γράφει η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Η εξέλιξη απαιτεί συγχώρεση. Περισσότερο από όλα συγχώρεσε τον εαυτό σου. Πάψε να είσαι τόσο σκληρός μαζί του.
Πόσο ακόμα θα σε τιμωρείς;
Πόσο ακόμα χρειάζεσαι την αυτοκριτική, την ανάγκη για τελειομανία;
Πόση άλλη απαξίωση χρειάζεσαι από τον εαυτό σου;
Πόσο ακόμα θα ζεις μέσα στη θλίψη του παρελθόντος;
Στην ανημπόρια και στον φόβο του μέλλοντος;
Στην ανεπάρκεια και στην χωρίς ουσία, ζωή του παρόντος;
Θα σου πω κάτι, που μπορεί και να μην σου αρέσει αλλά... ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΓΙΑ ΟΛΑ
Δεν είσαι ο ενοχικός πρωταγωνιστής σε όλες τις ζωές των ανθρώπων γύρω σου! Δυστυχώς για εσένα, αλλά ο καθένας από τους αγαπημένους σου, είναι πρωταγωνιστής των ευθυνών του, ως προς την εξέλιξη της ζωής του, σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο.
Και καθώς το συνειδητοποιείς μένεις άφωνος και αναρωτιέσαι…
ΕΓΩ ΤΙ ΡΟΛΟ ΘΑ ΕΧΩ ΤΩΡΑ;
Μα έχω κάνει τόσα σενάρια που καταλογίζω στον εαυτό μου τόσες ευθύνες και νιώθω και τόση ανωτερότητα που τις αναγνωρίζω και πόση κρυφή χαρά… που τις λέω στους φίλους μου ως το μεγάλο θύμα, στους θεραπευτές μου κλαίγοντας, στον Θεό παρακαλώντας να με βοηθήσει, στον εαυτό μου με θυμό, τύψεις και ενοχές, στήνοντας τον στη γωνία και τιμωρώντας τον.
Γιατί εγώ φταίω για την οικογένεια μου, που οι γονείς μου χώρισαν, που η μαμά μου ήταν αδύναμη, που ο πατέρας μου δεν με ήθελε… που οι φίλοι μου απομακρύνονται από τη ζωή μου, που είμαι μόνος μου, που δεν έχω σύντροφο, που δεν έχω παιδιά… που δεν έχω χρήματα… που υπάρχει αδικία στον κόσμο… που τα παιδιά πεινάνε κι εγώ έχω και τρώω… που οι άνθρωποι γύρω υποφέρουν… και πόσα άλλα ακόμη ενοχικά σενάρια που σε πνίγουν. Που περιορίζουν τις δυναμικές σου και σε ακινητοποιούν.
Αυτή είναι η ζωή που έχεις γνωρίσει μέχρι τώρα. Κι όμως έχεις την επιλογή να αλλάξεις το σενάριο των ενοχών απλά με το να κάνεις χώρο μέσα σου και γύρω σου και να χωρέσεις όλα όσα είσαι με αγάπη. Τότε θα βρεθεί χώρος να έρθουν οι αλλαγές στη ζωή σου.
Είσαι έτοιμος λοιπόν να απαλλάξεις τον εαυτό σου από όλες αυτές τις σκέψεις που σου τριβελίζουν το μυαλό μέρα νύχτα; Να αναλάβεις μόνο τις δικές σου ευθύνες, αυτές που αναλογούν στις δικές σου επιλογές, συμπεριφορές, πράξεις και αποτελέσματα; Να παραχωρήσεις στους ανθρώπους γύρω σου τις δικές τους ευθύνες και να τους επιτρέψεις να διαχειριστούν τα θέματα της ζωής τους, αλλά και τα συναισθήματα που έχουν προκληθεί από τις επιλογές τους, με τον δικό τους τρόπο; Πραγματικά μπορούν να το κάνουν, έχουν τη δύναμη και καθώς λες πως τους αγαπάς σταμάτα να τους προστατεύεις και να τους απομακρύνεις από τη δύναμή τους.
Και επειδή είναι πολύ εύκολο τώρα το μυαλό σου να σου πει πάλι εσύ φταις που δεν τους άφηνες να βρουν τη δύναμη τους. Σου λέω ένα μεγάλο Όχι, είναι και δική τους ευθύνη, μια χαρά είχαν βολευτεί. Απλά τώρα αναγνωρίζεις την κατάσταση και καθώς έχεις επίγνωση όλων αυτών που ζεις επιλέγεις να υποστηρίζεις τους αγαπημένους σου, χωρίς να αναλαμβάνεις την ευθύνη τους.
Αλλά πάνω από όλα χρειάζεται να υποστηρίζεις τον εαυτό σου σε όσα μέχρι τώρα τον κατηγορούσες, για όσα έκανε και για όσα δεν έκανε. Για όσα είπε και για όσα δεν είπε. Για τους δισταγμούς του αλλά και τους φόβους του.
Όλες οι επιλογές έχουνε αξία και είναι πολύτιμες, γιατί αυτές οι επιλογές σου άνοιξαν δρόμους και ορίζοντες και σε οδήγησαν ένα βήμα παρακάτω. Όποια λοιπόν απόφαση, συμπεριφορά και πράξη, λειτούργησες σε οποιονδήποτε χρόνο, σκέψου πως σε εκείνη τη χρονική στιγμή έκανες το καλύτερο δυνατό που μπορούσες, που γνώριζες και ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόσουν εσύ αλλά και όλοι όσοι μοιράστηκαν μαζί σου αυτό το γεγονός. Και ότι κι αν έκανες, είναι σπουδαίο για εσένα και μπράβο σου, ήταν το κατάλληλο.
Αυτή η συμπεριφορά χωρίς κριτική προς τον εαυτό σου είναι μια πράξη αγάπης και συγχώρεσης που σε μεταμορφώνει.
Σε εκείνο τον χώρο μέσα σου που μέχρι τώρα ήταν γεμάτος ενοχές και τύψεις, τοποθέτησε τη γνώση και την εμπειρία εξέλιξης που πήρες μέσα σε αυτή τη διαδρομή. Επέτρεψε στον εαυτό σου να μετασχηματίσει την τιμωρία σε συμπόνια, την κριτική σε κατανόηση και πάνω από όλα τις ενοχές σε συγχώρεση και αποδοχή.
Τότε το φως της ψυχής σου βρίσκει τον χώρο και τον τρόπο να εκπέμψει την ομορφιά και την λαμπρότητα του εαυτού σου.
Τότε γίνεσαι πρωταγωνιστής της ζωής σου!Τότε μπορείς να πεις...
ΜΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΜΕ ΦΡΟΝΤΙΖΩ
Για την ΥπερΝόηση
Παναγιώτα Τζιτζίκου
γράφει η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Ο Μάρτης πήρε το όνομα του από το λατινικό όνομα του θεού Άρη (Mars = Άρης). Είναι ο πρώτος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου και τρίτος στις μέρες μας, κατά τους αρχαίους Έλληνες ήταν ο Ελαφηβολιών. Ο Ελαφηβολιών που είναι ο ένατος μήνας του αττικού ημερολογίου. Ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και σύμφωνα με τον δικό μας χρόνο τώρα αντιστοιχεί στις 21 Φεβρουαρίου-23 Μαρτίου. Πήρε το όνομα του από τα "Ελαφηβόλια" που ήταν γιορτή προς τιμή της Ελαφηβόλου θεάς Άρτεμις.
Τα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια που ήταν αθηναϊκή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα, κατά τα οποία παρουσιάζονταν και διαγωνίζονταν τραγωδίες από την 11η μέχρι και την 13η ημέρα αυτού του μήνα. Μετά τα Μεγάλα Διονύσια, αναφέρεται από πηγές ότι τελούνταν τα Πάνδια προς τιμήν του Πανδίου Δία και της Πανδίας, κόρης του Ουρανού και της Σελήνης. Επίσης αυτόν τον μήνα τελούνταν και τα Γαλάξια προς τιμήν της Ρέας-Κυβέλης και τέλος ταΑνάκεια που ήταν μια αρχαία γιορτή των Αθηναίων προς τιμήν των Διόσκουρων Κάστορα και Πολυδεύκη και σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας τα γιόρταζαν και τα ονόμαζαν Διοσκούρια.
Σύμφωνα με το έθιμο, τα παιδιά φτιάχνουν, ένα όμορφο βραχιολάκι με κόκκινη και λευκή κλωστή και το φορούν στον καρπό του χεριού τους, η ονομασία του είναι Μάρτης ή Μαρτιά.
Ακόμα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται έχουν σημασία. Το κόκκινο χρώμα συμβολίζει τη χαρά και την ευτυχία ενώ το λευκό την αγνότητα και την αθωότητα. Σε άλλες παραδόσεις έβαζαν και μια τρίτη κλωστή που ήταν χρυσή και συμβόλιζε την αφθονία και τον πλούτο, γιατί άραγε την κατήργησαν μετέπειτα;
Το βραχιολάκι αυτό προστατεύει τα πρόσωπα και το δέρμα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην τα κάψει. Το φορούσαν μέχρι το τέλος του μήνα ή μέχρι το Πάσχα, σε κάποιες περιπτώσεις το φορούσαν έως το Πάσχα και την Ανάσταση το έκαιγαν μαζί με τη λαμπάδα. Θυμάμαι σαν παιδί, στο χωριό μου Τιτάνη, το βραχιολάκι το αφήναμε σε θάμνους ή κλαράκια δέντρων με σκοπό, να το βρουν τα χελιδόνια και να το πάρουν, για να φτιάξουν φωλιά. Θυμάμαι πως κάθε μέρα πηγαίναμε να δούμε αν το βρήκαν τα χελιδόνια, ποτέ δεν μάθαμε τελικά αν όντως το έπαιρναν τα χελιδόνια ή το έπαιρνε ο αέρας, γιατί κατά βάθος δεν θέλαμε να χαλάσει ο παραμυθένιος σκοπός που υπήρχε μέσα μας.
Το έθιμο αυτό φαίνεται να προέρχεται από την αρχαία λατρεία μιας και θυμίζει την κρόκη, την οποία έδεναν οι μύστες των Ελευσίνιων μυστηρίων στο δεξί τους χέρι και στο αριστερό τους πόδι. Το έκαναν αυτό στην Αθήνα, σε μια τελετή κατά τη διάρκεια των Ελευσίνιων Μυστηρίων, που ήταν γνωστή ως Κρόκωσις η οποία συνέβαινε όταν οι μύστες περνούσαν τη γέφυρα που οδηγούσε στη θάλασσα.
Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς συναντούμε την πίστη και τη λατρεία στη δύναμη και στον συμβολισμό των χρωματιστών κλωστών, υφασμάτων και νημάτων, όπου με διάφορες τελετές που γίνονταν και μέσα από την πρόθεση και την προσευχή κατά τη δημιουργία τους, πρόσφεραν διάφορες ιδιότητες σε αυτόν που τις φορούσε.
Στο βυζάντιο γιόρταζαν την πρώτη Μαρτίου με σπουδαίες δραστηριότητες. Ο μεγάλος λαογράφος Λουκάτος αναφέρει τα "χελιδονίσματα" που προέρχονται από την αρχαιότητα. Την Πρώτη Μαρτίου οι μικροί έφτιαχναν ένα ομοίωμα χελιδονιού και τραγουδώντας το ανάλογο τραγούδι, κάτι παρόμοιο με τα κάλαντα και πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι για να μαζέψουν αυγά.
Υπάρχουν πολλές παραδόσεις για τον Μάρτη ανάλογα με τον τόπο, τον χρόνο, τα έθιμα και την κουλτούρα του κάθε λαού και όλα έχουν τη δική τους αξία, μέσα στο αρχείο της γνώσης και της ιστορίας.
Σίγουρα ο Μάρτιος είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης και παρόλο που ακόμα υπάρχει το κρύο του χειμώνα, οι καρδιές μας αρχίζουν να νιώθουν ζεστασιά.
Η φύση ανθίζει και μαζί της ανθίζουμε και εμείς οι άνθρωποι. Είναι η στιγμή της αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα του εαυτού μας. Όσο πιο συνειδητοί είμαστε σε αυτό, τόσο μεγαλύτερη δυναμική μπορούμε να δώσουμε σε όλες τις ευκαιρίες που έρχονται μπροστά μας και να τις ωθήσουμε να ξεδιπλωθούν, να αναπτυχθούν και να ανθίσουν.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τον ρυθμό της φύσης! Με ροή και απλότητα! Με χρώματα και αρώματα...
Ένας όμορφος δημιουργικός μήνας ξεδιπλώνεται μπροστά μας
Ας τον καλωσορίσουμε με αγάπη και ας τον απολαύσουμε, ανθίζοντας μαζί του!
Για την ΥπερΝόησις
Παναγιώτα Τζιτζίκου
Γράφει η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Η πρόθεση είναι μια ενέργεια που κινεί δυνάμεις υλοποίησης
Τα αποτελέσματα που φέρνουμε στη ζωή μας, όλα αυτά που προσελκύουμε και ζούμε, είναι ανάλογα με την ποιότητα των δονήσεων της αρχικής μας πρόθεσης. Γιατί η πρόθεση από μόνη της είναι μια δόνηση εκπλήρωσης.
Οι περισσότεροι από εμάς καθημερινά, ορίζουμε μικρούς ή μεγάλους στόχους που επιθυμούμε να πετύχουμε, και ανάλογα με το αποτέλεσμα που θα έχουμε, θεωρούμε τον εαυτό μας επιτυχημένο ή αποτυχημένο.
Όμως φίλοι μου τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, ο εαυτός μας δεν είναι οι χαρακτηρισμοί και οι τίτλοι που του κρεμάμε ή που επιτρέπουμε σε άλλους να το κάνουν. Κάθε φορά που κρίνουμε τον εαυτό μας, γινόμαστε αυτόχειρες και προγραμματιζόμαστε σε εγγραφές τύπου: ό,τι κι αν κάνω θα αποτύχει, είμαι ανίκανος, αδύναμος, άχρηστος… έτσι μας ακολουθεί ο φόβος της αποτυχίας, της έκθεσης, της απόρριψης, κτλ.
Όταν λοιπόν ορίζουμε έναν στόχο, συνειδητά η πρόθεση μας είναι να δημιουργήσουμε ένα όμορφο και ωφέλιμο αποτέλεσμα για εμάς και τους άλλους, πιστεύοντας πως μας αξίζει και πως έχουμε την ικανότητα και την δυναμική να το ολοκληρώσουμε.
Και εδώ ρωτώ: Το υποσυνείδητο πιστεύει το ίδιο; συμφωνεί;
Ή θεωρεί πως δεν έχει καμία πιθανότητα να το πραγματοποιήσει, σύμφωνα με τους προγραμματισμούς του εαυτού του, της οικογένειας, της κοινωνίας, της ιστορίας και ακόμα πιο πίσω, από τις γενιές του συστήματος, αλλά και του συλλογικού γενικότερα.
Κι εδώ χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί γιατί ενδέχεται να υλοποιήσουμε τους φόβους μας, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε μια ενδοσκόπηση, παρατηρώντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, γύρω από τον στόχο που έχουμε ορίσει και στη συνέχεια να ξεκαθαρίσουμε τον λόγο που κάνουμε κάτι.
Σε ό,τι κι αν δημιουργούμε χρειάζεται να γνωρίζουμε τους βαθύτερους σκοπούς, τους εσωτερικούς λόγους και τις αιτίες που επιθυμούμε να κάνουμε μια πράξη. Που μας εξυπηρετεί; Συγκεκριμένα να καταλάβουμε τον πραγματικό λόγο, το «Γιατί»; Να έχουμε επίγνωση. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που με οδηγεί σε αυτό:
Η εξέλιξη της ψυχής μου;
ή
Η αναγνώριση και η απόδειξη της αξίας μου;
Εδώ χρειάζεται καλή παρατήρηση, από τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και από το περιβάλλον γύρω μας, ώστε να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα, τις πληροφορίες που έρχονται και να αντιληφθούμε την αλήθεια μας.
Ο κάθε στόχος μικρός ή μεγάλος που θέτουμε και θέλουμε να επιτευχτεί στη ζωή μας, εμπεριέχει μέσα του μια ενέργεια που του δίνει ώθηση να προχωρήσει, να κινήσει τις διαδικασίες εκείνες που θα οδηγηθεί στην ολοκλήρωσή του.
Η ενέργεια αυτή είναι η πρόθεση για το που θέλουμε να πάμε, ποιες ανάγκες να καλύψουμε και τι ακριβώς να πετύχουμε.
Η δημιουργός δύναμη βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και είναι μια ενέργεια που στην αρχική της μορφή εμπεριέχει ουδέτερες συχνότητες και δονήσεις. Η δομή, η μορφή καθώς και η ποιότητα που θα ακολουθήσει, εξαρτάται ολοκληρωτικά και μόνο από την πρόθεση που θα εμποτιστεί.
Αυτό σημαίνει πως η ενέργεια είναι ελεύθερη και ουδέτερη μέσα στο σύμπαν, είναι άμορφη θα λέγαμε. Θα πάρει μορφή και ποιότητες ανάλογα την χρήση της. Σαν να έχουμε ένα δυνατό εργαλείο στα χέρια μας που μπορεί να γίνει χρήσιμο ή βλαβερό ανάλογα με τις προθέσεις μας.
Κάθε τι που ζούμε μέσα στον δικό μας μικρόκοσμο, η ζωή μας, το περιβάλλον γύρω μας, οι σχέσεις με τους ανθρώπους κ.α. είναι ο τρόπος με τον οποίο υλοποιούμε το πνεύμα μας.
Δημιουργούμε στην ζωή μας ανάλογα με:
∞ Τις σωματικές και ψυχικές μας ανάγκες
∞ Τις επιθυμίες της προσωπικότητας- Εγώ
∞ Την κατεύθυνση, τον εξαναγκασμό ή την παρότρυνση από το περιβάλλον και την κοινωνία γύρω μας.
Όταν δημιουργούμε σύμφωνα με τις ανάγκες της ψυχής μας, η καρδιά μας είναι χαρούμενη και ο νους μας ήσυχος πως όλα θα πάνε καλά. Ακόμα κι αν δεν ολοκληρώσουμε τον αρχικό μας στόχο, αισθανόμαστε μια ευγνωμοσύνη, για την εμπειρία, το μάθημα, τη γνώση που αποκομίσαμε. Μέσα μας νιώθουμε γεμάτοι, μια πληρότητα που ενδέχεται να μην συνάδει με τα εξωτερικά γεγονότα αλλά εσωτερικά υπάρχει.
Ενώ στην άλλη περίπτωση, όταν το “Εγώ” δημιουργεί μέσα από ανάγκες αναγνώρισης από το περιβάλλον, την υποσυνείδητη ανάγκη επίδειξης ικανοτήτων, ανάγκες που εσωτερικά κρύβουν ψυχικούς τραυματισμούς, αλλά και μια συνεχόμενη προσπάθεια να αποδείξουμε στους άλλους την αξία μας. Τότε ακόμα κι αν ο στόχος μας επιτευχθεί παραμένει μέσα μας ένα μεγάλο κενό, μια αίσθηση ανικανοποίητου, έτσι δεν μπορούμε και δεν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε όλα όσα πετύχαμε είτε γιατί δεν τα βρίσκουμε και τόσο τέλεια επιτυχημένα, είτε γιατί θέτουμε νέους στόχους ώστε να καλύψουμε το κενό μέσα μας. Όπως και να ‘χει το “Εγώ” κάπως έτσι λειτουργεί.
Τελικά τι είναι πιο σημαντικό για εμάς;
Να αγωνιζόμαστε να μοιάσουμε σε κάποιον; να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι; να δημιουργούμε με στόχο την αναγνώριση;
Ή απλά να εστιαστούμε στον εαυτό μας, να αφουγκραστούμε την πραγματική του ανάγκη και να τον εξελίξουμε;
Να βάλουμε την πρόθεση και να του προσφέρουμε χώρο ώστε να εκφράσει την ομορφιά της ψυχής του; Και πραγματικά με έναν μαγικό τρόπο, μέσα σε αυτόν τον χώρο, η αξία πλημμυρίζει και διαχέεται σε όλο μας το Είναι.
Τότε κάθε κύτταρο πάλλεται στην δημιουργική δύναμη της υλοποίησης μέσα από την αγνή πρόθεση της αγάπης και της εξέλιξης του εαυτού…
Τι λέτε;
Για την ΥπερΝόησις
γράφει η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Εάν μελετήσουμε τη φράση: «κυνηγώ τα όνειρά μου»… τι συμπέρασμα βγάζουμε;
Πως καθώς τα κυνηγάμε, απομακρύνονται ακόμα πιο πολύ από εμάς, σαν να μην θέλουν να τα φτάσουμε.
Άλλο στοχεύω κάπου, και άλλο κυνηγώ κάτι.
Γενικότερα υπάρχει η αίσθηση πως τα όνειρά μας βρίσκονται κάπου έξω από εμάς και χρειάζεται να τα αναζητήσουμε και αφού τα βρούμε, μετά να τα κυνηγήσουμε…
Με αυτόν τον τρόπο όμως ποτέ δεν θα τα φτάσουμε.
Ακόμα κι αν συμβεί αυτό και τα καταφέρουμε, δεν θα νιώσουμε ολοκληρωμένη την ικανοποίηση και τη χαρά της δημιουργίας μας, γιατί μέσα της θα βρίσκουμε ελλείψεις και ανεπάρκεια. Κυρίως φόβο απώλειας. Μήπως χάσουμε αυτά που έχουμε κατακτήσει. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε όμως χάνουμε συγχρόνως την απόλαυση και περιορίζουμε τον εαυτό μας μέσα στην αίσθηση της ανικανότητας.
Τότε γινόμαστε συγκεντρωτικοί και φοβικοί και τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε.
Γενικότερα δεν υπάρχει επίγνωση! Επί της ουσίας δεν υπάρχει εσωτερικός συντονισμός με την ψυχή μας, για να δημιουργήσουμε αυτά που μας εξελίσσουν.
Έχοντας οδηγό τα πρέπει της οικογένειας, της κοινωνίας, τον καθωσπρεπισμό, τις ιδέες, τους περιορισμούς, τα ναι και τα όχι των άλλων κ.τ.λ.
Μπαίνουμε σε ένα κυνηγητό πλάνης και ψευδαίσθησης, χωρίς την ουσία, μέσα στις πράξεις μας. Χάνοντας έτσι χρόνο και χρήμα. Βυθισμένοι μέσα σε έναν αγώνα επιβίωσης και αναγνώρισης της προσωπικής αξίας.
Βέβαια πάντα κάτι μένει, αποκομίζουμε το μάθημα, την εμπειρία και τη γνώση. Άλλωστε ποτέ δεν υπάρχει κενό μέσα στις δημιουργίες μας, το σύστημα βρίσκει τρόπους να καλύψει τα πάντα.
Καθώς όμως συνειδητοποιούμε το σημείο που βρισκόμαστε, τότε μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισης της ενέργειας μας, αλλά και την αρχική μας πρόθεση. Το «γιατί»
Μόνο όταν βάλουμε ένα στοπ για λίγο έχουμε την δυνατότητα να ξεκαθαρίσουμε, γιατί κάνουμε κάτι, πόσο ανοικτός είναι ο δρόμος και πόσο γεμάτη νιώθει η ψυχή μας, τότε έχουμε τις απαντήσεις και επιτρέπουμε να έρθει και να μας βρει, αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο εαυτός μας. Τότε αφουγκραζόμαστε την ψυχή μας και σταματάμε το κυνηγητό, απλά είμαστε μέσα στην αλήθεια μας έχοντας συνειδητή γνώση του δρόμου μας.
Απλά δονούμαστε στην κατάλληλη συχνότητα και χωρίς βία και κόπο έλκουμε αυτό που επιθυμούμε πραγματικά!
Γιατί, μέσα στο εσωτερικό ταξίδι συναντάμε τα όνειρα της υλοποιημένης ψυχής μας. Όλα υπάρχουν Εντός!
Τότε το πνεύμα του καθενός μας υλοποιεί μέσα από το σώμα, μέσα από τον Νου και την Καρδιά μας. Μέσα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές και τις πράξεις μας!
Τότε η υλοποίηση των ονείρων γίνεται εφικτή και ο δρόμος της συγχρονικότητας ανοίγει…
Για την ΥπερΝόησις
Παναγιώτα Τζιτζίκου
Γράφει η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Η λέξη «δράμα» προέρχεται από το ρήμα δράω-ω, επομένως σημαίνει το είδος της ποίησης που συνοδεύεται από αναπαράσταση των πράξεων που περιγράφει (σε αντιδιαστολή με το έπος και τη λυρική ποίηση).
Το δράμα είναι δημιούργημα του ελληνικού πνεύματος και έχει τρία είδη την κωμωδία, την τραγωδία και το σατυρικό δράμα είναι λοιπόν τα δρώμενα της καθημερινότητας και της φιλοσοφίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, με ύμνους, γιορτές, μιμητικές κινήσεις, τραγούδι χορό αλλά και αγώνες.
Στην νέα ελληνική γλώσσα όμως σημαίνει κάποιο δυσάρεστο γεγονός ή ανεπιθύμητη κατάσταση και έτσι δυστυχώς έχει καταγραφεί στην συνείδηση μας. Εμείς εδώ με αυτό το δράμα θα ασχοληθούμε, αφού πρώτα τακτοποιήσουμε την αρχική του σημασία.
Όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει μεγάλες ή μικρές δυσάρεστες καταστάσεις. Γεγονότα που έχουν φέρει εμπόδια, δυσκολίες, θλίψη και τραύματα στη ζωή μας… άλλες φορές με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο την κάνουν ενδιαφέρον και εμάς πρωταγωνιστές, «drama Queen» και άλλες φορές πάλι μας κάνουν σημαντικούς και δυνατούς, μας δίνουν αξία κ.τ.λ. Έτσι λοιπόν έχοντας κάθε φορά να λέμε και κάτι αρνητικό, συλλέγουμε πολλές φορές τον θαυμασμό, την συμπόνια, ή και την αγάπη των άλλων… και πόσες άλλες διαστρεβλωμένες εξυπηρετήσεις!
Να χαμε να λέγαμε!
Ταινίες, τραγούδια, έρωτες, φιλίες, οικογενειακοί δεσμοί, ποιήματα, βιβλία, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές εξελίξεις έχουν βασιστεί σε δράματα και πόνο!
Τελικά μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πόνο;
Η κόρη μου κάποια στιγμή μου είπε πως ένας από τους λόγους που επιλέγει να ασχοληθεί με την Τέχνη (Χορό, Θέατρο κ.α.) είναι το γεγονός, πως της δίνεται η ευκαιρία να υποδυθεί ρόλους, που περιέχουν πόνο και δράμα μέσα σε αυτούς τους χώρους - χρόνους, ώστε να ζήσει μια όμορφη, ισορροπημένη και ευτυχισμένη ζωή στην πραγματικότητα της…
Και όλο αυτό με βάζει σε σκέψεις… μήπως έχουμε τρόπους να τοποθετούμε σε κάποιον χρόνο και χώρο μέσα στη ζωή μας τον πόνο και το δράμα;
Σίγουρα δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι ηθοποιοί. Αλλά πιστεύω ακράδαντα πως μπορούμε να βρούμε τρόπους! Συγκεκριμένα η Σοφία πολύ έξυπνα τι κάνει; Χώρο για όλα! Με ανώδυνο τρόπο! Πολύ ενδιαφέρον!!!
Στον χώρο της τρισδιάστατης πραγματικότητας που ζούμε από τη στιγμή που τα πάντα γύρω μας είναι δίπολα και ένα νόμισμα έχει δύο όψεις, αυτόματα μαθαίνουμε να ζούμε με όλες τις επιλογές. Έτσι καθώς έχουμε όμορφες στιγμές στη ζωή μας έχουμε και άσχημες, έχουμε ευτυχία, έχουμε όμως και δυστυχία.
Ωραία, και ποιος προσδιορίζει και ορίζει τι ακριβώς θα ζήσουμε;
Εμείς! Με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας και το γενετικό μας υλικό, την κυτταρική μας μνήμη!
Εάν προσπαθήσουμε να αποκλείσουμε κάτι επειδή δεν μας αρέσει, σίγουρα θα έρχεται συνεχώς και θα μας χτυπάει την πόρτα, ώστε να βρει τον χώρο του. Αυτό σημαίνει πως αν λέμε: “απεχθάνομαι αυτό… απορρίπτω εκείνο… σιχαίνομαι το άλλο” και ούτω καθεξής, τότε κάντε ένα στοπ και παρατηρήστε τις σχέσεις σας.
Κάπου μέσα στην καθημερινότητα σας, αυτά που απεχθάνεστε, απορρίπτετε και κρίνετε, τα βρίσκετε συνεχώς μπροστά σας. Και αυτό συμβαίνει γιατί όλα αναζητούν τον χώρο τους και όπου βρουν κάποια αδυναμία, γιατί «άνθρωποι είμαστε», εισχωρούν και μας ταλαιπωρούν.
Εντάξει είναι οι θετικές δηλώσεις, οι ακυρώσεις αρνητικών προγραμμάτων και ο θετικός τρόπος συμπεριφοράς και σκέψης, αλλά και πάλι κάποια θέματα συνεχίζουν να αναπαράγονται στη ζωή μας, σίγουρα με μικρότερη συχνότητα και ένταση, αλλά παραμένουν.
Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να τα αποκλείσουμε - ακυρώσουμε τελείως, ας τους δώσουμε χώρο και χρόνο…
Εάν για παράδειγμα κάποιος έχει ζήσει δύσκολα παιδικά χρόνια ας ορίσει το δράμα και τη στεναχώρια σε αυτό το χρονικό διάστημα μέσα στη ζωή του, λέγοντας στον εαυτό του και στο υποσυνείδητο του πως αυτός ο χωροχρόνος αφορά το δράμα. Και ας ορίσει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του με δημιουργικότητα και ισορροπία! Άλλος μπορεί να το βίωσε στην εφηβεία, άλλος μέσα σε έναν γάμο που τελείωσε, άλλος το ζει τώρα και του δίνει συνειδητά αυτόν τον χώρο, μέχρι σήμερα, άλλος μπορεί να το ορίσει μέσα στην μήτρα της μητέρας του, άλλος σε μια άλλη ζωή και πάει λέγοντας…
Θεωρώ πως μπορούμε να το κάνουμε με όλα τα αρνητικά συναισθήματα, γεγονότα, καταστάσεις που ζούμε ή έχουμε ζήσει. Να θυμάστε πως σύμφωνα με τον νόμο της ελεύθερης βούλησης, έχουμε την επιλογή και μας επιτρέπεται μέσα από όλα τα επίπεδα της συνείδησης, να συνεχίσουμε τη ζωή μας, χωρίς να τα αναπαράγουμε.
Σημαντικό ρόλο παίζουν οι ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, σκεφτείτε το εκκρεμές, πάντα το ένα άκρο μας οδηγεί στο άλλο απέναντι του. Η τρελή χαρά θα μας πάει σε δυνατή λύπη, η ευτυχία σε δυστυχία, το γέλιο στο κλάμα και ου το καθεξής, απλά μια φυσική εξέλιξη είναι όλα. Εμείς λοιπόν αντί να ζητάμε την τρελή χαρά στη ζωή μας που σαφώς θα μας οδηγήσει κάποια στιγμή στην λύπη, είναι πιο συνετό να επιλέγουμε την ισορροπία, χωρίς ακρότητες και υπερβολές.
Αυτό δεν σημαίνει αδράνεια ή βαρεμάρα αλλά μια όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη ζωή, με σωστή συναισθηματική διαχείριση. Με απόλαυση στον παρόντα χρόνο, με την χαρά της δημιουργίας μέσα μας και ευγνωμοσύνη για όλα όσα υπάρχουν. Μιας και το κάθε τι που μας αρέσει ή που δεν μας αρέσει έχει την αξία του, τον λόγο και σκοπό της ύπαρξής του.
Άλλωστε μην ξεχνάμε πως όλοι με κάποιον τρόπο, έχουμε περάσει από τα σημεία που τώρα απορρίπτουμε ή αποστρεφόμαστε γιατί όλα υπάρχουν μέσα μας και την κάθε στιγμή τα χρειαζόμαστε για να ολοκληρώσουμε καρμικά μαθήματα εξέλιξης.
Ο Χριστός είχε πει μέσα στην διδασκαλεία του: «Μην κρίνεις γιατί θα κριθείς»
Εκτός από ηθικούς λόγους λοιπόν, σας παραθέτω ακόμα έναν, μέσα από μια δική μου οπτική. Όταν έβλεπα κάτι αρνητικό και είτε το έκρινα, είτε απορούσα με την συμπεριφορά κάποιου, και με υπερβολή αναρωτιόμουν: «μα πως το κάνει αυτό;» «δε βλέπει πως είναι λάθος;» «γιατί σκέφτεται έτσι;» «Γιατί συμπεριφέρεται έτσι;»
Κατάλαβα πως ήταν σαν να έστελνα σήματα στον νου μου και του έλεγα με έναν τρόπο για δείξε μου πως το κάνει αυτό, γιατί θέλω να το μάθω, γιατί απορώ, γιατί εγώ θα το έκανα καλύτερα κτλ.
Τότε κάπως οι συνθήκες γύρω μου δημιουργούσαν μια ανάλογη κατάσταση και χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν περίπου στην θέση κάποιου που πριν ασκούσα κριτική, με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι στην πορεία να διαχειριστώ θέματα που πριν έκρινα, ώστε να μάθω πως και γιατί ο άλλος το κάνει, έτσι ή αλλιώς… πολύ ιδιαίτερο και σπουδαίο μάθημα θα έλεγα αποδοχής, συμπόνιας και κατανόησης.
Αποδοχή δεν σημαίνει πως συμφωνώ κιόλας με τον δικό σου τρόπο αλλά σου επιτρέπω και σου κάνω χώρο να υπάρχεις κι εσύ.
Η αποδοχή όλων όσων υπάρχουν, οδηγεί τον εαυτό μας στην εσωτερική γαλήνη μέσα του και γύρω του. Γιατί ότι υπάρχει μέσα μας υπάρχει και γύρω μας.
Η αποδοχή μας μαθαίνει να κάνουμε χώρο σε όλα! Μας ενώνει με όλα, μέσα στον αιώνιο χρόνο και χώρο της ύπαρξης!
Μην πολεμάτε λοιπόν τον πόνο αποδεχτείτε τον και δώστε του έναν χώρο μέσα σας.
Για την ΥπερΝόησις
γράφει... η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Ξαφνικά έρχεσαι και είσαι η ζωή μέσα από την ζωή μου, μέσα από την ύπαρξή μου! Και όλος ο κόσμος μου αλλάζει! Όλα κινούνται σε άλλον ρυθμό, τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Σαν κι από πάντα να ήξερα πως αυτό είναι…
Αλλά, Θεέ μου πόσο Ιερό Έργο είναι η Δημιουργία της Ζωής!
Πόση ομορφιά, αλλά και πόσος φόβος!
Πόσα ερωτήματα, που πριν ήταν βαθιά κρυμμένα κι άγνωστα…
Αξίζω να γίνω μητέρα; Θα είμαι καλή; Μπορώ; Πώς να αναλάβω τέτοια ευθύνη; Κι αν αποτύχω; Κι αν χάσω την ζωή μου; Τον εαυτό μου; Την ελευθερία μου; Τον έρωτα; Το σώμα μου; Και χίλια δυο άλλα… κι όμως, όλα δια μαγείας εξαφανίζονται μόνο με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα όλα αλλάζουν, κι ανάσα! Ουφ…
Όλα είναι εντάξει, η φύση είναι μητέρα, η γη είναι μητέρα, εγώ είμαι μητέρα κι έτσι απλά, γιατί όλα εμπεριέχουν την Σοφία της ζωής. Με τιμάει η επιλογή σου, ευχαριστώ τον εαυτό μου και πορεύομαι μαζί με την αγάπη μου για εσένα. Σου μαθαίνω να ζεις κι εσύ μου μαθαίνεις την αξία της ύπαρξης, την αξία της μήτρας που θρέφει, γεννάει, μεγαλώνει και ολοκληρώνει τη γέννηση της. Που αναπνέει και εμφυσά πνοή, που ο χτύπος της καρδιάς γίνεται ύμνος της ζωής, γίνεται ρυθμός και αρμονία που γαληνεύει την ψυχή και της ανοίγει δρόμο να εκδηλώσει τον σκοπό της.
Και ναι, μαζί με τους φόβους, τις αγωνίες, τις ενοχές, πορεύομαι και κάθε φορά κάνω ότι χρειάζεται, ότι καλύτερο μπορώ και γνωρίζω. Κι εκεί που λέω όλα καλά, εκεί είναι που χάνω την ισορροπία, καθώς τα πάντα γύρω μου, μοιάζουν τόσο εύθραυστα, τόσο ευαίσθητα, κι όμως…
Μια αγκαλιά σου, ένα φιλί, ένα άκουσμα “μαμά μου σ’ αγαπώ” κι ο κόσμος όλος λαμπυρίζει γύρω, τόσο απλά!
Γιατί η ζωή γεννάει αγάπη και η αγάπη σέβεται τη μητρότητα! Γιατί η Μήτρα του σύμπαντος μέσα από το απειροελάχιστο σωματίδιο, αγαπάει, ενώνεται και γεννάει κόσμους.
Κι εκεί που η ισορροπία δονείται και πάλλεται μέσα στους νόμους της ζωής…
Ακόμα μια καρδούλα χτυπάει, ακόμα ένα θαύμα, ένα δώρο ζωής, ένα Χρυσό Αγγελικό Φως ανατέλλει από μέσα μου φωτίζοντας ακόμα περισσότερο τον κόσμο μου και την ζωή μου. Άλλη μια τιμή για μένα στον ερχομό μιας νέας ψυχής, που αναπτύσσεται μέσα μου, έτοιμη να εκδηλώσει τον εαυτό της.
Κι όσο μεγαλώνω μαζί σας, τόσο αντιλαμβάνομαι και βιώνω την ελευθερία, την τιμή και τον σεβασμό της ύπαρξης. Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν. Πορεύεται ο ένας μέσα από τον άλλον εξελίσσοντας τον εαυτό του. Μαζί μαθαίνουμε, υποστηρίζουμε, αφουγκραζόμαστε τον ρυθμό της ζωής και ρέουμε με ευγνωμοσύνη μαζί του. Έτσι είναι οι ρόλοι, αγάπη βαθιά κι ελεύθερη, με πίστη και εμπιστοσύνη στον αληθινό εαυτό!
Η Αγάπη δεν ανήκει, η Αγάπη ΕΙΝΑΙ!
Κι αγαπώ την ζωή που δέχτηκα, που έδωσα, που έχω!
…γιατί Μητέρα ΕΙΜΑΙ
Ονομάζομαι Παναγιώτα Τζιτζίκου, γεννήθηκα το 1970 στο Κιάτο Κορινθίας. Από το 1988 ζω στην Αθήνα, όπου και ξεκίνησα το δικό μου προσωπικό ταξίδι επιβίωσης και εξέλιξης.
Αρχικά φοίτησα στην Didacta σε εργαστήρι ελευθέρων σπουδών, λαμβάνοντας γραμματειακές γνώσεις, καθώς και στα Ι.Ε.Κ. Κορέλκο ως προγραμματίστρια-αναλύτρια Η/Υ. Εργάστηκα πάνω σε αυτό το αντικείμενο για κάποια χρόνια και το 1998 σπούδασα Διακόσμηση Ιστορία Τέχνης και Αρχιτεκτονικής.
Το 1999 ξεκίνησα μια δική μου επιχείρηση, ένα εστιατόριο το οποίο και λειτουργούσα για 12 χρόνια με πολλή αγάπη, αποκομίζοντας ιδιαίτερα σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις, κυρίως για την ίδια τη ζωή και τους ανθρώπους.
Μέσα σε αυτήν τη διαδρομή το 2000 δημιούργησα μια υπέροχη οικογένεια, όπου έχοντας δίπλα μου τον σύντροφο της ζωής μου, έγινα μητέρα δύο παιδιών. Θεωρώ πως είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη, που μέσα από αυτήν την οικογένεια έμαθα τι σημαίνει ενότητα, υποστήριξη και αγάπη.
Το 1998 είχα τις πρώτες μου αναζητήσεις που αφορούν την ψυχή, το πνεύμα, τη ζωή και τον θάνατο, καθώς και την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτά τα ερωτήματα.
Πολύ συχνά πριν από τη συνειδητή μας αφύπνιση, συμβαίνει να βαδίζουμε πάνω στο πνευματικό μονοπάτι της ψυχής μας, αλλά δεν το έχουμε αντιληφθεί. Κάτι τέτοιο έγινε κατά τη διάρκεια της δικής μου πορείας στο ταξίδι της ζωής. Για μεγάλο χρονικό διάστημα βρισκόμουν σε μία συνεχή αναζήτηση του εαυτού μου, ψάχνοντας μη ξέροντας τι και με ποιόν τρόπο θα βρω την αιτία, την αλήθεια, την ουσία, την πηγή. Ήμουν όμως εκεί ακριβώς που χρειαζόταν να είμαι, αλλά χωρίς να έχω τη συνειδητή γνώση όλου αυτού.
Στη ζωή μου συνάντησα σπουδαίους ανθρώπους οι οποίοι, με συνόδευαν αλλά και με συνοδεύουν ψυχικά, στον δικό μου πνευματικό δρόμο. Κάποιοι από αυτούς το γνωρίζουν κάποιοι άλλοι όχι, αυτό που έχει σημασία είναι η δική μου αναγνώριση και ευγνωμοσύνη.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι για μένα ήταν όλοι δάσκαλοι, καθένας τοποθέτησε ένα κομμάτι, ώστε ν΄ αρχίζει να δημιουργείται το παζλ του εαυτού μου. Συγχρόνως και το άνοιγμα του δικού μου πνευματικού κόσμου.
Η βοήθεια των ανθρώπων γύρω μου ήταν καθοριστική για μένα. Νιώθω πολύ τυχερή, αλλά και περήφανη για τις επιλογές της ψυχής μου. Μέσα μου βαθιά πάντα γνώριζα ότι αυτός ήταν ο δρόμος, που θα έφερνε στην καρδιά μου τη γαλήνη και όλα όσα για χρόνια αναζητούσα.
Το Ρέικι ήταν η αρχή στη συνειδητή επαφή μου με τη συμπαντική ενέργεια, όπου βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα, εσωτερική πληρότητα, ολοκλήρωση, αλλά κυρίως την αγάπη από την πνευματική οικογένεια του θεού. Την αγάπη και τη σύνδεση με την ίδια τη γη, με τους ανθρώπους, με τον εαυτό μου ως ύπαρξη μέσα στο σύνολο.
Κατά τη διάρκεια του πνευματικού μου ταξιδιού με πρόθεση να γνωρίσω τον εαυτό μου..
Έλαβα 1ο 2ο 3ο βαθμό Ρέικι
Τον Οκτώβριο του 2009 “γειώθηκε”, ενεργοποιήθηκε, μέσα μου μια ενέργεια, μια ήδη υπάρχουσα γνώση της ψυχής μου, που την ονόμασα Εσωτερική Κάθαρση… Δείτε περισσότερα
Συντονισμό με την ενέργεια της Ενοποίησης
Πιστοποίηση: Βασικό Επίπεδο (ThetaHealing Basic DNA), Προχωρημένο Επίπεδο (ThetaHealing Advanced DNA), Υλοποίηση και Αφθονία (ThetaHealing Manifesting and Abundance), “Διαισθητική Ανατομία” – (”Intuitive Anatomy ThetaHealer®.” ), “Παγκόσμιες σχέσεις”, (“World Relationships”, ThetaHealer®.” ), ”DNA 3″ – (“DNA 3 ThetaHealer®.” )
Συντονισμό με το Θεραπευτικό σύστημα Ροήζων
Βασικό Σεμινάριο Δημιουργίας Οργονιτών
1ο, 2ο & 3ο επίπεδο Κβαντική Θεραπευτική
Συντονισμό με τη δύναμη της αγάπης The Munay Ki
Εκπαίδευση σε έναν κύκλο μαθημάτων Brain Gym Κινησιολογία για εκπαιδευτικούς και ψυχοθεραπευτές
Εκπαίδευση στην Ανθοθεραπεία για την χρήση των ελληνικών ανθοελιξηρίων "Τα Ελληνικά Ανθοελιξήρια" με πιστοποίηση από την Ακαδημία Αρχαίας Ελληνικής και Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής.
Καθώς και πολλές συμμετοχές σε ομάδες ψυχοθεραπείας, ψυχικής συμβουλευτικής, μετατραυματικού στρες, ομάδες αυτογνωσίας, διαλογισμού, σεμιναρίων ενεργειακών θεραπειών και γνώσης με σκοπό τη δική μου προσωπική εξέλιξη και αυτοθεραπεία.
Ένα από τα αποτελέσματα όλης αυτής της διαδρομής είναι και η έμπνευσή μου για την ΥπερΝόηση. Έχοντας κοινό όραμα, την ανθρώπινη ενδυνάμωση μέσα από την ενοποίηση όλων των συστημάτων, που αφορούν τον άνθρωπο, το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή του.
Η εργασία μου τώρα περιλαμβάνει ατομικές συνεδρίες Αναγέννηση Νού Σώμα Ψυχή, ενεργειακής και ψυχικής κάθαρσης, αποκατάσταση καρμικών, σύνδεση με την Θηλυκή Αρχή.
Συγχρόνως συντονίζω ομάδες που απευθύνονται μόνο σε γυναίκες με σκοπό την αναγνώριση και την Σύνδεση με την δύναμη της Θηλυκής Αρχής! Κόρη – Έφηβη – Γυναίκα – Μητέρα όλοι οι ρόλοι σε ισορροπία
Επίσης μαζί με τον σύντροφο μου Βάιο Κουγιούτα έχουμε δημιουργήσει και διδάσκουμε το δικό μας σύστημα αυτογνωσίας, αυτοϊασης και πνευματικής εξέλιξης, όπου διοργανώνουμε μηνιαία σεμινάρια στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα Αναγέννηση Νού, Σώμα Ψυχή Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες. Καθώς και μια σειρά από ομαδικούς διαλογισμούς της Αναγέννησης στο Αλατοσπήλαιο της Γλυφάδας
Μια ακόμα πτυχή του εαυτού μου ξεδιπλώνεται μέσα από την έκφραση της γραφής, εδώ μπορείτε να δείτε την προσωπική μου σελίδα αρθρογραφίας, ένας χώρος που μου δινει την ευκαιρία να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα, εμπειρίες και βιώματα με όλους εσάς.
Η ζωή κάθε μέρα με οδηγεί σε ορίζοντες εξέλιξης και ανακάλυψης του εαυτού μου, συνεχώς αντιλαμβάνομαι και μια νέα οπτική δράσης και διεύρυνσης!
Αυτό ακριβώς συνέβη με την απόφαση μου να γίνω ραδιοφωνική παραγωγός στο ραδιόφωνο της ΥπερΝόησις, μπαίνοντας σε έναν ρόλο που ποτέ δεν φανταζόμουν...
Αυτό με κάνει να θαυμάζω ακόμα πιο πολύ την ομορφιά της ζωής και τη μαγεία της στιγμής που όταν έρχεται, καλά είναι να είσαι εκεί και να την ζήσεις.
Έτσι λοιπόν η κάθε εκπομπή, μου διδάσκει την μοναδικότητα της στιγμής, το μοίρασμα και την ανθρώπινη σύνδεση μέσα από συχνότητες αγάπης! Μέσα από τον ήχο και τον λόγο, οι μουσικές ενώνονται και ταξιδεύουν σε όλον τον πλανήτη Γη.
Και αυτό είναι ανακάλυψη, είναι παιχνίδι, είναι ζωή...
Είναι η Ροή της δικής μου Ζωής!
με τον Βάιο Κουγιούτα "Μαζί Δημιουργούμε Ζωή" στο Ραδιόφωνο της ΥπερΝόησις μπορείτε να ακούσετε εδώ τις εκπομπές μας
Γιατί...
Όλα Όσα Γνωρίζω πως Είμαι…
Όλα Όσα Ανακαλύπτω κάθε Στιγμή που Αναπνέω..
Με οδηγούν να συντονιστώ ακόμα πιο βαθιά με την ψυχή μου και την θεϊκή μου ουσία...
Είμαι Ευγνώμων για όλα!
Εδώ δείτε τα σεμινάρια της Αναγέννησης
Κάθε Μήνα Διαλογισμός Αναγέννησης στο Αλατοσπήλαιο της Γλυφάδας
Προϊόντα κάθαρσις, ενδυνάμωσις, προστασίας.
Για παραγγελίες στα τηλ: 6972499214-6979512131
Παναγιώτα Τζιτζίκου
Σύμβουλος Ενεργειακής & Ψυχικής Υγείας
Αναγέννηση Νού, Σώμα, Ψυχή
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΙΑΣΗΣ
Τηλ: 6972499214
Email:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.gmail.com
πατήστε εδώ να ακούσετε το ραδιόφωνο της ΥπερΝόησις
Καλημέρα με αγάπη...
Όσο αφήνει κανείς τη ζωή του στα χέρια των άλλων ποτέ δεν θα ζήσει αυτό που του αξίζει...
Επιλέγοντας μέσα από την καρδιά προσδιορίζουμε αυτό που πραγματικά αναζητούμε,
κάθε τι που χρειαζόμαστε, αυτό που ουσιαστικά είναι για εμάς, την αλήθεια μας.
Μέσα από το κέντρο του εαυτού μας, ας καθορίσουμε και ας εστιαστούμε ξεκάθαρα,
ορίζοντας τον στόχο μας, έτσι αναλαμβάνουμε την ευθύνη και τη δύναμη της δημιουργικής σκέψης μέσα μας.
Η ζωή, μας οδηγεί να ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές του εαυτού μας,
να τον γνωρίσουμε, να τον σεβαστούμε και να τον αγαπήσουμε
Ας έχουμε όλοι μια δημιουργική εβδομάδα
γεμάτη ζωή!!!
Όταν οι ανθρώπινες ψυχές συντονίζονται με τον χτύπο της καρδιάς
στον παλμό της αγάπης.... τα πάντα είναι δυνατά!!!!
Τότε στη θέση του φόβου έρχεται η τόλμη και στο σημείο της θλίψης το χαμόγελο....
Χαρείτε τη σημερινή ημέρα με δημιουργία και χαρά!
Κανείς ποτέ δεν είναι μόνος!
Ας καλπάσουμε στο δρόμο της ελευθερίας της ψυχής μας,
πάνω από τα όρια και τους περιορισμούς και πέρα από τα δεσμά που μας βάζει ο ανθρώπινος νους.
Εμείς είμαστε οι δημιουργοί με οδηγό την καρδιά μας,
ας την εμπιστευτούμε για να ανέβουμε ακόμα ψηλότερα,
πιο πάνω από τα προβλήματα και τα εμπόδια της ζωής μας,
να ανέβουμε πάνω στα Χρώματα,
πάνω στην Δύναμη της Ελπίδας, πάνω στην Αγάπη!!!
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers