Γιατί δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα του ΔΝΤ, αλλά αρνούμαστε να εφαρμόσουμε την απαγόρευση του καπνίσματος; Πάσχουν όντως οι άντρες από τον φόβο της δέσμευσης; Μπορεί μια σχέση να κρατήσει για πάντα; Ζητήσαμε από τον ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή Ματθαίο Γιωσαφάτ να ξαπλώσει στο ντιβάνι του τους Έλληνες για μια σύντομη ανάλυση.
Νόμιζα ότι το δύσκολο κομμάτι του project «συνέντευξη με τον Ματθαίο Γιωσαφάτ» ήταν να τον πείσεις να σου μιλήσει. Λάθος. Τα δύσκολα άρχισαν όταν ύστερα από αρκετούς μήνες πίεσης δέχτηκε επιτέλους να δώσει τη συνέντευξη. Τι να πρωτορωτήσεις έναν άνθρωπο που έχει απαντήσεις για τα περισσότερα μυστήρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς;Διαβάζοντας το βιβλίο του «Μεγαλώνοντας Μέσα στην Ελληνική Οικογένεια» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και που μάλλον πρέπει να διαβάσουμε όλοι – γονείς και μη – μαθαίνεις πολλά για τη φύση του ανθρώπου, αλλά σου γεννιούνται και πολλές απορίες για τη ζωή σου ως ενήλικα.Του ζητήσαμε λοιπόν να μας λύσει μερικές που αφορούν τις σχέσεις μας, αλλά και τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Άλλωστε ο ίδιος πιστεύει ότι το πιο σημαντικό κομμάτι της ψυχανάλυσης δεν είναι τόσο η θεραπεία, όσο οι εξηγήσεις που δίνει για τα κίνητρα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τα οποία καθορίζουν την τέχνη, τις θρησκείες, την ιστορική πορεία του ανθρώπου και τα πολιτεύματά μας.
Σε τι διαφέρουν οι απαντήσεις που δίνει η ψυχανάλυση για την εξέλιξη και την ιστορία του ανθρώπου από τις υπόλοιπες επιστήμες;
Η ψυχανάλυση εξηγεί το «γιατί», οι υπόλοιπες επιστήμες το «πώς». Δίνει εξηγήσεις που στηρίζονται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη κατάσταση έχει δύο μορφές ψυχισμού: μία είναι η συνειδητή, που όλοι ξέρουμε, και μία η ασυνείδητη.
Η ασυνείδητη φέρνει πράγματα από την κληρονομικότητα, τα γονίδια, την προϊστορία τού ανθρώπου και επίσης πράγματα που απωθήθηκαν στην παιδική ηλικία, τα πρώτα 4-5 χρόνια της ζωής του. Αυτά δημιουργούν έναν ψυχισμό ασυνείδητο, ο οποίος είναι άχρονος.
Γιατί πιστεύετε λοιπόν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση τώρα;
Για πολλούς λόγους. Η Ελλάδα είναι ταλαίπωρη χώρα. Από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και μετά είχαμε δικτάτορες – ή βασιλιάδες ή στρατιωτικούς. Τώρα έχουμε μια υπερίσχυση αναρχικών στοιχείων. Από την άλλη, δεν ξέρουμε να μεγαλώνουμε παιδιά, γι’ αυτό είμαστε μια κοινωνία πολύ μπερδεμένη. Όταν δεν είναι ώριμος ο κόσμος, χρειάζεται γονείς.
Τι γίνεται λάθος στην ψυχική μας ανάπτυξη;
Ο πολιτισμός έφερε πολλά καλά πράγματα, αλλά η απώθηση της σεξουαλικότητας δεν είναι εύκολη και παίρνει άλλες μορφές. Όταν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος ερωτικά, τότε παλινδρομεί σε φάσεις της παιδικής ηλικίας, όπως η πρωκτική που θέλει δύναμη ή λεφτά ή η στοματική που θέλει εξάρτηση. Εξάρτηση είναι όλοι αυτοί που περιμένουν από το κράτος – τη μαμά.
Τον πρώτο χρόνο η μαμά έχει το μονοπώλιο, το στήθος, το φαγητό. Από εκεί μαθαίνουμε ότι πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι. Από την άλλη, μέχρι τώρα οι πολιτικοί έλεγαν «λεφτά θέλετε; Ψηφίστε μας». Δανείζονταν συνέχεια, μέχρι που έφτασε η εποχή που δεν μας έδιναν άλλα και πήγαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση επαιτώντας. Και εκεί φυσικά μας είπαν «επειδή ως κράτος δεν μπορείτε να τα καταφέρετε, θα έρθουμε εμείς να σας στρώσουμε».
Δεν έχουμε δημοκρατία, όπως νομίζουμε;
Η δημοκρατία αυτή τη στιγμή είναι αναρχική. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η δημοκρατία που κλείνεις όποτε θέλεις τους δρόμους επειδή έχεις κάποιο αίτημα, σωστό ή λάθος, και πεθαίνουν άνθρωποι μέσα στα ασθενοφόρα. Γιατί αυτά όμως συμβαίνουν μόνο εδώ; Ούτε την απαγόρευση του καπνίσματος δεν εφαρμόζουμε.
Επειδή το κράτος δεν μπορεί να επέμβει. Φταίνε και πολλά κοινωνικά και πολιτικά στοιχεία, αλλά φταίει και ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Ο δεύτερος χρόνος της ζωής μας, η πρωκτική φάση όπου μαθαίνει κανείς από τη μητέρα του ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει (από την ούρηση και τον έλεγχο των σφιγκτήρων μέχρι τη συμπεριφορά του), καθορίζει το αν θα γίνει κανείς υποτακτικός ή αναρχικός.
Αν η μητέρα τότε δεν χειριστεί σωστά την κατάσταση και είναι είτε πολύ αυστηρή είτε πολύ χαλαρή, το παιδί -ανάλογα με το πόσο ισχυρά είναι τα γονίδιά του – μπορεί να γίνει ή υποτακτικό ή αντιδραστικό. Αργότερα η μητέρα γίνεται η κοινωνία και οι αντιδραστικοί εναντιώνονται σε αυτή.
Τα μέτρα του ΔΝΤ τα δεχόμαστε χωρίς καμιά αντίδραση όμως.
Μα ακριβώς επειδή είμαστε ή υποτακτικοί ή αναρχικοί. Όταν είναι πολύ αυστηρός ο γονιός, γινόμαστε υποτακτικοί. Όταν δεν είναι, αντιδρούμε όπως ένα παιδάκι όταν οι γονείς του δεν μπορούν να επιβληθούν. Τα παιδιά χρειάζονται να νιώθουν ασφαλή για να πειθαρχήσουν και να μάθουν τα όριά τους. Οπότε όταν κάνει κάτι ασφαλώς και τιμωρείται.
Δεν τον τιμωρείς λέγοντας «δεν σ’ αγαπώ», που είναι ένα άλλο λάθος που κάνουν οι Έλληνες γονείς. Έτσι συμβαίνει και σε μια χώρα. Όταν δεν τιμωρείται κανείς για τίποτα, ξανακάνει τα ίδια.
Τι αρχηγούς χρειαζόμαστε;
Κάποιους που να μπορούν να επιβάλλουν πράγματα με σωστό δημοκρατικό τρόπο. Αλλά δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία ούτε αναρχισμός.
Άρα δεν τους έχουμε.
Όχι. Ένας ανώριμος λαός εκλέγει και ανώριμους ηγέτες. Δεν είναι τυχαίο. Σε άλλες χώρες, όπως η Δανία, η Σουηδία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, όπου οι άνθρωποι είναι πιο ώριμοι, βγάζουν και πιο ώριμες κυβερνήσεις, που είναι πιο λογικές και φροντίζουν τον κόσμο τους. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομικό, γι’ αυτό χρειάζεται χρόνια για να αλλάξουμε, αν αλλάξουμε. Η δημοκρατία απαιτεί ωριμότητα.
Πώς μπορούμε να αλλάξουμε;
Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας, ώστε να μη γίνουν ούτε υποτακτικά ούτε αναρχικά, αλλά ώριμα και ευτυχισμένα. Η διαπαιδαγώγηση είναι δύσκολη και γίνεται σιγά σιγά. Οι καλοί γονείς θέτουν κάποια όρια, ελαστικά, αλλά βάζουν και τιμωρίες – το παιδί δέχεται υποδείξεις όταν αισθάνεται ότι η μητέρα το αγαπάει. ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ
Για ποιους λόγους έρχονται οι γυναίκες σε εσάς και για ποιους οι άντρες;
Πολλές γυναίκες έρχονται επειδή δυσκολεύονται με τις σχέσεις τους – και μέσα από τις σχέσεις φαίνονται τα προβλήματα που έχει κάποιος. Άλλες έχουν συμπτώματα όπως φοβίες ή κρίσεις πανικού, που είναι πολύ συνηθισμένες τώρα στην Ελλάδα, γιατί η ζωή έγινε πιο αγχώδης. Οι άντρες έρχονται επειδή έχουν κατάθλιψη, ερωτικές ή σεξουαλικές δυσκολίες. Συνήθως έρχονται μετά τον γάμο επειδή νιώθουν ότι έχουν παγιδευτεί.
Θα προτείνατε στα ζευγάρια που σκέφτονται να χωρίσουν να συμβουλευτούν έναν ψυχοθεραπευτή;
Ασφαλώς. Αυτό το λέμε divorce therapy (θεραπεία διαζυγίου). Καταρχάς πρέπει να έρθουν να δουν αν πρέπει να χωρίσουν, αν τα προβλήματά τους είναι πραγματικά ή νευρωτικά. Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει εξωσυζυγική σχέση και δεν μπορεί να τη βολέψει – όπως κάνουν οι περισσότεροι – αυτό είναι ένα πραγματικό πρόβλημα.
Αν κάποιος δεν μπορεί να κάνει σεξ με τη γυναίκα του επειδή έχει πρόβλημα στη σχέση με τη μάνα του, αυτό μπορεί να λυθεί. Άρα η θεραπεία διαζυγίου γίνεται για να δείξεις σε κάποιον ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που το πιθανότερο είναι ότι αν χωρίσει θα το επαναλάβει. Και η δεύτερη φορά είναι πολύ χειρότερη.
Γιατί διαλέγουμε τον ίδιο τύπο άντρα;
Επιλέγουμε την ίδια προσωπικότητα. Ξέρουμε από την ψυχανάλυση ότι όσο πιο ανώριμος είναι κανείς, τα προβλήματα επαναλαμβάνονται. Το ίδιο σενάριο που δημιουργείται στην παιδική ηλικία, το παίζουμε σε όλη μας τη ζωή με διαφορετικούς ηθοποιούς. Αν δεν το καταλάβεις αυτό και χωρίσεις, πάλι θα διαλέξεις το λάθος άνθρωπο.
Μια τεράστια έρευνα που έγινε στην Αγγλία έδειξε ότι από τις γυναίκες που είχαν παντρευτεί αλκοολικό, το 80% επέλεξαν αλκοολικό για δεύτερη φορά, το 60% για τρίτη και το 40% για τέταρτη. Δεν έβαζαν μυαλό.
Μπορείς να βάλεις μυαλό;
Με θεραπεία. Να καταλάβεις γιατί.
Πώς ορίζεται μια καλή σχέση;
Μια σχέση στην οποία οι άνθρωποι είναι σχετικά ευχαριστημένοι από το τι παίρνει ο ένας από τον άλλον. Όταν είναι κανείς ικανοποιημένος, όπως όταν συμβαίνει στον πρώτο χρόνο με τη σχέση μητέρας-παιδιού, τότε μπορεί να αναπτυχθεί και αγάπη. Αγάπη σημαίνει νοιάζομαι πραγματικά για τον άλλον – δεν έχει να κάνει με έρωτες και τέτοια. Σε μια καλή σχέση δέχεσαι και συμβιβάζεσαι με μερικά στοιχεία του άλλου, αφού τον επέλεξες. Αλλιώς μην τον παίρνεις.
Αν δεν έχει υπάρξει καλή σχέση μητέρας – παιδιού;
Τότε δεν έχω μάθει να αγαπάω και επιλέγω έναν άνθρωπο που είναι σαν τη μητέρα που θα ήθελα να έχω. Όταν οι άνθρωποι είναι ανώριμοι, περιμένουν από τον άλλον να είναι τέλειος, ενώ εκείνοι δεν προσφέρουν τίποτα, και τότε αρχίζουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Αν δεν έχεις πάρει αυτά που πρέπει μικρός, είσαι αχόρταγος, περιμένεις από κάποιον να σε πάει στα ουράνια. Κι όταν δεν σε πάει απογοητεύεσαι. Ο ανώριμος δεν αντέχει, θέλει το στήθος της μαμάς του 24 ώρες το 24ωρο. Ε, δε θα το ‘χει.
Από αυτή την καλή σχέση μοιάζει να λείπει το πάθος.
Το πάθος είναι αρρωστημένο συναίσθημα, δεν είναι πραγματικό, είναι instead of, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Το έχουν μόνο οι ανώριμοι και προβληματικοί άνθρωποι. Σημαίνει ότι δεν μπορώ να αγαπήσω κάποιον και δημιουργώ φαντασιωσικά αισθήματα. Είναι σαν να μην μπορεί κάποιος να κάνει έρωτα κανονικά και τότε γίνεται λίγο διεστραμμένος.
Ποιο είναι πραγματικό αίσθημα;
Η αγάπη και το ερωτικό πάθος. Η αγάπη στηρίζεται στην ευγνωμοσύνη που αναπτύσσεται γύρω στον όγδοο μήνα στα παιδιά. Τότε αρχίζουν να δίνουν και στη μαμά φαγητό, π.χ., τους δίνει μια σοκολάτα και δίνουν και σε εκείνη. Δηλαδή αυτή η γυναίκα μου έδωσε πράγματα και θέλω να της δώσω κι εγώ.
Μπορεί μια σχέση να κρατήσει για πάντα;
Αν σε έχει αγαπήσει η μάνα σου, αρχίζεις να την αγαπάς κι εσύ και να την αποδέχεσαι, ενώ καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τέλεια. Και τότε μπορείς να αγαπήσεις έναν άντρα ή μια γυναίκα με τα ελαττώματά του, επειδή παίρνεις πράγματα. Είναι το σεξ, η ευχαρίστηση, μιλάτε, τρώτε, σε φροντίζει όταν αρρωσταίνεις και έτσι δημιουργείται ευγνωμοσύνη που είναι η αρχή της αγάπης σε ένα ζευγάρι.
Από τη στιγμή που αρχίζεις να αγαπάς τον άλλον, αρχίζει μια περίοδος ρεαλιστικής εξιδανίκευσης, όπως κάνεις με το παιδί σου. Ξέρω ότι η κόρη μου δεν είναι η ωραιότερη στον κόσμο, αλλά για μένα είναι. Αυτό δεν φεύγει ποτέ. Μπορείς να είσαι ερωτευμένος και να κάνεις σεξ με τον ίδιο άνθρωπο μια ζωή. Όλες οι σημερινές γυναίκες, δηλαδή, που δεν βρίσκουν άντρες είναι ανώριμες;
Όχι μόνο, υπάρχουν και πολλοί κοινωνικοί λόγοι. Οι γυναίκες δουλεύουν πολύ, δεν υπάρχουν πια πολλές ευκαιρίες να γνωρίσουν άντρες. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πια μέσω facebook και γενικά internet έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους που μπορεί να σου ταιριάζουν. Επίσης, οι Ελληνίδες μαμάδες έχουν τους γιους τους στο σπίτι και τους φροντίζουν μέχρι τα σαράντα. Και τέλος, τώρα πια το σεξ είναι πολύ ελεύθερο. Γιατί να παντρευτούν; Γι’ αυτό οι παλαιότερες κοινωνίες έκαναν το σεξ μη διαθέσιμο, για να παντρεύονται οι άντρες.
Άρα πρέπει να κάνουμε το σεξ μη διαθέσιμο;
Τότε την έχετε βάψει, γιατί υπάρχουν άλλες διαθέσιμες! Εγώ λέω πάντα να μην κοιμάστε την πρώτη βραδιά με κάποιον γιατί θα φύγει. Πρέπει να διατηρήσετε λίγο το μυστήριο. Δεν πρέπει να περιμένετε όμως και πολύ, γιατί υπάρχουν πολλές άλλες – προς φοβερή ζήλια ημών των παλαιοτέρων.
Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεις έναν άντρα. Πώς θα τον κρατήσεις;
Ο άντρας, εκτός από το σεξ, έχει ανάγκη και από μια μαμά, κάποιον που να τον αποδέχεται. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να γίνουμε ζευγάρι, γιατί υπάρχει ο φόβος του θανάτου. Ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, αλλά θέλουμε να πηγαίνουμε προς τα εκεί πιασμένοι χέρι χέρι.
Σε μια σωστή σχέση, λοιπόν, είσαι και παιδί και ενήλικη και μαμά. Όπως και ο άντρας μπαμπάς. Και τους τρεις ρόλους παίζουμε. Στο κρεβάτι λέμε χαζομάρες, υποκοριστικά, μετά κάνουμε έρωτα σαν ενήλικες, ψωνίζουμε, ταξιδεύουμε, μιλάμε, αλλά είναι απαραίτητη και η γονική σχέση – θέλεις κάποιον να σε φροντίσει, να σε προστατέψει.
Υπάρχουν στην πραγματικότητα τόσο καλές σχέσεις;
Το 10-20% των σχέσεων είναι καλές. Στην Ελλάδα λιγότερο. Οι γάμοι δεν είναι καλοί εδώ. Ένα 30% μένει για κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους ή για τους γονείς. Έχω έναν ασθενή που είναι παντρεμένος με παιδιά και θέλει να χωρίσει επειδή είναι ερωτευμένος χρόνια με μια κοπέλα, αλλά φοβάται να το πει στη μαμά του.
Γιατί οι γυναίκες κάνουν σχέσεις με παντρεμένους;
Ε, είμαστε καλύτεροι! Πρώτον, γιατί πολλοί παντρεμένοι έχουν μια ευκολία να κάνουν σχέση. Δεύτερον, όταν είμαι παντρεμένος, στην ερωμένη μου την οποία βλέπω μία φορά την εβδομάδα δείχνω τις καλύτερες πλευρές του εαυτού μου. Οπότε, αν π.χ., δουλεύεις πολύ και δεν έχεις χρόνο για κανονική σχέση, αυτή η κατάσταση σε βολεύει.
Δεν υπάρχει προβληματικό ψυχολογικό υπόβαθρο;
Υπάρχει. Παντρεμένους επιλέγουν και οι γυναίκες που έχουν δυσκολία να κάνουν μια μόνιμη, καθημερινή σχέση. Η πιο συνηθισμένη ψυχολογική κατάσταση είναι ένα άλυτο οιδιποδειακό πρόβλημα. Ο παντρεμένος εκπροσωπεί τον πατέρα που δεν είχες μικρή και τον έχεις τώρα, αλλά δεν επιτρέπεται να τον παντρευτείς. Παίζεις μαζί του αλλά το βράδυ κοιμάται με τη μαμά.
Αυτό δημιουργεί την ελκυστικότητα του παντρεμένου. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η ερωμένη χάνει το ενδιαφέρον της όταν ο άλλος χωρίσει. Είχα μία ασθενή που το έχασε τρεις φορές. Μόλις γύριζε αυτός στη γυναίκα του τον ήθελε και μόλις χώριζε τον άφηνε.
Ο «φόβος της δέσμευσης» είναι μια δικαιολογία για τους άντρες όταν δεν θέλουν να κάνουν σχέσεις;
Ποτέ δεν ήθελαν οι άντρες να κάνουν σχέσεις. Ο άντρας είναι φύσει πολυγαμικός, γιατί πρέπει να διαιωνίσει τον εαυτό του μέσα από τα γονίδιά του. Για να κάνεις σεξ φορτώνεσαι τη σχέση, τα παιδιά, τη διατροφή μιας γυναίκας. Και το λέω αυτό παρόλο που είμαι πραγματικά φεμινιστής.
Έχει λοιπόν το φόβο της δέσμευσης για όλους αυτούς τους λόγους. Από την άλλη όμως μεγαλώνει με μαμά, οπότε πάντα θέλει και μια μαμά και αυτό τον παιδεύει. Γι’ αυτό δεν μπορεί να χωρίσει εύκολα. Αλλιώς θα χώριζε πολύ συχνά – ειδικά κάποιος που δεν αγαπάει, που είναι το σύνηθες.
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι επιτυχημένος στη δουλειά του και αποτυχημένος στις σχέσεις του;
Οι σχέσεις έχουν να κάνουν με το πώς μεγάλωσες, όχι με την εξυπνάδα. Γι’ αυτό κάποιοι άνθρωποι που δυσκολεύονται στις σχέσεις τους αφοσιώνονται στη δουλειά, ώστε να πάρουν ικανοποίηση από εκεί. Άλλωστε το να κάνεις μια καλή καριέρα σημαίνει ναρκισσιστική αφοσίωση. Δεν γίνεται να δουλεύεις δύο ώρες την ημέρα και να γίνεις τοπ.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Όλα εξαρτώνται, δηλαδή, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας;
Στο βιβλίο μου περιγράφω όλα τα στάδια που περνάει ένα βρέφος από τη στιγμή που συλλαμβάνεται. Ο πρώτος χρόνος είναι ο σπουδαιότερος στη ζωή του ανθρώπου – η σχέση με τη μητέρα παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο τότε- αλλά και μέχρι τα πέντε που περίπου διαμορφώνει την προσωπικότητά του.
Τον Απρίλιο θα μιλήσω στο Μέγαρο Μουσικής για τα στάδια ανάπτυξης της ψυχικής ζωής στον ενήλικα. Πώς μπορεί, δηλαδή, να αλλάξουν κάποια στοιχεία ανάλογα με τις επιδράσεις: τη δουλειά, το σύντροφο, την οικονομική κατάσταση κ.τλ.
Όσες μαμάδες διάβασαν το βιβλίο σας λένε «είμαι κακή μάνα». Καμία δεν μπορεί να κάνει όλα όσα λέτε.
Δεν είναι κακές, κάνουν ό,τι μπορούν. Εγώ συμπαθώ πολύ τις μητέρες. Είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά, όπως και το να είσαι θεραπευτής. Σχεδόν όλοι θέλουν το καλό του παιδιού τους, αλλά κάνουν λάθη είτε από άγνοια είτε από την εσωτερικευμένη ασυνείδητη επίδραση των δικών τους γονιών.
Πώς θα καταφέρω να είμαι καλή μητέρα αν η μαμά μου δεν ήταν;
Θα δυσκολευτείτε λίγο! Γι’ αυτό λέμε ότι η νεύρωση είναι κληρονομική όχι από τα γονίδια, αλλά επειδή ο καθένας επηρεάζεται. Αλλά και πάλι έχουμε πιθανότητες. Μπορεί η μάνα μου να μην ήταν πολύ καλή, αλλά να ήταν ο πατέρας μου, μία θεία, μια δασκάλα, μια σύντροφος ή η αδερφή μου, που μου έδωσε όσα δεν πήρα από τη μάνα μου.
Είστε υπέρ των μονογονεϊκών οικογενειών;
Ναι. Δεν είναι το καλύτερο, αλλά αρκετά παιδιά μεγαλώνουν σωστά, γιατί πάντα υπάρχει ένας άντρας, σύντροφος, θείος, φίλος. Στην Αγγλία το 30% των γυναικών κάνουν παιδιά και δεν θέλουν να παντρευτούν. Απλώς πρέπει να φροντίζει κανείς να υπάρχει και μια αντρική φιγούρα λιγότερο στον πρώτο και περισσότερο στο δεύτερο χρόνο κ.τλ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Είστε απολύτως θεραπευμένος;
Ασφαλώς όχι. Δεν θεραπεύει τα πάντα η ψυχανάλυση, είναι μια σημαντική βοήθεια. Αλλά εγώ θεωρώ ψυχανάλυση τη γενική εφαρμογή της θεωρίας στην κοινωνία, η οποία είναι πολύ πιο σημαντική. Ως θεραπεία δεν είναι καταπληκτική και ποτέ δεν θα γίνει γιατί είναι με λόγια μόνο.
Κάποια στιγμή θα συνδυάσουμε και καινούργια πράγματα, φάρμακα, νέα δεδομένα από τις νευροεπιστήμες. Ο άνθρωπος και ο εγκέφαλός του είναι πολύ πολύπλοκος, ώστε να τον κάνεις καλά με δυο κουβέντες. Το ότι γίνεται έστω και στο βαθμό που γίνεται σήμερα είναι θαύμα.
Έχετε λύσει όλα τα προβλήματά σας;
Όχι. Δεν έχω λύσει ένα βασικό: δεν θέλω να πεθάνω.
Εσείς κάνατε όλα αυτά που συμβουλεύετε στους γονείς τώρα;
Όχι, δεν γεννήθηκα γνωρίζοντας όλα αυτά που ξέρω σήμερα. Θα ήθελα να είμαι καλύτερος σύζυγος, πατέρας, εραστής. Πιστεύω ότι κυρίως στη δουλειά μου έκανα ό,τι μπορούσα. Στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου, μάλλον δεν έκανα πάντα το καλύτερο.
Η γυναίκα σας έχει παράπονα από εσάς;
Πολλά. Είμαι αρκετά έντιμος, αλλά δεν ήμουν πολύ καλός σύζυγος, επειδή δούλευα πολύ. Η γυναίκα μου ισχυρίζεται -και έχει απόλυτο δίκιο – ότι έγινα ειδικός στον γάμο επειδή είχαμε προβλήματα. Αναγκάστηκα να ψάξω τι γίνεται.
Η κόρη σας;
Δεν είχα το χρόνο που έπρεπε για την κόρη μου, αλλά δεν νομίζω ότι έχει τώρα πολλά προβλήματα. Η ίδια πάντως λέει ότι είμαι καλός μπαμπάς.
Έχετε πάθη;
Πολλά, αλλά όχι έντονα. Πάθος είναι και το να φάω ένα καλό φαγητό ή να καπνίσω – που δεν καπνίζω πια και μου λείπει. Τα χρόνια που περνάνε, τα ταξίδια που δεν έκανα, οι γυναίκες που δεν γνώρισα. Αλλά είμαι ευχαριστημένος.
Τι φοβάστε;
Τις αρρώστιες που έρχονται ή θα έρθουν. Το αναπόφευκτο τέλος.
Τι θέλετε να σκέφτονται οι άνθρωποι για σας;
Θέλω να με συμπαθούν, να αισθάνομαι ότι είμαι αρκετά έντιμος και ότι κάνω όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου με τα προσόντα που μου έδωσε η φύση ή ο Θεός. Και να με βρίσκουν ελκυστικό ως άνθρωπο οι άντρες και ερωτικά ελκυστικό οι γυναίκες – ακόμη και σε αυτή την ηλικία.
Για ποιο πράγμα είστε περήφανος;
Επειδή νοιάζομαι για τους ανθρώπους και προσπάθησα να τους βοηθήσω.
Ύστερα από 45 χρόνια ως ψυχαναλυτής, τι μπορεί να σας εντυπωσιάσει;
Με ενδιαφέρει ακόμα πολύ η δουλειά μου. Τα προβλήματα είναι περίπου ίδια, αλλά κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Μπορεί αυτά που ακούω να είναι συνηθισμένα, αλλά το καθένα είναι ένα αίνιγμα για μένα που με παρακινεί να το λύσω. Αυτό με κρατάει ζωντανό και ξύπνιο τα βράδια. Στην ηλικία μου θα έπρεπε να κοιμάμαι όρθιος το βράδυ.
Τι άλλο θα θέλατε από τη ζωή;
Ήθελα να γίνω ο μεγάλος συγγραφέας του 20ού αιώνα και δεν έγινα και από ό,τι φαίνεται δεν θα γίνω ούτε του 21ου. Θα ήθελα να ζούσα τον μεγάλο έρωτα της ζωής, με μία καταπληκτική γυναίκα, η οποία θα με θέλει με όλα μου τα κουσούρια και με την οποία θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, αλλά αυτό δεν υπάρχει.
Θα ήθελα να είμαι πιο ψηλός, πιο όμορφος, πιο ελκυστικός, καλύτερος γιατρός από αυτό που είμαι. Όλα αυτά είναι «στη θάλασσα του ανεκπλήρωτου που τόσα μου κρατεί», όπως έγραψε και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου.
Είστε ανικανοποίητος;
Έχω μια δίψα για τη ζωή. Θέλω να τα ζήσω όλα.
Έχετε βρει το νόημα της ζωής;
Αυτό θα σας το αποκαλύψω στην επόμενη ομιλία μου στο Μέγαρο Μουσικής, αλλιώς δεν θα έρθει κανένας.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι πρόεδρος και ιδρυτής της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης & Οικογενειακής Θεραπείας και διευθυντής του Εκπαιδευτικού της Ινστιτούτου. Επίσης, είναι πρόεδρος και συνιδρυτής της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος, ενώ έχει να επιδείξει μεγάλο συγγραφικό, πανεπιστημιακό και εκπαιδευτικό έργο. Το βιβλίο του Μεγαλώνοντας Μέσα στην Ελληνική Οικογένεια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Πηγή : PsyHealth.gr
Στην πραγματικότητα, καθένας μας είναι από μόνος του ένα νησί και μπορεί να χτίσει γέφυρες με άλλα νησιά μόνο εάν,
αρχικά, είναι διατεθειμένος να είναι ο εαυτός του και του επιτρέπεται να είναι ο εαυτός του. Θεωρώ λοιπόν πως όταν μπορώ να δεχτώ έναν άλλον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει να δεχτώ τα συναισθήματα, τις στάσεις, και τα πιστεύω του ως ένα αληθινό και ζωτικό κομμάτι του εαυτού του, τότε τον βοηθάω να γίνει «πρόσωπο», κι αυτό έχει μεγάλη αξία.
Το επόμενο δίδαγμα ίσως είναι δύσκολο να το επικοινωνήσω. Είναι το ακόλουθο: Όσο περισσότερο ανοιχτός είμαι στις δικές μου πραγματικότητες και σε αυτές των άλλων ανθρώπων, τόσο λιγότερο εύχομαι να προλάβω «να διορθώσω τα πράγματα». Όσο προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου και την εμπειρία που συντελείται μέσα μου, κι όσο προσπαθώ να επεκτείνω μια τέτοια στάση και στους άλλους, τόσο περισσότερο σεβασμό νιώθω για την περίπλοκη διαδικασία της ζωής.
Έτσι τείνω όλο και λιγότερο να προσπαθώ να διορθώσω τα πράγματα, να βάζω στόχους, να διαπλάθω τους ανθρώπους, να τους χειρίζομαι και να τους ωθώ στις κατευθύνσεις που θέλω. Είμαι πολύ πιο ευχαριστημένος με το να είμαι απλά ο εαυτός μου και να αφήνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Καταλαβαίνω πολύ καλά πως ίσως ακούγεται κάπως περίεργο, σχεδόν σαν ανατολίτικη άποψη.
Τι είναι η ζωή, αν δεν πρόκειται να κάνουμε πράγματα στους ανθρώπους;
Τι είναι η ζωή, αν δεν πρόκειται να τους διδάξουμε τα πράγματα που εμείς νομίζουμε πως πρέπει να μάθουν;
Τι είναι η ζωή αν δεν πρόκειται να τους κάνουμε να σκέφτονται και να νιώθουν όπως εμείς;
Πως μπορεί κάποιος να υιοθετήσει μια τόσο ανενεργή άποψη σαν αυτή που εκφράζω;
Είμαι σίγουρος πως παρόμοιες στάσεις αποτελούν μέρος των αντιδράσεων πολλών από εσάς.
Κι όμως το παράδοξο της εμπειρίας μου είναι πως όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να είμαι απλά ο εαυτός μου, μέσα σε όλη την περιπλοκότητα της ζωής, κι όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να κατανοήσω και να αποδεχτώ τις πραγματικότητες σ’ εμένα και στους άλλους, τόσο περισσότερο συντελείται η αλλαγή.
Το ακόμα πιο παράδοξο είναι πως ο καθένας μας, στο βαθμό που είναι πρόθυμος να είναι ο εαυτός του, ανακαλύπτει πως δεν αλλάζει μόνο αυτός, αλλά και αυτοί με τους οποίους συνδέεται. Πρόκειται για ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της εμπειρίας μου κι ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που νομίζω πως έχω μάθει στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή”
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το γίγνεσθαι του προσώπου», Rogers Carl, Εκδόσεις Ερευνητές (2006).
Πηγή: psychorropia.gr
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Ο Καρλ Γκουστάβ Γιούνγκ ήταν ψυχοθεραπευτής και φιλόσοφος. Θεωρούσε ότι η νεύρωση και η κατάθλιψη είναι κατά βάθος μία προσπάθεια επέκτασης της συνειδητότητας. Μας αρέσει αυτή η άποψη. Γι’ αυτό και μοιραζόμαστε μαζί σας τα αγαπημένα μας γνωμικά του!
1. Μην προσκολλιέσαι σε αυτό που φεύγει – μπορεί να χάσεις αυτό που έρχεται.
2. Ό,τι μας εκνευρίζει στους άλλους, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
3. Αν είστε χαρισματικό άτομο, αυτό δεν σημαίνει ότι κερδίσατε κάτι. Σημαίνει ότι έχετε να προσφέρετε.
4. Η συνάντηση δυο ατόμων είναι σαν την επαφή δυο χημικών ουσιών. Και τα δυο στοιχεία μεταμορφώνονται εν μέσω της αντίδρασης.
5. Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του.
6. Ό,τι δεν μας αρέσει στους άλλους, εξελίσσει την αυτογνωσία μας.
7. Η όρασή μας θα είναι καθαρή μόνο όταν κοιτάξουμε μέσα στην καρδιά μας. Όποιος στρέφει το βλέμμα του έξω από τον εαυτό του ονειρεύεται. Όποιος το στρέφει μέσα του, αφυπνίζεται.
8. Μοναξιά δεν είναι να μην έχεις ανθρώπους γύρω σου. Είναι να μην είσαι σε θέση να εκφράσεις όσα είναι σημαντικά για σένα.
9. Δείξε μου έναν άνθρωπο με σώας τας φρένας και θα τον θεραπεύσω.
10. Σκεφτόμαστε το παρελθόν αναπολώντας τους γονείς μας, και το μέλλον για τα παιδιά μας.
11. Αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι, θα εμφανίζεται μπροστά σου συνέχεια.
12. Η κατάθλιψη είναι σαν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Αν εμφανιστεί μπροστά σου, δεν πρέπει να την απομακρύνεις απότομα. Κάλεσέ την κοντά σου, πρόσφερέ της ένα κάθισμα και άκου τι έχει να σου πει.
13. Πολλές φορές, τα χέρια λύνουν ένα μυστήριο που ο νους αδυνατεί να αγγίξει.
14. Ένα όνειρο είναι μια μικρή κρυφή πόρτα στα έγκατα της ψυχής, η οποία οδηγεί σε εκείνη την πρωταρχική κοσμική νύχτα της ψυχής, η οποία υπάρχει πολύ πριν εμφανιστεί το συνειδητό εγώ.
15. Ο άνθρωπος που δεν έχει διαβεί την κόλαση των παθών του, δεν τα έχει ξεπεράσει.
16. Η αντίληψή σου θα είναι ορθή μόνο όταν καταφέρεις να αντικρίσεις την ψυχή σου.
17. Δεν είμαι τα βιώματά μου. Είμαι αυτό που επιλέγω να γίνω.
18. Μπορεί να πιστεύουμε ότι έχουμε πλήρη αυτοέλεγχο. Ωστόσο, ένας στενός φίλος μας μπορεί εύκολα να εντοπίσει μια πτυχή μας, την οποία εμείς αγνοούμε.
19. Η λέξη «μαγεία» είναι συνώνυμο της ψυχολογικής ανάτασης.
20. Οι προσωπικότητές μας αποτελούν τμήμα του κόσμου που μας περιβάλλει, και είναι εξίσου μυστηριώδεις όσο αυτός.
Πηγή:www.anapnoes.gr
Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από σχέσεις και η πραγματική ευτυχία αφορά το πόσο κοντά και αγαπημένα νιώθουμε όταν είμαστε μαζί με τους άλλους, είτε είναι φίλοι, είτε ερωτικοί σύντροφοι είτε οι γονείς μας.
Ο έρωτας, το απόλυτο συναίσθημα. Ο Νίτσε είχε πει πως «οι ερωτευμένοι είναι τρελοί» και κατά μία έννοια είχε δίκιο. Όταν είμαστε ερωτευμένοι αλλάζει ο τρόπος που νιώθουμε και αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Όμως πότε δυο άνθρωποι ερωτεύονται;
Υπάρχουν συνθήκες που βοηθούν το να ερωτευτούμε; Άραγε τα ετερώνυμα πραγματικά έλκονται;
Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τον έρωτα
Ας δούμε ποιοι παράγοντες παίζουν ρόλο και βοηθούν ώστε να ερωτευτούν δυο άνθρωποι:
1ος Παράγοντας: Ο Συγχρονισμός (timing)
Κανείς μπορεί να ερωτευθεί όταν δεν το περιμένει καθόλου, από απλή τύχη ή σύμπτωση. Ένας ιδανικός σύντροφος μπορεί να κάθεται δίπλα σου στο πάρτι αλλά να μην τον προσέξεις αν είσαι απασχολημένος/-η με θέματα της δουλειάς, ή αν είσαι ήδη σε μια άλλη σχέση ή με κάποιο άλλο τρόπο συναισθηματικά μη διαθέσιμος/-η.
Αν όμως μόλις μπήκες στο κολλέγιο ή μετακόμισες μόνος/-η σε άλλη πόλη, αν πρόσφατα βγήκες από μια μη ικανοποιητική σχέση, αν άρχισες να βγάζεις αρκετά λεφτά για να κάνεις οικογένεια, αν είσαι μόνος-η ή πέρασες μια δύσκολη δοκιμασία ή τέλος αν έχεις παρά πολύ ελεύθερο χρόνο τότε έχεις τις «προδιαγραφές» για να ερωτευθείς.
Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι που είναι σε συναισθηματική ένταση, είτε από χαρά, άγχος, φόβο, περιέργεια, λύπη είτε από οποιαδήποτε άλλο συναίσθημα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ερωτευθούν, είναι πιο ευάλωτοι στο πάθος.
2ος Παράγοντας: Η Κοντινότητα
Η κοντινότητα μπορεί να παίξει και αυτή τον ρόλο της. Τείνουμε να επιλέγουμε ανθρώπους που είναι κοντά μας.
3ος Παράγοντας: Το Μυστήριο
Ένας άλλος παράγοντας στην επιλογή συντρόφου είναι το μυστήριο. Έχει φανεί πως και τα δυο φύλλα έλκονται από ανθρώπους τους οποίους βρίσκουν μυστηριώδεις. Όπως είχε γράψει και ο Μπωντλαίρ: «Η αγάπη μας για τις γυναίκες είναι σε αναλογία με το βαθμός της ανοικειότητας (strangeness) προς εμάς».
Το αντίθετο είναι επίσης αλήθεια. Η οικειότητα μπορεί να απομακρύνει τις σκέψεις για μια ρομαντική σχέση. Σχεδόν όλα τα άτομα έχουν μια σεξουαλική αποστροφή σε πάρα πολύ οικεία πρόσωπα. Προτιμούν να σχετίζονται με ξένους.
4ος Παράγοντας: Τα ετερώνυμα έλκονται;
Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι ανά τον κόσμο που νιώθουν ερωτική έλξη για «αγνώστους» μη οικείους, επιλέγουν να έχουν αυτούς που έχουν την ίδια εθνότητα, το ίδιο κοινωνικό, θρησκευτικό και οικονομικό υπόβαθρο, ίδιο βαθμό νοημοσύνης και παρόμοιες συμπεριφορές, προσδοκίες, αξίες, ενδιαφέροντα και παρόμοιες κοινωνικό- επικοινωνιακές δεξιότητες.
5ος Παράγοντας: Η Συμμετρία
Η τάση μας να επιλέγουμε ανθρώπους με «καλές» αναλογίες είτε στο πρόσωπο είτε στο σώμα.
6ος Παράγοντας: «Μου θυμίζεις κάποιον που ήξερα όταν ήμουνα παιδί…»
Άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας φρόντισαν καταγράφονται ως θετικά μοντέλα και πολλές φορές στην ενήλικη ζωή μας ο/η σύντροφος μας μπορεί να έχει στοιχεία αυτού του ανθρώπου πχ ενός αδελφού που μας φρόντιζε, του πατέρα, της γυναίκας που μας κρατούσε όταν ήμασταν παιδιά κτλ.
Κλείνοντας, ας μην ξεχνάμε πως η πλειοψηφία των παραπάνω παραγόντων, μας επηρεάζουν χωρίς να τους αντιλαμβανόμαστε και όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι και ο έρωτας έρχεται χωρίς να τον περιμένουμε γιατί στον έρωτα όλα είναι πιθανά!
Της Έρας Μουλάκη, Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπεύτριας
Το σύμπαν είναι πλήρες και τέλειο. Δεν υπάρχουν λάθη σε αυτό και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Είναι μια ολότητα εξαιρετικά συγχρονισμένη. Για να καταλάβουμε αυτή τη Συγχρονικότητα και να την εφαρμόσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να απεμπολίσουμε ορισμένες από τις παλιές ιδέες μας και αντιλήψεις μας και να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύαμε για τις συμπτώσεις, τα λάθη και την πεποίθησή μας ότι ο άνθρωπος είναι ατελές ον.
Ίσως, για τους περισσότερους η αρχή της ολότητας και της σύνδεσης κάθε νοήμονος όντος μέσα στο σύμπαν να μοιάζει υπερβολική και να προτιμούν να αντιλαμβάνονται κάθε γεγονός ως τυχαίο και λανθασμένο. Σπάνια εντοπίζουν τη Σοφία στην λειτουργία του σύμπαντος και τους είναι πιο εύκολο να πιστεύουν ότι οι ανεξήγητες συμπτώσεις συμβαίνουν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Είναι γεγονός πως όσο περισσότερο αφηνόμαστε και επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να ρέουν στο ενεργειακό σύστημα του σύμπαντος, τόσο περισσότερο μπορούμε να αφυπνισθούμε. Τελικά, παύουμε να αιφνιδιαζόμαστε από τα τυχαία γεγονότα και τα συμπεριλαμβάνουμε στα κομμάτια της μυστηριώδους τελειότητας της ύπαρξής μας.
Συμβαίνει κάποιες φορές να σκεφτόμαστε κάποιον και να μας παίρνει τηλέφωνο. Άλλες φορές μας τυχαίνουν συμπτώσεις που ποτέ δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε, μα αν κοιτάξουμε προς τα πίσω και κάνουμε μια ανασκόπηση, θα καταλάβουμε καλά το λόγο.
Υπάρχει ένας ρυθμός στο σύμπαν και όταν έχουμε ηρεμία μέσα μας, μπορούμε να βιώσουμε πως αποτελούμε ένα μέρος του τέλειου αυτού ρυθμού. Οι σκέψεις λογίζονται ως ενέργειες που αλληλεπιδρούν, όχι από σύμπτωση, αλλά επειδή εμείς είμαστε τόσο η πηγή της ατομικής σκέψης όσο ένα μέρος της καθολικής σκέψης.
Η ικανότητα να σκεφτόμαστε μας δίνει τη δυνατότητα να συνδέουμε το δρόμο της ζωής μας με τις σκέψεις που επιλέγουμε.
Από τη στιγμή της αφύπνισης και μετά, οι συμπτώσεις δεν αποτελούν πλέον έκπληξη. Είναι καλοδεχούμενες και τις περιμένουμε. Μας μεταμορφώνουν σύμφωνα με τη βούλησή μας. Η συγχρονικότητα στη ζωή μας καλλιεργεί την θεία σχέση μας με το αόρατο και άμορφο κόσμο. Η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και ο τρόπος που το κάνουμε αναδιαμορφώνει και ανακατευθύνει όλη μας τη ζωή.
Έρχεται κάποια στιγμή που για κάποιους λόγους η καρδιά μας πληγώνεται, βιώνουμε ένα τραύμα που αισθανόμαστε ότι ποτέ δεν θα αντεπεξέλθουμε. Το μυαλό μας μοιάζει να εργάζεται εναντίον μας κάνοντας ατέλειωτες οδυνηρές σκέψεις για την κατάστασή μας και το μέλλον φαντάζει τρομερό και αβέβαιο. Πηγή όλων αυτών ίσως είναι μια ρομαντική κρίση, ένα διαζύγιο, μια οικονομική καταστροφή, μια ασθένεια ή ένα ατύχημα. Δεν είμαστε σε κατάσταση να κρίνουμε αντικειμενικά.
Η θλίψη μας ακινητοποιεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το μυαλό μας επικεντρώνεται στις καταστροφικές πτυχές της κατάστασης και δεν είμαστε σε θέση να δράσουμε αποτελεσματικά. Δεν κοιμόμαστε και μας κόβεται η όρεξή. Δεν κάνουμε σχέδια για να ξεπεράσουμε την κατάσταση. Επικεντρώνουμε τη σκέψη μας στο πόσο λάθος είναι αυτό που μας συνέβη, στην οδυνηρή του φύση και στα τρομερά πράγματα που πρόκειται να μας προκαλέσει στο μέλλον. Οι συμβουλές των φίλων δεν μας ικανοποιούν συνήθως μας οδηγούν στο θυμό και την απογοήτευση. Δεν μπορούμε να βρούμε καμία διέξοδο από τη μιζέρια μας στην οποία εγκλωβιστήκαμε.
Αυτή είναι μια τυπική αντίδραση κάποιου που πορεύεται στη ζωή του πιστεύοντας ότι η ζωή καθοδηγείται από εξωτερικούς κανόνες και από τις γνώμες άλλων. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι αυτό το τραυματικό γεγονός κρύβει ένα πολύτιμο μάθημα. Απορρίπτουμε την ιδέα πως κάποια μέρα θα θυμόμαστε αυτήν την εμπειρία ως αναγκαίο βήμα για την εξέλιξή μας. Απλά επιλέγουμε να βυθιζόμαστε στο σκοτάδι των σκέψεών μας, πιστεύοντας ότι κάποιος ή κάτι έξω από μας είναι ο υπαίτιος αυτού του πόνου και ζητάμε αλλαγές στις συναναστροφές και στην εμφάνισή μας.
Συνοψίζοντας, σε αυτό το σημείο της αναζήτησης της προσωπική μας αφύπνισης είμαστε υποχείρια των τραυμάτων μας. Πιστεύουμε, στην ουσία, ότι οι περιστάσεις και τα γεγονότα είναι αυτά που μας κάνουν δυστυχισμένους και δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο τρόπος που προσεγγίζουμε και ερμηνεύουμε αυτά τα γεγονότα μας προκαλούν τη δυστυχία. Δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι μπορεί να υπάρχει ένα χάρισμα στο δράμα που εξελίσσεται στην παρούσα στιγμή.
Καθώς γινόμαστε πιο αφυπνισμένοι, χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας για να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας μέσω της σκέψης με έναν αρκετά πιο υπερβατικό τρόπο. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπουμε πως τελικά είχαμε όφελος από όσα συνέβησαν. Το διαζύγιο που νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα ξεπερνούσαμε, φαίνεται τώρα να ήταν το καλύτερο πράγμα που μας συνέβη ποτέ. Οι νεανικές κρίσεις που φοβόμασταν πως είναι απειλητικές για τη ζωή μας τότε, σήμερα μοιάζουν φυσικό στάδιο της ανάπτυξης μας. Ο αγώνας με τον εθισμό στο αλκοόλ που μας κατέστρεφε τη ζωή είναι πλέον το πιο σημαντικό βραβείο που πήραμε ποτέ, μας δίδαξε πόση δύναμη κρύβαμε πραγματικά βαθιά μέσα μας.
Η χρεοκοπία είναι πλέον ο απαραίτητος καταλύτης που μας προκάλεσε την μεταστροφή προς έναν πιο ικανοποιητικό τρόπο ζωής. Η σοβαρή ασθένεια αναγνωρίζεται ως μήνυμα για την επανεξέταση των προτεραιοτήτων που έχουμε θέσει.Εκ των υστέρων, βλέπουμε πως τα πάντα κρύβουν ένα νόημα που μας οδηγεί στα επόμενα στάδια της ζωής.
Το δεύτερο Στάδιο είναι το μέσο στάδιο της αφύπνισης γιατί αρχίζουμε να κατανοούμε περισσότερα πράγματα. Καθώς πλησιάζουμε σε αυτό το στάδιο αντιλαμβανόμαστε το όφελος που προέκυψε από όσα μας βασάνιζαν λίγο καιρό πιο πριν. Σταματάμε να εστιάζουμε σε σκέψεις για όσα μας λείπουν και να κάνουμε καταστροφικές σκέψεις για το μέλλον. Αντ’ αυτού στρεφόμαστε στην αξία της στιγμής. Άραγε, πως μπορούμε να μετατρέψουμε αυτό που μας συμβαίνει σε μια ευκαιρία χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε ένα χρονικό διάστημα ταλαιπωρίας πριν το αντιληφθούμε;
Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στη διαδικασία της αφύπνισης, και μας βοηθά να δούμε πόσο συγχρονισμένα και συνδεδεμένα είναι τα πάντα γύρω μας. Βέβαια ακόμα βιώνουμε πόνο και δυστυχία, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι υπάρχει κάτι θαυμάσιο σε όλο αυτό. Φερόμαστε ευγενικά και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και έχουμε ακόμα τη μεξαλοψυχία να τιμάμε και να αγαπάμε όσους και όσα εμπλέκονται στη δημιουργία του προβλήματος. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε συνειδητά, μιας και ο πόνος βιώνεται παράλληλα αυτή τη στιγμή, αλλά έχουμε μια ασυνείδητη κρίση και πίστη πως έχει την αξία του.
Το δεύτερο στάδιο, λοιπόν, συνεπάγεται ότι πρέπει να ερμηνεύουμε στην παρούσα στιγμή όλα αυτά που βιώνουμε, αντί να αφήνουμε να περάσουν μεγάλα χρονικά διαστήματα ταλαιπωρίας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι καλύτερο κρύβεται στην παρούσα στιγμή, προχωρούμε ευθεία προς την τρίτη και τελική φάση, όπου κατανοούμε την Συγχρονικότητα και όπου παίρνουμε έναν πολύ πιο ενεργό ρόλο στη συνδημιουργία του κόσμου μας
Αν το πρώτο στάδιο της αφύπνισης είναι η παρατήρηση με τα μάτια του μέλλοντος της κατανόησης πως κάθε εμπόδιο γίνεται για καλό και στο δεύτερο στάδιο ο εαυτός μας αντιλαμβάνεται και βιώνει την ευλογία που προήλθε από τις δυσκολίες τότε πιθανόν να αναρωτιέστε, «Τι άλλο υπάρχει ; » η απάντηση είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή από εκείνους που δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από την εξωτερική τους μορφή.
Το τρίτο και ανώτατο στάδιο της αφύπνισης μας δίνει την επιλογή της αγνής και αμόλυντης σκέψης. Μας προσφέρει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε χωρίς να αναζητούμε τις αιτίες. Η Συγχρονικότητα μπαίνει σε ένα πλαίσιο αποκαλύπτοντας πως εμείς είμαστε η Σκέψη και όλες οι σκέψεις κατοικούν τόσο εντός όσο και εκτός από εμάς.
Σε αυτό το στάδιο της αφύπνισης, είμαστε σε θέση νααντιλαμβανόμαστε τα εμπόδια που έχουμε μπροστά μας ως απλά «γεγονότα», τα οποία μπορούμε να ελέγξουμε. Σε αυτό το στάδιο, δεν χρειάζεται να βιώνουμε ή να πλησιάζουμε τα εμπόδια για να πάρουμε κάποιο μάθημα ζωής από αυτά. Η αρνητική λέξη «εμπόδιο» αντικαθίσταται από έναν πιο ουδέτερο όρο, το «γεγονός».
Η Σκέψη και το Θείο είναι δυνάμεις του σύμπαντος με τις οποίες μπορούμε να συντονιστούμε, αν πιστέψουμε σε αυτές και αν είμαστε πρόθυμοι. Στην πιο καθαρή μορφή της Συγχρονικότητας, έχουμε την επιλογή να βιώσουμε την κάθε σκέψη ως αγνή σκέψη. Ενεργούμε με βάση τη διαίσθηση ή συνεχίζουμε να ενεργούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο που προκαλεί επιθυμητά σε μας επικείμενα γεγονότα.
Το εσωτερικό μας ένστικτο μας προειδοποιεί προς ποια κατάσταση οδεύουμε και έχουμε την επιλογή για το αν θα συνεχίσουμε ή θα επιστρέψουμε στο σταυροδρόμι για να ακολουθήσουμε άλλη κατεύθυνση. Στην φάση της καθαρής σύμπτωσης γεγονότων, είμαστε σε θέση να παρακάμψουμε το βίωμα με τη σκέψη, χωρίς να εξελιχθούν τα γεγονότα μέχρι το τέλος, αλλά προβλέποντας και παρακάμπτοντάς τα. Κυριολεκτικά τα προσπερνάμε και παίρνουμε το μάθημα από αυτά την παρούσα στιγμή, παρά εκ των υστέρων. Όταν επιτρέπουμε στη Σοφία να ρέει συγχρονισμένα, τότε αυτή έρχεται ως μέρος της τελειότητας, χωρίς να υπάρχει αντίσταση ή άρνηση της παρουσίας της, ρέει μέσα μας φυσικά χωρίς να υπάρχει ανάγκη να εκδηλωθεί εξωτερικά μέσα από επώδυνα γεγονότα.
Έχουμε τη δύναμη να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να κάνουμε το παρόν χαρούμενο και φωτεινό με την ικανότητά του να σκεφτόμαστε. Η απώλεια μιας ιδιαίτερης σχέσης είναι αφόρητη όταν δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι καμία σχέση με τον Εαυτό μας. Αυτή είναι η μαγεία της Συγχρονικότητας. Τα τραύματα και τα εμπόδια είναι αυτά τα γεγονότα που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε και να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας.
Της Στεύης Τσούτση.
Όταν ρώτησαν την Audrey Hepburn να αποκαλύψει τα μυστικά της ομορφιά της, η γοητευτική ηθοποιός έγραψε αυτό το ποίημα το οποίο διαβάστηκε και στην κηδεία της:
“Για να έχετε χείλη ελκυστικά, προφέρετε λόγια καλοσύνης.
Για να έχετε μάτια ωραία, κοιτάζετε τι έχουν οι άνθρωποι το ωραίο πάνω τους.
Για να μένετε αδύνατος, μοιράζεστε το γεύμα σας μ’ εκείνους που πεινάνε.
Για να έχετε όμορφα μαλλιά, αφήστε ένα παιδί να τα χαϊδεύει κάθε μέρα.
Για να έχετε καλή σιλουέτα, βαδίζετε ξέροντας πως δεν είστε ποτέ μόνοι,, γιατί αυτοί που σας αγαπούν ή σας αγάπησαν σας συνοδεύουν.
Οι άνθρωποι, περισσότερο από ότι τα αντικείμενα, έχουν ανάγκη από επιδιόρθωση, κανάκεμα, αναζωογόνηση, φροντίδα, ενδιαφέρον, σωτηρία: μην απορρίπτετε ποτέ κανέναν.
Σκεφθείτε: αν μια μέρα χρειαστείτε χείρα βοηθείας, θα βρείτε μία στην άκρη καθενός από τα δυο χέρια σας.
Γερνώντας, συνειδητοποιείτε ότι έχετε δυο χέρια: Το ένα για να βοηθάτε τον εαυτό σας και το άλλο για να βοηθάτε όποιους έχουν ανάγκη.
Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, στο πρόσωπο ή στο πως φτιάχνει τα μαλλιά της. Η ομορφιά μιας γυναίκας φαίνεται στα μάτια της γιατί αυτή είναι η ανοιχτή πόρτα της καρδιάς, η πηγή της αγάπης της.
Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στο μακιγιάζ της αλλά στην αληθινή ομορφιά της ψυχής της. Είναι στην τρυφερότητα που δίνει, στην αγάπη, στο πάθος που εκφράζει.
Η ομορφιά μιας γυναίκας ξετυλίγεται με τα χρόνια...”
Πόσο την έχουν παραφράσει στις μέρες μας την ομορφιά. Βλέπεις πρόσωπα καλοβαλμένα να βρίσκονται σε ψυχές μαύρες. Βλέπεις και πρόσωπα κακοσουλούπωτα να φοριούνται σε ψυχές καθάριες και πλατιές. Τι είναι τελικά όμορφο και τι άσχημο; Ποια είναι η πραγματική αλήθεια;
Μα φυσικά αυτή που βλέπει η καρδιά. Βλέπεις τα μάτια λαθεύουν, το είπε και η αλεπού στο μικρό πρίγκιπα.
Στα μάτια, εκεί κρύβεται η ομορφιά της γυναίκας. Μήτε στο χρώμα, μήτε στο σχήμα. Στη ζεστασιά και την καθαρότητά τους, στην ευθύτητα και ειλικρίνεια του βλέμματος θα τη βρεις. Θα είναι εκεί να σου μαρτυρήσει ότι δε βλέπεις. Δεν είναι φθαρτή αυτή η ομορφιά. Δεν τη λιγνεύει ο χρόνος, ούτε την αλλοιώνει. Αντίθετα, τα χρόνια που περνούν, καθώς χωνεύονται μέσα της και πλάθουν χαρακτήρα και προσωπικότητα, την αναδεικνύουν.
Γι’αυτό μην τον φοβάσαι το χρόνο. Εκείνος ξέρει καλύτερα. Ούτε τον καθρέφτη να φοβάσαι. Γιατί εκείνος δείχνει μόνο ένα είδωλο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Αυτό που είναι η γυναίκα, κανείς καθρέφτης δε θα βρεθεί να το δείξει. Μόνο η ζεστασιά του αγγίγματος, η καλοσύνη του βλέμματος, η οικειότητα ενός της γέλιου θα το μαρτυρήσει. Εκεί, στα μύχια της ψυχής, της αθέατης από τους πολλούς, ζει η μεγαλύτερη ομορφιά του κόσμου.
Άφθαρτη, αμόλυντη και παντοτινή.
Αρυτίδιαστη από το χρόνο.
Η αληθινή ομορφιά.
Δύσκολο να την καταλάβεις μα σωτήριο να την κρατήσεις.
Αποδέξου την. Προστάτευσέ την.
Μα πάνω από όλα, αγάπησέ την…
της Μάρη Κουγιτάκη
ΟΧΙ.
Μια λεξούλα μικρή, τελείως παρεξηγημένη, με τεράστια δύναμη.
Η άρνηση είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια που πολύ συχνά συνχέεται με το "αρνητικό" επειδή έχουν την ίδια ρίζα.
Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Η Άρνηση είναι ζωτικής σημασίας στην διαμόρφωση μιας ισορροπημένης προσωπικότητας.
Όλοι έχουμε παρατηρήσει οτι τα μικρά παιδάκια, συνήθως από τα δύο τους περίπου χρόνια μέχρι τα πέντε, χρησιμοποιούν το Όχι περισσότερο από κάθε άλλη λέξη στην διάρκεια της ημέρας.
Πολλές φορές και ως απάντηση σε ερωτήσεις του τύπου "Πως σε λένε?" εισπράττουμε ένα μεγαλόπρεπο ΟΧΙ.
Συνήθως γελάμε με αυτές τις παιδικές απαντήσεις δίχως ποτέ να μπαίνουμε βαθύτερα στο νόημα και τη σημασία της απάντησης.
Μέσα από την συνεχή άρνηση σε εκείνη την περίοδο της ζωής του το παιδί μαθαίνει να οριοθετεί τον προσωπικό του χώρο και αρχίζει να συνειδητοποιεί οτι μπορεί να επιλέξει σε ποιόν θα επιτρέψει να εισχωρήσει ή όχι.
Αυτή είναι μια φυσική διαδικασία εξέλιξης για έναν υγιή συναισθηματικά άνθρωπο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, στο 90% θα έλεγα, το οικογενειακό περιβάλλον καταστέλλει αυτή την φυσική διαδικασία του παιδιού με το να το μαλώνει γιατί δεν πρέπει ποτέ να λέμε όχι στους μεγάλους.
Πολύ συχνά, το χτυπάει και το τιμωρεί.
Με αυτές τι πρακτικές ο άνθρωπος μαθαίνει οτι δεν μπορεί να έχει δική του ανεξάρτητη και ελεύθερη προσωπικότητα και οτι είναι απόλυτα λογικό να γίνεται έρμαιο στις αποφάσεις, τα θέλω και τα πρέπει των άλλων, ειδικά όταν αυτός ο άλλος χαρακτηριστεί ως ισχυρότερος.
Κοινωνικά, επαγγελματικά, ακόμη και σωματικά.
Έτσι αναπτύσσεται και εδραιώνεται το "σύνδρομο του καλού παιδιού".
Του παιδιού-ενήλικα που δεν μπορεί να πει όχι σε κανέναν, που τον κάνουν οι άλλοι πάντα ότι θέλουν, που γίνεται το παιδί για όλες τις δουλειές, που νιώθει πάντα καταπατημένος, χρησιμοποιημένος, αδικημένος.
Και συνήθως αυτός ο άνθρωπος ξεσπάει αυτή την ανισορροπία εκεί που μπορεί.
Συνήθως τους πιό μικρούς κι αδύναμους. Στην δική του οικογένεια, τα δικά του παιδιά, ή ακόμη και στα ζώα.
Είναι σύνηθες το φαινόμενο "πολύ καλών ανθρώπων" που στο σπίτι είναι απίστευτα βίαιοι ως σύντροφοι και γονείς.
Συναισθηματικά ή και σωματικά. Η αναζήτηση δύναμης και εξουσίας λειτουργεί ως αντίδοτο στα συναισθήματα αδυναμίας και κατωτερότητας που νιώθουν απέναντι στο εξωτερικό περιβάλλον.
Έχουν έναν διαταραγμένο ψυχισμό που τους αναγκάζει αφ'ενός να λένε όλα τα όχι που δεν είπαν στην ζωή τους εκεί που τους παίρνει να τα πουν, και αφ'ετέρου να ξεσπάσουν όλη την συναισθηματική καταπίεση και τον πόνο που έχουν μέσα τους νιώθοντας οτι έτσι ξαλαφρώνουν κάπως.
Συνήθως μετά το μετανιώνουν αλλά είναι πλέον αργά.
Κι όμως δεν είναι ποτέ αργά για να αλλάξουμε τα μοτίβα συμπεριφοράς μας, αρχής γενομένης από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αρχίζοντας να λέμε βροντερά ΟΧΙ σε ότι δεν μας αρέσει, σε ότι δεν μας εξυπηρετεί, σε οτι δεν θέλουμε να υπάρχει στην ζωή μας.
Χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες.
Βασικά να μην μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες, γιατί στην ουσία δεν είναι παρά χάρτινοι πύργοι που μας απειλούν μόνο.
Με ένα φου, έχουν διαλύσει.
Όλα είναι στο μυαλό μας και σε μια εικονική πραγματικότητα που έχουμε δομήσει στην διάρκεια της ζωής μας.
Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί πραγματικά να μας απειλήσει ή να μας βλάψει πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μας.
Όλοι αυτοί που φαντάζουν τεράστιοι στα μάτια μας, που τρέμουμε να τους αντιμιλήσουμε ή να τους αρνηθούμε, μετατρέπονται σε ανθρωπάκια όταν τολμήσουμε να υψώσουμε το ανάστημα μας.
Γιατί ναι, είμαστε Τεράστιοι και δεν το ξέρουμε. Δεν μας το έμαθαν ποτέ. Αντιθέτως μας έμαθαν οτι είμαστε μικροί και αδύναμοι απέναντί σε όλους τους άλλους, απέναντι στο σύστημα, απέναντι στο δόγμα, απέναντι στην κοινωνία.
Μάθε να κλείνεις την πόρτα της ενέργειας σου σε οτιδήποτε δεν θέλεις να εισχωρήσει στο πεδίο σου. Προτεραιότητα πρέπει να έχει πάντα ο εαυτός σου.
Μια όμορφη και σωστά δομημένη σχέση με τον εαυτό σου μπορεί να μεταμορφώσει στην ζωή σου. Να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το παρελθόν και να μην φοβάσαι το μέλλον.
Ο άνθρωπος πρέπει να ζεί μέσα από τον εαυτό του, όχι μέσα από τους άλλους. Ο εαυτός σου πρέπει να σε πηγαίνει μπροστά.
Κάθε μέρα να γνωρίζεις κάτι νέο για εσένα. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να νιώθεις υπερήφανος. Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη.
Δώσε έμφαση στην αγάπη στον εαυτό σου.
Ποτέ δεν είναι αργά να δώσεις στο εσωτερικό σου παιδί αυτά που στερήθηκε. Ποτέ.
Αυτή είναι μια αλλαγή που θα την κάνεις μόνος. Δεν θα σου πω οτι είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολη η μάχη ανάμεσα στο "Πρέπει" και στο "Θέλω".
Να θυμάσαι πάντα οτι οτιδήποτε χάνεις στην πραγματικότητα δεν είναι απώλεια. Ότι θα φύγει, θα φύγει επειδή δεν θα το χρειάζεσαι πιά.
Μην φοβηθείς. Οι μεγάλες αλλαγές συχνά έρχονται μέσα από μεγάλες απώλειες.
Δώσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου. Μόνο τότε θα δεις την αλήθεια σου.
Η αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ αν δεν ξυπνήσεις τον μικρό Γίγαντα που βρίσκεται μέσα σου.
Μην εγκαταλείψεις ποτέ και θα δεις οτι είναι αδύνατον να μην πετύχεις.
Μπορείς να το κάνεις. Το αξίζεις.
Και μην ξεχνάς ποτέ οτι κάθε σου συνειδητή επιλογή επαναπρογραμματίζει το δικό σου σύμπαν.
Μάρη Κουγιτάκη - CosmicLight
Ένα βιβλίο με τίτλο «Βιοκεντρισμός: Πώς η ζωή και η συνείδηση είναι τα κλειδιά για την κατανόηση της φύσης του Σύμπαντος» έχει γίνει δημοφιλές στο Διαδίκτυο, επειδή περιέχει την αντίληψη ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο του σώματος, αλλά μπορεί να διαρκέσει για πάντα με την μετανάστευση της ψυχής.
Οι ψυχές μας, στην πραγματικότητα, αποτελούνται από το ίδιο υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένο το σύμπαν και μπορεί να υπάρχουν από την αρχή του χρόνου. Οι εγκέφαλοί μας είναι απλώς δέκτες της πρωτο-συνείδησης την οποία ενισχύουν, πράγμα που είναι ενύπαρκτο στη δομή του χωροχρόνου. Έτσι, πράγματι, ένα μέρος της συνείδησής, το άυλο, θα ζήσει μετά το θάνατο του φυσικού σώματος.
Η Alterscope έρχεται στη Λάρισα
Η μεγαλύτερη έκθεση - εμπειρία ολιστικής ανάπτυξης
για δεύτερη φορά στη Λάρισα
στις 17 Απριλίου 2016
Έχουμε εκατοντάδες λόγους να επιστρέψουμε σε ένα πιο υγιή,
ευτυχισμένο και σίγουρα πιο ολοκληρωμένο τρόπο ζωής.
Στις 17 Απριλίου, στο ξενοδοχείο Divani Palace,
σας προσκαλούμε σ’ ένα φεστιβάλ ζωής για να ενεργοποιήσετε το πιο θετικό δυναμικό της ύπαρξής σας και να βάλετε περισσότερο φως, υγεία, ευεξία και ευτυχία στη ζωή σας!
Ώρες λειτουργίας: 11πμ έως 10μμ.
Είσοδος: €3.00. Παιδιά έως 12 ετών δωρεάν.
Περισσότερες πληροφορίες για επισκέπτες ή εκθέτες θα βρείτε στην ιστοσελίδα των διοργανωτών: www.alterscope.gr.
Τα ζώα έχουν τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο, να πενθούν όταν πεθαίνει ένα μέλος της οικογένειάς τους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι σίγουρα των σκύλων -οι ιστορίες που βλέπουν συχνά το φως της δημοσιότητας είναι ιδιαιτέρως συγκινητικές- αλλά δεν είναι το μοναδικό. Ο Πυθαγόρας υποστήριζε ότι τα ζώα αισθάνονται ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με τους ανθρώπους, ενώ ο Δαρβίνος στηριζόμενος στις εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στην ανθρώπινη και ζωική συμπεριφορά, θεωρούσε ότι τα ζώα έχουν συναισθήματα. Θεωρούσε ότι τα ζώα βιώνουν ποικιλία συναισθημάτων -θυμό, ευτυχία, αηδία, φόβο, λύπη, έκπληξη.
Η Barbara J. King, ανθρωπολόγος στο Κολέγιο William & Mary και συγγραφέας του βιβλίου «How Animals Grieve» (Πώς πενθούν τα ζώα) εκτιμά ότι η προσεκτική παρατήρηση της συμπεριφοράς ενός ζώου πριν και μετά από μια απώλεια μπορεί να αποκαλύψει εάν το ζώο βιώνει τη θλίψη.
«Ο ορισμός που αποδίδω στη θλίψη των ζώων αφορά μια μετρήσιμη διαφορά στη συμπεριφορά του επιζώντος» σημειώνει.
«Οι συμπεριφορές είναι συχνά παρόμοιες με εκείνες που παρατηρήθηκαν σε ανθρώπους που υποφέρουν από απώλεια: Τα ζώα αποσύρονται από την κοινωνική ζωή, χάνουν την όρεξη τους, δεν μπορούν να κοιμηθούν κανονικά, ο πόνος καθρεφτίζεται στις εκφράσεις του προσώπου ή στις γεμάτη αγωνίες φωνές τους».
Από τους γορίλες μέχρι τους ελέφαντες, τα δελφίνια και τους πιγκουίνους, οι εικόνες που καταγράφονται υπενθυμίζουν ότι, η αγάπη είναι προνόμιο όλων, συνεπώς και ο πόνος, το πένθος της απώλειας.
Αχώριστοι
Η εικόνα στον ζωολογικό κήπο του Μύνστερ ράγιζε καρδιές: H μαμά γορίλα - δεν μπορούσε να αποδεχθεί τον θάνατο του μικρού της, Κλαούντιο.
Επί ημέρες κουβαλούσε το άψυχο σώμα του πάνω της και δεν επέτρεπε στους φύλακες να το πλησιάσουν. Δεν πρόκειται για κάτι το ασυνήθιστο σε γορίλες. Πολλοί κουβαλούν μάλιστα επί εβδομάδες τα παιδιά τους πάνω τους.
Πένθος στα βάθη της θάλασσας
Όρκες, δελφίνια και άλλα θαλάσσια θηλαστικά κουβαλούν επίσης πάνω τους τα άψυχα σώματα των μικρών τους. Υποθαλάσσια βέβαια, αυτό είναι κάθε άλλο παρά εύκολο.
Ερευνητές έχουν παρατηρήσει πώς οι μητέρες προσπαθούν να ισορροπήσουν τα μικρά σώματα πάνω στις μουσούδες τους. Ακόμη κι όταν πεθαίνουν ενήλικα δελφίνια, οι σύντροφοί τους παρακολουθούν τα νεκρά τους σώματα επί ημέρες.
Αγρυπνία
Οι ελέφαντες φημίζονται για τη μνήμη τους. Το γεγονός λοιπόν ότι πενθούν εντατικά και για μεγάλο διάστημα δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη.
Όταν πεθαίνει ένας ελέφαντας οι υπόλοιποι της ομάδας μαζεύονται γύρω του και αγρυπνούν. Έρχονται μάλιστα και ελέφαντες από γειτονικές ομάδες για να δουν για τελευταία φορά το νεκρό.
Πρόκληση στρες
Οι μπαμπουίνοι δείχνουν ισχυρά συμπτώματα στρες όταν πεθαίνει κάποιος δικός τους. Όπως κατέδειξαν έρευνες, σε περιπτώσεις θανάτου αυξάνονται σημαντικά οι ορμόνες του στρες.
Για να ξεπεράσουν την απώλεια αναζητούν συνήθως την παρέα άλλων μπαμπουίνων και αφοσιώνονται μαζί στη φροντίδα του τριχώματός τους.
Έκκληση αποχαιρετισμού
Όταν τα γεράκια ανακαλύπτουν κάποιο νεκρό, καλούν άλλα πουλιά του είδους τους και μαζεύονται γύρω από το πτώμα. Για ένα διάστημα μάλιστα δεν τρώνε.
Τα δε είδη πουλιών που περνούν όλη τους τη ζωή με ένα σύντροφο, όπως οι χήνες και τα ωδικά πτηνά, πενθούν σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να μην ξαναφάνε ποτέ και να ψοφήσουν και αυτά.
Πενθούν τα ψάρια;
Τα ψάρια είναι ασυνήθιστα ήρεμα όταν υπάρχει άλλο νεκρό ψάρι στο ίδιο ενυδρείο. Σύμφωνα με σχετικές έρευνες αυτό οφείλεται πιθανότατα στις ορμόνες του στρες που αποβάλλει το νεκρό ψάρι. Το ερώτημα εάν πενθούν όντως τα ψάρια έχει απασχολήσει μέχρι σήμερα ελάχιστα τους επιστήμονες.
Ο πιο πιστός φίλος
Είναι σίγουρα οι ιστορίες που ραγίζουν ακόμη και καρδιές των μη ζωόφιλων. Οι σκύλοι πενθούν πολύ όταν χάνουν τα αφεντικά τους.
Το λυκόσκυλο της φωτογραφίας φύλαγε επί χρόνια τον τάφο του αφεντικού του στο Villa Carlos Paz στην Αργεντινή.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον σκυλάκο στην Ιταλία, ο οποίος πήγε στην κηδεία του ιδιοκτήτη του που χάθηκε στο σεισμό και δεν έφυγε στιγμή δίπλα από το φέρετρο...
Ή, το ακόμη πιο πρόσφατο περιστατικό, εδώ στην Ελλάδα και συγκεκριμένα, στη Λακωνία, όταν ένας 77χρονος άνδρας, θύμα της φονικής καταιγίδας στην Πελοπόννησο, προσπαθούσε να ελευθερώσει το σκύλο του που ήταν δεμένος όταν παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά.
Οι πυροσβέστες τον βρήκαν νεκρό σε απόσταση περίπου 200 μέτρων. Εκεί τους οδήγησε ο σκύλος του, που κάθισε δίπλα στη σορό του ιδιοκτήτη του και δεν άφηνε τους πυροσβέστες να τον πλησιάσουν.
H θλίψη τους είναι εξίσου μεγάλη και όταν χάνουν έναν αγαπημένο σύντροφο τους σκύλο.
Με πληροφορίες από Deutsche Welle, braindecoder.com
Πηγή/φωτογραφίες: tvxs.gr
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers