Η Σχολή Αυτογνωσίας για τον Σύγχρονο Άνθρωπο είναι:
v Τόπος συνάντησης, επικοινωνίας και στοχασμού,
v Πλαίσιο για την ανάπτυξη της ατομικής και της συλλογικής του επίγνωσης
v Πηγή και «κανάλι» δύναμης & στήριξης του ιδίου αλλά και κοινωνικών ομάδων,
v Στάση ζωής όπου η αυτογνωσία οδηγεί στην διαχείριση & επίλυση των καθημερινών προκλήσεων με μοναδικό για τον καθέναν τρόπο.
Σύμβουλος Ανθρωπίνων Συστημάτων &
Εγκεκριμένη Εισηγήτρια Επιδοτούμενων Σεμιναρίων ΟΑΕΔ
Κλινική Υπνοθεραπεύτρια - Ψυχοθεραπεύτρια
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας περιμένουμε με χαρά την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου στις 19.00,
Να σας παρουσιάσουμε τις δραστηριότητες,
του Κέντρου Αυτογνωσίας΄΄ΦΑΕΘΩΝ΄΄,
Για το έτος 2016-2017.
Εργάζεται ως Εκπαιδευτής Προσωπικής Ανάπτυξης στην Αθήνα και στο Ηράκλειο Κρήτης, χρησιμοποιώντας επιστημονικές τεχνικές βαθειάς χαλάρωσης, στρατηγικές κορυφαίων επιδόσεων και τεχνικές συναισθηματικής απελευθερώσεως.
Αρχικά σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και εν συνεχεία Ψυχολογία.
Κατόπιν, παρακολούθησε μαθήματα Σωματικής Ψυχοθεραπείας (Αθήνα), εκπαιδεύτηκε στη Νευροανάδραση (Πράγα), στην Ύπνωση, στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP) και στην Time-Line Therapy (Λονδίνο), καθώς επίσης και στη δημιουργία εξατομικευμένων CD Εγκεφαλικής Εκπαιδεύσεως (Βαρσοβία).
Έκτοτε, έχει συμμετάσχει σε πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια με προσανατολισμό τη θεραπεία και την αυτογνωσία.
Το 2003, ίδρυσε στην Αθήνα, το Εργαστήριον Ψυχοφυσιολογικής Εκπαιδεύσεως, θεωρώντας ότι μέσω της θεραπείας, της παιδείας και της συστηματικής εργασίας, μπορούμε να αναδείξουμε τον αληθινό εαυτό μας.
Είναι δημιουργός των εκπαιδευτικών & βιωματικών μαθημάτων «Το Μονοπάτι της Καρδιάς» και «NLP: Ο Δρόμος της Διανοίας»."
Η διεύθυνση στην Κρήτη είναι: Καρυατιδών 1, 71409, Ηράκλειο, Κρήτη
697 363 74 54
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Μια σκηνή…
Φώτα, προβολείς, που μετατρέπουν το σκοτάδι σε ζωή…
Χρώματα, ήχοι, μουσική…
Μάσκες και πρόσωπα, λόγια και σιωπές, σκέψεις και συναισθήματα…
Και πάνω απ’ όλα… αυτοί που δίνουν κι αυτοί που παίρνουν: οι Ηθοποιοί και οι Θεατές…
Όλα μαζί: το Θέατρο!
Αν όμως θέλαμε να αφαιρέσουμε στοιχεία, να αδειάσουμε, να αναζητήσουμε την ουσία της λέξης πίσω από την ίδια την λέξη, θα δούμε με έκπληξη ότι όλα μπορούν να αφαιρεθούν εκτός από δύο: τον Ηθοποιό και τον Θεατή! Ένας μόνον Ηθοποιός και ένας μόνο Θεατής μπορούν να γίνουν η αφορμή για την πλήρη, την ουσιαστική, την απόλυτη έκφραση του Θεάτρου.
Από τότε που ο άνθρωπος φτιάχνει τις πρώτες πολιτιστικές του μορφές και συνειδητοποιεί ότι εκτός από τον κόσμο της ύλης υπάρχει κι ένας κόσμος πάνω απ’ αυτόν, ο κόσμος των ιδεών, προσπαθεί να βρει τις «σκάλες» που θα τον οδηγήσουν να φτάσει εκεί, στον Ιδανικό Ουρανό. Ένας από τους διάφορους δρόμους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την ανάβαση ήταν και ο δρόμος της Τέχνης. Είναι ο δρόμος που δείχνοντας του την Ομορφιά του μαθαίνει την Σοφία, την Αρμονία, την Δικαιοσύνη. Η Τέχνη είναι ο καθρέφτης του Άπειρου, οδηγός και δάσκαλος αν στραφεί στον Ουρανό των Ιδεών και των Θεών.
Το Θέατρο είναι μια από τις πληρέστερες μορφές Τέχνης, η πιο πλουραλιστική απ’ όλες, εναρμονίζοντας τον λόγο, την μουσική, τους ήχους, την κίνηση, τον χορό, την εικόνα, σε μια σύνθετη και ολοκληρωμένη μορφή.
Πόσο σχέση έχει όμως ο Ηθοποιός μ’ αυτό που οι περισσότεροι έχουμε στο νου μας; Πόσο σχέση έχει η δόξα, η φήμη, η εκκεντρικότητα, με την βαθύτερη έννοια της λέξης; Γυρνώντας πίσω στους χρόνους που το Θέατρο και ο Ηθοποιός και ο Θεατής γεννήθηκαν ως ιδέες και ντύθηκαν με τις λέξεις αυτές, θα βρούμε ίσως κάποιες απαντήσεις.
Ο Ηθοποιός αυτό που πραγματικά κάνει είναι ότι «ποιεί ήθος», δημιουργεί, γεννάει, κατασκευάζει ή παριστάνει με όλο του το σώμα, τον εαυτό, κάποια ήθη. Το ήθος είναι μια λέξη που σχετίζεται με την ηθική και η ηθική, παρ’ όλο που πιστεύουμε ότι είναι κάποιοι απαγορευτικοί κανόνες, φιλοσοφικά είναι η ύπαρξη κάποιων νόμων, βάσει των οποίων ο άνθρωπος ζει τη ζωή του. Ο ηθοποιός, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος ο οποίος με την πράξη του, με την σκηνική του δράση, καταφέρνει να ζωντανέψει, να δώσει σώμα και ψυχή στους νόμους εκείνους που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, στους νόμους εκείνους που τους ονομάζουμε ηθικούς και που κάνουν έναν άνθρωπο να έχει ή να μην έχει ήθος, τους νόμους που καθορίζουν την ίδια τη Ζωή.Από την άλλη μεριά, ο Θεατής δεν είναι αυτός που κοιτάει απλά. Μπορούμε να κοιτάξουμε ένα ωραίο τοπίο, μπορούμε να κοιτάξουμε την κίνηση που υπάρχει στον δρόμο. Αλλά είναι ένα πράγμα το κοιτάζω, άλλο το βλέπω και άλλο πράγμα το θεάομαι ή θειαίομαι, όπως είναι το αρχαίο ρήμα, που σημαίνει κάτι περισσότερο σ’ αυτό το κοίταγμα που κάνει ο άνθρωπος, σημαίνει κοιτάζω σε βάθος. Είναι ένα ρήμα που μας οδηγεί και σε μία άλλη λέξη, που μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τη λέξη θεωρώ, κι ακόμα στον συνειρμό της λέξης θεός με τη λέξη «θεάομαι». Είναι το κοίταγμα σε βάθος, είναι η γνώση σε βάθος, είναι η επικοινωνία με αυτό που κρύβεται πίσω από το φαινόμενο, την αιτία που υπάρχει πίσω από το φαινόμενο. Ο θεατής, λοιπόν, δεν είναι απλά κάποιος άνθρωπος που παθητικά κοιτάζει, αλλά είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί ενεργητικά να μπει σε επαφή με την αιτία. Δεν είναι παθητικός λοιπόν ο Θεατής, αλλά δεκτικός. Ανοίγει συνειδητά την καρδιά του για να δεχτεί την πολύτιμη εμπειρία που του προσφέρεται.
Ηθοποιός, λοιπόν, ένας άνθρωπος ο οποίος ζει με όλο του το είναι και εκφράζει μια αλήθεια, έναν νόμο. Και Θεατής αυτός ο οποίος μπορεί να ζήσει με όλο του τον εαυτό, παρακολουθώντας και βιώνοντας την ίδια αλήθεια, τον ίδιο νόμο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το θέατρο είναι μια διαδικασία εισχώρησης του θεατή σε μιαν αλήθεια που ενσαρκώνει ο ηθοποιός ή, όπως έλεγε ο Νίτσε «σε μια μεταφυσική αναπαράσταση της ίδιας της ζωής».
Το Θέατρο δεν είναι παρά η εξέλιξη παλαιότερων τελετουργικών μορφών. Σε πρωτόγονες κοινωνίες συναντάμε συχνά τελετές φυλετικής μύησης, που δεν είναι παρά η θεατρική αναπαράσταση καταστάσεων τις οποίες ο υποψήφιος στην μύηση έπρεπε να βιώσει, αρχίζοντας από την μίμηση ζώων, κυνηγιού, πολέμου, κλπ, και φτάνουν ως την αναπαράσταση της λειτουργίας της ίδιας της ζωής, που πάλλεται ανάμεσα σε δύο πύλες: την Γέννηση και τον Θάνατο.
Αργότερα αυτές οι τελετουργίες δίνουν την θέση τους στην αναπαράσταση μύθων, όπως στα Ελευσίνια Μυστήρια με τον μύθο της Δήμητρας και Περσεφόνης ή στα Αιγυπτιακά Μυστήρια με τον μύθο του Όσιρη και της Ίσιδας.
Το τελετουργικό μυστηριακό Θέατρο παρέμεινε στα κλειστά πλαίσια των Μυστηρίων μέχρι την εποχή του Θέσπι, που έβγαλε το Θέατρο από τον χώρο του Ιερού, χρησιμοποίησε πρωταγωνιστή και χορό, και έτσι έγινε ο κρίκος ανάμεσα στο Μυητικό Θέατρο και σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε Δραματική Τέχνη.
Κάποια βασικά θεατρικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα είναι τα εξής: Ήχος – Κίνηση – Χώρος – Μάσκα.
ΗΧΟΣ: Θέατρο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ήχο, παρόλο που υπάρχουν παραστάσεις που δεν χρησιμοποιούν καθόλου τα λόγια, ο ήχος όμως δεν είναι απλά λόγια. Μπορεί να καταργήσουμε τον λόγο, αλλά δεν θα καταργήσουμε την μουσική. Μπορεί να καταργήσουμε την μουσική, αλλά δεν θα καταργήσουμε την κραυγή. Θα καταργήσουμε την κραυγή, αλλά δεν θα καταργήσουμε την αναπνοή. Δεν θα μπορούσε να γίνει, λοιπόν, μία αναπαράσταση της πραγματικότητας, χωρίς ένα τόσο πολύ συγκεκριμένο τρόπο δόνησης με τον ήχο.
ΚΙΝΗΣΗ: Άλλο στοιχείο που χρησιμοποιείται και χρησιμοποιήθηκε πολύ, είναι η κίνηση του σώματος. Αυτή όχι μόνο επιτρέπει στις καταστάσεις της ψυχής να εκφραστούν, αλλά με τις κατάλληλες στάσεις και ρυθμούς μπορεί να ενεργοποιήσει δυνάμεις της ψυχής.
ΧΩΡΟΣ: Ένας νοητός ή πραγματικός κύκλος, χωρισμένος στα δύο, στη σκηνή και στους θεατές, επιτρέπει να έρθουν σε επαφή το συνειδητό με το ασυνείδητο, το ιερό με το βέβηλο, το θεϊκό με το υλικό. Ο φωτισμός και τα σκηνικά βοηθούν Ηθοποιούς και Θεατές να βιώνουν πιο έντονα την ταύτιση τους με όσα διαδραματίζονται στη σκηνή.
ΜΑΣΚΑ: Χρησιμοποιήθηκε σαν προσωπίδα στο αρχαίο θέατρο, αλλά μπορούμε, κατ’ επέκταση, να μιλήσουμε για την έννοια της μάσκας αναφερόμενοι σήμερα στο μακιγιάζ ηθοποιού ή στα κοστούμια. Είναι το στοιχείο που επιτρέπει στον Θεατή να ταυτιστεί πιο εύκολα με τον ρόλο που βλέπει, αλλά και στον Ηθοποιό να αποταυτιστεί από αυτόν, να βιώσει τη σχέση αληθινού-ψευδούς, αιώνιου-φθαρτού, εαυτού-προσωπικότητας.
Είναι πολύ πρόσφατη η αντίληψη ότι, το θέατρο είναι ένας τρόπος διασκέδασης. Είναι λίγο παλαιότερη και πιο αυθεντική η αντίληψη ότι το θέατρο είναι ένας τρόπος ψυχαγωγίας. Ψυχαγωγία δεν είναι παρά η «αγωγή της ψυχής», η εκπαίδευση της ψυχής.
Η «αλχημική» μετάλλαξη του Θεατή που παρακολουθεί το δρώμενο και ταυτίζεται με τους ήρωες, παίρνοντας εμπειρίες που δεν θα έβρισκε στη ζωή του, είναι ένας πολύ φανερός σκοπός του Θεάτρου. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε την μετάλλαξη που συντελείται στον ίδιο τον Ηθοποιό. Και στους δύο η θεατρική πράξη αφήνει τα χνάρια της στη ψυχή τους.
Αρχαίοι και σημαντικοί φιλόσοφοι, σύγχρονοι και σημαντικοί ψυχολόγοι και εκπαιδευτικοί, συμφωνούν ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να μάθουμε, να μάθουμε να δρούμε, όχι να αποκτήσουμε πληροφορίες, από το να μιμηθούμε, αρχίζοντας από το πώς μαθαίνει ο άνθρωπος να περπατά, πώς μαθαίνει ο άνθρωπος να μιλά, πώς μαθαίνει ο άνθρωπος να ζει. Όλοι είμαστε αποτέλεσμα της μίμησης που έχουμε κάνει σε σχέση με κάποια πρότυπα που είχαμε, τους γονείς μας, τους μεγάλους, τους τότε μεγάλους, τότε που εμείς είμαστε μικροί ή σε μεγαλύτερη ηλικία, σε σχέση με τα πρότυπα που μιμηθήκαμε, επειδή εμείς τα επιλέξαμε ή τουλάχιστον νομίσαμε ότι τα επιλέξαμε.Αυτή η μίμηση λειτουργεί με δύο τρόπους. Το ένα σκέλος είναι η μίμηση του σωστού, η μίμηση της αρετής, η μίμηση του νόμου, του «έτσι όπως θα ’πρεπε να είναι τα πράγματα». Το άλλο σκέλος είναι η μίμηση του αρνητικού, η ταύτιση και η βίωση του αρνητικού, όπου μπορούμε να καταλάβουμε κάτι βιώνοντας το αρνητικά, μέσα από τον πόνο ή την ασχήμια που αφήνει μέσα μας. Ο δεύτερος τρόπος συνηθίζεται πολύ σήμερα, μπορεί όμως να έχει μηδαμινά ή και αντίθετα αποτελέσματα.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι «η μίμηση είναι η μητέρα της μάθησης», ενώ ο δάσκαλος του ο Πλάτωνας έδινε τεράστια σημασία την τέχνη αυτή για την σωστή ή όχι εκπαίδευση των κατοίκων της ιδανικής πολιτείας του. Στην Ινδία, το έργο του 5ου μ.Χ. αιώνα «Ντασαρούπα» που αναφέρεται στην Δραματουργία, ξεκινάει με τα λόγια: «Όπως κάθε άνθρωπος απλός λέει ότι από το δράμα θα αντλήσει χαρά, ενώ το κέρδος είναι μονάχα γνώση, έτσι και στην περίπτωση της ιστορίας, τιμή σε εκείνον που απέτρεψε το πρόσωπο του απ’ ότι είναι γοητευτικό…»
Για όλους αυτούς τους λόγους καταλαβαίνουμε γιατί το Θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει εισχωρήσει και την Παιδαγωγική, με την μορφή του «Θεατρικού Παιχνιδιού». Το παιδί έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιεί το παιχνίδι και την μύηση για να μπορέσει να γνωρίσει τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε. Με το θεατρικό παιχνίδι και την σωστή καθοδήγηση, μαθαίνει να ερευνά, να εκφράζεται, να συνεργάζεται, να επικοινωνεί, να εκφράζει τα βαθύτερα στοιχεία του χαρακτήρα του. Ίσως γι’ αυτό δεν είναι λίγοι και οι ενήλικες που επιλέγουν να ασχοληθούν με το Θεατρικό Παιχνίδι βαδίζοντας σε δρόμους Αυτογνωσίας και ανάπτυξης της προσωπικότητας τους.
Στην αρχαία ελληνική κοινωνία, αρχαία ελληνική παράδοση, το θέατρο, είχε τρεις βασικές όψεις, τρία βασικά είδη, όπως ξέρουμε σήμερα τουλάχιστον: την κωμωδία, το δράμα και την τραγωδία.
Από τον Αριστοτέλη κυρίως, έχουμε αρκετές πληροφορίες για το πώς αντιμετωπίζονταν αυτά τα τρία είδη και τι ακριβώς σήμαιναν. Η κωμωδία αυτό που έκανε ήταν, ότι έφερνε αντιμέτωπο τον θεατή και τον ηθοποιό φυσικά με την πραγματικότητα, με όλες εκείνες τις αντιφάσεις της ζωής που, που όσο είμαστε ταυτισμένοι μαζί τους τις θεωρούμε δυσκολίες και προβλήματα, αλλά που από τη στιγμή που θα καταφέρουμε να αποταυτιστούμε και να τις δούμε από μακριά, αυτή τους η ιδιότητα, της αντίφασης, δημιουργεί μία σύγκρουση μέσα μας, μία σύγκρουση από την οποία βγαίνουμε γελώντας. Αυτό είναι πραγματικά το αστείο, είναι η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που θεωρούμε λογικό και σωστό και πραγματικό και σ’ αυτό που τελικά αντιμετωπίζουμε.
Το δράμα έχει να κάνει και αυτό με την πραγματικότητα της ζωής. Αλλά, αν στην κωμωδία οι άνθρωποι απλά εκφράζουν αυτό που είναι και ο θεατής αποταυτισμένος από αυτήν την κατάσταση, το βλέπει και γελάει, στο δράμα ο άνθρωπος αρχίζει και αξιοποιεί ένα στοιχείο που μέσα στην καθημερινότητα δεν συνηθίζουμε να το χρησιμοποιούμε, που είναι η ελευθερία της επιλογής, η ελευθερία της βούλησης.
Στην τραγωδία έχουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις υποταγής του ήρωα σε κάτι που είναι πάνω από τη δική του βούληση, που προέρχονται από μία ανώτερη από αυτόν βούληση, που μπορεί να συμβολισθεί με τη βούληση ενός θεού, της μοίρας ή του πεπρωμένου του. Ο ήρωας δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να υπακούσει σ’ αυτή τη μοίρα, πρέπει την βούλησή του να ακολουθήσει την ανώτερη θέληση ή αποστολή. Κατά τον Αριστοτέλη, είναι και το ανώτερο θεατρικό είδος, μιας και είναι εκείνο που φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο, σαν θεατή ή σαν ηθοποιό, με τον Νόμο, τον ανώτερο νόμο, τον θεϊκό νόμο και βοηθάει στην εσωτερική κάθαρση του ανθρώπου, μέσα από τον τρόμο και το έλεος.
Ο Τζέιμς Τζόις ορίζοντας τον Τρόμο και το Έλεος λέει: «Το έλεος είναι το αίσθημα που διακατέχει τον νου μπροστά σ’ αυτό που είναι αποτυπωμένο και διαρκές στην ανθρώπινη οδύνη, και τον ενώνει με εκείνον που υποφέρει, ενώ ο τρόμος αρπάζει τον νου την ίδια στιγμή και τον ενώνει με την κρυφή αιτία». Έτσι η Τραγωδία γίνεται ένα οριακό βήμα από την αναπαράσταση στην μεταφυσική.
Το έλεος μπορεί να ορισθεί σαν την ταύτιση αυτού που παρακολουθεί ή και του ίδιου του ηθοποιού, με τον πάσχοντα, η ταύτιση με τον ίδιο τον πόνο. Δεν πρόκειται για οίκτο, το έλεος είναι η ταύτιση με τον ίδιο τον άνθρωπο που πονά, με τον ίδιο τον άνθρωπο που υποφέρει, δίκαια ή άδικα, σχετίζεται με την λεγόμενη «ενσυναίσθηση». Ο Πλάτωνας λέει ότι το έλεος είναι η ηθική κάθαρση του ανθρώπου. Είναι το να μπορεί να αφήσει πίσω του όλα τα σκουπίδια που δημιουργεί στην προσωπικότητά του η ύπαρξη του εγωισμού.
Ο τρόμος είναι η ταύτιση με την αιτία του πόνου, που συμβολίζεται με κάποιον Θεό. Είναι η ταύτιση με τον ίδιο μας τον εαυτό, τον εντός μας Θεό, που ζητάει να εκφραστεί και να δικαιωθεί. Για αυτούς τους λόγους, προφανώς, ο Αριστοτέλης θεωρούσε την τραγωδία σαν μία από τις υψηλότερες μορφές θεάτρου που μπορεί να έχει και να βιώσει ένας άνθρωπος.
Όσο για τον Ηθοποιό, αυτός πλάθοντας τον ρόλο του γίνεται Δημιουργός. Η αναπαράσταση της πραγματικότητας είναι μια θεϊκή πράξη. Ο εκδηλωμένος κόσμος είναι μια αναπαράσταση των ιδιοτήτων και θελήσεων του Δημιουργού. Ο Ηθοποιός ανακαλύπτει τις κρυμμένες αιτίες, μαθαίνει να χρησιμοποιεί τους νόμους, να ανοίγει και να βρίσκει μέσα του μορφές που δεν έχει εκδηλώσει ακόμα, νέα πρόσωπα, νέες μάσκες, εξίσου αληθινές με την δική του. Και τα όρια χάνονται, και η πραγματικότητα παύει να είναι κάτι συγκεκριμένο και απόλυτο, πεπερασμένο και περιοριστικό. Μαθαίνει να ξεπερνάει την αστική ξεροκεφαλιά του απόλυτου, να δημιουργεί ρήγματα στη θωράκιση του, να επικοινωνεί με τους συντρόφους του ηθοποιούς αλλά και με τους θεατές.
Γίνεται φανερό ότι δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε το Θέατρο χωρίς να αντιληφθούμε τον πρωταρχικό εκπαιδευτικό του ρόλο, μυητικό ή βιωματικό, ανάλογα με την εποχή που το συναντάμε. Ωστόσο, το Τελετουργικό Θέατρο, όπως λέει και ο Π. Μπρουκ, υπάρχει πίσω από κάθε αληθινή θεατρική δράση, εκεί όπου ενσαρκώνεται το Αόρατο και γίνεται Οδηγός. Απ’ την άλλη, η εκπαίδευση ενός Ηθοποιού στα κλασικά συστήματα (όπως το σύστημα Στανισλάφσκι) μοιάζει πολύ με την εκπαίδευση ενός Μαθητή σε κάποιον φιλοσοφικό δρόμο.
Ηθοποιός και Θεατής, μπορούν να φτάσουν στο έσχατο σημείο της γνώσης της λειτουργίας της προσωπικότητας. Και οι δύο μπορούν να μάθουν να ενώνουν τον Αόρατο κόσμο των Ιδεών με την υλική πραγματικότητα, εξαγνίζοντας την, ιεροφάντες μιας μαγικής τελετής, της τέχνης της Ζωής, φτάνοντας ως τις πύλες της υπέρτατης Γνώσης.
Πηγή: www.newfoundation.gr
∼Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ είναι ένα ενεργειακό θεραπευτικό σύστημα εναρμονισμένο στη νέα εποχή.
∼ Ενώνω τα κομμάτια της ψυχής μου και υλοποιώ το θεïκό της πλάνο.
Από τη στιγμή της γέννησης…
αν παρατηρήσουμε τη ζωή του κάθε ανθρώπου θα δούμε πως από την ώρα που ο καθένας μας θα γεννηθεί, θα περάσει από διάφορα στάδια ζωής, μέχρι να φτάσει στην σημερινή του ηλικία, ειδικά εκεί, όπου οι άνθρωποι βιώνουμε καταστάσεις που μας κάνουν να στενοχωριόμαστε, να νιώθουμε ανασφάλεια, εγκατάλειψη, απώλεια, έλλειψη αυτοεκτίμησης, αδυναμία, θυμό, απόρριψη, αδικία κ.ο.κ. Αυτές τις στιγμές πάντα εκτός από τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα που βιώνουμε, χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Είναι ένα κομμάτι της ψυχοσύνθεσης μας, το οποίο άθελα μας εμείς οι ίδιοι το αφήνουμε να φύγει. Τα δυσάρεστα βιώματα λειτουργούν προσθετικά κι έτσι βρισκόμαστε κάποια στιγμή να έχουμε χάσει πολλά κομμάτια της (ψυχοσύνθεσης) ψυχής μας. Διαχωριζόμαστε. Όλα αυτά κάνουν την ψυχή μας αυτόματα να αισθάνεται ότι κάτι της λείπει, έτσι βιώνει ένα κενό, όπου τίποτα δεν την ευχαριστεί απόλυτα. Αυτό της συμβαίνει λόγω του ότι στην ολότητα και την ενότητα της ψυχής μας, βρίσκεται όλη η δύναμη μας. Εκεί βρίσκονται κρυμμένα όλα τα ταλέντα και τα χαρίσματα μας. Όταν όλα αυτά εκδηλώνονται στη ζωή μας, μας γεμίζουν χαρά, γαλήνη, ικανοποίηση, δημιουργία, πληρότητα. Αυτή είναι η δυναμική μας.
Η ψυχή έχει γεννηθεί ακέραιη, ολόκληρη, ελεύθερη. Στις μέρες μας ο τρόπος ζωής του ανθρώπου, πολλές φορές τον απομακρύνει από τον δρόμο που έχει επιλέξει η ψυχή του, με αποτέλεσμα να νιώθει χαμένος, ανικανοποίητος, καταπιεσμένος, φοβισμένος έως και δυστυχισμένος.
Όμως, η ψυχή είναι η πηγή της απόλυτης μοναδικότητας μας, ένα εσώτερο μέρος, το οποίο μας συνδέει με τις αξίες και την ουσία μας. Καθώς λοιπόν συνδεόμαστε σε αυτή τη συχνότητα της Ενοποίησης, το αποτέλεσμα της είναι, η ένωση όλων αυτών των διασκορπισμένων κομματιών της ψυχής, ένωση με την ψυχή, ένωση με το Όλον Ένα. Ενοποίηση σημαίνει ότι συνδέομαι, ενώνομαι, βρίσκω τη θεϊκή αποστολή της ψυχής μου και την εκδηλώνω στην ύλη (στην καθημερινότητα). Σταδιακά ανακαλύπτω τον πραγματικό λόγο για τον οποίο έχω γεννηθεί. Οδηγούμαι στον δρόμο μου.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα γύρω μας, εάν ο κάθε άνθρωπος έβρισκε και ακολουθούσε τη θεϊκή αποστολή της ψυχής του! Εάν πραγματικά οι άνθρωποι κατάφερναν να πετυχαίνουν τους στόχους τους, οι οποίοι προέρχονται από το θεïκό πλάνο της ψυχής. Ακούγεται ίσως σαν ένα όμορφο όνειρο. Δεν είναι όμως. Απλά χρειάζεται να διερευνήσουμε. Ένας αποτελεσματικός τρόπος για αυτό το όμορφο ταξίδι της υλοποίησης, είναι να συνδεθούμε με την ενέργεια της Ενοποίησης.
Όλα γύρω μας είναι ενέργεια. Ενέργεια είναι η δύναμη, η αυτοπεποίθηση, η αυτοεκτίμηση, η αγάπη, ο έρωτας, η εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μας, προς τους ανθρώπους, προς τη ζωή. Ενέργεια είναι η γνώση, η σοφία, η θέληση, η αποδοχή, η χαρά, η συμπόνια, η συγχώρεση, η καλοσύνη, η κατανόηση, κ.τ.λ.
ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η Ενοποίηση ανοίγει με έναν δυναμικό τρόπο στον καθένα τον δρόμο της δικής του συγχρονικότητας. Εκεί δηλαδή που προσελκύει στη ζωή του, τα κατάλληλα γεγονότα, τους κατάλληλους ανθρώπους και καταστάσεις, που σταδιακά τον οδηγούν ακριβώς στο σημείο που επιθυμεί η ψυχή, μέσα στην πραγματική του αλήθεια. Έτσι η ψυχή καταφέρνει σταδιακά να ενώνει τα χαμένα κομμάτια της.
Μέσα από τη σύνδεση μας με τη συχνότητα της Ενοποίησης, ταυτόχρονα ενεργοποιείται ο μηχανισμός της ενότητας για εμάς, για την οικογένεια μας για τους συνανθρώπους μας και για τον πλανήτη, με στόχο πάντα το προσωπικό Ανώτερο καλό και το Ανώτερο καλό της ανθρωπότητας.
Όσοι περισσότεροι άνθρωποι συντονίζονται, τόσο πιο εύκολα και γρήγορα θα περάσουμε συλλογικά σε έναν νέο τρόπο ζωής, έχοντας όλο και περισσότεροι βρει τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής μας, όποια και να είναι η ηλικία μας.
Πραγματοποιούνται σεμινάρια τα οποία αποτελούνται από δύο στάδια.
– Το ένα στάδιο περιλαμβάνει σύνδεση με τη συχνότητα της Ενοποίησης, συγκεκριμένο διαλογισμό υλοποίησης, αυτοθεραπεία με τα χέρια επάνω στο σώμα, αλλά και σε άλλους ανθρώπους, αυτοθεραπεία εξ΄ αποστάσεως, , θεραπεία εξ΄ αποστάσεως σε άλλους, θεραπεία/επίλυση εξειδικευμένων θεμάτων – αιτημάτων.
– Το άλλο στάδιο περιλαμβάνει σύνδεση με τη συχνότητα της Ενοποίησης, διαλογισμό υλοποίησης και εκμάθηση της εφαρμογής της θεραπευτικής τεχνικής της Ενοποίησης των κομματιών της ψυχής.
Η επιλογή της συμμετοχής σε όποιο από τα δύο στάδια του σεμιναρίου της Ενοποίησης της ψυχής επιθυμεί κάποιος, είναι ελεύθερη σύμφωνα με την προσωπική ελεύθερη βούληση. Δίνεται εγχειρίδιο σε κάθε εργαστήριο.
Θα είναι χαρά μου να μοιραστώ μαζί σας αυτήν την εμπειρία..
Ευχαριστώ
Επικοινωνία:
facebook: elenapavlatou
facebook: ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ – Ποιώ την Ενότητα
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
τηλ: 697 232 8883
enopoiisi.com
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο η επιμέλεια και σωτηρία των παιδιών αποτελεί τόσο σπουδαίο έργο, ώστε θεωρείται υπηρεσία προς τον Θεό. Κατά τα πρώτα χρόνια ενός ανθρώπου, η παιδεία αποτελεί αποκλειστικά ευθύνη και μέλημα των γονιών και του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος.
Κατόπιν, αρχίζει να εκχωρείται, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στους παιδαγωγούς: αυτούς που επιλέγουν οι γονείς και αυτούς που παρέχει η πολιτεία. Θεωρώ καθήκον κάθε πολίτη να υποστηρίζει την Παιδεία, είμαστε όμως ικανοί να το πράξουμε αυτό;
Γνωρίζουμε τι είναι παιδεία, εκπαίδευση, μόρφωση και αγωγή; Εκλαμβάνουμε τα παιδιά ως άδεια βαρέλια, τα οποία οφείλουμε να γεμίσουμε με πληροφορίες και δεξιότητες, ως κεριά, τα οποία αναμένουν άλλα φλογερά κεριά για ν’ ανάψουν ή και τα δύο μαζί;
Για ποιόν λόγο, ενώ όλα τα παιδιά έχουν όνειρα, μόνο το 3% από αυτά, όταν θα ενηλικιωθεί, θα τα υλοποιήσει; Αναζητούμε όντως να υποστηρίξουμε τα παιδιά ώστε να χαράξουν και να βαδίσουν τον δρόμο τους ή θέλουμε να γίνουν φορείς των δικών μας ανεκπλήρωτων ονείρων;
Για ποιό λόγο το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα καθυστερεί να ενσωματώσει τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις και μεθοδολογίες; Μπορεί να συνδυαστεί η παράδοση με την επιστήμη και η παιδεία με την εκπαίδευση; Εκτός από τη διανοητική νοημοσύνη, υπάρχει λόγος ν’ ασχοληθούμε και με τη σωματική, τη συναισθηματική, την μουσική και τα υπόλοιπα είδη νοημοσύνης;
Ο Πλάτων θεωρεί ότι ο σκοπός της παιδείας είναι να οδηγεί τον άνθρωπο, από την παιδική ηλικία, στην αρετή. Να του δημιουργεί ισχυρή επιθυμία και έρωτα για να γίνει ένας τέλειος πολίτης, ο οποίος να γνωρίζει να κυβερνάει και να κυβερνιέται, έχοντας ως γνώμονα την δικαιοσύνη, ενώ επικρίνει την παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων, ισχύος και σοφίας άνευ νου και δικαιοσύνης, θεωρώντας την βάναυση και ανελεύθερη
[τὴν δὲ πρὸς ἀρετὴν ἐκ παίδων παιδείαν, ποιοῦσαν ἐπιθυμητήν τε καὶ ἐραστὴν τοῦ πολίτην γενέσθαι τέλεον, ἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαι ἐπιστάμενον μετὰ δίκης. ταύτην τὴν τροφὴν ἀφορισάμενος ὁ λόγος οὗτος, ὡς ἐμοὶ φαίνεται, νῦν βούλοιτ’ ἂν μόνην παιδείαν προσαγορεύειν, τὴν δὲ εἰς χρήματα τείνουσαν ἤ τινα πρὸς ἰσχύν, ἢ καὶ πρὸς ἄλλην τινὰ σοφίαν ἄνευ νοῦ καὶ δίκης, βάναυσόν τ’ εἶναι καὶ ἀνελεύθερον καὶ οὐκ ἀξίαν τὸ παράπαν παιδείαν καλεῖσθαι (Νόμοι 643a-644b)].
Μάλιστα, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, για την απόλυτη ολοκλήρωση της αρετής, χρειάζεται η αρμονική συνεργασία τριών παραμέτρων: «φύσιν, λόγος (μάθηση) και έθος (άσκηση)».
Όπως στην γεωργία το πρώτο απαιτούμενο είναι η εύφορη γη, κατόπιν χρειάζονται οι σπόροι και τέλος ο γεωπόνος, έτσι και ο άνθρωπος, ιδίως όταν είναι σε τρυφερή και πιο εύπλαστη ηλικία, χρειάζονται τους ωφέλιμους λόγους από τους παιδαγωγούς, οι οποίο χρειάζεται να είναι αδιάβλητοι στην προσωπική τους ζωή, άψογοι στη συμπεριφορά τους και άριστοι στην κατάρτισή του.
Αλήθεια, οι νέοι γονείς και το σύγχρονο παιδευτικό σύστημα, ποιά κριτήρια υιοθετούμε και προς ποία κατεύθυνση καθοδηγούμε τα παιδιά μας; Αναζητούμε όντως να τα υποστηρίξουμε ώστε να χαράξουν και να βαδίσουν τον δρόμο τους ή θέλουμε, ως παντογνώστες, να τους χαράξουμε εμείς τον σωστό δρόμο;
Η Παιδεία δύναται να λειτουργήσει προληπτικά αλλά και θεραπευτικά στην καθοδήγηση του ανθρώπου στο ευ ζην, διδάσκοντάς μας τους Νόμους που διέπουν τον Ουράνιο και το γήινο κόσμο: την Αλήθεια και τα φαινόμενα, το Αιώνιο και τα πρόσκαιρα, την Ψυχή και την προσωπικότητα.
Η κατανόηση της διττής ανθρώπινης φύσης και η συνειδητή σύμπλευση μας με τους Νόμους του Σύμπαντος, απελευθερώνουν σταδιακά την ψυχή από τα πέπλα της άγνοιας. Με βασικά εργαλεία τον Ορθό Λόγο, την Μουσική και τη Σωματική Εκγύμναση, η Παιδεία δημιουργεί από την παιδική ηλικία την απαραίτητη βάση του ανθρώπου: τη λειτουργική νοοτροπία.
Έτσι, ο άνθρωπος άγει και φέρεται ως χαρούμενη μονάδα, όντας συνειδητό μέλος ενός ευρύτερου συνόλου: της Πολιτείας.
Η Ψυχοθεραπεία, αποτελεί το εργαλείο της Παιδείας, το οποίο αποσκοπεί στην συνειδητοποίηση και κατόπιν στη θεραπεία των δυσλειτουργικών νοοτροπιών, των καταπιεσμένων συναισθημάτων και των αρνητικών καταγραφών.
Η απελευθέρωση μας από τα ψυχικά βάρη και τα ελαττώματα μας, δημιουργούν τις συνθήκες να αναδυθεί αυτό που αληθινά είμαστε: ο Εαυτός μας!
Νικόλαος Μαγαλιός
Εκπαιδευτής Προσωπικής Ανάπτυξης
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers