ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΤΑΙΕΙ…

Το σχολείο μπορεί να φταίει για πολλά. Πιθανόν ακόμα να φταίει και το ελληνικό σύστημα παιδείας.
Πολύ συχνά, όμως, συγχέουμε τις ευθύνες του σχολείου με τα αποτελέσματα των πράξεών μας ως γονείς.

1. Το σχολείο φταίει που το παιδί μαθαίνει/δεν μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει. Η΄ μήπως ο γονιός έχει παράλογες απαιτήσεις από το παιδί του και κατ’επέκταση από τους δασκάλους? Ένα παιδί πέντε χρονών δεν χρειάζεται (και πολλές φορές δεν μπορεί αναπτυξιακά) να γράψει και να διαβάσει. Επίσης πρέπει να αποδεχτούμε επιτέλους ότι τα παιδιά έχουν το καθένα διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης και διαφορετικά ταλέντα. Ας αναγνωρίσουμε στα παιδιά μας ότι οι «καλοί βαθμοί» δεν είναι το παν σ’αυτή τη ζωή. Αλλιώς δεν θα είχαμε ούτε καλλιτέχνες, ούτε αθλητές, ούτε τεχνίτες.
   
2. Το σχολείο φταίει που το παιδί μαθαίνει ν’αγαπάει/να μην αγαπάει το ίδιο το σχολείο. Ή μήπως κι ο γονιός βάζει το παιδί στη διαδικασία αυτή με εκφράσεις του τύπου «Κάνε υπομονή. Πέμπτη είναι, τελειώνει η εβδομάδα». Το σχολείο δεν θα έπρεπε να είναι καταναγκαστικό έργο. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που χαίρεται να κάνει το παιδί στο σχολείο.
   
   
3. Το σχολείο φταίει για τις κακές λέξεις. Γιατί οι γονείς στο σπίτι δεν λένε τέτοιες λέξεις! Μπορεί, βέβαια, να πούνε καταλάθος «μ@λ@κ@» τον έναν φίλο ή «π@@στη» τον άλλον κολλητό αλλά αυτά τα λένε για πλάκα. Το μικρό παιδί-σφουγγάρι, όμως, τα έχει καταγράψει όλα και δεν αναγνωρίζει την πλάκα από το σοβαρό.
   
   
4. Το σχολείο φταίει που το παιδί έχει/δεν έχει μάθει καλούς τρόπους. Στο σπίτι,όμως, το παιδί σπάνια ακούει τον μπαμπά να λέει «ευχαριστώ» στη μαμά για το φαγητό που μαγείρεψε (και τούμπαλιν, δεν έχω πρόθεση να βάλω ταμπέλες). Επίσης, σπάνια ακούει «συγγνώμη, ήταν δικό μου λάθος».
   
   
5. Το σχολείο φταίει που δεν αρέσει/αρέσει στο παιδί το εξωσχολικό διάβασμα. Φαίνεται ότι οι δάσκαλοι δεν επιμένουν σε τέτοια πράγματα πια. Στο σπίτι  του παιδιού δεν υπάρχει μία υποτυπώδης βιβλιοθήκη αφού ούτε και οι γονείς διαβάζουν, πέρα από κάτι άρθρα στο κινητό. Υπάρχουν κάτι μισοσκισμένα παιδικά βιβλιαράκια, πράγμα που δεν εμπνέει ούτε καν τον σεβασμό στο ίδιο το βιβλίο.
   
   
6. Το σχολείο φταίει που το παιδί σέβεται/δεν σέβεται τον διπλανό του. Προχθές όλη η οικογένεια βγήκε με παρέα στο πάρκο και με τους φίλους σχολίαζαν τι φορούσε η καθεμία που περνούσε. Και τις προάλλες πιάστηκε ο γονιός στα χέρια μ’εκείνον που πάρκαρε μπροστά στο σπίτι τους.
   
   
7. Το σχολείο φταίει που δεν υπάρχει παιδεία πια. Τις προάλλες οδηγούσε ο γονιός και πέταξε ένα σκουπιδάκι από το παράθυρο του αυτοκινήτου  και στο σουπερ μαρκετ βρίστηκε με κάποια επειδή πήγε να του πάρει τη θέση στο ταμείο.
   
   

Ναι, όντως! Το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας μας. Την κοινωνία όμως την αποτελούμε εμείς ως άτομα, ως οικογένεια, ως πολίτες. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε το σχολείο και την κοινωνία όταν εμείς οι ίδιοι δεν δίνουμε το σωστό παράδειγμα.

 Τα παιδιά μας είναι μιμητικά όντα. Όσο μικρά κι αν είναι βλέπουν, παρατηρούν, καταγράφουν, αντιγράφουν.Ας σταματήσουμε να πιστεύουμε τη φράση «Εντάξει, μωρέ! Μικρό είναι, δεν καταλαβαίνει». ΟΛΑ τα καταλαβαίνει. Έτσι μαθαίνει.

 Σας προτρέπω, πριν κατηγορήσετε δασκάλους, σχολείο, παιδεία, κοινωνία, να παρατηρήσετε τις δικές σας συμπεριφορές και , αν κάτι δεν σας αρέσει, να το αλλάξετε.

Εμείς, οι γονείς, είμαστε τα πρότυπα των παιδιών μας.

Η παιδεία ξεκινάει από το σπίτι μας και το σχολείο την «ανθίζει».

Ηλέκτρα Γούζιου

Ιδιοκτήτρια παιδικού σταθμού «Μικρές Πατούσες»
Ενεργειακή θεραπεύτρια
Μικρές Πατούσες  www.facebook.com/mikrespatouses.gr