Σας έχω συνηθίσει σε άρθρα για τα παιδιά και τους γονείς, με συμβουλές και απαντήσεις σε ερωτήματα, αυτή τη φορά όμως γράφω για κάτι διαφορετικό.
Αυτή τη φορά γράφω για την τάση μας να κρίνουμε και να βάζουμε ταμπέλες στους γύρω μας (και στα παιδιά μας!)
Είναι κάτι που κάνουμε καθημερινά, ασυνείδητα ή συνειδητά, σε εσωτερικό μονόλογο ή σε διάλογο με κάποιον άλλο.
Φυσικά, αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε και περνάει από γενιά σε γενιά. Πολλές φορές, όμως, ίσως θα ήταν προτιμότερο να κάνουμε μια παύση της σκέψης /κρίσης /ταμπέλας αμέσως μόλις την αναγνωρίσουμε. "Μισό λεπτό " φωνάζει η καρδιά "δες πάλι καλύτερα την ταμπέλα που έβαλες!
Τι σ' έκανε να το πεις αυτό?" Και ο νους θα απαντήσει "Μα δε βλέπεις πως είναι/τι φοράει/τι είπε /τι κάνει?" "Είδες όμως αυτό που φώναξε η ψυχή του? " λέει η καρδιά. Δεν ξέρεις γιατί είναι έτσι /γιατί το κάνει αυτό /γιατί το είπε αυτό. Δεν έχεις απολύτως καμιά ιδέα τι έχει χαραχτεί στην ψυχή αυτού του ανθρώπου. Πως μπορούμε, λοιπόν, να τον κρίνουμε με μια βιαστική ματιά? Δε σας προτείνω να μην κρίνετε. Αυτό είναι πια αυτόματος μηχανισμός του νου.
Σας προτρέπω όμως να κοιτάξετε πέρα από την ταμπέλα. Να ανοίξετε την καρδιά σας και να νιώσετε την "ενσυναίσθηση" να περάσει μέσα απ κάθε σας κύτταρο.
Ενσυναίσθηση δε σημαίνει συμπάσχω, χαίρομαι/λυπάμαι με τον άλλον ή ζω το δράμα/τη χαρά του.
Ενσυναίσθηση σημαίνει κατανόηση. Σημαίνει ότι κατανοώ ότι ο άλλος είναι διαφορετικός από εμένα. Κατανοώ ότι μπορεί να έχει διαφορετικά βιώματα από τα δικά μου, αντίληψη διαφορετική από μένα και ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ διαφορετική από τη δική μου.
Η οπτική του "γωνία" δεν είναι ίδια με τη δική μου. Και, όπως και σ' έμενα, έτσι και στο συνάνθρωπο μου δόθηκε η ελεύθερη βούληση να διαχειριστεί το "είναι" του με όποιον τρόπο επιλέξει. Αυτό αυτόματα, δε μπορεί να τον κάνει καλό /κακό, χαζό /έξυπνο, ανώμαλο/συνηθισμένο κτλ. Αφήστε την ενσυναίσθηση να είναι οδηγός σας. Τίποτα σ' αυτο τον κόσμο δε μπορεί να χαρακτηριστεί με μια ταμπέλα γιατί τίποτα και κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλο.
Είμαστε όλοι διαφορετικοί κι αυτό μας κάνει μοναδικούς. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που ο νους θα βάλει μία ταμπέλα, ας έρθει η καρδιά να βάλει μιαν άλλη "Να ένας ακόμα μοναδικός άνθρωπος "
Ηλέκτρα Γούζιου