Το σώμα είναι μια σύνθετη συλλογή πολλών βιολογικών κύκλων και συστημάτων που συχνά είναι δύσκολο να κατανοηθούν πλήρως. Ένα τέτοιο σύστημα αποτελεί το σύνολο των μηχανισμών άμυνας. Μας προστατεύουν 24ώρες την ημέρα από διάφορα πράγματα που θα μπορούσαν να μας βλάψουν. Παρακάτω θα μάθετε 9 συναρπαστικά πράγματα για το σώμα που μπορεί να μην γνωρίζατε πως αποτελούν μηχανισμούς άμυνας.
Χασμουρητό
Ο κύριος σκοπός του χασμουρητού είναι να κρυώσει τον εγκέφαλο αφότου έχει υπερθερμανθεί ή υπερφορτωθεί.
Φτέρνισμα
Συνήθως, φτερνιζόμαστε, όταν οι ρινικές δίοδοι γεμίζουν με πάρα πολλά αλλεργιογόνα, μικρόβια, σκόνη ή άλλες ερεθιστικές ουσίες. Το φτέρνισμα είναι ο τρόπος του σώματος να απαλλαγούμε από αυτά τα «σκουπίδια».
Τέντωμα
Οι άνθρωποι τεντώνονται ενστικτωδώς για να προετοιμάσουν το σώμα τους για τα φυσικά φορτία που αναμένεται να αναλάβει κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Λόξιγκας
Όταν τρώμε πολύ γρήγορα, μεγάλη ποσότητα ή καταπίνουμε μεγάλα κομμάτια τροφής, το πνευμονογαστρικό νεύρο μπορεί να ερεθιστεί. Αυτό, συνδέεται στενά με το στομάχι και το διάφραγμα μας. Το αποτέλεσμα είναι ο λόξιγκας.
Μυοκλονικός σπασμός
Πρόκειται για το παράξενο τράνταγμα που νιώθει κανείς όταν ξαπλώνει, αποκοιμιέται και το σώμα του κλονίζεται για ένα δευτερόλεπτο σαν να υπέστη ηλεκτρικό σοκ. Σε αυτή τη στιγμή, όλοι οι μύες σας συσπώνται με αποτέλεσμα να ξυπνάτε και να τινάζεστε από το κρεβάτι. Το φαινόμενο προκαλείται επειδή η συχνότητα της αναπνοής σας πέφτει γρήγορα, ενώ ο σφυγμό σας επιβραδύνει μόνο πολύ ελαφρά και οι μυς σας είναι χαλαροί. Περιέργως, ο εγκέφαλός ερμηνεύει αυτές τις ενέργειες ως προάγγελο θανάτου. Γι ‘αυτό προσπαθεί να σας σώσει δίνοντάς σας ένα τράνταγμα.
Ρυτίδιασμα του δέρματος
Οι ρυτίδες που εμφανίζονται στο δέρμα των χεριών διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Το φαινόμενο αυτό προκαλείται όταν το σώμα αντιμετωπίζει μια αυξημένη ποσότητα υγρασίας και καταλαβαίνει ότι το περιβάλλον μπορεί να είναι ολισθηρό. Έτσι, το δέρμα των χεριών σας αρχίζει αμέσως να αλλάζει με τρόπο που θα καταστήσει ευκολότερο για σας να πιάσετε λείες επιφάνειες.
Απώλεια μνήμης
Η απώλεια της μνήμης συμβαίνει συχνά μετά από δυσάρεστες εμπειρίες. Ο εγκέφαλος διαγράφει κυριολεκτικά τις πιο φοβερές στιγμές από τις αναμνήσεις μας.
Ανατριχίλα
Η πρωταρχική λειτουργία της ανατριχίλας είναι να μειωθεί το ποσό της θερμότητας που χάνει το σώμα μας μέσα από τους πόρους του δέρματος, οι οποίοι στη συνέχεια καθιστούν ευκολότερο να ζεσταθούμε σε κλιματολογικά αφιλόξενες συνθήκες.
Δάκρυα
Εκτός από το ότι ενεργεί ως προστασία για το βλεννογόνο του ματιού μας, όταν ξένα αντικείμενα έρθουν σε επαφή με αυτό, τα δάκρυα χρησιμεύουν ως μέσο «συναισθηματικής άμυνας.»
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι σε στρεσογόνες καταστάσεις ο οργανισμός δημιουργεί μια νέα, ισχυρή πηγή ερεθισμού, προκειμένου να αποσπάσει ένα πρόσωπο από τον πόνο που αντιμετωπίζει. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους λόγους για τους οποίους πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες για το σώμα μας που εργάζεται για να μας προστατεύσει κάθε μέρα. Θυμηθείτε να ηρεμήσετε. Το σώμα έχει αναλάβει τα πάντα!
Πηγή: www.tilestwra.com
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/9-paraxena-pragmata-pou-kani-soma-alla-den-gnorizate-pos-ine-michanismi-aminas/
Μοιραζόμαστε μαζί σας μερικές εικόνες που παρουσιάζουν με απλό τρόπο την θεωρία της γιατρού και δείχνουν μερικές απλές οδηγίες για να απαλλαγείτε από τα ψυχολογικά προβλήματα.
Κεφάλι
Οι πονοκέφαλοι συνήθως είναι αποτέλεσμα συνεχής βιασύνης στην καθημερινή ζωή και ανησυχιών για ανούσια πράγματα.
Προσπαθήστε να χαλαρώνετε για λίγα λεπτά και να ξεχνάτε τα προβλήματα που σας απασχολούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αποφύγετε να κατηγορείτε στην συνέχεια τον εαυτό σας για αυτόν τον χρόνο χαλάρωσης. Αυτά τα «λεπτά γαλήνης» θα σας βοηθήσουν να γίνεται πιο παραγωγικοί και θα σας βοηθήσουν με τους πονοκέφαλους.
Η δυσφορία σε αυτήν την περιοχή του αυχένα συνήθως συμβολίζει απογοήτευση για τους ανθρώπους γύρω σας και συναίσθημα ενόχλησης για τις δικές σας ατέλειες. Ο αυχένας μας πονάει όταν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ώμοι
Πάνω μέρος της πλάτης
Ο πόνος σε αυτήν την περιοχή είναι αποτέλεσμα έλλειψης συναισθηματικής στήριξης και απουσία αγαπημένων ανθρώπων. Αυτό γίνεται όταν αισθανόμαστε αντιπαθείς ή αδικημένοι.
Κάτω μέρος της πλάτης
Αν συνεχώς ανησυχούμε για τα χρήματα, τότε μπορεί να αρχίσει να πονάει το κάτω μέρος της πλάτης μας. Ίσως να είναι αποτέλεσμα ενός κρυφού ονείρου για μια πλούσια ζωή που δεν σας αφήνει να χαλαρώσετε ή μπορεί απλά κοντινοί άνθρωποι να σας αναγκάζουν να ανησυχείτε για τα χρήματα.
Ο πόνος στους αγκώνες είναι σημάδι έλλειψης ευελιξίας, είστε πάρα πολύ πεισματάρης και δεν είστε πρόθυμοι για κανένα συμβιβασμό. Το πιο πιθανό είναι πως δεν θέλουμε να κάνουμε ορισμένες σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας ή υποσυνείδητα φοβόμαστε να δεχτούμε κάτι καινούργιο.
Χέρια
Ο πόνος στα χέρια εμφανίζεται συνήθως σε ανθρώπους που έχουν μεγάλη ανάγκη φιλίας, που δεν μπορούν να χαλαρώσουν και χρειάζονται απλώς μια συντροφιά. Αν σας πονάνε συνεχώς τα χέρια, τότε αυτό είναι ένα σημάδι πως ήρθε η ώρα να προσπαθήσετε να ξεφύγετε από την καθημερινότητά σας.
Γοφοί
Τέτοιος πόνος μπορεί να βασανίζει ανθρώπους που θέλουν πάρα πολύ να έχουν μια προβλέψιμη και άνετη ζωή. Ο παθολογικός και επίμονος φόβος της αλλαγής και η συνεχής αντίσταση στο καινούργιο μπορεί να προκαλέσουν πόνο στους γοφούς.
Γόνατα
Ο πόνος στα γόνατα, κατά πάσα πιθανότητα είναι ένα σημάδι ενός πολύ μεγάλου «εγώ». Το γόνατα μας πονάνε, όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά τον εαυτό μας και πάρα πολύ λίγο τους άλλους, όταν εμείς πιστεύουμε με σιγουριά πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς.
Κνήμη
Ο πόνος σε αυτήν την περιοχή είναι σημάδι έντονης συναισθηματικής υπερφόρτωσης. Η κτητικότητα και η επώδυνη ζήλια είναι τα κύρια συναισθήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτόν τον πόνο.
Πρέπει να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε το άλλο μας μισό. Χαλαρώστε και σταματήστε να ελέγχετε συνεχώς το αγαπημένο σας πρόσωπο. Και ίσως να ήρθε ο καιρός να εγκαταλείψετε τις παλιές και απαρχαιωμένες σας συνήθειες.
Αστράγαλοι
Ο πόνος στους αστραγάλους σημαίνει πως ξεχνάμε συχνά τον ίδιο μας τον εαυτό. Γενικώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να περάσει καλά ή μπορεί απλά η δουλειά μας να μας τρώει όλο μας τον ελεύθερο χρόνο και να είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πατούσες
Ο πόνος στα πόδια, κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται σε βαθιά απάθεια. Είναι σαν το σώμα μας να αρνείται να συνεχίσει, σαν να φοβόμαστε την ζωή και δεν βλέπουμε το νόημα να συνεχίσουμε να προχωράμε μπροστά. Αυτό συμβαίνει όταν πιστεύουμε πως έχουμε κάνει τα πάντα λάθος στην ζωή μας και πιστεύουμε πως είναι πολύ αργά για να αλλάξουμε.
Μάθετε να δίνετε προσοχή στις μικρές απολαύσεις της ζωής. Στην ομορφιά του κόσμου και των ανθρώπων που σας περιτριγυρίζουν. Απολαύστε τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τον άνεμο και τον ήλιο. Πάρτε ένα κατοικίδιο ή βρείτε ένα ενδιαφέρον χόμπι. Γεμίστε τα κενά που έχετε στη ζωή σας. Αποφύγετε τις θλιβερές αναμνήσεις και χαμογελάστε πιο συχνά. Κάθε μέρα να ψάχνετε την χαρά στην ζωή σας. Συμπέρασμα Το συμπέρασμα είναι απλό: αγαπάτε τον εαυτό σας. Αντιμετωπίστε με προσοχή τους άλλους ανθρώπους και προσπαθήστε να μην κρατάτε κακίες. Να μιλάτε, να χαμογελάτε (σας πηγαίνει πάρα πολύ) και να είστε υγιείς!
Το NVC σημαινει “Non-Violent communication”, στα ελληνικα “Μη-Βιαιη Επικοινωνια”.Προκειται για μια τεχνικη η οποια μας μαθαινει να εκφραζομαστε και να ακουμε τους αλλους με σκοπο να καλυψουμε τις Αναγκες μας και τις Αναγκες τους.Δυστυχως το παιχνιδι που παιζουμε συνηθως με τους αλλους ειναι το «Ποιος εχει δικιο», τις περισσοτερες φορες που επικοινωνουμε χανουμε γρηγορα το στοχο μας ο οποιος ειναι να καλυψουμε τις Αναγκες μας και αντι για αυτο, προσπαθουμε να αποδειξουμε οτι εχουμε δικιο,
παιρνοντας, αλλοτε θεσεις αμυνας και αλλοτε θεσεις επιθεσης. Το αποτελεσμα ειναι να μειωνονται δραστικα οι πιθανοτητες να να παρουμε αυτο που θελουμε.Σε σχεσεις μεταξυ συντροφων, γωνεων αλλα και σε εργασιακες σχεσεις, οι προστριβες ειναι συχνες αφου δεν επικοινωνουμε στο επιπεδο των συναισθηματων και των αναγκων.
Τ
ο NVC ειναι μεθοδος του αμερικανου ψυχολογου Dr Marshall B. Rosenberg.Τα 4 στοιχεια και τα 2 τμηματα του NVC
Η βασικη φιλοσοφια της τεχνικης εχει να κανει με την αποσαφηνιση, την εκφραση και την αποδοχη των παρακατω 4 στοιχειων-συστατικων.
1. Καθαρη Παρατηρηση
Πρωτα μαθαινουμε να βλεπουμε τα πραγματα οπως πραγματικα ειναι. Αυξανουμε δηλαδη την ικανοτητα μας να Παρατηρουμε καθαρα χωρις να μπλεκουμε μεσα τις προσκολησεις μας, τις αποψεις μας, τις κρισεις μας, τις αναλυσεις μας, τις επικρισεις μας, τις προκαταληψεις μας κλπ. Ολα αυτα συσκοτιζουν την πραγματικοτητα. Ποσες και ποσες φορες δεν εχουμε αυτοματοποιημενες αντιδρασεις σε κατι που εκανε ή ειπε ο αλλος; Οι αυτοματοποιημενες αντιδρασεις μπορει να οφειλονται σε πολλες μικρες και μεγαλες προκαταληψεις-προσκολησεις οι οποιες εχουν χτισει αυτοματοποιημενους τροπους αντιδρασης επανω στους οποιους εχουμε λιγοτερο ελεγχο απο οσο θα θελαμε. Ποσες φορες δεν γενικευουμε, δεν συγκρινουμε και δεν κρινουμε. Ολα γινονται χωρις να εχουμε επιγνωση οτι καθε επικριση ειναι μια εκφραση μιας αναγκης ΜΑΣ που δεν καλυπτεται.
2. Συναισθηματα
Ποια ειναι τα συναισθηματα που προκυπτουν απο το παρατηρησιμο γεγονος. Ο αλλος δεν υπαρχει μεσα σε αυτο το βημα. Ειναι συναισθημα ΜΑΣ. Δεν λεμε «με απογοητευσες», λεμε «αισθανθηκα απογοητευση» ή «ειμαι απογοητευμενος».
3. Αναγκες
Ποια αναγκη μας δεν καλυπτεται λογω αυτου? Και εδω παλι δεν εμπλεκουμε τον αλλο. Ειναι Αναγκη ΜΑΣ. Δεν λεμε «εχω αναγκη να με κατανοεις» αλλα λεμε «η αναγκη μου για κατανοηση δεν καλυπτεται»
4. Αιτημα
Τι ακριβως θελουμε να κανει ο αλλος ωστε να καλυφθει η αναγκη μας. Εδω μπαινει ο αλλος πλεον και εμεις του λεμε τι ακριβως θελουμε να κανει ωστε να ικανοποιησει την αναγκη μας για κατανοηση. Πρεπει να ειναι κατι χειροπιαστο, κατι συγκεκριμενο και αμεσα πραγματοποιησιμο. Δεν μπορουμε να του πουμε «θελω να προσπαθησεις να με κατανοεις». Δεν ειναι χειροπιαστο.
Αυτη ειναι η φιλοσοφια της τεχνικης του NVC, φαινεται ευκολο αλλα στην πραξη πιθανα να αποδειχθει οτι δεν ειναι και τοσο. Πιθανα να αποδειχθει οτι λογω τις αγνοιας μας και του οτι δεν μπορουμε να διαχωρισουμε τα 4 παραπανω στοιχεια, εκπεμπουμε πολυ περισσοτερη βια απο οση φανταζομαστε αλλα και παλι λογω της αγνοιας μας, δεχομαστε πολυ περισσοτερη βια απο οση φανταζομαστε χωρις να το αντιλαμβανομαστε μαλιστα.
Η μεθοδος θα μας βοηθησει ωστε να ξεκαθαρισουμε αυτα τα στοιχεια.Το NVC ειπαμε οτι αποτελειται απο 4 συστατικα μεσα σε δυο τμηματα. Τα 4 αυτα συστατικα τα εκφραζουμε οταν μιλαμε και τα ψαχνουμε οταν ακουμε. Το ενα λοιπον τμημα ειναι η εκφραση των συστατικων και το δευτερο τμημα η αποδοχη τους. Οταν μας μιλανε, μαθαινουμε να αντιλαμβανομαστε τι εχει παρατηρησει ο αλλος που τον χαροποιει ή τον προβληματιζει, να διακρινουμε τα συναισθηματα του αλλου, τις αναγκες του και αφου πλεον τα εχουμε εντοπισει, μας τα εχει επιβεβαιωσει και εχουμε συνδεθει στο επιπεδο των αναγκων μαζι του, τοτε ρωταμε τι θελει να κανουμε ωστε να καλυφθουν οι αναγκες του.Στο ταξιδι αυτο οπου θα ανακαλυψουμε πολλα για τον εαυτο μας και τους γυρω μας, ο Marshall Rosenberg εχει ως βοηθους 2 ζωακια.
Το ενα ειναι το Τσακαλι, αυτο που ειμαστε σχεδον ολοι μας κατα το μεγαλυτερο ποσοστο. Το τσακαλι μιλαει Τσακαλικά, τη γλωσσα που μιλαμε τον περισσοτερο καιρο δηλαδη. Το τσακαλι ειναι βιαιο, προσπαθει δηλαδη να παρει αυτο που θελει με οπλα τις ενοχες προς τους αλλους, την ντροπη και το φοβο. Το Τσακαλι δεν εχει αιτηματα αλλα απαιτησεις. Δυστυχως το κακομοιρο, πνιγμενο στην αγνοια οπως ειναι, δεν ξερει οτι ολα αυτα καλειται να τα αντιμετωπισει μετα καθε μερα. Απο τους σπορους βιας που σπερνει καθε μερα μεσω ενοχων, εκφοβισμου, εμμεσων και αμεσων απειλων, ντροπης κλπ, φυτρωνουν δεντρα. Δεντρα δυσπιστιας για τους αλλους, επιπλεον βιας απο τους αλλους, προβληματων επικοινωνιας, μη-οικειοτητας, ψυχροτητας, συνεχομενων εντασεων, καχυποψιας, σωματικης βιας κλπ. Το κακομοιρο το τσακαλι δυστυχως μετα ζει μεσα σε αυτο το δασος και κοιταει καθε μερα να φυτρωνουν γυρω του τετοια δεντρα και δεν ξερει ουτε τι να κανει αλλα ουτε και εχει επιγνωση του λογου για τον οποιο φυτρωνουν. Το κακομοιρο το τσακαλι υποφερει και ολα του φταινε και δεν ξερει το γιατι. Και αν κανενα αλλο τσακαλι του πει καμια φορα "εσυ ριχνεις του σπορους", αυτο λογω της αγνοιας του θα πει "εγω? εγω εκανα το σωστο, αυτο που πρεπει, αυτο που του αξιζε" και αλλες τετοιες εκφρασεις οι οποιες συσκοτιζουν τη συνειδηση του".
Το αλλο ζωακι ειναι η Καμηλοπαρδαλη, μιλαει Καμηλοπαρδαλικά και βρισκεται μονιμα στη φυσικη μας κατασταση, αυτη της οικειοτητας και της συμπονοιας. Αυτης της καταστασης απο την οποια εχουμε απομακρυνθει κατα καποιο ποσοστο. Αλλα τα καλα νεα ειναι οτι για καθε βημα που θα κανουμε για να φτασουμε πισω στη φυσικη μας κατασταση, τοσο πιο ευτυχισμενοι θα γινομαστε. Η καμηλοπαρδαλη μιλαει με βαση γεγονοτα και οχι αποψεις, συναισθηματα, αναγκες και αιτηματα. Ολα ειναι ξεκαθαρα και οχι μπερδεμενα. Με τα αυτια της δεν ακουει επικρισεις ποτε, ακομη και αν της πουν «εισαι εγωιστρια», απο τα αυτια της ακουει οχι επικριση αλλα τους αλλους να εκφραζουν απεγνωσμενα τις αναγκες τους, εστω και με αυτο τον «περιεργο» τροπο. Αν της πουν «εισαι εγωιστρια», αυτη ακουει τον αλλο να λεει: «εχω αναγκη απο προσοχη, σε παρακαλω πολυ δωσε μου λιγη προσοχη!,σε εχω αναγκη!». Η Καμηλοπαρδαλη ειναι μη-βιαιη, αιτειται πραγματα, δεν απαιτει. Οταν ζηταει κατι θελει αυτος που το κανει, να το κανει επειδη το θελει. Παντα οταν ειναι ετοιμη να ζητησει κατι, δεν σκεφτεται μονο πως να θεσει ενα αιτημα αλλα σκεφτεται και ποιο θελει να ειναι το κινητρο για τον αλλο για να το κανει. Να το κανει δηλαδη οχι επειδη φοβαται οτι η καμηλοπαρδαλη θα του κρατησει μουτρα ή επειδη πιστευει οτι θα εξαγορασει τη συμπαθεια της. Μπορει να εισπραξει αρνηση στο αιτημα της και να το αποδεχτει γιατι ξερει οτι μονο τοτε ειναι αιτημα και οχι απαιτηση. Η καμηλοπαρδαλη ειναι μη-βιαιη αλλα μην το μπερδευετε με το «συμπαθητικη», «ευγενικη» κλπ. Αλλες ειναι ευγενικες, αλλες δεν ειναι. Το μη-βιαιη δεν εχει σχεση με επιθετα σαν αυτα, ουτε θετικα, ουτε αρνητικα.
Βιβλιογραφία:“Nonviolent Communication – a language of life” του Dr Marshall B. Rosenberg και το βιβλιο “Nonviolent communication – companion workbook” της Lucy Leu.
2. H αποδοση στα ελληνικα, πιθανα να εχει αρκετες παραληψεις. Προσωπικα σχολια εχουν προστεθει με σκοπο μια πιο κατανοητη αποδοση στα ελληνικα.
Πηγή:http://nvcgreece1.blogspot.gr/
Αυτό που έχω ξαναγράψει και θα το επαναλάβω πάλι είναι ότι, αν οι πατεράδες γνώριζαν την σημαντικότητα που έχουν για τα παιδιά τους και μάλιστα για τους γιους, τότε θα αποδέχονταν τον εαυτό τους και θα έπαυαν να παίζουν τους ανήλικους με τις παρέες τους. Αν ένας πατέρας γνώριζε πόσο ο γιος του υπολογίζει, το τι θα πει, ή, πως θα “δει” για κάτι που κάνει, τότε θα έπαυε να αμφισβητεί το ρόλο του καθώς και την αναζήτηση παλαιών εφηβικών συγκινήσεων στην σημερινή ζωή του.
Μιλάω για την αδυναμία των πατεράδων στο βαθμό που με την συμπεριφορά τους απέναντι στους γιους τους, αφήνουν να φανεί μια αβεβαιότητα για το πια θέση πρέπει να κρατήσουν απέναντί τους. Από την μια αισθάνονται παρείσακτοι, από την άλλη μπορούν να γίνουν βίαιοι και απαιτητικοί νομίζοντας ότι θα κατασκευάσουν τον “άνδρα” που δεν ήταν αυτοί. Βέβαια υπάρχει και μια άλλοι κατηγορία, αυτών που παρουσιάζονται πολύ μαλακοί. Που θέλουν να γίνουν φίλοι με τα παιδιά τους και να “παίζουν σφαλιάρες”, προσπαθώντας να απαλείψουν τις διαφορές τους.
Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι οι λειτουργία της μητέρας και του πατέρα αντιπροσωπεύουν διαφορετικά συναισθήματα για το παιδί. Η μητέρα αντιπροσωπεύει την φωλιά, την προστασία, την ασφάλεια, την ζεστασιά, την αγκαλιά, την τρυφερότητα, την συγχώνευση, την κατανόηση, και τέλος την αγάπη, ενώ ο πατέρας αντιπροσωπεύει τον χωρισμό, την απομάκρυνση από το στήθος της μητέρας, την διάκριση, την διαφοροποίηση.
Ο πατέρας με την παρουσία του εκφράζει το όριο. Το τι επιτρέπεται και τι όχι στην οικογένεια. Επίσης ο πατέρας με την απαιτούμενη προσοχή, οδηγεί τα παιδιά “έξω” από το σπίτι. Είναι το άνοιγμα προς τον κόσμο και διαμορφώνει την συνείδηση του άλλου. Μέσα από την παρουσία του πατέρα μαθαίνει το όριο και το σεβασμό για τον άλλον, κοινωνικοποιείται το παιδί. Αν από την μητέρα μαθαίνει να είναι το κέντρο του κόσμου της, από τον πατέρα μαθαίνει ότι υπάρχει και η κοινωνία.
Άρα ο ρόλος του πατέρα όπως τον σκιαγράφησε πρώτη η ψυχανάλυση είναι να χωρίσει το παιδί από την μητέρα και μάλιστα τον γιο. Πρέπει να μπει ανάμεσα τους για να βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει την ταυτότητα του μακριά από την μητρική συμβίωση, η οποία τις περισσότερες φορές στέκεται σαν εμπόδιο στην ομαλή του εξέλιξη, λόγω της σημασίας που η μητέρα αποδίδει σε αυτή.
Συγχρόνως με αυτή του την ενέργεια υπενθυμίζει στην σύζυγό του, ότι είναι εκτός από μητέρα είναι και γυναίκα και αποτελεί για εκείνον ένα ερωτικό υποκείμενο που κρύβει την ευχαρίστηση και την ηδονή και όχι μια μανούλα με ότι συνεπάγεται για την λειτουργία της οικογένειας.
Αρκετά σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι το παιδί όσο έχει ανάγκη την τρυφερότητα της μητέρας, άλλο τόσο έχει ανάγκη τα “απαγορεύεται” που θέτει ο πατέρας. Η παρουσία του λοιπόν για να μην υπολογίζεται σαν απουσία αν και είναι παρών, θα πρέπει να εκφράζεται με μια ενεργητική συμμετοχή όπου επενεργεί μέσω του ρόλου του και καθορίζει τις εξελίξεις στην οικογένεια, με την ίδια δυναμικότητα με αυτή της μητέρας. Αυτές οι καταστάσεις στην οικογένεια μπορεί να δηλώνουν την έλλειψη του πατέρα, αλλά όχι την απουσία του.
Για να γίνουμε όμως πιο σαφείς θα πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στην απουσία και την έλλειψη του πατέρα. Κατ' αρχάς υπάρχει “απουσία” και απουσία του πατέρα. Έχουμε την συμβολική έννοια της απουσίας, αλλά και την πραγματική. Την έλλειψη της απουσία την συναντάμε πολλές φορές στην συμβολική μορφή της, αλλά όχι στην πραγματική και το εξηγούμε...
Η απουσία του πατέρα μπορεί να είναι πραγματική λόγω της εργασίας του, ή, λόγω ενός χωρισμού, αλλά αυτή η απουσία μπορεί τον λιγοστό χρόνο που έχει, εάν έχουμε να κάνουμε με έναν εργαζόμενο, π. χ. τα σαββατοκύριακα, να καλύπτεται με την ενεργή του παρουσία δίπλα στα παιδιά. Ή στην περίπτωση του διαζευγμένου όταν βλέπει τα παιδιά του, να ασχολείται με αυτά και να δείχνει το πραγματικό του ενδιαφέρον. Αντίθετα υπάρχουν πατρικές απουσίες ακόμα και όταν ο εργασιακός χρόνος δεν εμποδίζει, ούτε οι χωρισμοί έχουν απομακρύνει τον πατέρα από τα παιδιά, όπου ο πατέρας αν και παρών είναι απών.
Η έλλειψη λοιπόν δεν έχει σχέση με τον χρόνο όσο με τις προθέσεις. Έχει σχέση με τον τρόπο παρουσίας του πατέρα, δηλαδή με την συμμετοχή στις οικογενειακές διαδικασίες και μάλιστα αυτές που έχουν σχέση με τα παιδιά. Με το αν προσφέρει χώρο και χρόνο στην ύπαρξη του παιδιού (γιου) στην ζωή του. Με αυτό τον τρόπο το παιδί νιώθει, αισθάνεται την σημαντικότητα που έχει για εκείνον. Μια σημαντικότητα που καθορίζει την αίσθηση της σημαντικότητα του εαυτού του.
Η παρουσία λοιπόν του πατέρα καθορίζεται και στις δύο περιπτώσεις από το ενδιαφέρον που δείχνει και από την ανάγκη να θέλει να συμμετάσχει και να επηρεάσει θετικά την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών του. Καθορίζεται από την προσπάθειά του να είναι παρών ακόμα και όταν είναι “απών”.
Στην έλλειψη της παρουσίας αντιθέτως, οι πατεράδες μπορεί να είναι παρόντες, αλλά βιώνονται από τα παιδιά τους σαν απόντες. Από την μια έχουμε μια απουσία την οποία όμως δεν μπορούμε να την καταλογίσουμε σαν έλλειψη. Και από την άλλη, μια παρουσία που μπορεί να θεωρηθεί σαν έλλειψη.
Όπως λέει ο G. Gorneau1, Γάλλος ψυχαναλυτής με προσανατολισμό στην θεωρία του Γιουνγκ, η απουσία του πατέρα με την μορφή της έλλειψης δεν βοηθάει στην κατασκευή των εσωτερικών δομών στο γιο, δηλαδή την συγκρότηση των εσωτερικών ορίων, έτσι το παιδί είναι συγκεχυμένο όσο αφορά τις επιλογές τις οποίες καλείται να κάνει. Του λείπει η ικανότητα να συγκεντρωθεί σε ένα στόχο και το σημαντικότερο να ξεδιαλύνει τις προσωπικές του ανάγκες. Σε αυτή την περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά στην κατασκευή ενός άντρα που βρίσκεται σε μια εσωτερική διαταραχή.
Αυτό λοιπόν που σημειώνει πολύ όμορφα ο G. Gorneau είναι ότι “όσο πιο εύθραυστος εσωτερικά νιώθει ένα άντρας τόσο περισσότερο προσπαθεί να δημιουργήσει ένα εξωτερικό περίβλημα για επιτύχει την ισορροπία του... Όσο περισσότερο κατηγορικές και απόλυτες είναι οι γνώμες του τόσο χρησιμεύουν στην κάλυψη της εσωτερικής αβεβαιότητας... Μέσω αυτής της εξωτερικής αναπλήρωσης, οι ελλιπείς γιοι αποφεύγουν να νιώσουν την μεγάλη του δίψα για κατανόηση και αγάπη.” 2
Έτσι φαίνεται ότι αυτοί οι άνδρες δεν έχουν συγκροτήσει μια εσωτερική δομή, ένα εσωτερικό όριο το οποίο μπορεί να τους προστατεύσει. Και δεν το έχουν συγκροτήσει διότι ο δικός του πατέρας, μέσα από την έλλειψη της παρουσία του, δεν βοήθησε. Δεν βοήθησε ούτε με το λόγο, ούτε την συμπεριφορά του στην συγκρότηση αυτού του εσωτερικού ορίου, το οποίο αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ταυτότητα του. Γύρω από αυτό το εσωτερικευμένο όριο διαμορφώνεται η σχέση με το περιβάλλον η οποία διαμορφώνει την σχέση με τον εαυτό.
Όσοι λοιπόν δεν έχουν συγκροτήσει αυτό το όριο, το αναζητούν από κάτι εξωτερικό. Αυτό θα τους το προσφέρει ένας “ηγέτης”, ένα “αφεντικό”, μια κοινωνική ομάδα στην οποία μπορούν να ενταχθούν. Η ένταξη σε μια κοινωνική ομάδα, θρησκευτική, πολιτική, εργασιακή, προσφέρει ακριβώς αυτό τον στόχο, την εξωτερική δόμηση και το όριο που λείπει στο υποκείμενο. Βοηθάει την συγκρότηση του εαυτού και την αποφυγή του άγχους από την ρευστότητα που βίωνε. Αυτό το διακρίνουμε καλύτερα σε πολιτικές ομάδες με αυταρχική οργάνωση. Σε μια τέτοια ομάδα το υποκείμενο ιδιοποιείται και ταυτίζεται ευχάριστα με τις συλλογικές αξίες που προβάλλει η ομάδα, μέσα στις οποίες βρίσκει ένα καταφύγιο από την έλλειψη των δικών του αξιών, αποζητώντας τα βλέμματα θαυμασμού των “ανωτέρων” που νιώθουν ότι τους στηρίζουν και προσφέρουν νόημα στην παρουσία τους.
Η έλλειψη της παρουσίας του πατέρα λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να ερμηνευτεί σαν εγκατάλειψη από τον γιο και αποτελεί μια πληγή η οποία εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικά επίπεδα της ζωής του αυριανού άνδρα. Η σκέψη του παιδιού ότι “ο πατέρας δεν ενδιαφέρεται για μένα” “ δεν μου δίνει σημασία”, δημιουργεί το αίσθημα της απαξίωσης, της ανεπάρκειας και της μη αποδοχής του εαυτού, που λειτουργούν αρνητικά στην ανάπτυξή του σαν άνδρας. Σαν άνδρας λοιπόν, μέσα από αυτές τις ελλείψεις μένει πάντα παιδί.
Παρατηρείται δηλαδή στους άνδρες, μια μεγάλη δυσκολία να διατυπώσουν την επιθυμία τους, να πουν την γνώμη τους και να πάρουν αποφάσεις που έχουν σχέση με τους ίδιους και την οικογένεια τους, στην περίπτωση που έχουν γίνει πατέρες. Επίσης βλέπουμε ότι παρουσιάζεται μια ευκολία στην προσαρμογή τους και τον συμβιβασμό με την απόφαση της συζύγου. Θεωρούν ότι πολλές οικογενειακές διαδικασίες δεν τους αφορούν και μάλιστα αυτές που έχουν σχέση με τα παιδιά. Ότι η συμμετοχή τους σαν πατέρες στην οικογένεια γέρνει πολύ εύκολα προς την απουσία και η σύζυγος και μητέρα επωμίζεται το ρόλο να καθορίζει την εξέλιξή της.
Σε αυτή την περίπτωση ο πατέρας δεν λειτουργεί σαν στοιχείο διαχωρισμού του γιου από την μητέρα, όπως αναφέραμε, δεν επιφέρει τηναποκοπή του από την μητρικό πεδίο της σχέσης, τον απογαλακτισμό του. Δεν διαμορφώνει την διάκριση και την διαφοροποίηση του από την μητέρα. Επίσης δεν επικυρώνει με την παρουσία του το νόμο μέσα στην οικογένεια, έτσι καταφέρνει ώστε ο λόγος του να μην έχει αξία, και η έλλειψη από την απουσία του να μην βοηθάει το παιδί να βγει έξω από το “σπίτι”, να μην το βοηθάει να πάει προς την κοινωνία και να κοινωνικοποιηθεί ομαλά.
Όταν αυτές οι λειτουργίες του πατρικού ρόλου δεν συμβαίνουν στην οικογένεια, τότε η οικογένεια δυσλειτουργεί. Όταν την έλλειψη της παρουσίας του πατέρα αποτελεί στοιχείο της σχέσης με την μητέρα και “αναλαμβάνει” εκείνη να την καλύψει, η οικογενειακή δυσλειτουργία δεν μειώνεται αλλά μεγαλώνει. Η υπέρ-λειτουργικότητα της δεν ισορροπεί τη δυσλειτουργία, αλλά την αναπαράγει. Δυστυχώς δεν καλύπτει το κενό, αλλά το μεγαλώνει.
Η υπέρ-λειτουργικότητα της περιορίζει την λειτουργία του πατέρα και διεκδικεί μια θέση πλησιέστερα στο γιο από εκείνον θεωρώντας τον ότι “δεν καταλαβαίνει”. Έτσι η υπέρ-λειτουργικότητα της μητέρας γίνεται υπερπροστασία προς το παιδί. Δεν αφήνει περιθώριο στην παρουσία του πατέρα και ακυρώνει τόσο το λόγο του όσο και την προσπάθεια να συμμετάσχει στο μεγάλωμα του.
Από την άλλη μεριά, για το παιδί, και μάλιστα για το γιο, η υπερπροστασία εκφράζει επίσης μια άλλη μορφή βίας στο βαθμό που δεν του επιτρέπει να αναπτυχθεί ελεύθερα, αλλά τελεί πάντα κάτω από το συναισθηματικό έλεγχο της μητέρας. Η κατάσταση αυτή φανερώνει μια άλλη οικογενειακή δυσλειτουργία όπου ο γιος επιλέγεται για να καλύψει την δυσλειτουργία του ίδιου του ζευγαριού των γονέων.
Άρα αν έχουμε ένα κενό από την έλλειψη της πατρική παρουσίας, η μητρική υπερπροστασία το μεγαλώνει με αποτέλεσμα το παιδί, (γιος) να διαμορφώνεται σαν εξάρτημα της ελλειπτικής γονεϊκής σχέσης. Με αυτό τον τρόπο η οικογένεια κατασκευάζει ένα παιδί το οποίο είναι εξαρτώμενο από την μητρικό πρότυπο ενώ φοβάται το πατρικό. Το μόνο που καταφέρνουν οι γονείς, η μητέρα με την παρουσία της και ο πατέρας με την έλλειψη της παρουσίας του, είναι η κατασκευή το “μαμάκια”.
Ο “μαμάκιας” είναι μια διάσταση της αντρικής ταυτότητας η οποία αποδίδεται σε αυτούς που ζούνε και μεγαλώνουν κάτω από την άγρυπνη προστασία τη μητέρας. Μια προστασία η οποία ξεπερνάει τα όρια μιας “φυσιολογικής” σχέσης και εκφράζει την σημαντικότητα της μητρικής παρουσίας σαν στοιχείο που πυροδοτεί, ενισχύει και ελέγχει την συμπεριφορά του γιου σε σημείο να δημιουργηθεί εξάρτηση. Στην μικρή μας χώρα αυτή η μορφή εξάρτησης θεωρείται σαν φυσικό επακόλουθο της αγάπης που υπάρχει.
Άρα ο “μαμάκιας” είναι μια οικογενειακή κατασκευή στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ισορροπία στην οικογένεια από την δυσλειτουργία του ζευγαριού των γονέων. Σε αυτή την δυσλειτουργία συμμετέχουν και οι δυο γονείς και η παγίωσή της σαν τελετουργική διαδικασία της οικογένειας την νομιμοποιεί και της προσφέρει μια φυσιολογικότητα της οποίας η αμφισβήτηση μπορεί να φανεί παράλογη.
Η παρουσία του “μαμάκια" ενώ δημιουργεί μια ισορροπία στην σχέση των γονέων, απογυμνώνει το γιο. Τον απογυμνώνει από την ζωή του. Διαμορφώνει την επιθυμία του και το καταστεί ανίκανο να επιλέξει. Ο “μαμάκιας” είναι ένα υπερευαίσθητο υποκείμενο το οποίο δεν έχει το θάρρος της γνώμης του. Ένα εύθραυστο αγόρι που έχει μάθει να αποφεύγει τις υπευθυνότητες του ενήλικα. Ένα υποκείμενο που δεν αισθάνεται ικανό να αντιμετωπίσει τον κόσμο και πάντα θα ψάχνει κάποιον, όπως την μαμά του, για να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του.
Ο “μαμάκιας” είναι μια διαχρονική επανάληψη της έλλειψης που δημιουργείται από την απουσία του πατέρα και από την μη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του μέσα στην οικογένεια. Είναι το προϊόν της παραίτηση του από το ισχύ του ρόλο του και την παραχώρηση της δικαιοδοσίας του στην σύζυγό του. Άρα είναι μια ήττα στην διεκδίκηση και στην διαπραγμάτευση των όρων διαβίωσης στο ζευγάρι.
Στην ουσία δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Ο Πατέρας, στη μικρή μας χώρα, έχω την εντύπωση, ότι δε φαντάζεται καν ότι πρέπει να διαπραγματευτεί με το έτερον ήμισυ την θέση του στην οικογένεια. Παραιτείται από την αρχή. Παραχωρεί το πεδίο στην σύζυγο και περιορίζεται στο ρόλο του “κυνηγού”, όπως ο πρωτόγονος. Ενώ νομίζει ότι με αυτό τον τρόπο έχει το “κεφάλι του ήσυχο” και απολαμβάνει την ελευθερία του, στην ουσία δεν αναπτύσσεται σαν γονιός και παραμένει “κολλημένος” στην δήθεν ανεξαρτησία του.
Στην ουσία δεν κάνει κάτι καινούργιο απλά επαναλαμβάνει στην τωρινή του οικογένεια, αυτό που έμαθε όταν ήταν παιδί. Μεγάλωσε βιώνοντας και αυτός την έλλειψη του δικού του πατέρα. Και αυτός μέσα από αυτή την έλλειψη του κατασκευάστηκε σαν “μαμάκιας” όταν ήταν παιδί και ο οποίος συνεχίζει να είναι όταν έγινε πατέρας. Είναι έτοιμος να μεταδώσει στο γιο του αυτή την ιδιότητα.
Φαίνεται ότι ο “μαμάκιας” είναι μια διαχρονική ταυτότητα που προσφέρεται στην ελληνική οικογένεια, καλύπτοντας πίσω από αυτή τόσο την δυσλειτουργία των μελών της, όσο και την βία που επικρατεί μεταξύ τους, η οποία μεταλλάσσεται σε ενδιαφέρον. Ο “μαμάκιας” επίσης είναι προϊόν της καλυμμένης βίας της οικογένειας και της αντιπαλότητας του ζευγαριού των γονέων.
Από την μια η μητέρα με τον διαμεσολαβητικό της ρόλο αδυνατίζει την ισχύ του πατρικού ρόλου, αναλαμβάνοντας και μη επιτρέποντας του να αναλάβει κομμάτια της λειτουργία του, και από την άλλη ο πατέρας συμβιβάζεται στην ανευθυνότητα που του προσφέρει η υπέρ-λειτουργικότητα της μητέρας. Παραιτείται, όπως είπαμε, απολαμβάνοντας την ελευθερία της νεανικότητας του με τους φίλους και της “αντρικές” τους συνήθειες.
Ο πατέρας λοιπόν δεν αντιλαμβάνεται την σημασία που έχει για αυτόν η παρουσία των παιδιών και ιδιαίτερα του γιου του. Επίσης δεν αντιλαμβάνεται την σημασία που έχει αυτός για το παιδί του. Σαν να μην γνωρίζει με ποιο τρόπο μπορεί να το επηρεάσει. Δίνει την εντύπωση ότι έχει ξεχάσει την σημασία που έδινε εκείνος, όταν ήταν παιδί, στην γνώμη του πατέρα του. Τελικά δεν αντιλαμβάνεται την σημαντικότητα της δικής του γνώμη , που σημαίνει την σημαντικότητα του.
Η έλλειψη αυτής της συνειδητοποίησης κοστίζει στον ίδιο αλλά και στα παιδιά του και ιδιαίτερα στο γιο. Για τον γιο μιλήσαμε πάρα πάνω τι κοστίζει η έλλειψη της παρουσία του πατέρα. Για τον ίδιο κοστίζει διότι δεν τον βοηθά να βιώσει την ενηλικίωση του. Να ξεφύγει από το ρόλο του “μαμάκια” που είχε στην οικογένεια καταγωγής του. Να συνειδητοποιήσει ότι τον αναπαράγει στην σχέση με την σύζυγό του. Να πάψει να “παίζει”, όπως είπαμε στην αρχή του άρθρου μας, με “ανδρικές” παρέες, που αναπαράγουν την περίοδο της εφηβείας σαν στοιχείο ασυνείδητης άρνησης της ενηλικίωσης του.
Σκέπτομαι ότι, εάν ο πατέρας στρεφόταν προς τους γιου του και κατανοούσε την σημασία που έχει για αυτόν η προσδοκία του, θα τελείωνε με τις αμφισβητήσεις τις ύπαρξή του και την αναζήτηση νέων εφηβικών συγκινήσεων στην ζωή του. Θα διεκδικούσε την θέση και το ρόλο του μέσα στην οικογένεια και θα βοηθούσε στην αποδέσμευση του παιδιού του από την θέση του “μαμάκια” που το έχει καταδικάσει η λειτουργία του, και η λειτουργία της συζύγου του. Θα μπορούσε η διαφοροποίηση της παρουσία του μέσα από την διεκδίκηση του ρόλου του και της θέσης του να διαμορφώσει την λειτουργία των άλλων μελών της οικογένειας προς το καλύτερο.
Με λίγα λόγια, θα έκοβε τον ομφάλιο λώρο της μητέρας από το γιο - κάτι που ίσως δεν έκανε ο πατέρας του - και θα απελευθέρωνε το παιδί του, απελευθερώνοντας και τον ίδιο και προσφέροντάς το ανδρικό πρότυπο σαν στοιχείο ταύτισης και όχι αποφυγής και για τους δύο .
Κερεντζής Λάμπρος, Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός
Πηγή: kerentzis.blogspot.gr
Μαρία
|
Χρήστος
|
Δεν είμαι καλά σήμερα…
|
Σιωπή
|
Ουφ…Δεν είναι ζωή αυτή πια…
|
Ωχου, ρε Μαρία…Τι μου τα λες τώρα αυτά; Τι θες να κάνω εγώ τώρα;
|
Εσύ στον κόσμο σου, ως συνήθως! Μήπως με κατάλαβες και ποτέ; Με άνθρωπο ζω ή με τοίχο;
|
Πάλι τα ίδια…Αει παράτα μας βραδιάτικα. Και φεύγει από το δωμάτιο.
|
Παίρνει τηλέφωνο τη φίλη της.
|
Τον παίρνει ο ύπνος μπροστά στην τηλεόραση.
|
Μαρία
|
Χρήστος
|
Χθες το βράδυ έφερες τους φίλους σου για να δείτε ποδόσφαιρο.
|
Ναι. Και λοιπόν;
|
Νωρίτερα σου είχα πει ότι ήμουν πολύ κουρασμένη και θα ήθελα μια χαλαρωτική βραδιά.
|
Ναι
|
Βλέποντας τελικά κόσμο στο σπίτι, θύμωσα και απογοητεύτηκα.
|
Θύμωσες και απογοητεύτηκες; Γιατί, ρε Μαρία;
|
Γιατί είχα ανάγκη από ηρεμία αλλά και κατανόηση.
|
Τι να πω τώρα…Δεν ξέρω τι να κάνω…
|
Θα ήθελα, όταν σου λέω ότι έχω ανάγκη από ηρεμία, να μην καλείς κόσμο στο σπίτι χωρίς να συνεννοηθούμε πρώτα.
|
Εντάξει. Θα προσπαθήσω να δίνω περισσότερη προσοχή σε αυτά που μου λες και να δείχνω περισσότερη κατανόηση για τις ανάγκες σου.
|
Η Μαρία νιώθει ικανοποίηση που για πρώτη ίσως φορά δεν τσακώνονται για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά αντίθετα επικοινωνούν με αποτελεσματικότητα. Ελπίζει ότι με αυτή την στρατηγική η σχέση τους μπορεί να γίνει πιο βαθιά και πιο ουσιαστική.
|
Ο Χρήστος εντυπωσιάστηκε από το γέγονός ότι η Μαρία ήταν για πρώτη φορά ξεκάθαρη σε τι ακριβώς Αναφέρεται, πώς Αισθάνεται γι αυτό, τι Ανάγκη έχει και ποιο είναι το Αίτημά της. Ελπίζει ότι ίσως αρχίσει να την καταλαβαίνει περισσότερο και ότι ο εσωτερικός της κόσμος θα αρχίσει να του φαίνεται λιγότερο περίπλοκος.
|
Από πολύ νεαρή ηλικία άρχισα να ασχολούμαι με εμπορικές δραστηριότητες, βοηθώντας στις οικογενειακές μας επιχειρήσεις. Αργότερα και για αρκετά χρόνια, μετά τις σπουδές στο Οικονομικό τμήμα της Νομικής Σχολής, βρέθηκα να εργάζομαι σε θέσεις διοικητικές και οικονομικής διαχείρισης, αποκτώντας μία πολύ μεγάλη εμπειρία στο τομέα της διοίκησης αλλά και διαχείρισης γενικά. O κύκλος αυτός της εργασιακής μου εμπειρίας κλείνει ως συνεργάτης και κατόπιν σύμβουλος στη πολιτική.
Ένα νέο κεφάλαιο ζωής άρχισε να μου ανοίγεται όταν ταυτόχρονα ξεκίνησα Μεταπτυχιακές Σπουδές στη Διαχείριση Κρίσεων, αλλά και στη προσέγγιση της ΓΝΩΣΗΣ μέσα από Φιλοσοφίες και Κοσμοθεωρίες Αρχαίων λαών (Ελλήνων, Ίνκας κα.)
Είναι το νέο μονοπάτι που περπατώ, είναι η Τέχνη του να επικοινωνούμε το ορατό με το αόρατο, δηλαδή, ‘’μέσα από την έμπνευση και τη σοφία στο αόρατο και ιδεατό πεδίο, να μπορούμε να διαχειριζόμαστε σοφά τη ζωή μας, να δημιουργούμε - να υλοποιούμε στο ορατό και γήινο κόσμο’’ και έτσι να εξελισσόμαστε.
Η υλοποίηση όλων αυτών γίνεται μέσα από διαλέξεις και βιωματικά σεμινάρια σε όλη την Ελλάδα.
Κατερίνα Δασκαλοπούλου
τηλ:6949962154
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος είναι πτυχιούχος του Ε.Ι.Σ.Α. (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ- Δημήτρης Σταυρόπουλος) που είναι ο μόνος αναγνωρισμένος φορέας πιστοποίησης εφαρμοστών της Συστημικής Αναπαράστασης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η πιστοποίηση του Ε.Ι.Σ.Α είναι από τον Bert Hellinger(2002), και από την DGfS (2015). (Γερμανική Εταιρία Συστημικής Αναπαράστασης).
Η διαδρομή του ξεκίνησε όταν όντας επιτυχημένος επιχειρηματίας άρχισε να ψάχνει θεραπεία και λύσεις σε δικά του προσωπικά θέματα. Έτσι ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια και εκπαιδεύτηκε σε διάφορες εναλλακτικές θεραπείες και συστήματα όπως η θεραπευτική ραδιαισθησία.
Σε αυτήν την μακρόχρονη πορεία κατέληξε στη μέθοδο της Συστημικής Αναπαράστασης ως μία εμπειρική βιωματική μέθοδο η οποία μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή μας θέση στο οικογενειακό μας σύστημα, φωτίζοντας το μονοπάτι των προσωπικών μας επιλογών και αναδεικνύοντας την αξία μας.
Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως Συστημικός Αναπαραστάτης με έδρα την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλη την Ελλάδα σε:
Συμμετέχει στη Συστημική Ομάδα Εποπτείας του ΕΙΣΑ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Επικοινωνία: (+30) 6945-268545
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
O Freud ασχολήθηκε σοβαρά με το deja vu. Στο βιβλίο του «Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής» γράφει: «Πιστεύω ότι είναι λανθασμένο να θεωρηθεί το συναίσθημα να έχω αισθανθεί κάτι από πριν, ως παραίσθηση. Αντίθετα, σε τέτοιες στιγμές κάτι αγγίζεται πραγματικά που έχουμε ήδη βιώσει, μόνο δεν μπορούμε συνειδητά να το θυμηθούμε επειδή δεν είναι στο συνειδητό. Εν συντομία, το αίσθημα deja vu αντιστοιχεί στη μνήμη μιας ασυναίσθητης φαντασίας. Υπάρχουν ασυναίσθητες φαντασίες (ή όνειρα ημέρας) ακριβώς όπως υπάρχουν παρόμοιες συνειδητές δημιουργίες, όπως ο καθένας μας ξέρει από την προσωπική του εμπειρία.»
Ο ψυχαναλυτής Ferenczi, μαθητής του Freud, γράφει «Έχω πειστεί, μέσω εμού καθώς επίσης και των άλλων, ότι το ανεξήγητο συναίσθημα της οικειότητας, μπορεί να αποδοθεί στις ασυναίσθητες φαντασίες, των οποίων η ύπαρξη μας γίνεται ασυναίσθητα αντιληπτή με αφορμή μια τυχαία πραγματική κατάσταση. Με έναν από τους ασθενείς μου η διαδικασία ήταν αρκετά διαφορετική αλλά στην πραγματικότητα αρκετά ανάλογη. Αυτό το συναίσθημα επέστρεφε σε αυτόν πολύ συχνά, αλλά προερχόταν από ένα ξεχασμένο (κατασταλμένο) τμήμα ενός ονείρου της προηγούμενης νύχτας. Κατά συνέπεια φαίνεται ότι το deja vu μπορεί να προέλθει όχι μόνο από τα όνειρα της ημέρας αλλά και από τα όνειρα της νύχτας.»
Στην ψυχανάλυση κατά τον Carl Jung, το deja vu ερμηνεύεται ως ένας από τους πιθανούς μηχανισμούς ανάσυρσης ασυνείδητου υλικού στο συνειδητό. Όταν ένα εξωτερικό γεγονός συνδέεται με κάποια ασυνείδητη γνώση μέσα μας, αυτή η γνώση μπορεί να φτάσει στη συνείδηση. Το γεγονός βιώνεται σαν deja vu και θυμόμαστε μια προϋπάρχουσα ανάμνηση σχετικά με αυτό. Σύμφωνα με τον Jung, υπάρχουν μερικές εμπειρίες που δείχνουν τα αποτελέσματα του συλλογικού ασυνείδητου καλύτερα: Η εμπειρία της αγάπης από την πρώτης στιγμή, του deja vu και η άμεση αναγνώριση ορισμένων συμβόλων και οι εννοιών ορισμένων μύθων, θα μπορούσαν όλα να γίνουν κατανοητά ως μια ξαφνική σύγκλιση της εξωτερικής πραγματικότητάς μας και της εσωτερικής πραγματικότητας του συλλογικού ασυνείδητου. Μεγαλύτερα παραδείγματα είναι η δημιουργική εμπειρία κοινή στους καλλιτέχνες και τους μουσικούς σε όλο τον κόσμο και σε όλους τους χρόνους, ή η πνευματική εμπειρία των μυστικιστών όλων των θρησκειών, ή των εθνικών παραλληλισμών στα όνειρα, τις φαντασίες, τις μυθολογίες, τις ιστορίες νεράιδων, και τη λογοτεχνία.
Η ερμηνεία του deja vu σύμφωνα με την Ψυχολογία.
Η ψυχολογία μας προσφέρει κάποιες σοβαρές εξηγήσεις για την περίπτωση του «φυσιολογικού» φαινομένου του deja vu.
Η υπόθεση της «απόσπασης της προσοχής» έχει δοκιμαστεί πειραματικά και βρέθηκε αληθινή. Αυτή η θεωρία της «διπλής αντίληψης» λέει ότι: Βλέπουμε ένα πράγμα μία φορά φευγαλέα, αλλά ταυτόχρονα δίνουμε μεγάλη προσοχή σε άλλα πράγματα γύρω μας και έτσι η εικόνα δεν καταχωρείται στη συνειδητή αντίληψή μας. Εν τούτοις, ο εγκέφαλός μας αποθηκεύει την εικόνα, αλλά μακριά από τη άμεση συνείδηση. Αργότερα, όταν τύχει να δούμε το ίδιο πράγμα και του δώσουμε προσοχή, παίρνουμε αυτήν την ιδιόμορφη αίσθηση ότι κάπου το έχουμε δει πριν.
Μια άλλη ψυχολογική εξήγηση του deja vu βασίζεται στην απόσχιση της διαδικασίας ανάκλησης μνημονικού υλικού, από την συνειδητοποίηση της ίδιας της διαδικασίας ανάκλησης μνημονικού υλικού. Προσπαθούμε να θυμηθούμε κάποια ανάμνηση, δεν την βρίσκουμε γιατί δεν υπάρχει, αλλά η συνειδητοποίηση ότι προσπαθούμε να θυμηθούμε κάτι, προκαλεί το deja vu. Μια παραλλαγή αυτής της θεωρίας λέει ότι όταν υπάρχουν κάποιες ελάχιστες κοινές λεπτομέρειες ανάμεσα σε αυτό που βλέπουμε και κάποια ανάμνησή μας, αλλά δεν είναι αρκετές αυτές οι λεπτομέρειες να ανακαλέσουν την αποθηκευμένη ανάμνηση στο συνειδητό, τότε μένουμε μετέωροι σε μια ενδιάμεση φάση παραμνησίας που είναι το deja vu.
Άλλη ψυχολογική εξήγηση του deja vu προτείνει τη θεωρία της ομοιότητας ανάμεσα στο τώρα και σε κάποια παλαιότερη εσωτερική μνήμη μας. Όσα περισσότερα κοινά στοιχεία υπάρχουν, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες εμφάνισης του deja vu (Cleary, Ryals et al. 2009).
Μια άλλη νευροφυσιολογική θεωρία λέει ότι είναι πιθανό σε ένα τόσο πολύπλοκο όργανο όπως ο εγκέφαλος, ένας νευρώνας να πυροδοτήσει τη ύπαρξη κάποιας ανάμνησης που είναι όμως εσφαλμένη ή τυχαία. Οι υπόλοιποι συνεργαζόμενοι νευρώνες όμως, σωστά δεν επιβεβαιώνουν την εσφαλμένη ανάμνηση. Η μικροδιαφορά στο χρόνο ανάμεσα στην πυροδότηση και την αναχαίτιση της εσφαλμένης ανάμνησης, μας αφήνει στην παράξενη αίσθηση ότι κάτι θυμόμαστε, αλλά ούτε πού, ούτε πότε συνέβη, γνωρίζουμε.
Πηγή: NaΦsi
Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από σχέσεις και η πραγματική ευτυχία αφορά το πόσο κοντά και αγαπημένα νιώθουμε όταν είμαστε μαζί με τους άλλους, είτε είναι φίλοι, είτε ερωτικοί σύντροφοι είτε οι γονείς μας.
Ο έρωτας, το απόλυτο συναίσθημα. Ο Νίτσε είχε πει πως «οι ερωτευμένοι είναι τρελοί» και κατά μία έννοια είχε δίκιο. Όταν είμαστε ερωτευμένοι αλλάζει ο τρόπος που νιώθουμε και αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Όμως πότε δυο άνθρωποι ερωτεύονται;
Υπάρχουν συνθήκες που βοηθούν το να ερωτευτούμε; Άραγε τα ετερώνυμα πραγματικά έλκονται;
Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τον έρωτα
Ας δούμε ποιοι παράγοντες παίζουν ρόλο και βοηθούν ώστε να ερωτευτούν δυο άνθρωποι:
1ος Παράγοντας: Ο Συγχρονισμός (timing)
Κανείς μπορεί να ερωτευθεί όταν δεν το περιμένει καθόλου, από απλή τύχη ή σύμπτωση. Ένας ιδανικός σύντροφος μπορεί να κάθεται δίπλα σου στο πάρτι αλλά να μην τον προσέξεις αν είσαι απασχολημένος/-η με θέματα της δουλειάς, ή αν είσαι ήδη σε μια άλλη σχέση ή με κάποιο άλλο τρόπο συναισθηματικά μη διαθέσιμος/-η.
Αν όμως μόλις μπήκες στο κολλέγιο ή μετακόμισες μόνος/-η σε άλλη πόλη, αν πρόσφατα βγήκες από μια μη ικανοποιητική σχέση, αν άρχισες να βγάζεις αρκετά λεφτά για να κάνεις οικογένεια, αν είσαι μόνος-η ή πέρασες μια δύσκολη δοκιμασία ή τέλος αν έχεις παρά πολύ ελεύθερο χρόνο τότε έχεις τις «προδιαγραφές» για να ερωτευθείς.
Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι που είναι σε συναισθηματική ένταση, είτε από χαρά, άγχος, φόβο, περιέργεια, λύπη είτε από οποιαδήποτε άλλο συναίσθημα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ερωτευθούν, είναι πιο ευάλωτοι στο πάθος.
2ος Παράγοντας: Η Κοντινότητα
Η κοντινότητα μπορεί να παίξει και αυτή τον ρόλο της. Τείνουμε να επιλέγουμε ανθρώπους που είναι κοντά μας.
3ος Παράγοντας: Το Μυστήριο
Ένας άλλος παράγοντας στην επιλογή συντρόφου είναι το μυστήριο. Έχει φανεί πως και τα δυο φύλλα έλκονται από ανθρώπους τους οποίους βρίσκουν μυστηριώδεις. Όπως είχε γράψει και ο Μπωντλαίρ: «Η αγάπη μας για τις γυναίκες είναι σε αναλογία με το βαθμός της ανοικειότητας (strangeness) προς εμάς».
Το αντίθετο είναι επίσης αλήθεια. Η οικειότητα μπορεί να απομακρύνει τις σκέψεις για μια ρομαντική σχέση. Σχεδόν όλα τα άτομα έχουν μια σεξουαλική αποστροφή σε πάρα πολύ οικεία πρόσωπα. Προτιμούν να σχετίζονται με ξένους.
4ος Παράγοντας: Τα ετερώνυμα έλκονται;
Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι ανά τον κόσμο που νιώθουν ερωτική έλξη για «αγνώστους» μη οικείους, επιλέγουν να έχουν αυτούς που έχουν την ίδια εθνότητα, το ίδιο κοινωνικό, θρησκευτικό και οικονομικό υπόβαθρο, ίδιο βαθμό νοημοσύνης και παρόμοιες συμπεριφορές, προσδοκίες, αξίες, ενδιαφέροντα και παρόμοιες κοινωνικό- επικοινωνιακές δεξιότητες.
5ος Παράγοντας: Η Συμμετρία
Η τάση μας να επιλέγουμε ανθρώπους με «καλές» αναλογίες είτε στο πρόσωπο είτε στο σώμα.
6ος Παράγοντας: «Μου θυμίζεις κάποιον που ήξερα όταν ήμουνα παιδί…»
Άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας φρόντισαν καταγράφονται ως θετικά μοντέλα και πολλές φορές στην ενήλικη ζωή μας ο/η σύντροφος μας μπορεί να έχει στοιχεία αυτού του ανθρώπου πχ ενός αδελφού που μας φρόντιζε, του πατέρα, της γυναίκας που μας κρατούσε όταν ήμασταν παιδιά κτλ.
Κλείνοντας, ας μην ξεχνάμε πως η πλειοψηφία των παραπάνω παραγόντων, μας επηρεάζουν χωρίς να τους αντιλαμβανόμαστε και όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι και ο έρωτας έρχεται χωρίς να τον περιμένουμε γιατί στον έρωτα όλα είναι πιθανά!
Της Έρας Μουλάκη, Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπεύτριας
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers