Πόνος. Και εμείς πονάμε.
Τόσα συναισθήματα ευχάριστα, δυσάρεστα και ο πόνος που κάποτε ήταν συνέπεια μίας πράξης, είναι τώρα πια συναίσθημα.
Και τον νιώθουν όλοι. Πονάμε.
Παλεύουμε με τον εαυτό μας για να καταφέρουμε να κρατήσουμε το κεφάλι μας πάνω από το νερό. Χαμογελάμε για να μην ξεσπάσουμε σε κλάματα. Παρακαλούμε το Θεό, το σύμπαν για βοήθεια γιατί φοβόμαστε ότι αν αφεθούμε θα πέσουμε κάτω. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε ενώ στην πραγματικότητα κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Κάνουμε τα πάντα σωστά και ακόμα υποφέρουμε… πονάμε. Και δεν ξέρουμε γιατί.
Η εικόνα της ιδανικής ζωής που έχει ένας άνθρωπος είναι μίλια μακριά από τη ζωή με την οποία έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά. Και η απόσταση αυτή δεν θα μικρύνει ποτέ. Όσο και να προσπαθεί να επιτύχει, όσο και να χαμογελάει, όσο και να κάνει το σωστό.
Γιατί;
Γιατί η ιδανική ζωή μου είναι η ζωή που ζω κάθε μέρα. Η ζωή των ονείρων μου, το άπιαστο αυτό όνειρο, είναι η καθημερινότητα που μου έχουν κάνει δώρο από τη στιγμή που γεννήθηκα.
Και όμως… ξέρω… Η δική μου η ζωή δεν είναι αυτό που έρχεται στα όνειρά μου κάθε βράδυ. Έχω εμπόδια που δεν με αφήνουν να ευτυχίσω. Έχω πόνο που με κρατάει ριζωμένη στο έδαφος κάθε φορά που προσπαθώ να σηκωθώ. Έχω δάκρυα που επισκιάζουν κάθε ίχνος γέλιου. Έχω ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσω για τις αστοχίες και τα λάθη μου… σωματικό, πνευματικό, ψυχικό, συναισθηματικό. Και όσο και αν το αρνούμαι κάθε άνθρωπος δίπλα μου το έχει πληρώσει αυτό το τίμημα… παραπάνω από μία φορά και με πολλούς τρόπους.
Και περιμένουμε να έρθει μία μέρα με ήλιο, μία μέρα που θα χαμογελάσουμε ανεπηρέαστοι και χωρίς όριο, μία μέρα που θα ξεκινήσουμε την τόσο ονειρεμένη μας ζωή που οι άλλοι έχουν και εμείς στερούμαστε.
Στερούμαστε γιατί είμαστε άτυχοι, λιγότερο πλούσιοι, λιγότερο έξυπνοι, λιγότερο ικανοί. Και χτυπάμε τον εαυτό μας που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο καλούπι που μας επιβάλλεται.
Ακούγεται τρελό έτσι;
Και όμως… κάθε φορά που απορρίπτουμε τον εαυτό μας επειδή δεν είναι αρκετά καλός, κάθε φορά που ονειρευόμαστε να είχαμε τη ζωή του διπλανού μας (όπως εκείνος επιθυμεί τη δική μας), κάθε φορά που περιμένουμε να τελειώσει ο πόνος και να ξεκινήσει η ονειρεμένη μας ζωή… κάθε φορά… προσπαθούμε να βάλουμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας σε ένα καλούπι που φαίνεται ιδανικό, όμως… δεν παύει να είναι καλούπι. Ένα στενό καλούπι, που πονάει.
Και εμείς κλαίμε απεγνωσμένα, χτυπάμε τον εαυτό μας ανελέητα και παρακαλούμε κάποια ανώτερη δύναμη να μας απαλλάξει από τον πόνο. Όμως… εμείς τον προκαλέσαμε, προσπαθώντας να χωρέσουμε τον εαυτό μας στο κουτί που δεν προοριζόμασταν να χωρέσουμε.
-Και τι να κάνω; Ρωτάει το μυαλό μας, η καρδιά μας, όλο μας το είναι.
Κλείσει τα μάτια. Φέρε στη σκέψη σου τη ζωή που έρχεται στα όνειρά σου. Τώρα, άνοιξέ τα.
Η ζωή των ονείρων σου (αυτό που αποκαλείς φαντασία), είναι η δική σου ζωή.
Πώς το ξέρω;
Η φαντασία υπάρχει για να είναι κομμάτι της ζωής μας. Γιατί χωρίς αυτή κανένας δεν μπόρεσε να ονειρευτεί τη ζωή που θέλει για να την πετύχει.
Οπότε ανάπνευσε. Την ιδανική ζωή σου την έχεις ήδη. Εκείνη απλά περιμένει… περιμένει να καταφέρεις να τη δεις.
Κάθε εμπόδιο, δυσκολία, δάκρυ, σπιθαμή πόνου έχει δημιουργηθεί για εσένα. Για να κλάψεις επειδή πονάς, να χτυπήσεις επειδή σου ανακόπτει την πορεία ένα εμπόδιο, να φωνάξεις επειδή κουράστηκες και θέλεις να σπάσεις το καλούπι, να ονειρευτείς επειδή του έκανες μία ρωγμή, να γελάσεις επειδή το έσπασες… να ζήσεις επειδή τώρα μπορείς να λες…
- Αυτή είναι η δική μου, η μοναδική, η ονειρεμένη μου ζωή.
Ιλιάνα Φίλη
Θαυμάζω την ομορφιά της ζωής, ρέω μέσα της και την απολαμβάνω.
Με τον πιο γλυκό και φυσικό τρόπο!
Ζω μέσα από την φύση και η Φύση ζει μέσα από εμένα.
Την παρατηρώ και με παρατηρεί... συνδεόμαστε, συνυπάρχουμε. Ανθίζουμε μαζί και μαραινόμαστε μαζί...
Γεννιόμαστε πεθαίνουμε και ξανασυναντιόμαστε στο φως Αναγεννημένοι!
Αυτό είναι ζωή!
Ευχαριστώ...
Οι γιατροί έδιναν ώρες ζωής στην Anita Moorjani όταν αυτή εισήχθει στο νοσοκομείο σε κομματώδη κατάσταση τον Φεβρουάριο του 2006.
Υπέφερε από καρκίνο στα τελευταία στάδια του ο οποίος την είχε αποδεκατίσει τόσο πολύ ώστε εκείνο το πρωινό έμελλε να ήταν και το τελευταίο της! Η μήπως όχι?
Αναφέρει πως ξαφνικά βρέθηκε έξω από το σώμα της και μεταφέρθηκε σε μία κατάσταση που ενδόμυχα αποκάλεσε παράδεισο! Συγκεκριμένα τονίζει πως δεν ήταν ένα μέρος αλλά μια συνειδησιακή κατάσταση η εμπειρία της μετά το «θανατό» της.
Εκεί λοιπόν της τέθηκε το ερώτημα για το αν θέλει να παραμείνει στη ζωή ή όχι. Αυτοί που ρωτούσαν ήταν πνευματικά όντα αγάπης κάτι σαν φύλακες άγγελοι που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτοί στον τρισδιάστατο κόσμο στον οποίο ζούμε αλλά παρόλα αυτά βρίσκονται συνέχεια στο πλευρό μας.
Από τότε η Anita συνειδητοποίησε το πόσο σπουδαίο δώρο είναι η ζωή και επιστρέφοντας πίσω σε αυτή ως εκ θαύματος η πάθησή της είχε θεραπευτεί..
Δείτε την ομιλία που έκανε στο TED για την εμπειρία της και εμπνευστείτε από το μήνυμα που μεταφέρει σε όλους για τη ζωή και το χρόνο που διανύουμε σε αυτήν την πραγματικότητα.
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers