Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον να σημειώσουμε το εξής: Στην πρώτη συνάντηση που κάνω με τους ανθρώπους που θέλουν να κάνουμε Personal Coaching τους ρωτάω “Τι είναι αυτό που θέλεις;” και ξεκινούν να μου λένε όλη την ιστορία της ζωής τους, όλα τα προβλήματα τους. Εάν δεν τους σταματήσω μπορεί να καταναλώσουν και τα 60 λεπτά μιλώντας για τα προβλήματά τους.

Τις προάλλες έκανα ένα σεμινάριο πάλι. Ανεβαίνει ένα άνθρωπος πάνω, γιατί στα σεμινάρια δουλεύω και βιωματικά, αυτό που ανεβαίνεις πάνω και επί τόπου αλλάζει αυτό που θέλεις, και τον ρωτάω “Τι είναι αυτό που θέλεις από την ζωή σου;” και άρχισε να μου λέει όλα τα προβλήματα αναλυτικά, κι εκεί.. επανάληψη ξανά ξανά ξανά.. Και όλοι οι άλλοι άνθρωποι παρατηρούσαν.

Αυτή είναι και η αξία στο σεμινάριο: Ότι μπορείς να παρατηρήσεις τον εαυτό σου μέσα από τον άλλον. Ενώ λοιπόν η ερώτηση είναι “Τι θέλεις;” η απάντηση είναι ποια είναι τα προβλήματα μου. Που δεν σχετίζεται το ένα με το άλλο.

Απ' την άλλη πλευρά, αν φύγουμε από αυτό το πλαίσιο και πάμε στην καθημερινότητα, θα δεις ότι όταν συμβαίνει σε έναν άνθρωπο κάτι αρνητικό μπορεί να στο αναπτύσσει ώρες. Να σου λέει, να σου ξαναλέει, να σου ξαναλέει, να σου ξαναλέει.. Οι δυσάρεστες συζητήσεις έχουν μεγάλη διάρκεια.

Πηγαίνει κάποιος διακοπές, γίνεται κάτι καλό, και τον ρωτάς “Τι έγινε;” και σου λέει “Όλα καλά. Όμορφα. Πήγα εκεί....”. Στο λέει όμως πολύ περιληπτικά.

Γιατί οι δυσάρεστες συζητήσεις έχουν μεγαλύτερη διάρκεια;

Τι είναι λοιπόν αυτό που συμβαίνει; Το κάνεις κι εσύ; Έχεις αναρωτηθεί για ποιον λόγο το κάνεις; Έχεις σκεφτεί ότι αυτό μπορεί να είναι και η αιτία που πολλές φορές είτε δεν νιώθεις καλά, είτε μπορεί να νιώθεις φόβους, είτε μπορεί να νιώθεις θλίψη, είτε μπορεί να νιώθεις θυμούς, είτε μπορεί να αποτυγχάνεις κιόλας;

Γιατί το μυαλό το βάζεις σε μια διαδικασία που δεν το βοηθάει γιατί δεν δουλεύει έτσι ο εγκέφαλος. Οι πιο πολλοί λοιπόν άνθρωποι αγαπούν να μιλούν για αρνητικά πράγματα. Αγαπούν να αναλώνονται μέσα σε δυσάρεστες συζητήσεις. Αν παρατηρήσεις, αν ξεκινήσουμε και πιάσουμε μια συζήτηση για μια τραγωδία που έγινε θα έχει μια ροή η συζήτηση, θα μιλάμε με τις ώρες. Θα μας πάρει το βράδυ.. το πρωί..

Αν όμως ξεκινήσουμε να μιλήσουμε για κάτι πολύ όμορφο σε 3-5 λεπτά η συζήτηση θα έχει τελειώσει. Δεν θέλω να κρίνω αν είναι καλό ή κακό. Αυτό όμως που ξέρω και ξέρεις κι εσύ είναι ότι στην ζωή πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Δεν σου λέω να μην συζητήσουμε το κακό, να μην κάνουμε δυσάρεστες συζητήσεις, αλλά πρέπει να συζητάς και το καλό. Και γινόμαστε οι άνθρωποι πολύ περιγραφικοί στο κακό μιλώντας με τις ώρες, όμως πρέπει να αναπτύξουμε και την άλλη πλευρά τους εαυτού μας, ή μια άλλη πλευρά του εαυτού μας, που λέει τι; “Να μάθω να αναπτύσσω και το καλό, το ευχάριστο”.

Ρωτάω τους ανθρώπους “Πες μου αρνητικά συναισθήματα;” απαντάνε γρήγορα και μου λένε πολλά. Τους ρωτάω “Πες μου θετικά συναισθήματα;” και μου λένε δύο.. τρία.. με το ζόρι. Γιατί; Αν δεν ξέρω κάτι πώς θα το αναπαράγω;

Άρα λοιπόν αυτό που θέλω να σου πω είναι το εξής και πρόσεξε εάν το κάνεις κι εσύ.. Εάν το κάνεις κι εσύ τότε άρχισε να αναπτύσσεις στις συζητήσεις σου με τους φίλους σου και την καλή πλευρά. Άρχισε να γίνεσαι ένας άνθρωπος για τους φίλους σου που τους δημιουργεί θετικά συναισθήματα. Δηλαδή μην συζητάς μόνο για προβλήματα. Βάλε κάτι καλό στην καθημερινότητα σου. Χτίσε και αυτή την πτυχή της ζωής σου.

Και να θυμάσαι ότι είσαι υπέροχος, είσαι μοναδικός!

Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Πηγή: www.manolisischakis.gr

Βγαίνουμε έξω και βλέπουμε ανθρώπους να λένε “Θέλω αυτό”, “Θέλω το άλλο”, “Θέλω εκείνο”, και επειδή δεν έχουν αυτό, το άλλο ή εκείνο, στο τέλος της ημέρας τι είναι; Είναι Δυστυχισμένοι.

Και αναρωτιέμαι:

Για ποιον λόγο γίνεται αυτό;

Τι είναι αυτό που σταματάει τους ανθρώπους;

Βλέπεις λοιπόν ανθρώπους, στο ίδιο περιβάλλον, στο ίδιο σχολείο, ενδεχομένως με τις ίδιες δεξιότητες, αλλά στο τέλος της ημέρας ο ένας είναι σε ένα α' επίπεδο και ο άλλος σε ένα β' επίπεδο.

Δηλαδή, πάντα το σκεφτόμουνα, ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο μωράκια. Δύο μωράκια που γεννήθηκαν σήμερα. Μετά λοιπόν από 30 χρόνια το ένα μωράκι μπορεί να πεθάνει στον δρόμο και το άλλο μπορεί να ζει μια πάρα πολύ ωραία ζωή.

Ποιο είναι αυτό το σημείο, το κομβικό σημείο, που τελικά μπορεί να διαφοροποιήσει την ζωή μας και να μας πάει είτε στον ουρανό είτε στα τάρταρα;

Τι είναι αυτό λοιπόν που καθορίζει την ζωή μας;

Όπως όλοι γνωρίζουμε αυτό που καθορίζει την ζωή μας τι είναι; Είναι οι αποφάσεις μας. Όμως πάμε λίγο πιο κάτω.. Τι είναι αυτό που καθορίζει τελικά τις αποφάσεις μας; Αυτό που καθορίζει τις αποφάσεις μας είναι.. ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΜΑΣ.

Οι πιο πολλοί άνθρωποι λοιπόν, ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, όμως κάτι τους σταματάει. Και τι είναι αυτό που τους σταματάει; Ο ΦΟΒΟΣ. Ο φόβος είτε της αποτυχίας, είτε της επιτυχίας.

Ας μείνουμε εκεί. Ξέρω, υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις, πολλά πράγματα, αλλά ας το κρατήσουμε λίγο πιο απλό, ίσα ίσα για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σε αυτό το video.

Ο φόβος λοιπόν είναι αυτό που σταματάει όλους τους ανθρώπους να κάνουμε ή το ένα ή το άλλο.

Και η ερώτηση που τίθεται εδώ είναι η εξής:

“Μάνο, τι χρειάζεται να κάνω για να διαχειριστώ τον φόβο μου και να μπορώ να προχωρήσω στην ζωή μου;”

Θα σου δώσω μια στρατηγική η οποία είναι πάρα πολύ απλή και εξαιρετικά αποτελεσματική.

Θέλω να θυμάσαι λοιπόν ότι ο εγκέφαλος είναι πανέξυπνος, αγαπάει την συνήθεια, με αποτέλεσμα.. να μην αλλάζει εύκολα. Δεν αγαπάει πολύ τις αλλαγές. Γιατί; Γιατί είναι ένα λογισμικό όπως έχουμε ξαναπεί 2.000.000 χρόνων. Κατασκευάστηκε για να είμαστε ασφαλείς. Δεν κατασκευάστηκε, ούτε για να ζούμε σε παλάτια, ούτε για να ζούμε σε σπιταρόνες, ούτε για να κάνουμε την ζωάρα, όπως την φανταζόμαστε ειδικά εμείς εδώ, οι δυτικοί.

Άρα λοιπόν, εάν θέλεις να αξιοποιήσεις τον εγκέφαλο σου, όπως το κάθε εργαλείο, το πρώτο που χρειάζεται να κάνεις είναι να μάθεις πώς λειτουργεί. Δηλαδή, έστω ότι έχεις ένα blender. Αν δεν μάθεις πώς λειτουργεί το blender δεν θα μπορέσεις να το χρησιμοποιήσεις. Αν δεν μάθεις πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος δεν θα μπορέσεις να τον χρησιμοποιήσεις. Δεν γίνεται να μην ξέρεις πώς λειτουργεί το blender σου και να στενοχωριέσαι που δεν το αξιοποιείς. Έτσι ακριβώς είναι και με τον εγκέφαλο.

Άρα λοιπόν, παίρνουμε αυτά τα χαρακτηριστικά που έχει ο εγκέφαλος και τι κάνουμε; Τα αξιοποιούμε για να αλλάξουμε και να πετύχουμε. Πώς; Θέλω λοιπόν να βάλεις ανάμεσα στο που είσαι και που θέλεις να πας διαβαθμίσεις, αλλά να τις κάνεις πάρα πολύ μικρές. Τόσο μικρές έτσι ώστε να είναι απειροελάχιστες οι αλλαγές.

Παραδείγματος χάριν:

Το βράδυ, είτε πλύνω, είτε δεν πλύνω τα δόντια μου, είναι πολύ εύκολο, και η αλλαγή δεν είναι μια αλλαγή που να κάνει τεράστια διαφορά στην ζωή μου. Μπορώ να την υποστηρίξω. Αυτή όμως η μικρή αλλαγή σε τρία χρόνια από τώρα θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην στοματική μου υγιεινή. Ή θα έχω ένα υπέροχο χαμόγελο, ή όχι. Ανάλογα με το αν τα πλένω ή δεν τα πλένω. Παρατήρησε λοιπόν, αυτή η μικρή αλλαγή, τι τεράστιο αντίκτυπο που έχει σε βάθος χρόνου.

Τι θέλω λοιπόν να σου πω;

Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεσαι στο σημείο α' και θέλεις να πας στο σημείο β', αλλά έχεις έναν φόβο. Σπάστο στην μέση.

Παραδείγματος χάριν:

Έστω ότι φοβάσαι τις αράχνες. Ζήτα λοιπόν από έναν φίλο σου να σου βάλει μια αράχνη χιλιόμετρα μακριά. Τέλεια. Είσαι ok, γιατί εσύ είσαι εδώ και η αράχνη υπάρχει κάποια χιλιόμετρα μακριά. Η αράχνη φαίνεται λοιπόν μέρα με την μέρα όλο και πιο κοντά, όλο και πιο κοντά. Όχι τολμηρές κινήσεις. Σιγά σιγά.

Το ίδιο μπορείς να το κάνεις στα πάντα. Άρα τι θέλω να σου πω: Να εκθέτεις τον εαυτό σου σε αυτό που φοβάσαι σε απειροελάχιστη δοσολογία προκειμένου να το συνηθίσεις. Και καθώς περνάει ο χρόνος θα έχει γίνει συνήθεια. Κάποια πράγματα είναι τόσο απλά. Απλά χρειάζονται στρατηγική.

Να θυμάσαι λοιπόν ότι είσαι υπέροχος!

Οφείλεις να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Πηγή: www.manolisischakis.gr