γράφει η Παναγιώτα Τζιτζίκου
Ανάπαυση του σώματος και της ψυχής κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Πόσο πραγματοποιήσιμο είναι;
Τι σημαίνει ξεκούραση για εσένα;
Ποιος ορίζει εάν και πότε θα ξεκουράσεις το σώμα και το μυαλό σου;
Έχεις αναρωτηθεί για ποιον λόγο χρειάζεται να περιμένεις έναν ολόκληρο χρόνο ή και μισό (δεν έχει σημασία) για να προσφέρεις στον εαυτό σου λίγες μέρες ξεκούρασης, ησυχίας και ανεμελιάς; Να αλλάξεις παραστάσεις, να βιώσεις μια διαφορετική οπτική της ζωής σου από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα που αναπαράγεις; Να αναζητήσεις τρόπους ώστε να αποφορτιστεί και να ησυχάσει ο νους και το σώμα σου;
«Λίγες μέρες απόδρασης»
Από ποια φυλακή καλούμαστε να αποδράσουμε; Μα έχουμε καταντήσει την ίδια μας τη ζωή φυλακή, είμαστε δεσμευμένοι μέσα στον χώρο και τον χρόνο, μέσα σε διαστάσεις που σε ένα πεδίο υπάρχουν και σε άλλα είναι ψευδαίσθηση. Παρόλα αυτά σε κάποιους τομείς της ζωής μας αυτή η κατάσταση ασκεί τεράστια δύναμη πάνω μας, με την αίσθηση του εγκλωβισμού. Με αποτέλεσμα όλοι οι άνθρωποι να έχουμε τάσεις φυγής, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο.
Τελικά από τι θέλουμε να ξεφύγουμε; Ή γενικότερα να φύγουμε;
Από τη νοητική φυλακή που έχουμε χτίσει γύρω μας. Μια φυλακή δήθεν αναγκών, χωρίς μέτρο και ισορροπία, με τάσεις επίδειξης δύναμης και ικανοτήτων. Με συμπεριφορές υπερβολής, εξαρτήσεων και υπέρμετρου καταναλωτισμού. Με ασυλόγιστη χρήση της ενέργειας και των αγαθών.
Και ποιος μας κυνηγάει;
Οι σκέψεις και τα σενάρια του μυαλού μας, που έχουν πάρει μορφή και υπόσταση και δεν μας αφήνουν ούτε μια στιγμή να απολαύσουμε τη ζωή, δεν την βλέπουμε καν! Μόνο το άγχος βασιλεύει που μας προκαλεί την υπερβολική έκκριση κορτιζόλης στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να έχουμε μόνιμο αίσθημα φόβου και ανασφάλειας, την αίσθηση του μισοάδειου ποτηριού, τη γκρίνια, την αδυναμία διαχείρισης, την κριτική και την πεποίθηση πως τίποτα δεν θα πάει καλά. Και φυσικά αυτό συμβαίνει, ενεργοποιείται η καταστροφική μας δύναμη και όλα γύρω σε μια στιγμή μπορούν να γίνουν αρνητικά.
Μέσα σε αυτή τη κατάσταση ξαφνικά συνειδητοποιούμε πόσες ευθύνες έχουμε φορτωθεί. Ωστόσο δεν μας φτάνουν μόνο του εαυτού μας, όχι, αναλαμβάνουμε και των άλλων, για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, για να έχουμε λόγω ύπαρξης, αξία, δύναμη και πόσες άλλες εξυπηρετήσεις σε λανθάνουσα μορφή! Ευθύνες των γονιών μας, των παιδιών μας (που μπορεί να είναι και 30 χρονών) των συνεργατών, των φίλων… (να θυμάστε πως εάν δεν έχουμε αναγνωρίσει την αξία του εαυτού μας οι ενοχές και οι ευθύνες των άλλων δεν σταματούν ποτέ). Άλλωστε εάν αναλάβουμε ολοκληρωτικά την ευθύνη του εαυτού μας τότε σίγουρα θα επιτρέπαμε και στους άλλους να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες και θα υπήρχε ισορροπία, αλλά επειδή η προσωπική αξία δεν είναι στη θέση που της αναλογεί μέσα μας, οδηγούμαστε ενοχικά να κάνουμε περισσότερα για τους άλλους και λιγότερα για τον εαυτό μας. Ψάχνοντας την αναγνώριση, την αποδοχή και την αγάπη, κυρίως για να γεμίσουμε τα συναισθηματικά κενά του εαυτού μας.
Από τι άλλο θέλουμε να αποδράσουμε; Τι άλλο μας κυνηγάει;
Το οικονομικό στρες, τα χρέη, η έλλειψη χρημάτων, η αγωνία της επιβίωσης και των υποχρεώσεων. Οι συναισθηματικές φορτίσεις, η καθημερινή καταπίεση από τον ίδιο μας τον εαυτό, η κριτική για όλους και για όλα! Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά αλλά ως συνήθως εμείς οι άνθρωποι τα κάνουμε πολύπλοκα, τραγικά, τα βλέπουμε άλυτα προβλήματα, με έλλειψη και ανεπάρκεια, με ατυχία και αδικία. Ακριβώς σε αυτό το σημείο χάνουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Απομακρυνόμαστε από το φως και την αλήθεια μας. Από την μια αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των άλλων, για να έχουμε ευθύνες, χωρίς όμως να αναλάβουμε τις δικές μας και γινόμαστε σούπερ θύματα και αδύναμοι άνθρωποι μέσα στην κοινωνία. Έτσι μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο να αναζητήσουμε ποιος φταίει;
Ξεχνάμε όμως κάτι πολύ σημαντικό πως για τη ζωή που ζούμε μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη και κανείς άλλος!
Καθώς όμως έχουμε τις ευθύνες των άλλων, ως θύματα μπαίνουμε σε έναν προγραμματισμένο τρόπο ζωής, σε ένα μάτριξ, σκεπτόμενοι μόνο τις υποχρεώσεις προς τους άλλους και ξεχνάμε τις ανάγκες του εαυτού μας. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με άγχος για τα πάντα, με μια υλική ανασφάλεια και μια συναισθηματική φόρτιση, με σκέψεις φόβου και ταραχής. Νομίζοντας πως αν τακτοποιήσουμε την ύλη θα ησυχάσει και η ψυχή.
Είναι έτσι τελικά; Πολλές ψευδαισθήσεις θα έλεγα, απλά δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ακριβώς αυτό που μας συμβαίνει, γιατί δεν έχουμε σφαιρική εικόνα της ζωή μας. Χωρίς παύση δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, δεν έχουμε δυνάμεις και καταπονούμε τον εαυτό μας! Πόσο δύσκολο είναι να αφιερώσουμε λίγα λεπτά από την ημέρα και να ασχοληθούμε με κάτι που θα μας δώσει χαρά και θα γεμίσει τον ψυχικό μας κόσμο; Να αναζητήσουμε και να τοποθετήσουμε μέσα στη μέρα μας χαρούμενες στιγμές. Να κάνουμε μικρές παύσεις κάθε εβδομάδα για ξεκούραση, χαλάρωση και όχι μια φορά τον χρόνο, γιατί σίγουρα δε μας φτάνει και να την ξανά η έλλειψη μπροστά μας...
Που είναι επιτέλους αυτή η χαρά που όλοι την ψάχνουμε;
Μέσα μας, που αλλού; Εμείς χρειάζεται να τη γεννήσουμε, να την ενεργοποιήσουμε να της δώσουμε πνοή και να τη φέρουμε στη ζωή μας. Ποτέ έξω από εμάς γιατί εξατμίζεται και χάνεται μέσα σε λίγα λεπτά και πάλι έρχεται η θλίψη που είναι δική μας, που την έχουμε άφθονη και να την ξανά η έλλειψη…
Μήπως όλη αυτή η ανασφάλεια, το άγχος και ο φόβος για το μέλλον, είναι μια παγίδα χειραγώγησης του μυαλού και του «εγώ»; ένας εγκλωβισμός του ανθρώπου, της πνευματικής του δύναμης και της αξίας της ύπαρξής του; Σίγουρα είναι κι αυτό μια από τις αιτίες που εξετάζουμε. Με βάση την προηγούμενη αιτία, αναρωτιέμαι: Ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες διαβίωσης μιας οικογένειας και ποιες επιβάλλονται ως «ανάγκες» μέσα από το σύστημα; Πόσο ξεκάθαρο μπορεί να μας γίνει αυτό μέσα στην κοινωνία που ζούμε; Το βέβαιο είναι πως εάν θέλουμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε με αγάπη και ένωση τότε βρίσκουμε πάντα τους κατάλληλους τρόπους. Πέρα από εξαρτήσεις, πεποιθήσεις, ψεύτικες ανάγκες και δεδομένα ζωής!
Αν δεν καταλαβαίνουμε όμως την προσωπική ευθύνη, την ευγνωμοσύνη για τη ζωή και τα αγαθά, τότε έρχεται μια κρίση και μας ενώνει, επαναπροσδιορίζει τις αξίες της ζωής και μας ταρακουνά συθέμελα να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της ύλης. Μας αφήνει άνεργους για να γνωρίσουμε το σπίτι και την οικογένεια που δημιουργήσαμε και την αφήσαμε να υπάρχει και να αναπτύσσεται μόνη της, τρέφοντας την μόνο με υλικά αγαθά. Μας οδηγεί να αναζητήσουμε την εργασία εκείνη που θα γεμίζει την καρδιά μας και θα μας κάνει χαρούμενους, ακόμα και να εκτιμήσουμε την ήδη υπάρχουσα και να ευχαριστήσουμε. Μας χωρίζει από αρρωστημένες σχέσεις και μας οδηγεί στην αυθεντικότητα. Μπορεί να μας πάρει λίγο χρόνο για να το συνειδητοποιήσουμε, να βιώσουμε πόνο καθώς συμβαίνουν οι αλλαγές, να μπούμε σε φόβο, στρες και ανασφάλειες, αλλά πάντα γίνεται αυτό που χρειαζόμαστε. Όσο μεγαλύτερη αντίσταση καταβάλουμε τόσο πιο δύσκολα, αργά και επώδυνα θα παίρνουμε τα μαθήματα της εξέλιξής μας.
Το ανθρώπινο όν πάντα θα επιβιώνει και θα αναπτύσσεται με οποιαδήποτε συνθήκη γύρω του, αυτό που αποτελεί μέγιστη σημασία είναι να έχει επίγνωση της κατάστασης που ζει και εξελίσσεται. Να έχει συνείδηση και ευθύνη μέσα στη ζωή του. Να συντονίζεται με την ψυχή του και να συμπορεύεται φωτίζοντας τον δρόμο της.
Η αγκίστρωση στην ύλη με μια μόνιμη αίσθηση έλλειψης, είναι απλά ένας άνισος αγώνας δρόμου που τρέφει τον συνεχή φόβο, την ζήλια και την αλαζονεία, που οδηγεί την ψυχή σε πόνο και το σώμα σε ασθένεια. Οποιαδήποτε έλλειψη βιώνουμε μέσα στην ύλη, μέσα στην καθημερινή μας ζωή είναι εσωτερική συναισθηματική – ψυχική έλλειψη.
Τελικά που βρίσκεται η ελευθερία της δημιουργίας, της σκέψης και της έκφρασης;
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με τον εαυτό μας, να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, των επιλογών μας, των πράξεων μας, συγχρόνως παραχωρούμε την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα γύρω μας και κυρίως στην οικογένεια μας. Μόνο τότε είμαστε στο σημείο της δύναμης μας, αφήνοντας τον ρόλο του θύματος στην άκρη, έξω από τη ζωή μας. Μόνο τότε μπορούμε να ακούσουμε τις ανάγκες μας και να γίνουμε φροντιστές για εμάς, να εστιαστούμε στις ανάγκες του σώματος και της ψυχής, προσφέροντας στον εαυτό μας ξεκούραση σε όλα τα επίπεδα. Τότε είναι που το πνεύμα συνεργάζεται με την ύλη. Τότε τα συναισθηματικά κενά γεμίζουν μέσα από το ίδιο το κύτταρο. Τότε όλο μας το είναι εκπέμπει πληρότητα. Τότε η έλλειψη και η φτώχεια απενεργοποιούνται και τα χρήματα γίνονται μέρος της ζωής μας, πολλαπλασιάζονται με ευκολία και μας προσφέρονται για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να εκτιμήσουμε τη ζωή μας.
Η φύση συνεχώς μας καλεί να απολαύσουμε όσα απλόχερα μας προσφέρει. Οποιαδήποτε στιγμή μέσα στον χρόνο, όχι απόδραση αλλά παύση, διακοπή, ξεκούραση, αναζωογόνηση, ανανέωση και τόσα άλλα…
Πολλές έρευνες και μελέτες έχουν αποδείξει πως ακόμα και λίγες μόνο μέρες διακοπών συντελούν στην μείωση του στρες, στην αναζωογόνηση των κυττάρων, στην τόνωση του ανοσοποιητικού και του νευρικού συστήματος. Κυτταρικές αλλαγές που έχουν ως αποτέλεσμα να μειώνονται οι τοξίνες από το σώμα και συγχρόνως οι αρνητικές σκέψεις και τα τοξικά συναισθήματα που μας οδηγούν σε κατάθλιψη.
Είναι επιλογή μας να ζούμε τη ζωή σύμφωνα με τη ροή της φύσης, συνδεόμενοι με την ευδαιμονία που κατοικεί εκεί! Είναι δική μας ευθύνη να ακούμε το σώμα μας, πάντα ξέρει τι χρειάζεται και μας το ζητά
Οι διακοπές δεν ξεκινάνε και δεν τελειώνουν ποτέ... βρίσκονται συνεχώς μέσα σε ένα πεδίο επιλογών και μας περιμένουν να τις επιλέξουμε! Στο χέρι μας είναι να διαχειριζόμαστε τον χρόνο με τέτοιον τρόπο που να προσφέρουμε στον εαυτό μας συνεχώς μικρές στιγμές ξεκούρασης, στιγμές που αναπνέουμε τη ζωή, στιγμές που ζούμε την αγάπη και την γιορτάζουμε... έτσι απλά!
Η αφθονία είναι μεγαλειώδης όταν υπάρχει σε όλα τα επίπεδα μέσα μας
Για την ΥπερΝόησις
Παναγιώτα Τζιτζίκου