιλέγει! Αφού έζησε όλη τη ζωή μέσα στο συμβιβασμό. Έμαθε να κόβει με το μαχαίρι την δόνηση του συμβιβασμού, του φόβου, του θυμού, των ενοχών μέσα στο σπίτι. Έχω ακούσει πολλούς νέους να λένε. «Δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου». «Δεν έχω τίποτα να κάνω στην απέραντη σιωπή των γονιών μου» «Δεν θέλω να τους ακούω να κατηγορεί ο ένας τον άλλο», αλλά εκείνοι αν τους ρωτήσεις θα πουν "θυσιάζομαι για τα παιδιά" και άλλα τέτοια τραγικά και ολέθρια για τον ψυχισμό του νέου ανθρώπου που υποτίθεται βάζει τα θεμέλια της δικής του συντροφικής ζωής. Πώς να χτίσει σχέσεις! Πώς να συνεργαστεί! Πώς να συνυπάρξει! Πού το είδε αυτό; Ποιος του το δίδαξε;
Χρειάζονται αφύπνιση οι γονείς. Χρειάζονται εκπαίδευση. Χρειάζονται μαθητεία. Δεν υπάρχει σπουδαιότερος ρόλος στη ζωή. Δεν υπάρχει πιο σημαντική ενασχόληση εκτός από εκείνη του γονιού. Ποιος μας έχει πείσει ότι είναι ένστικτος ο ρόλος; Ποιος μας έχει αναγκάσει να θεωρούμε ότι ξέρουμε ενώ δεν ξέρουμε και δεν κάνουμε και καμία προσπάθεια για να μάθουμε. Αφού η πολιτεία δεν το κάνει, αφού το Σχολείο δεν μπορεί γιατί το βάζουν να κάνει άλλα, ας το κάνουν οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων. Ας μην ασχολούνται με τις εμπάθειες και τις ίντριγκες των μεταξύ των σχέσεων. Ας οδηγηθούν να αντιληφθούν πως ο ρόλος τους είναι να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι γονείς και να εμπνεύσουν την αφύπνιση και όσων κοιμούνται ακόμη.
Δεν μπορεί να ακούω από στόματος Διευθυντού Δημοτικού Σχολείου, «κυρία μου τα Σχολεία έχουν γίνει parking παιδιών. Έχω τουλάχιστον 20 ανεπίδοτα ενδεικτικά μαθητών της προηγούμενης χρονιάς στο συρτάρι μου. Δεν έχουν έρθει να τα πάρουν! Δεν έχουν έρθει να μάθουν τι κάνει το παιδί τους στο Σχολείο». Και απ’ την άλλη έχουμε γονείς οι οποίοι παρασυρόμενοι από τις διαδώσεις διασύρουν δασκάλους, εμποδίζουν το έργο του Σχολείου, παρεμποδίζουν τη δομή και την οργάνωση γιατί αμφισβητήθηκε η πρωτιά του παιδιού τους! Ας εμπνευστούν οι Σύλλογοι ιδέες για να φέρουν τους γονείς σε δράσεις συνεργατικές, δράσεις χαράς και ομαδικότητας. Ας δουν πώς να συνδράμουν στη ανάπτυξη σχέσεων. Έτσι κι αλλιώς η γειτονιά έχει εκλείψει ας την αναπαράγουμε στην αυλή του Σχολείου.
Νοσεί η κοινωνία μας. Νοσεί βαρύτατα! Χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Χρειάζεται να λειτουργήσουμε ως πυρήνες αφύπνισης όποιος αντιλαμβάνεται την αλήθεια αυτών που λέγονται σ’ αυτές τις γραμμές ας τολμήσει. Ας γίνει η αλλαγή που θέλει. Ας φανταστεί! Ας οραματιστεί και ας τραβήξει το χορό. Ο δρόμος είναι δύσκολος έτσι κι αλλιώς, καλύτερα να τον πάμε χορεύοντας.
Ερατώ Χατζημιχαλάκη
Οικογενειακή σύμβουλος
Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες με έναν γονιό αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό που ταλαιπωρεί την ελληνική οικογένεια είναι η έλλειψη ορίων. Φαίνεται σαν μην είναι καθόλου σαφές πότε και ποιος χρειάζεται να κάνει κάτι, πόσο μπορεί να διαρκέσει, πότε θα επαναληφθεί και άλλες ποσοτικές και ποιοτικές αποφάσεις. Έτσι πολύ νωρίς οι γονείς αναλαμβάνουν όλες τις υποχρεώσεις και καταλήγουν είτε να εκλιπαρούν, είτε να απαιτούν την συνεργασία των παιδιών, τις περισσότερες φορές χωρίς αποτέλεσμα. Αμέτρητοι καυγάδες θα είχαν αποφευχθεί αν ο καθένας ήξερε τις υποχρεώσεις του και είχε αναλάβει την ευθύνη να τις ολοκληρώσει έγκαιρα και με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί.
Ας θυμόμαστε πάντως πως είναι μια απαραίτητη συνθήκη για το υγιές μεγάλωμα του παιδιού. Μόνον έτσι το παιδί μαθαίνει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους.
Οδηγείται στην υγιή συνύπαρξη, δημιουργεί μια συνθήκη ψυχικής υγείας, γίνεται υγιές μέλος της κοινωνίας.
Αυτό δεν θέλει κάθε γονιός;
Με αγάπη και εκτίμηση
Ερατώ Χατζημιχαλάκη
Οικογενειακή Σύμβουλος
210-9330908/6945958181
www.allazo.gr
www.elpidohori.gr
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers