Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι κάνουμε περίπου 60.000 σκέψεις την ημέρα. Και πολλές από αυτές εμπλέκουν τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά: «Δεν έχω αρκετό χρόνο», «δεν έχω τίποτα να φορέσω», «φαίνομαι γελοίος», «το σπίτι μου δεν είναι αρκετά καθαρό», «η ζωή μου θα ήταν καλύτερη, αν είχα χρήματα».
Αναμασώντας τα ίδια πράγματα, εστιάζοντας στα αρνητικά και ανησυχώντας για πράγματα που δεν μπορείτε να ελέγξετε, σας κάνει να σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο σας και την ψυχική σας ενέργεια. Το κλειδί για τη διαμόρφωση περισσότερων «πνευματικών μυών» απαιτεί την αποσυμφόρηση του νου σας από εκείνο το χάος, εκείνες τις νοητικές συνήθειες που μας κρατούν κολλημένους.
3 τρόποι για να «τακτοποιήσετε» το χάος του μυαλού σας
Το να νιώθετε θλίψη ή απογοήτευση είναι υγιές. Αλλά η αυτολύπηση είναι κάτι διαφορετικό. Εμπλέκει τη μεγέθυνση της ατυχίας σας και σας πείθει ότι τα προβλήματά σας είναι χειρότερα από όλων των άλλων ανθρώπων γύρω σας. Και αν δεν προσέξετε, σας κρατά κολλημένους στο ίδιο σημείο.
Όταν αντιλαμβάνεστε ότι πέφτετε σε έναν φαύλο κύκλο αυτολύπησης, αφοσιωθείτε καλύτερα στο να κάνετε κάποιου είδους θετική πράξη. Ακόμα και αν αυτή δεν λύσει το πρόβλημά σας, μπορείτε να επιλέξετε να κάνετε κάτι, ώστε να βελτιώσετε έστω και λίγο τη ζωή σας ή τη ζωή κάποιου άλλου.
Συμβουλή αποσυμφόρησης: Προσέξτε τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε και σας θυματοποιεί. Λέγοντας ότι «κανείς δεν με καταλαβαίνει» ή «συνέχεια μου συμβαίνουν άσχημα πράγματα» είναι προειδοποιητικά σημάδια ότι γεμίζετε το νου σας με «σκουπίδια».
Όταν πιάνετε τον εαυτό σας να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, πάρτε μια βαθιά ανάσα και εντοπίστε το επόμενο δραστικό σας βήμα για να βελτιώσετε τη ζωή σας.
Μπορείτε να δείτε και «Μικροστιγμές θετικότητας» μπορούν να μας αλλάξουν τη ζωή
Η αυτο-αμφισβήτηση τείνει να έχει βαθιές ρίζες, αν και απαντά σε επιφανειακά στοιχεία. Ακόμα κι αν επαναλαμβάνετε μερικές φορές στον εαυτό σας ότι είστε εκπληκτικοί, και πάλι μπορεί να μην καταφέρνετε να αποχωριστείτε την αρνητικότητα.
Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσετε την αυτο-αμφισβήτηση είναι να αντιμετωπίσετε κατά μέτωπο την αρνητική σας σκέψη. Κάθε φορά που αποδεικνύετε στον εγκέφαλό σας ότι είστε πιο ικανοί απ’ ότι νομίζετε, αυτός αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Όσο συχνότερα το κάνετε, τόσο περισσότερο θα αλλάζετε αυτή σας τη στάση.
Συμβουλή αποσυμφόρησης: Χρειάζεστε θάρρος, όχι απλά αυτοπεποίθηση, για να αναλάβετε δράση. Οπότε την επόμενη φορά που ο εγκέφαλός σας αρχίζει να αμφισβητεί την ικανότητά του να επιτύχει, πείτε απλά: «Δέχομαι την πρόκληση». Να είστε πρόθυμοι να αποδείξετε πόσο λάθος είστε.
Μπορείτε να δείτε και Αντικατέστησε τις Αρνητικές λέξεις με Θετικές & Αλλάξε τη Ζωή σου
Είτε πρόκειται για την πληρωμή λογαριασμών, είτε για μια δύσκολη κατάσταση με έναν συνάδελφο, η ενεργητική επίλυση των προβλημάτων είναι αυτή που αποδεικνύεται χρήσιμη. Ο αναμηρυκασμός των ίδιων σκέψεων ξανά και ξανά, τα σενάρια καταστροφικών συνεπειών και οι αμφιβολίες δεν θα σας πάνε πουθενά.
Αν είναι προβλήματα που μπορούν να επιλυθούν, δουλέψτε στο να αλλάξετε το περιβάλλον. Αν δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε για να διορθώσετε το πρόβλημα, αλλάξτε την νοοτροπία σας.
Συμβουλή αποσυμφόρησης: Προγραμματίστε 15 λεπτά την ημέρα μόνο για ανησυχία και υπερανάλυση. Αν πιάσετε τον εαυτό σας να το κάνει πέρα από αυτά τα 15 λεπτά, υπενθυμίστε του ότι δεν είναι η ώρα τώρα. Σταδιακά, θα περιορίσετε αυτές τις άχρηστες συνήθειες μόνο σε εκείνα τα 15 λεπτά.
Μπορείτε να δείτε και Η πραγματική ευτυχία έρχεται όταν ηρεμεί το αναλυτικό μυαλό σου
Στο Μυαλό Υπάρχει Ένα Κουμπί Διαγραφής! Πάτα Delete Τώρα
Να θυμάσαι πως Τα εμπόδια που θεωρείς αρνητικά, σε μαθαίνουν να μετακινείς βουνά
Της Amy Morin, κοινωνική λειτουργός, ψυχοθεραπεύτρια
Το άγχος αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής των μαθητών που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα σημάδια του άγχους; Πώς μπορεί ένας μαθητής να διαχειριστεί το άγχος πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων; Πώς η μελέτη μπορεί να γίνει πιο αποδοτική; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για να μην ενισχύουν το άγχος του μαθητή;
Τα σωματικά "σημάδια" του άγχους είναι:
1. Ο πονοκέφαλος
2. Ο ιδρώτας
3. Το σφίξιμο στο στομάχι
4. Το πλάκωμα στο στήθος
5. Η ταχυπαλμία
6. Η ζάλη
7. Το τρέμουλο
8. Η κοφτή αναπνοή
Στη συμπεριφορά του αγχωμένου μαθητή μπορούμε να διακρίνουμε:
1. Ευερεθιστότητα
2. Επιθετικότητα
3. Υπερκινητικότητα
4. Τάση προς απομόνωση
Επίσης, ο αγχωμένος μαθητής διακατέχεται από αρνητικές σκέψεις όπως: "δεν θα τα καταφέρω", "δεν αξίζω", "είμαι άχρηστος".
Το πώς θα διαχειριστεί ο μαθητής το άγχος που τον διακατέχει πριν από τις εξετάσεις σχετίζεται με το πόσο καλά είναι οργανωμένος και με το αν η απόφαση να δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο είναι δική του ή των γονιών του.
Αν ο μαθητής που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο το κάνει από δική του επιλογή, τότε έχει να αποδείξει μόνο στον εαυτό του ότι αξίζει. Αν όμως η απόφαση δεν είναι δική του αλλά των γονιών του, έχει ένα επιπλέον παράγοντα άγχους γιατί θα πρέπει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους.
Για να είναι πιο αποδοτική η μελέτη, συνίσταται στους μαθητές να διαβάζουν σε έναν οργανωμένο χώρο. Στο χώρο της μελέτης δεν πρέπει να υπάρχουν πράγματα που αποσπούν την προσοχή του μαθητή, όπως π.χ. ο υπολογιστής που θα τον παρασύρει να αφήσει το διάβασμα και να μπει στο διαδίκτυο.
Ο χώρος της μελέτης πρέπει να είναι:
Όλα αυτά δεν είναι απόλυτα γιατί π.χ. μπορεί ένας μαθητής να διαβάζει καλύτερα σε ένα ήσυχο περιβάλλον κι ένας άλλος να διαβάζει καλύτερα όταν υπάρχει μουσική. Θα πρέπει ο καθένας να βρει τι είναι αυτό που τον βολεύει καλύτερα. Επίσης, οι γονείς να μην επιβάλλουν αυτό το οποίο οι ίδιοι θέλουν ή που βολεύει τους ίδιους ή που οι ίδιοι θεωρούν σωστό για το διάβασμα. Πρέπει να αφήσουν τον μαθητή να επιλέξει αυτό που τον βολεύει καλύτερα. Ο μαθητής που διαβάζει θα πρέπει να κάνει διαλείμματα και να χαλαρώνει. Να διαβάσει αρχίζοντας από τα εύκολα και συνεχίζοντας με τα δύσκολα. Να υπογραμμίζει και να κρατάει σημειώσεις, να μοιράζεται τους προβληματισμούς και τις απορίες του με τους συμμαθητές του και όταν δεν καταλαβαίνει κάτι, να ρωτάει τους καθηγητές του.
α) Ασκηθείτε στη διαφραγματική αναπνοή
β) Στη διάρκεια των εξετάσεων ο μαθητής καλό είναι αρχίζει από τα δύσκολα θέματα και μετά να καταπιάνεται με τα εύκολα.
γ) Θα πρέπει ακόμη να ζητάει εξ' αρχής διευκρινίσεις για τις όποιες απορίες έχει
δ) Όταν γράφει, να κάνει διαλείμματα 1-2 λεπτών για να ξεκουραστεί.
Συνίσταται δε σε γονείς και εκπαιδευτικούς να μη δημιουργούν στους μαθητές την εντύπωση ότι θα έρθει «το τέλος του κόσμου» και ότι θα είναι «άχρηστοι» αν δεν ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους και δεν γράψουν άριστα. Οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να επιλέξουν μόνα τους και όχι να θέλουν τα δικά τους όνειρα να τα εκπληρώσουν τα παιδιά. Να μην τα ωθούν σε βαθμοθηρία, γιατί αυτός που θα τα καταφέρει καλύτερα δεν είναι αυτός που παίρνει το μεγαλύτερο βαθμό, αλλά αυτός που προσαρμόζεται καλύτερα. Να ακούνε το παιδί τους χωρίς να το κρίνουν και να το αξιολογούν.
Τέλος, συνίσταται στους εκπαιδευτικούς να μην εστιάζουν στους άριστους μαθητές, αλλά να ενισχύουν και να ενθαρρύνουν τους μέτριους ώστε να βελτιώσουν την απόδοσή τους.
Η κοινωνία όπου ζουν και μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά, γίνεται όλο και πιο απαιτητική και δυστυχώς, δεν μπορούν όλα τα παιδιά να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις απαιτήσεις.
Τα παλιότερα χρόνια δεν αποτελούσε ανάγκη ο αποχωρισμός του παιδιού από τα πρόσωπα φροντίδας σε προσχολικές ηλικίες. Σήμερα όμως όλο και περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας κάνουν αυτό το βήμα πολύ νωρίτερα μένοντας πολλές ώρες σε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς χωρίς να είναι έτοιμα να το κάνουν.
Οι σχολικές απαιτήσεις έχουν επίσης αυξηθεί. Πολλά παιδιά, ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ασχολούνται με τα καθήκοντα αρκετές ώρες (καλύπτοντας μάλιστα και νυχτερινές ώρες), χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη καθοδήγηση για τον τρόπο που μπορούν να δουλέψουν και να οργανωθούν.
Αυτού του είδους η πίεση, σε συνδυασμό με αντικειμενικές δυσκολίες που μπορεί να έχει το παιδί όπως μαθησιακές δυσκολίες ή δυσκολίες στην κοινωνική προσαρμογή, σύντομα θα συνοδευτεί από διαμαρτυρίες, γκρίνια και εκφράσεις τύπου “δε θέλω να πάω σχολείο”.
Η έλλειψη κατανόησης και στήριξης για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη σχολικής φοβίας και σχολικού άγχους.
Πώς μπορούν να αναγνωρίσουν οι γονείς το σχολικό άγχος;
Συνήθως τα παιδιά που έχουν άγχος για το σχολείο παρουσιάζουν μια σειρά από συμπτώματα. Τα μικρά παιδιά συχνά μιλούν για τις φοβίες τους που σχετίζονται με το σχολείο και μπορεί να ζητούν τη διαβεβαίωση από τους γονείς πως θα μείνουν μαζί τους τις σχολικές ώρες ή να αναρωτιούνται αν πρέπει να πάνε στο σχολείο.
Συχνά διαμαρτύρονται για στομαχόπονους και πονοκεφάλους, ή μπορεί να γίνονται ασυνήθιστα νευρικά. Πολλά παιδιά μπορούν να παρουσιάσουν δυσκολίες στον ύπνο ή μπορεί να αρχίσουν να ζητούν να κοιμούνται με τους γονείς τους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αναπτύξουν σχολική άρνηση και να μην μπορούν να μπουν στο κτίριο ή στο σχολικό λεωφορείο. Ακόμα όμως και αν τα καταφέρουν, μπορεί να κλαίνε και να διαμαρτύρονται για έντονους πόνους χωρίς να είναι σε θέση οι δάσκαλοι να τα ηρεμήσουν. Αυτά τα παιδιά προσπαθούν να αποφύγουν μια κατάσταση που τα κάνει να φοβούνται.
Τα παιδιά που έχουν σχολικό άγχος ταλαιπωρούνται από αυτό καθημερινά. Δεν είναι κάτι που το έχουν τη μια μέρα και την άλλη όχι.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
Οι γονείς είναι σημαντικό να προσπαθήσουν να ακούσουν, να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τα συναισθήματα των παιδιών χωρίς να τα κατακρίνουν ή να τα υποτιμούν. Για να διευκολύνουν την προσαρμογή του παιδιού μπορούν να συζητήσουν μαζί του την καθημερινότητα και τη ρουτίνα του σχολείου έτσι ώστε να κάνουν τα πράγματα πιο προβλέψιμα.
Πολλά παιδιά μπορεί να είναι γνωστικά έτοιμα για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του σχολείου, αλλά μπορεί να αισθάνονται ανασφάλεια με τον εαυτό τους και την κοινωνική τους προσαρμογή.
Το κουκλοθέατρο μπορεί να αποδειχθεί μια πολύ εύκολη λύση για να διδαχτεί και να εξασκηθεί το παιδί πάνω σε κοινωνικές καταστάσεις που το αγχώνουν όπως για παράδειγμα η γνωριμία με συμμαθητές και δασκάλους.
Η επικοινωνία των γονιών με το δάσκαλο ή τη δασκάλα του παιδιού και η ενημέρωση για τα συναισθήματα του παιδιού είναι εξίσου σημαντική. Όταν γνωρίζουν οι δάσκαλοι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά, τότε είναι σε θέση να τα προσεγγίσουν διαφορετικά και να τα βοηθήσουν να χαλαρώσουν.
Αν το παιδί παραπονιέται για σωματικά συμπτώματα, οι γονείς πρέπει αρχικά να συμβουλευτούν ένα γιατρό για να σιγουρευτούν για τη σωματική υγεία του παιδιού. Όταν τα παιδιά είναι σωματικά υγιή, δε θα πρέπει να επιτρέπουν οι γονείς τις απουσίες από το σχολείο. Όπως η δουλειά των γονιών είναι να εργάζονται, έτσι και για τα παιδιά μέρος της δουλειάς τους είναι το σχολείο.
Οι γονείς πρέπει να καθησυχάσουν τα παιδιά λέγοντας πως είναι φυσιολογικό να αισθάνονται φόβο και άγχος σε νέες καταστάσεις. Αυτή η νευρικότητα όμως δε σημαίνει πως πρέπει να τα κρατάει στο σπίτι ή πως δεν μπορούν να περάσουν καλά.
Μπορούν να υπενθυμίσουν στο παιδί προηγούμενες νέες καταστάσεις που είχε να αντιμετωπίσει που αν και έμοιαζαν δύσκολες στην αρχή, κατάφερε να ανταπεξέλθει.
Επίσης, είναι σημαντικό οι γονείς να ανιχνεύσουν τόσο ρωτώντας το παιδί όσο και τους δασκάλους του, για τη πιθανότητα να έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού ή πειραγμάτων (συχνές αιτίες σχολικού άγχους).
Οι αλλαγές στο σπίτι όπως μετακόμιση, διαζύγιο, θάνατος μπορεί να είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τα παιδιά και να χρειάζεται να μιλήσουν άμεσα με τους γονείς ή και με ειδικό για τις ανησυχίες τους.
Τέλος αλλά εξίσου σημαντικό, είναι να αναρωτηθούν οι γονείς αν αποτελούν οι ίδιοι την πηγή άγχους για το παιδί.
Σε μερικές περιπτώσεις είναι οι γονείς αυτοί που δε θέλουν να αποχωριστούν το παιδί γιατί είναι για αυτούς το συναισθηματικό τους αποκούμπι. Έτσι τα παιδιά μπορεί να μη θέλουν να αποχωριστούν τη μαμά για παράδειγμα, γιατί ανησυχούν για αυτήν και νιώθουν ότι τους χρειάζεται.
Άλλες φορές μπορεί οι γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους ιδιαίτερα ευάλωτα ή ντροπαλά και γίνονται υπερπροστατευτικοί μαζί τους με αποτέλεσμα να μην ενθαρρύνουν την ανεξαρτησία τους.
Τα παιδιά όμως καθώς μεγαλώνουν και κάνουν την είσοδό τους στο σχολείο θα χρειαστούν την ώθηση, την ενθάρρυνση και την επιβράβευση των γονιών για τα μικρά τους βηματάκια προς την ανεξαρτησία.
Οι υπερβολικές απαιτήσεις και οι υπέρμετρες φιλοδοξίες των γονιών μπορούν να αποτελέσουν πηγή άγχους για τα παιδιά. Οι γονείς θα πρέπει να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες και να σέβονται τις διαφορετικές ανάγκες και ρυθμούς μάθησης των παιδιών.
Να αγαπούν, να αποδέχονται και να καμαρώνουν τα παιδιά τους για αυτό που είναι. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσουν για την ώρα τις προκλήσεις του σχολείου, αλλά και αργότερα τις προκλήσεις της ζωής!
Της Ελένης Σίγκου
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers