γράφει η Άννα Ρέμπελου
-Όταν ρωτάω την κόρη μου τι της αρέσει να κάνουμε μαζί, μου απαντά:
«Μου αρέσει να ζωγραφίζουμε, να κάνουμε κατασκευές και να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια».
«Μόνο αυτά;» την ρωτάω καθώς έχω κάτι άλλο κατά νου.
«Ε, ναι. Τι άλλο;»
«Δεν σου αρέσει να πηγαίνουμε βόλτες;»
«Όχι και πολύ»
«Γιατί;»
«Γιατί περπατάς πολύ και κουράζομαι!!!»
Το παιδί την αλήθεια λέει. Μου αρέσει πολύ το περπάτημα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρέσει και στην κόρη μου. «Μήνυμα ελήφθη» λέω από μέσα μου. Όπως μου εξήγησε, της αρέσει το δεύτερο μέρος της βόλτας. Δηλαδή, όχι αυτό που περιλαμβάνει το περπάτημα αλλά εκείνο που περιλαμβάνει τον καφέ και το γλυκό ή το παγωτό μετά ελαφριάς κουβεντούλας.Πόσες φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να αναρωτιόμαστε αν αρέσουν και στους άλλους; Άσε που το θεωρούμε και δεδομένο ότι τους αρέσουν…. Επίσης, αρκετές φορές είμαστε μαζί με τα παιδιά αλλά μόνο σωματικώς. Τι εννοώ;
Είναι Δευτέρα μεσημέρι, έχω βγει για ψώνια και πριν επιστρέψω στην βάση μου κάθομαι για ένα καφεδάκι. Το καφέ είναι εξαιρετικό και σχεδόν γεμάτο. Έχει ωραία μουσική, καταπληκτικό καφέ και ευγενέστατο προσωπικό. Απέναντι από το μικρό τραπεζάκι στο οποίο κάθισα είναι ένα μακρόστενο τραπέζι και στην άκρη του κάθονται μια μαμά με το κοριτσάκι της που είναι περίπου 8-9 ετών. Ανάμεσα στα τηλεφωνήματά μου, τις σημειώσεις μου και το χάζεμα έξω από το παράθυρο, παρατηρώ το βλέμμα του κοριτσιού. Που και που με κοιτάζει όχι βαριεστημένα αλλά πιο πολύ με ένα βαθύ παράπονο μέσα του. Η μαμά του παιδιού μιλά συνεχώς στο κινητό της τηλέφωνο και είναι απόλυτα αφοσιωμένη στην συζήτησή της. Αλλά και όταν δεν μιλάει στο κινητό, στέλνει γραπτά μηνύματα από αυτό. Η μικρή σαν να μην υπάρχει. Το κοριτσάκι είναι στραμμένο προς την μαμά του και την κοιτά με ένα παράπονο σαν να παρακαλά να γυρίσει και να το κοιτάξει, να του πει έστω μια κουβέντα. Τίποτα…. Το παιδί δεν μιλά. Κάποια στιγμή ανοιγοκλείνει τα χείλη σαν να μιλά μόνη της στον εαυτόν της. Ποιος να ακούσει;
Κάποια στιγμή η μαμά αφήνει επιτέλους το κινητό πάνω στο τραπέζι και τότε αποφασίζει πως πρέπει να ξεκαθαρίσει τις κάρτες στο πορτοφόλι της. Ξανά, καμία οπτική επαφή με το παιδί. Με έπιασε μια θλίψη…
Άρχισα να σκέφτομαι πως και εγώ όταν γράφω στον υπολογιστή και μου μιλά η μικρή, είμαι πολλές φορές αλλού. Και τότε έρχεται στο νου η συμβουλή μιας αγαπημένης φίλης: «Έχει τόση σημασία να περνάμε καλά, όμορφα, ευχάριστα με τα παιδιά μας γιατί τα έχουμε πραγματικά λίγο χρόνο κοντά μας. Θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν προτού καλά-καλά το καταλάβουμε!».
Πόσες φορές από την κούραση δεν παρακαλάμε για λίγο χρόνο μόνες μας; Και μετά μας πιάνουν και οι ενοχές. Αλλά εδώ το θέμα είναι άλλο. Το μήνυμα είναι διαφορετικό και έχει να κάνει με το πόσο είμαστε παρούσες ψυχή τε και σώματι τις φορές που είμαστε μόνες μαζί με τα παιδιά μας σε μια βόλτα ή στο σπίτι την στιγμή της χαλάρωσης και του παιχνιδιού. Κάποιοι το ονομάζουν «ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά μου». Δεν ξέρω τι περιλαμβάνει το ποιοτικός. Εγώ απλώς θα πω ότι αν δεν είμαστε εκεί και το κάνουμε αγγαρεία τότε καλύτερα να μην γίνεται καθόλου.
Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα αυτού του κοριτσιού και θέλω να την ευχαριστήσω τόσο για το μάθημα που άθελά της μου έδωσε. Άραγε η μαμά της θα καταφέρει κάποτε να δει αυτό το βλέμμα, πριν να είναι πολύ αργά;
-- Άννα Ρέμπελου --
Πηγή: mamababa.gr
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers