Δεν σου δίνεται συχνά η ευκαιρία να συζητήσεις με έναν κβαντικό φυσικό, πόσο μάλλον έναν πρωτοπόρο στην επιστήμη του και παράλληλα μεγαλωμένο με τις πνευματικές διδασκαλίες της Ινδίας.It’s one chance in your lifetime, όπως θα έλεγε ένας Βρετανός.

 Αρχαίες θεωρίες για τον αιθέρα

Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο (πεμπτουσία), μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος (Αριστοτέλης). Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον υλικό ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο.  Αν και εθεωρείτο επιστημονικά «νεκρός», εδώ κι έναν αιώνα, ο Αιθέρας εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο, ως μια θεωρία, για την ερμηνεία της παρατηρούμενης, αλλά ανεξήγητης «θάλασσας ενέργειας» και του «κοχλάζοντος κενού», που μας περιβάλει. Ο αιθέρας είναι απίστευτα λεπτός και διαπερνά τα πάντα, άβια και έμβια.

     Οι σύγχρονοι επιστήμονες φυσικοί πλέον, κατά πλειοψηφία, δέχονται ότι ο χώρος που μας περιβάλει, αλλά και το Σύμπαν, είναι γεμάτα από «κοσμικό αφρό» (από αιθέρα, δηλαδή). Διαμέσου αυτού του «αφρού», γίνονται όλες οι ενεργειακές και υλικές αλληλεπιδράσεις στο ορατό Σύμπαν. Είναι αόρατος στους ανθρώπους, πάρα πολύ λεπτός, που διαπερνά τα πάντα. Τόσο η Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, όσο και η Κβαντική Φυσική Στοιχειωδών Σωματιδίων, δέχονται ότι ο Κβαντικός αφρός είναι μια τεράστια και αόρατη δεξαμενή διαρκούς προσφοράς και απορροής υλοενέργειας, επάνω στην οποία στηρίζεται ο ορατός κόσμος. Πρόκειται για την αποκαλούμενη «Ενέργεια Μηδενικού Σημείου» (Zero-point Energy).

    Σοφοί και ιδιαίτερα σκεπτόμενοι ερευνητές από τα πανάρχαια χρόνια, υποστήριζαν ότι υπάρχει ένα κοσμικό πεδίο που συνδέει τα πάντα, ένα είδος διαχρονικού και αιώνιου αρχείου στο οποίο είναι καταγεγραμμένα όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ στο σύμπαν (εικόνες, ήχοι, γεγονότα, κλπ.), όπου διασώζονται όλες οι πληροφορίες. 

Το πεδίο αυτό ονομάσθηκε  Ακασικό αρχείο ή Ακασικό πεδίο ή Ακασικό χρονικό (Akashic field ή A-field). Είναι η διαρκής μνήμη του σύμπαντος, το διαρκές αρχείο όλων όσων συμβαίνουν και έχουν συμβεί ποτέ σε όλο το σύμπαν. 

Πρόσφατες ανακαλύψεις στην προωθημένη φυσική δείχνουν ότι το Ακασικό πεδίο (πάντοτε επιστημονικά θεωρούμενο), είναι  πραγματικότητα και αντιστοιχεί στο πεδίο zero-point των επιστημόνων. 

Το πεδίο αυτό αποτελείται από μια θάλασσα κοσμικής ενέργειας από την οποία γεννώνται άτομα, γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες. Το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field, αποτελείται από (και ευρίσκεται μέσα σε) Ενέργεια Μηδενικού Σημείου–Zero Point Energy), μια πραγματική θάλασσα ενέργειας μέσα στην οποία κολυμπάμε, όπως τα ψάρια στη θάλασσα, μην έχοντας καμία αντίληψη της απεραντοσύνης του περιβάλλοντος. 

   Μία από τις βασικές αρχές της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι ότι το απόλυτο κενό είναι εντελώς άδειο από ύλη και ενέργεια. Από την κβαντομηχανική όμως γνωρίζουμε ότι το απόλυτο κενό είναι γεμάτο ενέργεια. Σε ένα κενό, μετά από την απομάκρυνση όλης της ύλης και ενέργειας εξακολουθούν να υφίστανται απρόβλεπτες, τυχαίες διακυμάνσεις της λεγόμενης ενέργειας του κενού (μηδενικού σημείου).

   Δηλαδή, η έννοια περί απολύτως κενού χώρου, δεν ισχύει πλέον στην επιστήμη. Υπάρχει στη θέση του κενού χώρου, ένα άπειρο πεδίο κοχλάζουσας δραστηριότητας, όπου μικροσκοπικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, διακυμαίνονται συνεχώς, ακόμα και όταν οι θερμοκρασίες αγγίζουν το απόλυτο μηδέν (-2730 C, η κατώτατη δυνατή θερμοκρασία στο σύμπαν, σύμφωνα με τις σημερινές επιστημονικές προσεγγίσεις).

   Εντός του Σύμπαντος χώρου και εντός του “κβαντικού αφρού” (αιθερικού πεδίου), δραστηριοποιούνται τα μορφογενετικά πεδία, τα οποία «αντλούν» ενέργεια και “πληροφορίες” από το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field (τα Ακασικά αρχεία). Στην εξελικτική βιολογία, το μορφογενετικό πεδίο (morphogenetic field) είναι μια ομάδα κυττάρων που είναι ικανά να αντιδρούν σε διακριτά και τοπικά βιοχημικά σήματα, οδηγώντας σε συγκεκριμένες μορφολογικές δομές ή όργανα. 

O Dr. Sheldrake  υποστηρίζει πως η μνήμη, η εξέλιξη και η μάθηση συμβαίνουν έξω από το νου. Ισχυρίζεται πως η μεταβολή, η εξέλιξη και η εμβρυακή ανάπτυξη δεν ρυθμίζονται απ’ την αλληλεπίδραση των DNA και του περιβάλλοντος, όπως πίστευαν μέχρι τώρα οι βιολόγοι. Ακόμη ισχυρίζεται πως τα έμβρυα και ο εγκέφαλός τους αναπτύσσονται συντονιζόμενα με μια καινούργιου είδους (άυλη) διασταλτική δύναμη που ονομάζεται μορφογενετικό πεδίο. 

Όπως ένα μαγνητικό πεδίο δίνει τον προσανατολισμό για τα ειδικά σχήματα που θα δημιουργήσουν τα ρινίσματα του σιδήρου, έτσι κι αυτή η καινούργια δύναμη, μπορεί να σχηματίσει σώμα και νου.   

Με άλλα λόγια, η θεωρία προτείνει ότι κάθε συγκεκριμένη μορφή που παράγεται, είναι πανομοιότυπη με την προϋπάρχουσα, γιατί 'θυμάται' τη μορφή της μέσω της επανάληψης και ότι κάθε νέα μορφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσει το πρότυπο των ήδη υπαρχόντων μορφών, σαν οδηγό για την εμφάνισή της. 'Ετσι είναι πιθανόν, μέσω αυτής της διαδικασίας, να παράγονται απο την φύση, δια μέσου των γεωλογικών αιώνων και στα πλαίσια των προαιώνια θεσπισμένων απο τον Θεο-Δημιουργό, νόμων, ομοιώματα-simulacra, τα οποία είναι αντίγραφα παλαιότερων υπαρχόντων (φυσικών ή τεχνητών) που για κάποιο λόγο, έχουν εξαφανισθεί.

  Η Θεωρία της Συνεχούς Δημιουργίας

Ο Paul A. LaViolette είναι ο δημιουργός της Θεωρίας της Συνεχούς Δημιουργίας. Σύμφωνα με αυτή, ύλη αναπαράγει όμοια ύλη ("Αρχή της Δημιουργίας του δημιουργού του σύμπαντος"), με όμοια κινητική κατάσταση και η ενέργεια (υπό μορφή θερμότητας) αναπαράγει ενέργεια (υπό μορφή θερμότητας). Υποστηρίζει την Μορφογένεση (ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ) των διαφόρων υλικών (πετρωμάτων και σωμάτων) η οποία δεν ερμηνεύεται με κανέναν από τους υπάρχοντες νόμους της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών. 

Ο σχηματισμός των υλικών, σύμφωνα με εκείνον, οφείλεται, όχι στην χημεία, αλλά στον τόπο που βρέθηκε το υλικό αυτό. Αποδεχόμαστε έτσι την ύπαρξη ενός μη ομοιογενούς πεδίου που διαμορφώνεται τοπικά και είναι υπεύθυνο για τις παρατηρούμενες ιδιαιτερότητες των πετρωμάτων από τόπο σε τόπο. Δεχόμαστε δηλαδή ότι ο χώρος και τα μορφογενετικά πεδία, επιβάλλουν τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις.

   'Έτσι σύμφωνα με την θεωρία αυτή, είναι πιθανόν τοπικά, σε κάθε περιοχή,  με το πέρασμα των γεωλογικών αιώνων, η φύση, νομοθετημένη και ρυθμιζόμενη απο τον έλλογο Δημιουργό Θεό μέσα στα πλαίσια των γνωστών, (αλλά και των περισσότερων άγνωστων επι του παρόντος νόμων του Σύμπαντος και της μητέρας φύσεως),  να “σμιλεύει”, να “αποτυπώνει” σχήματα με “πατρόν-πρότυπο”, δείγματα απο την ίδια την φύση. Και αυτή η διαδικασία είναι συνεχής, μέχρι το τέλος του παρόντος κόσμου και της ιστορίας του.

Πηγή: mythagogia.blogspot.gr

Ένας έλληνας φυσικός της διασποράς, ο δρ Ελευθέριος Γουλιελμάκης, ερευνητής στο γερμανικό Ινστιτούτο Κβαντικής Οπτικής Μαξ Πλανκ, πέτυχε μια διπλή πρωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο: δημιούργησε τους πιο βραχείς παλμούς φωτός («φλας») και με αυτούς μέτρησε σε πόσο χρόνο αντιδρούν στο φως τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται μέσα στα άτομα της ύλης.

Το κενό στη φιλοσοφία του Δημόκριτου*

Σήμερα η αντίληψη της κοινωνίας για το κενό γεννιέται και διαμορφώνεται μέσω των ποικίλων ερεθισμάτων που προκύπτουν από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Το γεγονός αυτό οδηγεί την ανθρώπινη αντίληψη στο να το ταυτίζει με την έννοια του στατικού και άδειου μαθηματικού και φυσικού χώρου.

Η άποψη αυτή δεν έβρισκε σύμφωνους τους αρχαίους Έλληνες φυσικούς φιλοσόφους. Έτσι οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν το κενό κάτι εντελώς υπαρκτό και άσχετο με την έννοια του άδειου. Όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης στα Φυσικά:

«…και οι Πυθαγόρειοι επίσης υποστήριζαν ότι υπάρχει κενό και ότι μπαίνει στον ουρανό από άπειρη πνοή, σαν ο ουρανός να αναπνέει και το κενό. Το κενό καθορίζει τη φύση των πραγμάτων, σαν κάτι που χωρίζει και καθορίζει τα διαδοχικά μέλη μιας σειράς. Αυτό συμβαίνει πρώτα απ’ όλα στην περίπτωση των αριθμών γιατί το κενό καθορίζει τη φύση τους». Ο Μέλισσος, συμφωνώντας κι αυτός ότι η έννοια του κενού ως συνωνύμου του τίποτα δεν έχει νόημα, αναφέρει: «..και τίποτα δεν είναι κενό. Γιατί το κενό δεν είναι τίποτα και το τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε κινείται. Γιατί δεν μπορεί να υποχωρήσει σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά είναι γεμάτο. Γιατί, αν υπήρχε κενό, θα υποχωρούσε στο κενό, αφού όμως δεν υπάρχει κενό, δεν έχει πού να υποχωρήσει».

Μια επαναστατική άποψη για την έννοια του κενού ανέπτυξαν ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος στη θαυμαστή κοσμολογία τους.

Αναφέρουν λοιπόν ειδικότερα οι Λεύκιππος και Δημόκριτος:

1.    …Ο Δημόκριτος θεωρούσε ότι η φύση των αιωνίων πραγμάτων είναι μικρές ουσίες άπειρες στο πλήθος. Γι’ αυτές δε υποθέτει ότι υπάρχει άλλος τόπος άπειρος στο μέγεθος. Αποκαλεί δε τον μεν τόπο με τα ονόματα «κενό» και «ουδέν» (τίποτα) και «άπειρον», τις δε ουσίες με τα ονόματα «δεν» (κάτι) και «ναστόν»* (στερεόν) και «ον» [Σιμπλίκιος Περί Ουρανού 294, 33 (Δημόκριτος Α 37)].

Η λέξη ναστός σημαίνει, πυκνός, συμπιεσμένος, σφικτός, πακτωμένος. Προέρχεται από το ρήμα νάσσω (συνθλίβω, πιέζω ισχυρώς, πατώ). Στην περίπτωση των ατόμων, είναι προφανές ότι ο Δημόκριτος μέσω της λέξης ναστόν τα θεωρεί συμπυκνώσεις.

2.    …Ο Λεύκιππος και ο οπαδός του Δημόκριτος λένε ότι στοιχεία μεν είναι το πλήρες και το κενό, αποκαλούντες το ένα ον και το άλλο μη ον, από αυτά το μεν πλήρες και στερεόν, το ον, το δε κενόν και αραιόν, το μη ον. Γι’ αυτό ισχυρίζονται ότι το ον δεν έχει περισσότερο αληθινή ύπαρξη από το μη ον, διότι ούτε το κενό είναι λιγότερο πραγματικό από το σώμα.… Αυτά είναι τα υλικά αίτια των όντων [Αριστοτέλης, Μετά. τα Φυσικά 985b4 (Λεύκιππος Α6)].

3     …Ο Λεύκιππος υπέθεσε ότι υπάρχουν άπειρα και αεικίνητα στοιχεία, τα άτομα… Διότι υποθέτοντας ότι η ουσία των ατόμων είναι στερεή και συμπαγής, έλεγε ότι αυτή είναι το ον και ότι κινείται στο κενό, το οποίο αποκαλούσε μη ον και ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχει λιγότερο πραγματικά από το ον. Παραπλήσια δε και ο οπαδός του Δημόκριτος ο Αβδηρίτης έθεσε σαν αρχές το πλήρες και το κενό, αποκαλώντας το εν ον και το άλλο μη ον [Σιμπλίκιος Φυσικά 28.8 (Λευκιππος Α8-Δημοκριτος Α.38)].

Όπως φαίνεται από τις προηγούμενες περικοπές, ο Δημόκριτος περιγράφει τον τόπο, δηλαδή αυτό που καλούμε σήμερα μαθηματικά άδειο χώρο, με τις λέξεις κενό, ουδέ, ή άπειρο. Το κενό για τον Δημόκριτο συμπίπτει με την έννοια του μη όντος. Αυτό το μη ον για το Δημόκριτο δεν υπάρχει κατά έναν τρόπο υποδεέστερον του αισθητού όντος (του ατόμου), εφόσον έχει και αυτό ιδιαίτερη φύση και υπόσταση.

Ομοίως ονομάζει το ον και πλήρες ή στερεόν, και το ταυτίζει με την έννοια των ατόμων, άρα ονομάζει το ον ναστόν και δεν.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αντιδιαστείλουμε την έννοια του «μη όντος» όπως το εννοεί ο Δημόκριτος, από την έννοια που του δίνει ο Παρμενίδης. Σύμφωνα με τον Παρμενίδη, το «μη ον» είναι ένα γενικότερο ως προς τη φύση του κοσμολογικό συστατικό, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την υλική φύση του Σύμπαντος και ανάγεται στη σφαίρα του νοητού ή του μεταφυσικού.

Όπως αναφέρει και ο Δ. Μακρυγιάννης στο έργο του Κοσμολογία και Ηθική του Δημόκριτου (Εκδόσεις Γεωργιάδη,

«..(το μη ον =κενό) δεν είναι απλώς ο κενός χώρος (αυτός τον οποίο εννοούμε σήμερα με τον όρο αυτό) εντός του οποίου κινούνται τα άτομα, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό, το οποίο εκτείνεται σαν υπόβαθρο της κίνησης των ατόμων και χωρίς το οποίο η κίνηση αυτή θα ήταν φυσιολογικά αδύνατη. Μπορούμε λοιπόν να παρομοιάσουμε το κενό σαν ένα είδος οθόνης πάνω στην οποία κινούνται τα άτομα, όπως οι φιγούρες στην οθόνη του θεάτρου σκιών. Η οθόνη δεν συμμετέχει στην ουσία των εικόνων που παρουσιάζονται, αλλά χωρίς αυτήν θα ήταν αδύνατο νá εμφανιστούν. Έτσι κατά τη θεωρία του Δημόκριτου, είναι αίτιο της ύπαρξης των όντων, όχι γιατί αποτελεί μέρος της φύσεώς τους, αλλά επειδή συντελεί σαν αόρατο υπόβαθρο στην εμφάνισή τους».

Σήμερα οι επιστημονικές απόψεις έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο, αφού για πολλούς διάσημους ερευνητές, όπως ο Α. Αϊνστάιν, και αυτά ακόμα τα στοιχειώδη σωμάτια, οι δομικοί δηλαδή λίθοι της ύλης δεν αποτελούν παρά δίνες του ίδιου του χώρου (κενού). Τα άτομα, δηλαδή, δεν αποτελούν παρά έκφραση μιας ιδιομορφίας του χώρου (κενού), την οποία οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται σαν εξατομικευμένη ύλη.

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα αυτές τις νέες ιδέες περί κενού.

 Η Φυσική του κενού*

* Προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να διαβάσουν το βιβλίο του Σ. Θεοδωράκη αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου της Κύπρου: Το κενό που κοχλάζει, Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 1999. Από το εν λόγω βιβλίο έχουμε αντλήσει μια σειρά ιδεών αυτής της παραγράφου.

 Στην κλασική Φυσική η έννοια του κενού ταυτίζεται με την έννοια της απουσίας ύλης. Η ταυτοποίηση αυτών των δύο εννοιών αποτελεί ένα αξίωμα της ανθρώπινης λογικής, αναπόδεικτο μεν, αυτονόητο και προφανές όμως για την κοινή ανθρώπινη λογική.

Η ιδέα αυτή αποτελεί το προϊόν ενός πολιτισμικού ρεύματος, το οποίο θεωρεί ως εντελώς ανεξάρτητες οντότητες το χώρο και την ύλη, οι οποίες ήταν συνδεδεμένες με τη λογική σχέση περιέχοντος και περιεχομένου. Οι απόψεις αυτές βέβαια, όπως ήδη αναφέραμε, δεν βρίσκουν σύμφωνη τη σύγχρονη επιστημονική άποψη, η οποία δέχεται ακόμα και την ακραία άποψη ότι η ύλη μπορεί να αποτελεί μια απλή ιδιομορφία του χώρου. Για τη σύγχρονη Φυσική δεν υπάρχει πλέον μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ ύλης και χώρου, αφού κάτι τέτοιο θα αντιστρατευόταν την αρχή της αβεβαιότητας. Αυτό σημαίνει ότι στο πλαίσιο της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης έχει καταργηθεί η έννοια του κλασικού «ορίου», όσον αφορά την οντότητα ενός υλικού σωματιδίου. Τώρα πλέον ένα υλικό σωματίδιο δεν περιορίζεται στα «όρια» κάποιων υποθετικών διαστάσεών του, αλλά εξελίσσεται εν δυνάμει παντού μέσα σ’ έναν ευρύτερο χώρο δράσης.

Όπως αναφέρει και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Κύπρου Σ. Θεοδωράκης στο βιβλίο του Το κενό που κοχλάζει: Σε κάθε σωματίδιο αντιστοιχεί μια κυματοσυνάρτηση, το τετράγωνο της οποίας δίνει την πιθανότητα να βρίσκεται το σωματίδιο σε κάποια συγκεκριμένη θέση. Αυτή η κυματοσυνάρτηση είναι συνάρτηση του χώρου και λαμβάνει τιμές σε όλα τα σημεία του χώρου. Υπάρχει πιθανότητα να βρούμε το σωματίδιο σε διάφορες περιοχές όταν μετρήσουμε την θέση του. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η ύπαρξη του σωματιδίου απλώνεται στον χώρο, πως το σωματίδιο υπάρχει δυνάμει παντού, ώσπου η μέτρηση να συμπυκνώσει στιγμιαία όλο αυτό το νέφος πιθανοτήτων σε κάποιο σημείο. Ένα κβαντικό σωματίδιο λοιπόν δεν μπορεί να είναι εντοπισμένο σε ένα σημείο» (Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 1999).

Ομοίως, η σημερινή επιστημονική σκέψη αποδέχεται ότι το κενό δεν είναι άδειο, αλλά πλήρες βαρυτικής ενέργειας, η οποία αντιστοιχεί (!) σε κάποια συγκεκριμένη ποσότητα μάζας.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας, δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί με ακρίβεια το συνολικό ποσόν ενέργειας το οποίο καταλαμβάνει για κάποιο χρονικό διάστημα Δt έναν χώρο δεδομένης έκτασης. Αυτό σημαίνει ότι ο θεωρούμενος «κενός» χώρος δεν μπορεί να είναι «λογιστικά» μηδενικής ενέργειας, εφόσον ο προσδιορισμός κάποιας συγκεκριμένης τιμής, όπως η μηδενική, αντιβαίνει στην αρχή της αβεβαιότητας. Με τον τρόπο αυτό το κενό μπορεί να οριστεί πλέον ως ο χώρος, όχι μηδενικής, αλλά ελάχιστης ενέργειας για δεδομένες συνοριακές τιμές. Η ενέργεια αυτή ονομάζεται ενέργεια του κενού.

Η ενέργεια λοιπόν, στο πλαίσιο οιουδήποτε κενού χώρου, δεν μπορεί να είναι διαρκώς ίση με το μηδέν. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η τιμή της αβεβαιότητάς της θα ήταν μηδέν, γεγονός όμως το οποίο, σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας, θα σήμαινε ότι ο χρόνος μέτρησης της ενέργειας αυτής θα ήταν άπειρος. Η ενέργεια λοιπόν μπορεί να μεταβληθεί αυθόρμητα και απρόβλεπτα κατά τη διάρκεια του χρόνου μέτρησης. Ειδικότερα, όσο πιο μικρό είναι το χρονικό διάστημα παρατήρησης, τόσο μεγαλύτερες είναι οι κβαντικές διακυμάνσεις της ενέργειας. Αυτό σημαίνει ότι μετρείται πάντα μια μη μηδενική ενέργεια σε κάθε χρονική στιγμή t, η οποία ονομάζεται ενέργεια μηδενικού σημείου. Η ενέργεια αυτή σχετίζεται με τη δημιουργία στιγμιαία δημιουργούμενων σωματιδίων, τα οποία ονομάζουμε εικονικά σωματίδια, και γεμίζουν ολόκληρο τον κενό χώρο αφήνοντας εμφανή ίχνη των δραστηριοτήτων τους.

 Εικονικά σωματίδια

Η αβεβαιότητα που διέπει τη σχέση μεταξύ υπάρχουσας ενέργειας και χρόνου παρατήρησης, σε έναν δεδομένο χώρο, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένα πραγματικό σωματίδιο μπορεί να είναι το αίτιο δημιουργίας κάποιων άλλων βραχύβιων σωματιδίων τα οποία ονομάζουμε εικονικά σωματίδια. Αυτό σημαίνει ότι από το «τίποτα», δηλαδή το κενό της κλασικής Φυσικής, παράγεται μια φευγαλέα μορφή και ποσότητα υλοενέργειας, η οποία δεν αποτελεί παρά μια διακύμανση* του κενού και ονομάζεται εικονική ύλη. Τα εικονικά αυτά σωματίδια δεν παρουσιάζουν την ίδια «μάζα» με τα αντίστοιχα πραγματικά και μπορούν να παρατηρηθούν μόνο έμμεσα.

 * Στη σύγχρονη Φυσική μια κβαντική διακύμανση (ανάπαλση) του κενού μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο Σύμπαν.

 Έτσι, για παράδειγμα,. ένα φωτόνιο μπορεί να μετασχηματιστεί σε ένα εικονικό ηλεκτρόνιο και ένα εικονικό ποζιτρόνιο. Τα εικονικά αυτά σωματίδια με την πάροδο ελαχιστότατου χρόνου επανασυνδέονται, σχηματίζοντας πάλι ένα φωτόνιο. Όπως αναφέρει και ο καθηγητής Σ. Θεοδωράκης (1999): «…Το κενό στη σύγχρονη Φυσική είναι λοιπόν ένα κενό που κοχλάζει, γεμάτο από διακυμάνσεις πεδίων, μια σούπα από εικονικά σωματίδια που γεννιούνται και πεθαίνουν διαρκώς… Το κενό στη σύγχρονη Φυσική είναι λοιπόν δυναμικό, έχει πολύπλοκη δομή και αλληλεπιδρά με τα περιεχόμενα και το περίβλημά τους. Είναι μια εξελισσόμενη οντότητα, πολύ διαφορετική από την κλασική εικόνα του κενού, από το στατικό και άδειο κενό των λεξικών».

Μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή των εικονικών σωματιδίων είναι και η ερμηνεία των αιτίων των διαφόρων αλληλεπιδράσεων (κβαντικών δυνάμεων). Σήμερα πλέον θεωρούμε ότι οι κβαντικές συμπαντικές δυνάμεις δεν αποτελούν παρά το αποτέλεσμα ανταλλαγής εικονικών σωματιδίων μεταξύ πραγματικών σωματιδίων.

 Η μάζα των εικονικών σωματιδίων

Στην κβαντική φυσική θεωρία, τα στοιχειώδη σωματίδια παρουσιάζουν εγγενείς κυματικές ιδιότητες. Το γεγονός αυτό μας αναγκάζει να δεχτούμε την εν δυνάμει πιθανή παρουσία τους, σε κάποιες περιπτώσεις, σε κλασικά απαγορευμένες ενεργειακά περιοχές.

Το κβαντικό αυτό φαινόμενο ονομάζεται «φαινόμενο σήραγγας» και σημαίνει ότι ένα σωματίδιο έχει τη δυνατότητα να διαπεράσει ένα φράγμα χωρίς να το υπερπηδήσει. Απλώς απλώνεται δυνάμει παντού με αποτέλεσμα η πιθανότητα, μικρή ή μεγάλη, να εμφανίζεται οπουδήποτε κατά τη διάρκεια της μέτρησης της θέσης του.

Σ’ αυτές τις ενεργειακά απαγορευμένες περιοχές, μπορούν να εξελίσσονται τα εικονικά σωματίδια. Συνεπώς η μάζα ενός εικονικού σωματιδίου μπορεί να είναι οποιαδήποτε, αρκεί να διατηρείται η συνολική ενέργεια κατά τη διάρκεια των αλληλεπιδράσεων στις οποίες λαμβάνει μέρος. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι οι τιμές των αυξομειώσεων μεταξύ μάζας και ενέργειας μπορούν να είναι συγχρόνως αυθαίρετες, αλλά και εξαρτώμενες από τη χρονική διάρκεια της παρατήρησης. Κάτι τέτοιο σαφώς θα ήταν αντινομικό. Αυτό που προκύπτει είναι ότι ο χρόνος ζωής ενός εικονικού σωματιδίου είναι τόσο μεγαλύτερος όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά της μάζας μεταξύ εικονικού και αντίστοιχου πραγματικού σωματιδίου.

 Παραδείγματα δημιουργίας πραγματικών σωματιδίων από το κενό

Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι σε περιοχές ανάπτυξης ισχυρότατων ηλεκτρικών πεδίων, η κατάσταση «κενού» εκφράζεται από την παρουσία πραγματικών ηλεκτρονίων και όχι από την απουσία σωματιδίων. Ομοίως η «κενή» περιοχή γύρω από έναν υπερβαρύ πυρήνα δεν μπορεί να είναι ποτέ άδεια, αφού είναι αδύνατον να την αδειάσουμε. Αυτό συμβαίνει επειδή, αν απομακρύνουμε κάποιο ηλεκτρόνιο που βρίσκεται μέσα σε αυτήν, θα δημιουργηθεί αμέσως, από το αισθητό τίποτα, ένα νέο ηλεκτρόνιο καθώς και ένα ποζιτρόνιο που θα απομακρυνθεί.

Μια άλλη περίπτωση είναι εκείνη των μελανών οπών. Στην περίπτωση αυτή από το κενό μπορούν να σχηματίζονται ζεύγη εικονικών σωματιδίων και αντισωματιδίων, τα οποία μέσα σε ελαχιστότατο χρόνο εξαϋλώνονται. Ο Στίβεν Χόκινγκ υποστηρίζει ότι, αν στο κενό, λίγο πιο έξω από τα σύνορα μιας μελανής οπής γεννηθεί ένα ζευγάρι εικονικών σωματιδίων και το ένα πέσει μέσα σ’ αυτήν, δεν θα είναι δυνατή η εξαϋλωσή τους. Το «ορφανό» εικονικό σωματίδιο, όμως, μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό σωματίδιο και να διαφύγει ως ακτινοβολία της μελανής οπής. Το φαινόμενο αυτό ελαττώνει τη μάζα της μελανής οπής, έτσι ώστε αυτή να φαίνεται σαν να εξατμίζεται.

 Η αλληλεπίδραση κενού και περιβάλλοντος

Η αίσθηση που διαμόρφωνε η κλασική Φυσική για το κενό ήταν ότι δεν μπορούσε να αλληλεπιδρά με την ύλη, ή τα όριά της, με τη λογική ότι το περιέχον δεν μπορεί να συσχετίζεται με το περιεχόμενο.

Η σύγχρονη άποψη διαφοροποιείται ριζικά από αυτές τις απλουστεύσεις. Το φυσικά υπαρκτό «κενό που κοχλάζει», αλληλεπιδρά δυναμικά και ουσιαστικά με το περιεχόμενο. Με τον τρόπο αυτό οι ιδιότητές του επηρεάζονται από το περιεχόμενο, αλλά και το επηρεάζουν. Η άποψη ότι είναι δυνατή η αλληλεπίδραση κενού και ύλης έγινε αποδεκτή εφόσον έχει οδηγήσει σε προβλέψεις πειραματικά επαληθεύσιμες.

Όπως αναφέρει και ο καθηγητής Σ. Θεοδωράκης: «…Ο κενός χώρος αλληλεπιδρά άμεσα με το περιβάλλον του, όπως στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας η παρουσία μαζών, καθορίζει την καμπυλότητα του κενού χώρου. Σε αυτό το κενό τα όντα πεθαίνουν και αναγεννώνται μέσα από ένα έξυπνο και διακριτικό παιχνίδι διπλασιασμού προσώπων και πραγμάτων».

 Το κενό και η έννοια της οπής. Το θετικό κενό

Κύριο χαρακτηριστικό μιας οπής είναι η επιφάνειά της, ενώ πάντα πρέπει να βρίσκεται μέσα σε κάτι. Την ύπαρξη οπών την αντιλαμβανόμαστε μόνο από τα δευτερογενή φαινόμενα που δημιουργούν στο περιβάλλον τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι στενά εξαρτημένες από το κάτι που τις φιλοξενεί και δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από αυτό. Τις οπές μπορούμε να τις αντιληφθούμε ως:

1. Tα πιο απομακρυσμένα σημεία έξω ακριβώς από τις επιφάνειες των σωμάτων που τις περιέχουν
2. Tα ακρότατα υλικά τμήματα του σώματος που τις περιέχει.
3. Tα άυλα σώματα, τα τοποθετημένα στις επιφάνειες υλικών σωμάτων.

Αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί είναι ότι μια οπή είναι φτιαγμένη από χώρο, έτσι ώστε ο χώρος να είναι γι’ αυτήν ό,τι η ύλη για τα σώματα. Σημειώνουμε ότι σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε οποιοδήποτε απλό τμήμα του χώρου, οι οπές δεν ταυτίζονται με κάποια συγκεκριμένη περιοχή ούτε και με ορισμένες συντεταγμένες.

Εκτός των προηγουμένων η Φυσική, πολλές φορές, θεωρεί την έννοια της οπής, νοούμενης ως απουσίας, ως ισοδύναμη της παρουσίας ενός σωματιδίου. Έχουμε ήδη αναφέρει προηγουμένως ότι πως η απουσία ενός ηλεκτρονίου μπορεί να ταυτιστεί με την παρουσία ενός ποζιτρονίου, όπως. απέδειξε ο νομπελίστας Πολ Ντιράκ.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Σ. Θεοδωράκη (1999): «…Μια πολύ κομψή εφαρμογή της φυσικής υπόστασης που μπορεί να έχει μια απουσία, είναι η πρόσφατη ιδέα των άδειων κυμάτων. Στην παραδοσιακή Κβαντική Φυσική ένα σύστημα συμπεριφέρεται κάποτε σαν σωματίδιο και κάποτε σαν κύμα. Μια αιρετική όμως εκδοχή, προταθείσα από τον φυσικό Ντέιβιντ Μπομ, πρεσβεύει ότι κάθε σωματίδιο συνοδεύεται από ένα κύμα, τόσο πραγματικό όσο και το σωματίδιο. Οταν το σωματίδιο φτάσει σε μια διχάλα επιλογών και πάρει το ένα μονοπάτι, το κύμα χωρίζεται στα δύο και προχωρεί και στα δύο μονοπάτια. Το κύμα εκείνο που ακολουθεί το μονοπάτι που δεν πήρε το σωματίδιο λέγεται άδειο κύμα και είναι ουσιαστικά ένα θετικό κενό».

Το επιταχυνόμενο κενό

Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση αφορά το κενό κάποιου πεδίου, δηλαδή την κατάσταση ελάχιστης ενέργειάς του και την εξάρτησή του από την επιτάχυνσή του.

Για έναν ακίνητο, σε σχέση με αυτό παρατηρητή, δεν υπάρχουν πραγματικά σωματίδια τα οποία να αντιστοιχούν σε αυτό. Ένας παρατηρητής όμως που κινείται με σταθερή επιτάχυνση ως προς αυτό, θα παρατηρήσει πραγματικά σωματίδια μέσα στον παρατηρούμενο κενό χώρο. Αυτό σημαίνει ότι η έννοια του κενού είναι σχετική, και για έναν επιταχυνόμενο παρατηρητή οι κβαντικές διακυμάνσεις του κενού μετασχηματίζονται σε πραγματικές θερμικές διακυμάνσεις. Έτσι τα εικονικά σωματίδια μετατρέπονται σε πραγματικά. Αυτό συμβαίνει επειδή, αν δεν υπάρχει επιτάχυνση, υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των ακτινοβολιών που ανταλλάσoνται μεταξύ κενού και σωματιδίου. Με την επιτάχυνση η ισορροπία αυτή διαταράσσεται, με άμεσο αποτέλεσμα να υπάρξει απορρόφηση ακτινοβολίας από το κενό.

Το ψευδοκενό

Έχουμε ήδη αναφέρει ότι το λεγόμενο αληθινό κενό αποτελεί στην ουσία μια κατάσταση ελάχιστης ενέργειας. Πολλές φορές το κενό διεγείρεται και σ’ αυτήν τη διεγερμένη κατάσταση μπορεί να διατηρηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Την κατάσταση αυτή ονομάζουμε ψευδοκενό. Το ψευδοκενό έχει την τάση, εντελώς αυθόρμητα, να τείνει να επανέλθει συνεχώς στην κατάσταση του αληθινού κενού σχηματίζοντας μέσα του φυσαλίδες πραγματικού κενού.

Οι φυσαλίδες αυτές, των οποίων γενεσιουργό αίτιο μπορεί να είναι μια απλή κβαντική διακύμανση, διευρύνονται ταχύτατα. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των πληθωριστικών μοντέλων δημιουργίας του Σύμπαντος. Τα μοντέλα αυτά υποθέτουν ότι το Σύμπαν στα πρώτα του στάδια βρισκόταν σε μια διεγερμένη κατάσταση κενού και πως η ταχύτατη διόγκωσή του οφείλεται σε μια ξαφνική αποδιέγερσή του.

Ειδικότερα, το μοντέλο του Λίντε υποστηρίζει πως το Σύμπαν μας δεν είναι παρά μία φυσαλίδα σε έναν τεράστιο χαοτικό αφρό διαρκώς αναπαραγόμενων Συμπάντων.

Αυτό που θα πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι η συνολική ενέργεια που φέρουν τα εικονικά σωματίδια του κενού θα είχε τη δυνατότητα να ασκήσει μια αντιβαρυτική δύναμη που θα είχε την ικανότητα να ενεργεί ακόμα και κατά την απόλυτη απουσία ύλης και ακτινοβολίας. Η ενέργεια αυτή θα μπορούσε να ταυτιστεί, σε μακροσκοπική κλίμακα, με την έννοια της «κοσμολογικής σταθεράς». Τη σταθερά αυτή την είχε προσθέσει στις εξισώσεις του ο Αϊνστάιν για να αντισταθμίσει τη διαστολή του Σύμπαντος προκειμένου να το κρατήσει στατικό και σταθερό.

 Διακυμάνσεις του κενού

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Kip S. Thorne στο βιβλίο του Μαύρες Τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου (Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα 1999):

«Οι διακυμάνσεις κενού αποτελούν για τα ηλεκτρομαγνητικά και τα βαρυτικά κύματα ό,τι οι κλειστοφοβικές κινήσεις εκφυλισμού για τα ηλεκτρόνια.

Θυμηθείτε ότι αν περιορίσουμε ένα ηλεκτρόνιο σε μια μικρή περιοχή του χώρου, τότε, όσο και αν προσπαθήσουμε να το ακινητοποιήσουμε, οι νόμοι της κβαντικής φυσικής θα το αναγκάσουν να κινείται με τυχαίο και απρόβλεπτο τρόπο. Αυτή η εκφυλισμένη κίνηση δημιουργεί την πίεση με την οποία οι λευκοί νάνοι υποβαστάζουν το ίδιο τους το βάρος.

Ομοίως, αν κάποιος  προσπαθήσει να απαλείψει όλες τις ηλεκτρομαγνητικές ή τις βαρυτικές ταλαντώσεις από μια περιοχή του χώρου, ουδέποτε θα τα καταφέρει. Σύμφωνα με τους νόμους της κβαντικής μηχανικής, θα παραμένουν πάντοτε  κάποιες τυχαίες και απρόβλεπτες ταλαντώσεις, δηλαδή κάποια τυχαία και απρόβλεπτα ηλεκτρομαγνητικά και βαρυτικά κύματα. Τα κύματα αυτά είναι οι διακυμάνσεις κενού (κατά τον Zeldovich) που υποχρεώνουν μια περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα να ακτινοβολεί.

Οι εν λόγω διακυμάνσεις κενού δεν εξαφανίζονται αν αφαιρέσουμε την ενέργειά τους, διότι κατά μέσον όρο δεν περιέχουν καθόλου ενέργεια. Σε  κάποια σημεία, κάποιες χρονικές στιγμές έχουν θετική ενέργεια την οποία  δανείστηκαν από άλλα σημεία, τα οποία έτσι έχουν αποκτήσει αρνητική ενέργεια.

Οι νόμοι της φυσικής αναγκάζουν τις περιοχές αρνητικής ενέργειας να απορροφήσουν γρήγορα ενέργεια από τις γειτονικές τους περιοχές θετικής ενέργειας, επαναφέροντας το ενεργειακό τους ισοζύγιο στο μηδέν, ή σε θετικό επίπεδο. Αυτή η συνεχής τυχαία διαδικασία  δανεισμού και επιστροφής ενέργειας αποτελεί το μηχανισμό που προκαλεί τις διακυμάνσεις του κενού.

Όπως οι κινήσεις εκφυλισμού ενός ηλεκτρονίου γίνονται εντονότερες όταν το ηλεκτρόνιο περιορίζεται σε μικρότερο χώρο, έτσι και οι διακυμάνσεις κενού των ηλεκτρομαγνητικών και των βαρυτικών  κυμάτων είναι εντονότερες σε μικρές περιοχές, παρά σε μεγάλες, δηλαδή για μικρά μήκη κύματος παρά για μεγάλα.

Σε αντίθεση με τις ηλεκτρομαγνητικές διακυμάνσεις κενού, οι βαρυτικές διακυμάνσεις δεν έχουν παρατηρηθεί πειραματικά».

 Τάο και Κενό

Όλοι μας έχουμε πράγματα θαμμένα στο παρελθόν μας που θα θέλαμε να ξεχάσουμε - δυσάρεστους χωρισμούς, τραυματικές εμπειρίες, απώλειες ή θανάτους. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ προσπαθούμε να τις ξεχάσουμε, αυτές οι αναμνήσεις μπορεί να συνεχίσουν να μας στοιχειώνουν και κάποιες φορές να μας προκαλούν άσχημες επιπλοκές όπως άγχος, φοβίες, ή μετα-τραυματικό στρες

Οι επιστήμονες βρίσκονται τώρα πολύ κοντά στο να είναι σε θέση να το αλλάξουν αυτό, με την ανακάλυψη που έκαναν, ότι οι αναμνήσεις μας δεν είναι τόσο μόνιμες όσο νομίζαμε μέχρι σήμερα.

Στην πραγματικότητα, οι ερευνητές έχουν πλέον βρει τον τρόπο να διαγράψουν, να αλλάξουν, ή ακόμα και να εμφυτεύσουν αναμνήσεις - και όχι μόνο στα ζώα, αλλά και σε ανθρώπους και να “επανακαλωδιώσουν” το μυαλό μας, ώστε να ξεχάσουμε τα άσχημα κομμάτια μας, όπως αποκάλυψε το ντοκιμαντέρ του δικτύου PBS στην εκπομπή Memory Hackers.

Αν όλα αυτά ακούγονται λίγο σενάρια επιστημονικής φαντασίας, είναι γιατί - ταινίες όπως η Αιώνια Λιακάδα και η Ολική Επαναφορά, από πολύ καιρό διαπραγματεύονται την ιδέα της αλλοίωσης της μνήμης μας. Όμως, στην πραγματικότητα, χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας της νευρολογικής σάρωσης του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, είμαστε τώρα πιο κοντά από ό, τι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, στο να γίνουν όλες αυτές οι τεχνολογίες πραγματικότητα.

Πώς γίνεται, λοιπόν, η διαγραφή μιας ανάμνησης; Για να το καταλάβετε, θα πρέπει αρχικά να κατανοήσετε το πώς σχηματίζονται και διατηρούνται ζωντανές οι μνήμες στο μυαλό μας.

Στο παρελθόν, οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι μνήμες αποθηκεύονται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, το οποίο αποτελούσε κάτι σαν μια νευρολογική αρχειοθήκη, αλλά πιο πρόσφατα διαπίστωσαν ότι η κάθε μοναδική μας μνήμη, είναι “κλειδωμένη” και συνδεδεμένη με όλες τις συνδέσεις του εγκεφάλου μας.

Για να το εξηγήσουμε πιο απλά, μια μνήμη σχηματίζεται όταν οι πρωτεΐνες διεγείρουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να αναπτυχθούν και να σχηματίσουν νέες συνδέσεις - κάτι που κυριολεκτικά σημαίνει ότι η κάθε μοναδική ανάμνηση δημιουργεί ένα δικό της κλειδωμένο κλειστό κύκλωμα στον εγκέφαλο μας.

Μόλις συμβεί αυτό, η ανάμνηση αποθηκεύεται στο μυαλό μας, και για τους περισσότερους από εμάς, αυτή θα παραμείνει εκεί, για όσο διάστημα σκεφτόμαστε ξανά την ίδια ανάμνηση και την επανεξετάζουμε.

Μέχρι στιγμής, είναι έτσι απλό. Αλλά αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι οι μακροχρόνιες αναμνήσεις δεν είναι σταθερές. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που επανεξετάζουμε μια ανάμνησή μας, η μνήμη γίνεται εύπλαστη και πάλι, και να επανέρχεται ισχυρότερη και πιο έντονη από ό, τι πριν.

Αυτή η διαδικασία είναι γνωστή ως επανενσωμάτωση (reconsolidation) και εξηγεί γιατί οι αναμνήσεις μας μπορεί μερικές φορές να αλλάξουν ελαφρώς με την πάροδο του χρόνου - για παράδειγμα, αν πέσατε από το ποδήλατό σας, κάθε φορά που το θυμάστε και αναστατώνεστε γι 'αυτό, επανατονώνετε τις συνδέσεις μεταξύ της συγκεκριμένης ανάμνησης και των συναισθημάτων που σας είχε προκαλέσει, όπως είναι ο φόβος και η θλίψη. Τελικά απλώς και μόνο η σκέψη του ποδηλάτου, θα μπορούσε να είναι αρκετή για να σας τρομοκρατήσει. Οι περισσότεροι από εμάς, έχουν έστω και μια μοναδική εμπειρία μίας τέτοιας τραυματικής μνήμης, που γίνεται αστεία όσο περνούν τα χρόνια.

Η διαδικασία της επανενσωμάτωσης είναι τόσο σημαντική, ακριβώς γιατί είναι το σημείο στο οποίο οι επιστήμονες μπορούν να παρέμβουν για να «ξαναχαράξουν» τις αναμνήσεις μας.

"Η έρευνα δείχνει ότι οι αναμνήσεις μπορούν να αλλοιωθούν, διότι συμπεριφέρονται σαν ένα γυαλί που είναι εύπλαστο και ρευστό, πριν στερεοποιηθεί," εξηγεί στην The Telegraph, ο ερευνητής Richard Gray”. Όταν η επανερχόμαστε, όμως, στην ίδια ανάμνηση λιώνει και πάλι και σ’αυτό το στάδιο μπορούμε να παρέμβουμε και να την αλλάξουμε”.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν πλέον δείξει ότι μπλοκάροντας μια χημική ουσία που ονομάζεται νορεπινεφρίνη - η οποία εμπλέκεται στην αντίδραση “μάχης - φυγής” και είναι υπεύθυνη για την ενεργοποίηση συμπτώματα, όπως είναι οι ιδρωμένες παλάμες και οι αυξημένοι καρδιακοί παλμοί - οι ερευνητές λένε ότι μπορούν να «αμβλύνουν» τις τραυματικές μνήμες, και να σταματήσουν αυτές που σχετίζονται με τα αρνητικά συναισθήματα.

Για παράδειγμα, στο τέλος του περασμένου έτους, ερευνητές από την Ολλανδία απέδειξαν ότι θα μπορούν να καταπολεμήσουν την αραχνοφοβία, με τη χρήση ενός φαρμάκου που ονομάζεται προπρανολόλη και το οποίο εμποδίζει την νορεπινεφρίνη.

Για να το αποδείξουν, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ως δείγμα τρεις ομάδες αραχνοφοβικών. Στις δύο από αυτές τις ομάδες έδειξαν μια ταραντούλα μέσα σ’ ένα γυάλινο βάζο, με σκοπό να προκαλέσουν τον φόβο τους για τις αράχνες και στη συνέχεια τους χορήγησαν σε κάποιους προπρανολόλη, ενώ σε άλλους ένα εικονικό φάρμακο. Στην τρίτη ομάδα τους χορήγησαν απλά το φάρμακο, χωρίς να τους εκθέσουν στον φόβο της αράχνης, έτσι ώστε να συγκρίνουν εάν το φάρμακο μπορεί πράγματι να μειώσει τον φόβο τους.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, όλες οι ομάδες εκτέθηκαν στην ίδια διαδικασία με την αράχνη κι οι επιστήμονες καταμέτρησαν τα επίπεδα του φόβου τους. Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα - ενώ η ομάδα που έπαιρνε το εικονικό φάρμακο, αλλά και αυτή που έπαιρνε προπρανολόλη χωρίς, ομως, να εκτίθεται στην αράχνη δεν έδειξαν καμία αλλαγή στα επίπεδα του φόβου τους, οι αραχνοφονικοί στους οποίους έδειξαν την αράχνη και έλαβαν και το φάρμακο, όχι μόνο φοβόντουσαν λιγότερο, αλλά ήταν και σε θέση ακόμη και να την αγγίξουν τις επόμενες μέρες. Εντός τριών μηνών, πολλοί από αυτούς αισθάνθηκαν άνετα κρατώντας στο χέρι τους την αράχνη, και ο φόβος τους δεν επανήλθε, ακόμη και μετά από ένα χρόνο. Ήταν σαν ο φόβος τους είχαν εντελώς εξαφανιστεί.

Το ίδιο φάρμακο δοκιμάστηκε επίσης πάλι το 2007, σε ασθενείς με μετατραυματικό στρες. Οι συμμετέχοντες έλαβαν είτε προπρανολόλη, είτε ένα εικονικό φάρμακο κάθε μέρα για 10 ημέρες, ενώ στη συνέχεια κλήθηκαν να περιγράψουν και πάλι τις αναμνήσεις τους από το τραυματικό γεγονός, που τους βασάνιζε.

Εκείνοι που είχαν πάρει το φάρμακο δεν είχαν ξεχάσει την εμπειρία, αλλά μια εβδομάδα αργότερα ήταν σε θέση να το διηγηθούν με πολύ λιγότερο άγχος από αυτό που είχαν αρχικά. Στα ποντίκια, μια παρόμοια τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί για να τα κάνει να «ξεχνούν» ότι ένας συγκεκριμένος ήχος συνδεόταν με ένα ηλεκτροσόκ, ενώ άφηνε άθικτες τις υπόλοιπες μνήμες τους.

Μέχρι στιγμής, οι ερευνητές δεν έχουν προσπαθήσει να διαγράψουν συνολικά και οριστικά μια μνήμη από τον άνθρωπο (απ’ ότι ξέρουμε, τουλάχιστον), για καθαρά ηθικούς λόγους, όμως, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο σωστός συνδυασμός των φαρμάκων θα μπορούσε να επιτύχει ακόμη και αυτό.

Ίσως ακόμα πιο ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα έρευνας σχετικά με το εάν είναι εύκολο ή όχι για τους επιστήμονες να εμφυτεύσουν ψευδείς αναμνήσεις σε ανθρώπους. Με το χειρισμό της ίδιας διαδικασίας της επανενσωμάτωσης η ψυχολόγος Julia Shaw έχει αποδείξει ότι είναι δυνατό να κάνει τους ανθρώπους να θυμούνται ένα έγκλημα που δεν έχουν διαπράξει - και να δίνουν ακόμη και ζωντανές λεπτομέρειες για το φανταστικό συμβάν.

Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της στο παρακάτω βίντεο, που είναι αρκετά τρομακτικό:

Με αυτό το είδος της αλλοίωσης της μνήμης που είναι ήδη δυνατή, αλλά και την περαιτέρω έρευνα που εξελίσσεται και θα προχωρήσει κι άλλο, προκύπτει ένα πραγματικό ερώτημα: τι θα κάνουμε με αυτή τη συγκεκριμένη γνώση;

Ως δημιουργός του Memory Hackers, o Michael Bicks, λέει ότι τελικά, ο σκοπός δεν είναι να διαγράψει κανείς τις οδυνηρές μνήμες των ανθρώπων εντελώς, σαν να προσπαθεί κάποιος να μετατρέψει το ανθρώπινο μυαλό στην Αιώνια Λιακάδα ενός Πεντακάθαρου Μυαλού, αλλά απλά να βοηθήσει ώστε το τραύμα και η επώδυνη μνήμη να είναι λιγότερο ανατρεπτική για τη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί δεν είναι τόσο πολύ οι αναμνήσεις, αλλά οι διασυνδέσεις που έχουμε στο μυαλό μας και μας προκαλούν πόνο.

Το πιο σημαντικό, υποστηρίζουν οι επιστήμονες είναι ότι θα μπορούσαν σύντομα να είναι σε θέση να βοηθήσουν στη θεραπεία ατόμων με άγχος, φοβίες και μετατραυματική διαταραχή (PTSD).

«Ξαναγράφοντας τις αναμνήσεις μας, μπορούμε να φρεσκάρουμε το μυαλό μας" δήλωσε ο Bicks. “Αλλά ο σκοπός της λήθης δεν πρέπει να είναι να μπορούμε να καθαρίσουμε τον “σκληρό μας δίσκο” ... Η ικανότητα να ξεχάσουμε τα δυσάρεστα πράγματα που μας συμβαίνουν, μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια ιστορία για τους εαυτούς μας, που να μπορούμε να ζήσουμε μ’αυτήν”.

Πηγή:yolife.gr

Μήπως η συνείδηση δημιουργεί τον υλικό κόσμο; Πριν απαντήσουμε αυτή την ερώτηση, είναι σημαντικό να εξετάσουμε από τι αποτελείται ο υλικός κόσμος. Η ‘πραγματικότητα’ δεν αποτελείται από μικροσκοπικά κομμάτια ύλης. Τα μόρια της ύλης αποτελούνται από υποατομικά σωματίδια όπως τα πρωτόνια και τα ηλεκτρόνια τα οποία καταλαμβάνουν μόνο το 0,000000000001% της ‘πραγματικότητας’. Με άλλα λόγια το 99,99999999999% του ατόμου αποτελείται από κενό χώρο. Το μέρος που δεν είναι κενό αποτελείται από κουάρκς τα οποία είναι μέρος ενός πεδίου υπερχορδών που αποτελείται από δονούμενες χορδές οι οποίες δημιουργούν τα στοιχειώδη σωματίδια ανάλογα με την συχνότητα της δόνησής τους.

Αλληλεπιδρούμε σε έναν κόσμο φυσικών αντικειμένων αλλά αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλός μας μεταφράζει αισθητηριακά δεδομένα με συγκεκριμένο τρόπο. Στην μικρότερη και πιο στοιχειώδης υλική κλίμακα η ιδέα της ‘φυσικής πραγματικότητας’ είναι ανύπαρκτη. Ο πατέρας της κβαντικής μηχανικής Neils Bohr έχει πει: «Αυτό που ονομάζουμε ‘πραγματικότητα’ δεν αποτελείται από πράγματα που μπορούμε να θεωρήσουμε πραγματικά. Αν η κβαντική φυσική δεν σας έχει σοκάρει μάλλον δεν την έχετε καταλάβει.» Όταν ακουμπάς τα χέρια σου μεταξύ τους αυτό που συμβαίνει είναι κενός χώρος να ακουμπάει κενό χώρο. Τα συστατικά της ύλης δεν έχουν υλική δομή.

Αυτό, είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε γιατί αν σκεφτούμε τον υλικό κόσμο σαν ένα κόσμο που αποτελείται από μικρά σωματίδια σαν μπίλιες ή βόλους τότε η ιδέα της συνείδησης να δημιουργεί την πραγματικότητα δεν βγάζει κανένα νόημα. Όταν κατανοήσουμε ότι η πραγματικότητα είναι ένα κοσμικό κατασκεύασμα ενέργειας και κενού χώρου τότε γίνεται ξεκάθαρο ότι οι σκέψεις μας και τα σήματα που καταγράφονται στον εγκέφαλο έχουν και αυτά τις ίδιες ιδιότητες στην πιο στοιχειώδη τους μορφή. Οι σκέψεις μας είναι και αυτές μια δραστηριότητα του σύμπαντος και όλες οι δραστηριότητες συμβαίνουν μέσα στον κβαντικό χώρο πριν εκδηλωθούν στην πραγματικότητα.

Η συνείδηση είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να λύσει η επιστήμη. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εξηγήσει πώς κάτι υλικό όπως μια χημική ή φυσική διαδικασία μπορεί να δημιουργήσει κάτι άυλο όπως την εμπειρία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να υπάρχει υποκειμενική εμπειρία ή συνείδηση. Η φύση θα λειτουργούσε το ίδιο καλά χωρίς την υποκειμενικότητα και όταν προσπαθούμε να ερευνήσουμε επιστημονικά την απαρχή και την φύση της συνείδησης συναντάμε νύξεις ότι μάλλον η συνείδηση και η πραγματικότητα δεν είναι τόσο διαφορετικά πράγματα όσο η φυσική επιστήμη μας έχει κάνει να πιστεύουμε.

Παρακάτω δείτε κάποιες αρχές της κβαντικής μηχανικής που απαριθμούνται στο βιβλίο “The Self-Aware Universe”  του καθηγητή θεωρητικής φυσικής, Dr. Amit Gozwami:

1)  Κυματοσυνάρτηση

Ένα κβαντικό αντικείμενο (πχ. ηλεκτρόνιο) μπορεί να βρίσκεται σε περισσότερα από ένα μέρη την ίδια στιγμή. Μπορεί να παρατηρηθεί σαν κύμα που απλώνεται στον χώρο και μπορεί να βρεθεί ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία του κύματος.

2) Ασυνέχεια

Ένα κβαντικό αντικείμενο μπορεί να σταματήσει να υπάρχει σε ένα σημείο και την ίδια στιγμή να εμφανιστεί κάπου αλλού χωρίς ποτέ να έχει διανύσει τον ενδιάμεσο χώρο. Αυτό είναι το κβαντικό άλμα. Τηλεμεταφορά.

3) Δράση από απόσταση

Η εκδήλωση ενός κβαντικού αντικειμένου που οφείλεται στην παρατήρησή μας επηρεάζει ταυτόχρονα το συσχετιζόμενο δίδυμο αντικείμενο, όσο μακριά κι αν βρίσκεται. Αν εκτοξεύσεις ένα ηλεκτρόνιο κι ένα πρωτόνιο ενός ατόμου, ό,τι πάθει το ηλεκτρόνιο, το ακριβώς ίδιο ή το ακριβώς αντίθετο τα πάθει το πρωτόνιο. Αυτή είναι η κβαντική δράση από απόσταση. Ο Einstein την ονόμασε ανατριχιαστική δράση.

4) Η επίδραση του παρατηρητή

Ένα κβαντικό αντικείμενο δεν μπορεί να θεωρηθεί εκδηλωμένο στην πραγματικότητα του χωροχρόνου μέχρι να μπορεί να παρατηρηθεί ως σωματίδιο. Ένα κβαντικό αντικείμενο υπάρχει συνέχεια σαν κύμα μέχρι να παρατηρηθεί άμεσα. Η συνείδηση μπορεί να κάνει την κυματοσυνάρτηση του σωματιδίου να καταρρεύσει. (the observer effect)

Αυτό το τελευταίο σημείο είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί συνεπάγεται ότι χωρίς έναν παρατηρητή, δεν προκαλείται καμία κατάρρευση και παραμένει φυσικά μη- εκδηλωμένο, σε μια κατάσταση καθαρής πιθανότητας. Η παρατήρηση όχι μόνο διαταράσσει αυτό που πρόκειται να μετρηθεί αλλά παράγει το αποτέλεσμα. Αυτό έχει εξακριβωθεί στο πείραμα που είναι γνωστό ως το ‘πείραμα της διπλής σχισμής’. Σε αυτό το πείραμα η παρουσία ενός συνειδητού παρατηρητή άλλαζε την συμπεριφορά ενός ηλεκτρονίου  από κυματική κατάσταση σε σωματιδιακή κατάσταση. Αυτό είναι γνωστό ως η ‘επίδραση του παρατηρητή’ και ταρακουνάει συθέμελα ό,τι υποθέσαμε μέχρι στιγμής ότι είναι αλήθεια για τον φυσικό κόσμο.

Δείτε παρακάτω μια πολύ απλή εξήγηση του πειράματος αυτού.

Τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Nature και αυτή είναι μια περίληψη των ευρημάτων: «Στο πείραμα αυτό, κατά το οποίο τα σωματίδια αναγκάζονται να περάσουν μέσα από μια διάταξη με δύο λεπτές παράλληλες σχισμές που είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη, παίζει σημαντικό ρόλο η παρατήρηση. Στην προσπάθειά του παρατηρητή να δει από ποιά σχισμή περνά το κάθε σωματίδιο, αλλοιώνεται η συμπεριφορά που αυτά εμφανίζουν σε σχέση με όταν δεν τα παρατηρεί. Η προσπάθεια παρατήρησης τα κάνει να εκδηλώνουν ιδιότητες ύλης ενώ όταν δεν τα παρατηρεί εμφανίζουν κυματικές ιδιότητες. Αυτό σημαίνει ότι ο παρατηρητής επηρέασε την συμπεριφορά του σωματιδίου της ύλης.

Το πείραμα της διπλής σχισμής επαναλαμβάνεται
Ο επιστήμονας  Dr. Dean Radin ανέφερε στην εργασία του αναπαραγωγής του ίδιου πειράματος: « Υποχρεώνουμε το ηλεκτρόνιο να καταλάβει μια συγκεκριμένη θέση. Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε το αποτέλεσμα της μέτρησης.»

(Το πείραμα έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα για το τι ακριβώς συμβαίνει όταν το σωματίδιο διέρχεται από τη διάταξη των δύο σχισμών και οι εξηγήσεις που έχει επιχειρηθεί να δοθούν ξεπερνούν, όλες, τα όρια της μέσης ανθρώπινης λογικής. Για τον λόγο αυτό η «ορθόδοξη» άποψη της κβαντικής μηχανικής έχει τη θέση πως δεν υπάρχει ερμηνεία και δεν οφείλει κανείς να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει στο επίμαχο μέρος της πειραματικής διάταξης και πως πρέπει να δεχόμαστε πως απλώς συμβαίνει σύμφωνα με τον μαθηματικό φορμαλισμό που περιγράφει με επιτυχία το σύστημα.

Το 2002, η έκδοση του πειράματος των δύο σχισμών του Jönsson, με ηλεκτρόνια, ψηφίστηκε ως το πιο όμορφο πείραμα Φυσικής όλων των εποχών από τους αναγνώστες του Physics World)

Αυτό  έχει οδηγήσει πολλούς επιστήμονες να αρχίσουν να πιστεύουν ότι χωρίς συνείδηση, το σύμπαν θα υπήρχε πάντα και παντού σε μια θάλασσα κβαντικής πιθανότητας. Με άλλα λόγια, ο φυσικός κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την υποκειμενικότητα. Χωρίς συνείδηση, δεν υπάρχει ύλη. Η συνείδηση δημιουργεί τον υλικό κόσμο.

Αυτά τα ευρήματα μας προμηθεύουν με νέες ιδέες για το πώς μπορούμε να κατανοήσουμε την διασυνδεσιμότητά μας με τον εξωτερικό κόσμο. Λέμε συχνά ότι «Εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας» και αναφερόμαστε στο γεγονός ότι οι σκέψεις μας δημιουργούν την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο, αλλά τώρα μπορούμε να έχουμε μια πιο χειροπιαστή και εμπεριστατωμένη κατανόηση αυτής της φράσης. Κυριολεκτικά δημιουργούμε το υλικό σύμπαν με την υποκειμενικότητά μας.

«Θεωρώ την συνείδηση θεμελιώδη. Θεωρώ την ύλη παράγοντα της συνείδησης. Δεν μπορούμε να πάμε πέρα από την συνείδηση. Για οτιδήποτε μιλάμε, οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ως αληθινό προϋποθέτει να υπάρχει συνείδηση» Max Planck.

Κβαντική Φυσική και Συνείδηση

 Πηγή: spiritscience.gr

SpiritScience& Metaphysics

Μετάφραση Αγγελίνα Αγγελακοπούλου για την Επιστήμη του Πνεύματος

«Όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας»

Πριν λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών: οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο…

Καθώς λοιπόν τα διθυραμβικά σχόλια για τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έδιναν και έπαιρναν, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την άποψη ενός ειδικού, παλιού γνώριμου του ΑΒΑΤΟΝ, του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνου Δανέζη.
Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!

Χρήστος Ελμάζης (περιοδικό Άβατον):
Καθηγητά Δανέζη ξέρω ότι παρακολουθείτε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο CERN. Πως σχολιάζεται τις τελευταίες εκκωφαντικές εξελίξεις;

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απεριόριστα όλους τους επιστήμονες που αγωνίζονται να βρουν κάτι καινούργιο, που υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας. Αυτό όμως που με βρίσκει αντίθετο είναι όλο αυτό το μάρκετινγκ που αρχίζει να απλώνεται γύρω από την επιστήμη. Επιχειρείται ένας εξευτελισμός της δηλαδή, με όρους αγοράς.

Η έρευνα για την ανεύρεση του Μποζονίου Χίγκς είναι η μόνη έρευνα που δοξάστηκε και πλασαρίστηκε ως μεγάλο γεγονός, προτού καν αυτό ανακαλυφθεί.

Μιλάμε για κάτι καθαρά αντιεπιστημονικό. Χρειάζονται πολλές επαναλήψεις ενός πειράματος, επαληθεύσεις και αξιολόγηση των δεδομένων από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα για να δημοσιευτεί κάτι επίσημα. Πρέπει να έχει προηγηθεί μια «βάσανος επιστημονική» πριν αρχίσουμε τις ανακοινώσεις. Δεν στήνουμε γιορτές και πανηγύρια για κάτι το οποίο υποτίθεται ότι ΘΑ βρούμε.

Μα όλα τα ΜΜΕ παρουσίασαν ως γεγονός την ανακάλυψη του σωματιδίου…

Προσέξτε,δεν είπε κανένας ότι το βρήκαν. Είπαν ότι έχουμε μια ένδειξη ότι ίσως κάτι υπάρχει. Ο ίδιος ο διευθυντής του CERN προέτρεψε τους συναδέλφους του να έχουν υπομονή, να επιδείξουν σωφροσύνη και να είναι συγκρατημένοι στις προσδοκίες τους. Ερωτηθείς δε από δημοσιογράφους για το πώς νοιώθει για τον επικείμενο εντοπισμό του Μποζονίου, απάντησε ότι η Φυσική δεν έχει να κάνει με συναισθήματα αλλά με τη λογική. Εκτός όμως από αυτοσυγκράτηση, υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζήτημα και αμφισβητούν το κατά πόσο το υποατομικό σωματίδιο είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των επιστημών.

Εκφραστής αυτής της άποψης είναι και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Guardian, Andrew Brown ο οποίος σε άρθρο του λέει κατά λέξη: «Η ονομασία του Μποζονίου σε σωματίδιο του Θεού ήτανε μια ευφυέστατη κίνηση μάρκετινγκ γιατί αμέσως όλοι κατέγραψαν την ύπαρξή του στην μνήμη τους, χωρίς ουσιαστικά να πλουτίσουν την γνώση τους γύρω από αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, οι επιστήμονες δε θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις επιχορηγήσεις που όπως φαίνεται κέρδισαν».

Όπως καταλαβαίνετε, παίζονται διάφορα παιχνίδια εδώ. Πάντως όταν το βρουν και το δημοσιεύσουν επίσημα, θα μπορεί και η υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα να εκφέρει άποψη.

Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;

Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας.

Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν;

Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο.

Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;
Ακριβώς!

Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;

Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.

Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση,έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.

Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος,χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.

Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;

Όχι,είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).

Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.

Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο,τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.

Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.

Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.

Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.

Θεωρητικά,ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.

Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά,όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.

Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω.

«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό…

Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.

Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;

Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα.Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.

Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!

Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές…

Ακριβώς.Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.

Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, έναmatrix.

Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της.Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια.
Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.

Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;

Ακριβώς,όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.

Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.

Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.

Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες,για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.

Απο το Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43

Μόνο για τους Πρωταθλητές τη Γνώσης. «Πέρασα όλα μου τα χρόνια στη σχολή των ηλεκτρολόγων μηχανολόγων, χωρίς ν’ ακούσω το όνομα του Νίκολα Τέσλα, ακόμη και σ’ εκείνα τα μαθήματα που σαφώς αναφέρονται σε μηχανές...

Μόνο για τους Πρωταθλητές τη Γνώσης

«Πέρασα όλα μου τα χρόνια στη σχολή των ηλεκτρολόγων μηχανολόγων (1951-1956) χωρίς ν’ ακούσω το όνομα του Νίκολα Τέσλα, ακόμη και σ’ εκείνα τα μαθήματα που σαφώς αναφέρονται σε μηχανές εναλλασσόμενου ρεύματος ή σε μεταφορά ενέργειας ή σε ασύρματη επικοινωνία (ραδιόφωνο). Ξόδεψα αρκετό καιρό σε μια ιδιωτική εταιρεία τηλεπικοινωνιών, θυγατρική εταιρεία της RCA, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετά σημαντικούς και έμπειρους ανθρώπους.

Ποτέ, σε τόσες πολλές διαλέξεις, συναντήσεις και συζητήσεις που είχα, δεν αναφέρθηκε πουθενά ο Τέσλα. Πάντως θυμάμαι καλά ονόματα λιγότερο σημαντικών πρωτοπόρων στο χώρο του ηλεκτρισμού. Αρκετοί συνάδελφοι και παλιοί συμφοιτητές μου είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Ο Τέσλα ήταν ανύπαρκτος». Max E. Valentinuzzi, Nikola Tesla: Was He So Much Resisted and Forgotten, Engineering in Medicine and Biology Magazine, 1998.

Προειδοποίηση προς τον αναγνώστη: Αυτή η γνώση είναι μόνο για την ελίτ των πολεμιστών της αλήθειας. Εάν δεν μπορείτε να την χειριστείτε, κι επιλέγετε να είστε λάθος, εκτιμώντας το ασήμαντο ΕΓΩ ΣΑΣ περισσότερο από την επιστημονική -λογική σκέψη, να σταματήσετε να διαβάζετε τώρα. Αν είστε βέβαιος για κάτι και έτοιμος να το αναιρέσετε, αν το μυαλό σας δουλεύει, τότε διαβάστε παρακάτω και ίσως πάρετε μια ιδέα του τι σημαίνει να είστε «πρωταθλητής της γνώσης», όπως ο Tesla θα ήθελε να είμαστε.

Η εργασία του Nicola Tesla είναι πλέον περισσότερο σε καταστολή από ποτέ

Αντί της έρευνας και της ανάπτυξης οι οργανισμοί Τέσλα απλώς κάνουν φασαρία άνευ ουσίας, για απόσπαση της προσοχής και διασποράς της έντονης παραπληροφόρησης. Σχεδόν όλοι οι Οργανισμοί για τον Tesla είναι καταστήματα και διευθύνονται από παράγοντες της παρα-πληροφόρησης. Η δουλειά τους είναι να αποσπάσουν την προσοχή από την αλήθεια σχετικά με την εργασία του Τέσλα και να ψυχαγωγήσουν και όποτε είναι δυνατόν να παραπληροφορούν. Είναι χρηματοδοτούμενοι από τις ίδιες πηγές που έχουν καταστείλει τον Tesla για πάνω από έναν αιώνα.

Όταν οι τραπεζίτες κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να ξεγράψουν τον Νίκολα Τέσλα από τα βιβλία ιστορίας και να τον αποφεύγουν στον Τύπο, τώρα που έχει αναδειχθεί ένα λαϊκό κίνημα για να φέρει την αλήθεια του έργου του Tesla στο φως οι τραπεζίτες έχουν καταφύγει στο σχέδιο Β, μετατρέψτε τον Tesla σε είδωλο, ενώ διαδώστε μόνο ψέματα, σχετικά με την πραγματική φύση της δουλειάς του. Οι τραπεζίτες πάντα βεβαιώνονται ότι έχουν τον έλεγχο και στις δύο πλευρές κάθε ιστορίας, έτσι δεν έχει σημασία ποιος κερδίζει, η αλήθεια είναι πάντα κρυμμένη στο θόρυβο. Έτσι λειτουργεί η καταστολή, η προπαγάνδα και ο έλεγχος. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και με τον Βίλχελμ Ράϊχ κλπ

Αν εμείς θέλουμε να δικαιωθεί ο Tesla χρειάζεται να επικεντρωθούμε στην εργασία του, κι όχι στον ίδιο. Ο Tesla ήταν κάτι περισσότερο από ένας εφευρέτης ή επιστήμονας, ήταν ένας επαναστάτης και το έργο του απειλούσε με μια επανάσταση που θα έπαιρνε τον άνθρωπο, μακριά από τον έλεγχο των τραπεζιτών και θα τον έδινε πίσω για την ανθρωπότητα.

Η εργασία του Tesla ήταν χωρισμένη σε δύο φάσεις

Το πρώτο ήταν αυτό που οι περισσότεροι οπαδοί Tesla τώρα γνωρίζουν. Εκείνος εφεύρε εκ νέου το εναλλασσόμενο ρεύμα με το πατενταρισμένο σύστημα του Πολυφασικού συστήματος του και έθεσε τα θεμέλια για ολόκληρο το ηλεκτρικό δίκτυο μας σήμερα. Δεν ήταν και τόσο άσχημα για ένα νεαρό μετανάστη από την Ευρώπη.

Αφού ο Tesla φώτισε τους Καταρράκτες του Νιαγάρα στην Διεθνή Έκθεση, δίκαια η μάχη κερδήθηκε. Το Πολυφασικό AC σύστημα Tesla AC πέταξε έξω το συνεχές DC σύστημα ρεύματος του Edison και ο κόσμος έγινε ένα καλύτερο μέρος. Ο Tesla έγινε πολύ πλούσιος. Ο Edison έγινε ένας κατεστραμμένος κι εξευτελισμένος άνθρωπος, μετά που η JP Morgan του πήρε την εταιρεία του. Ο εγωισμός του Edison ήταν τόσο πληγωμένος, ώστε αρνήθηκε να εργαστεί για την ηλεκτρική ενέργεια ποτέ ξανά. Ο Edison, ο 2ος μεγαλύτερος εφευρέτης όλων των εποχών, ιδιοφυΐα από την παιδική του ηλικία, πλέον υφίσταται έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο από τους χρηματοδότες του τραπεζίτες. Έτσι όλοι εμείς βλέπουμε να κάνουν τον Edison να φαίνεται ένας καιροσκόπος, πράγμα που στερείται της πραγματικότητας, ενώ αυτοί δουλεύουν για την καταστολή του Tesla.

Η δεύτερη φάση των εργασιών του Tesla είναι ο βασικός λόγος για την καταστολή του

Το Wardenclyffe είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν από την περίοδο αυτή. Από αυτό το σημείο, είναι όπου τα ψέματα και η παραπληροφόρηση αρχίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ. Για να καταλάβουμε πραγματικά τον Tesla και το έργο του πρέπει να γνωρίζουμε τι πραγματικά ήταν το Wardenclyffe. Για να καταλάβουμε το Wardenclyffe πρέπει να κοιτάξουμε την μεγαλύτερη ανακάλυψη του Tesla, μια που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται από τις Tesla societies και τους λεγόμενους «Υποστηρικτές του Tesla».

Οι Μηχανικοί πέθαιναν στους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Κάθε φορά που ένας μαχαιρωτός διακόπτης τραβιόταν, ένας τεράστιος σπινθήρας από ηλεκτρική ενέργεια, φαινόταν να πηδάει από σύρμα σε σύρμα, μέχρι να προσγειωθεί, σε κάποιον ατυχή εργαζόμενο και να πάθει ηλεκτροπληξία, με τις αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Watt που δεχόταν. Κανείς δεν ήξερε από πού προερχόταν αυτός ο μαζικός ηλεκτρικός σπινθήρας, η ισχύς εμφανιζόταν όταν το κύκλωμα απενεργοποιούνταν.

Η ισχύς από αυτόν τον σπινθήρα υπερέβαινε το σύνολο της παραγωγής της εγκατάστασης, ώστε οι παραδοσιακοί νόμοι της θερμοδυναμικής δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Ο Tesla βοήθησε ώστε να μονώνουν οι μηχανικοί τα εργαλεία τους, για την προστασία των εργαζομένων τους, αλλά ταυτόχρονα αυτό το γεγονός ξύπνησε την περιέργεια του κι άρχισε μια επίπονη κι αδιάκοπη σειρά από πειράματα για να καταλάβει από πού προερχόταν αυτή η ισχύς.

Ο Tesla αναπαρήγαγε τον μηχανισμό στο εργαστήριό του και κατάφερε να δημιουργεί τον σπινθήρα κατά βούληση. Βρήκε ότι αν η ισχύς κοβόταν γρήγορα και δονούταν για μικρή περίοδο, προκαλούσε σπινθήρα ισχύος. Όσο πιο γρήγορος ήταν ο παλμός και μικρότερη η διάρκεια τόσο πιο ισχυρός εμφανιζόταν. Καθώς ο ίδιος πειραματιζόταν διαπίστωσε, ότι διαφορετικές συχνότητες είχαν διαφορετικά φυσικά φαινόμενα.

Οι δυνατοί σπινθήρες μπορούσαν να γίνουν αισθητοί ακόμη και πέρα από το δωμάτιο, είχαν πίεση και τσιμπούσαν ακόμα και το δέρμα. Ο Τέσλα ανακάλυψε προς έκπληξή του ότι και αν κρυβόταν πίσω από μια σιδερένια πόρτα δεν βοηθούσε, μπορούσε να αισθανθεί τα τσιμπήματα του σπινθήρα, σαν η σιδερένια πόρτα να μην ήταν εκεί. Ακόμα και αν κρυβόταν σε ένα μεταλλικό κουτί δεν βοηθούσε. Οι λεπτομέρειες σχετικά με αυτήν την καταπληκτική διαδικασία της ανακάλυψης αναφέρονται στα Μυστικά της Τεχνολογίας του Ψυχρού Πολέμου του Gerry Vassilatos

Στον ηλεκτρισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό. Ποια ήταν αυτή η νέα δύναμη; Περαιτέρω πειράματα, με το πέρασμα του σπινθήρα από διάφορα υλικά, άρχισε να αποκαλύπτεται η αληθινή μορφή, αυτής της δύναμης. Όταν κατάλληλοι παλμοί περνούσαν μέσα από υλικά όπως χάλκινα πηνία, μιας συγκεκριμένης γεωμετρίας, δεν ήταν το βίαιο τρίξιμο της ηλεκτρικής ενέργειας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά μια διαφορετική, υγρή, δενδριτικής μορφής, ηλεκτρική ενέργεια.

Ο ηλεκτρισμός κινούνταν σαν να ήταν ζωντανός, πιο θηλυκός στη φύση του εμφάνιζε ακόμη ικανότητα για καταπληκτικές θεραπείες και ανέβασμα της διάθεσης, ειδικά όταν παλλόταν με έναν ορισμένο ρυθμό. Αυτό το είδος της ηλεκτρικής ενέργειας ήταν ζωντανή και είχε το δικό της μυαλό και μνήμη. Ήταν επίσης μονο-πολικός ηλεκτρισμός, που σημαίνει ότι μπορεί να κινείται κατά μήκος ενός σύρματος και δεν χρειάζονται δύο σύρματα.
Radiant Energy

Είναι αυτό που ονόμασε ο Tesla την μεγαλύτερη ανακάλυψη του.

Οι πειραματισμοί του με αυτή την καταπληκτική νέα δύναμη, δημιούργησε, ένα ολόκληρο νέο πεδίο της ιατρικής, την ηλεκτρο-θεραπεία. Το τρομακτικό δε είναι ότι, η ηλεκτροθεραπεία πραγματικά λειτούργησε. Οι άνθρωποι θεραπεύονταν, οι πληγές επουλώνονταν και τα φυτά αυξάνονταν ταχύτερα και υγιέστερα. Η Ηλεκτροθεραπεία άρχισε να εξαπλώνεται και καταπληκτικές νέες θεραπείες, σταδιακά βρισκόντουσαν, με τη χρήση ορισμένων συχνοτήτων που να μπορούν να σκοτώνουν τους ιούς.

Royal Raymond Rife και Ruth Drown

Αυτοί ήταν μερικοί από τους πρωτοπόρους αυτής της καταπληκτικής μορφής της θεραπείας, που ξεπήδησε από την ανακάλυψη του Tesla. Σήμερα, όταν σκεφτόμαστε την ηλεκτροθεραπεία, σκεφτόμαστε την ηλεκτροθεραπεία-σοκ και την ηλεκτρική καρέκλα και όλες αυτές οι συσκευές βρίσκονται μόνο σε ιατρικά μουσεία-αγυρτείας. Η Ruth Drown μεταφέρθηκε στο δικαστήριο και τελικά πέθανε. Του Royal Raymond Rife του πήρανε την εταιρεία του και οδηγήθηκε στον αλκοολισμό. Αυτή το είδος καταστολής και η προπαγάνδας είναι εκτός του σκοπού του παρόντος άρθρου, αλλά αξίζει τη δέουσα επιθεώρηση από τον αναγνώστη.

Ο Τέσλα άρχισε να πειραματίζεται με την radiant energy της ίδιας της γης στο Central Park στην Νέα Υόρκη. Αυτό που ανακάλυψε ήταν τόσο ισχυρό που έπρεπε να το εξελίξει σε απομόνωση. Κατέφυγε στο Κολοράντο Σπρινγκς να πειραματιστεί με την radiant energy. Εκεί είναι όπου πραγματικά γεννήθηκε το Wardenclyffe και άρχισε η συστηματική εξαφάνιση του Τέσλα.

Ο Τέσλα διαπίστωσε ότι όταν έστελνε radiant energy στο έδαφος μπορούσε να την συγκεντρώσει σε ένα σταθμό υποδοχής αρκετά μίλια μακριά. Ο Tesla μπορούσε να μεταδώσει ασύρματα την ηλεκτρική ενέργεια, αλλά ΟΧΙ μέσω του αέρα. Ο Tesla είπε με δικά του λόγια ότι, η σημαντική μετάδοση της δύναμης μέσω του κυματοδηγού της ιονόσφαιρας της γης, είναι αδύνατη, καθώς δεν είναι αρκετά παχύς για να μεταφέρει σημαντική ισχύ. Η μετάδοση ήταν μέσω του ΕΔΑΦΟΥΣ, κυριολεκτικά. Αυτό σταματά ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της παραπληροφόρησης εναντίον του Tesla.

Η μετάδοση της ηλεκτρικής ενέργειας γινόταν μέσω της ΓΗΣ και δεν γινόταν μέσω του αέρα. Η όρος «ηλεκτρική γείωση» σημαίνει κυριολεκτικά το ίδιο το έδαφος, αλλά ακόμα και αυτό, δηλ. η έννοια της γείωσης, έχει χαθεί για τους περισσότερους ηλεκτρολόγους μηχανικούς.

Το πιο εκπληκτικό ήταν, ότι μερικές φορές περισσότερη ισχύς, εμφανιζόταν στο άλλο άκρο, απ’ ότι είχε συλλογικά εισαχθεί. Για παράδειγμα, εάν 1000 Watt της συμβατικής ενέργειας έμπαιναν στο Wardenclyffe, τότε 1000 Watt μπορούσαν να συγκεντρωθούν σε ένα σταθμό υποδοχής στην Καλιφόρνια και άλλα 1000 Watt μπορούσαν να συλλεχθούν σε ένα σταθμό υποδοχής στην Αίγυπτο, για ένα σύνολο από 1000 Watt, υπήρχε έξοδος 2000 Watt. Η γη μεγεθύνει την ισχύ. Όσο περισσότεροι είναι οι σταθμοί, λαμβάνουν και περισσότερη ισχύ. Ως εκ τούτου, αυτή η εφεύρεση είναι κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, όπως αποκαλείται ο Μεγεθυντικός Πομπός Tesla. Αυτός είναι ο πυρήνας του Wardenclyffe.

Έτσι βλέπουμε ότι η ισχύς δεν ήταν ΔΩΡΕΑΝ. Απλά δεν θα παραγόταν από τον πύργο, θα έπρεπε να παρέχεται από τους παραδοσιακούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όπως οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Ο πύργος από μόνος του δεν ήταν μια κεραία, αλλά ένας μετασχηματιστής. Θα έπαιρνε την παραδοσιακή ηλεκτρική ενέργεια που παρέχεται από ένα σταθμό παραγωγής ενέργειας και θα τον μετέτρεπε σε οργανική radiant energy και στη συνέχεια θα την έστελνε στο έδαφος, όπου βρισκόταν πραγματικά η κεραία.

Η κεραία ήταν στο έδαφος, όχι στον αέρα.

Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο μυστικό που οι λεγόμενες «Tesla societies» δεν μιλάνε ΠΟΤΕ. Ξέρουν ότι το μυστικό της δουλειάς του Tesla ήταν στην γεωμετρία της υπόγειας Κεραίας, η οποία γεωμετρία, είναι ο λόγος που οι τραπεζίτες θέλουν να είναι βέβαιοι, ότι κανείς δεν πρόκειται ποτέ να την δει.

Γιατί τότε κλείσανε το Wardenclyffe; Λένε ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Morgan δεν θα μπορούσε να βάλει μετρητή σε αυτό και ως εκ τούτου δεν ενδιαφερόταν. Ακούγεται λογικό, αλλά μετά από περαιτέρω σκέψη κι έρευνα, μπορούμε να δούμε πολλούς άλλους τρόπους που ο καπιταλιστής Morgan, θα μπορούσε να επωφεληθεί από τέτοια τεχνολογία μέσω της χορήγησης αδειών. Μετά την εξέταση των γραπτών και των δικαστικών διαδικασιών της υποθέσεως του Tesla θα ανακαλύψετε επίσης ότι ο Tesla προσφέρθηκε να βάλει ένα μετρητή σε αυτό για τον Morgan! (Ανατρέξτε στις δικαστικές διαδικασίες κατά του Tesla από την Leland Anderson)

«Αυτό που οραματίστηκα κύριε Μόργκαν δεν είναι μόνο η μεταφορά μηνυμάτων σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς καλώδια, αλλά περισσότερο ένα μετασχηματισμό ολόκληρου του πλανήτη σε αισθανόμενο ον, κάτι που ο πλανήτης μας είναι ούτως ή άλως, που μπορεί να αισθάνεται με όλα τα μέρη του και μέσα από το οποίο η σκέψη αστράπτει, όπως μέσα στον εγκέφαλο …» (Microfilm letter, Tesla to J.P. Morgan, September 13, 1901. Library of Congress)

Πολλοί ήταν οι συγγραφείς, ιδίως οι βιογράφοι του Τέσλα, οι οποίοι κατηγορούσαν τον Μοργκαν ότι αρνήθηκε την οικονομική βοήθεια στον Τέσλα ακριβώς τη στιγμή που εκείνος ήταν στα πρόθυρα της μεγαλύτερες επιστημονικής ανακάλυψή του, όταν δηλαδή έπρεπε να ολοκληρωθεί και να τεθεί σε λειτουργία το μεγαλύτερο αριστούργημά του: ο πύργος στο Γουόρντενκλιφ. Έχω ασχοληθεί και ο ίδιος με το θέμα αυτό και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

Πρώτον, η επιτυχία του σχεδίου του μεταδότη (transmiter) στο Long Island δεν εξαρτιόταν μόνο από τις επιδοτήσεις του Μόργκαν, γιατί χρήματα είχαν τότε προσφέρει και οι άλλοι βιομήχανοι της εποχής. Άλλωστε και ο Τέσλα μπορούσε από μόνος του να εξασφαλίσει αρκετά χρήματα πουλώντας τα ιατρικά του μηχανήματα, που βασίζονταν στα ρεύματα υψηλών συχνοτήτων, για να εξασφαλίσει το απαραίτητο ποσό. Δεύτερον, ο πύργος στο Γουόρντενκλιφ είχε ολοκληρωθεί και δοκιμάστηκε και τα επιπλέον χρήματα που αναζητούσε προορίζονταν για την κατασκευή μιας μονάδας παραγωγής ενέργειας για την τροφοδοσία του μεταπομπού.

Στην αυτοβιογραφία του ο Τέσλα για όλα αυτά είναι πολύ σαφής:

«Παρά τα όσα λέει ο κόσμος, ο Μόργκαν εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις του που είχε απέναντί μου. Το έργο μου καθυστέρησε εξαιτίας των φυσικών νόμων. Ο κόσμος για αυτό ακόμα δεν ήταν έτοιμος. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή στην οποία δημιουργήθηκε. Αλλά στο τέλος, οι ίδιοι αυτοί οι νόμοι θα επικρατήσουν και το έργο θα επαναληφθεί με θριαμβευτική επιτυχία»

Ο Tesla ήταν ανώτερος στην αντιπαράθεση του με τον Morgan στο θέμα του μυαλού, ήξερε ότι αν μπορούσε να τελειώσει το Wardenclyffe και να δώσει αυτό το δίκτυο στον κόσμο, τελικά η ίδια η φύση της Radiant Energy θ’ απελευθέρωνε την ανθρωπότητα. Ο Tesla τώρα ήξερε ποια ήταν η πραγματική ηλεκτρική ενέργεια και δύναμη, ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί παρά μόνον, εάν θα μπορούσε να την εισαγάγει στην αληθινή της μορφή, στον κόσμο.

«Η ημέρα που θα ξέρουμε ακριβώς τι είναι η «ηλεκτρική ενέργεια», θα εξιστορηθεί ένα γεγονός πιθανώς μεγαλύτερο, πιο σημαντικό από ό,τι οποιαδήποτε άλλο έχει καταγραφεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Ο χρόνος κάποτε θα έρθει όταν η άνεση, η ίδια η ύπαρξη, ίσως, του ανθρώπου θα εξαρτηθεί από αυτό το υπέροχο μέσο.» Nikola Tesla

Ο Tesla προσπαθεί να μας πει κάτι εδώ. Η ηλεκτρική ενέργεια είναι πολύ περισσότερο από ό,τι μας έχουν πει. Ο Morgan απάντησε στον Ροκφέλερ, που ήταν ο «υπολοχαγός» του Ρότσιλντ στην Αμερική. Οι τραπεζίτες δεν ήταν χαζοί, ήξεραν που θα οδηγούσε όλο αυτό και ήξεραν ότι ο Tesla ήταν ένας άνθρωπος με αρχές κι αξίες, που τα χρήματα τους δεν θα τον γοήτευαν.

Στόχος του Tesla με το Wardenclyffe ήταν να ελευθερώσει την ανθρωπότητα με κάτι πολύ περισσότερο από ότι η «ελεύθερη ενέργεια» Οι τραπεζίτες γνώριζαν ό,τι τα ηλεκτρικά πειράματα θεραπείας του Tesla όπως η ενδυνάμωση στο μυαλό και το πνεύμα από αυτού του είδους την ηλεκτρική ενέργεια, μπορούσε να αναπτύξει τους ανθρώπους, σε μια τεράστια κλίμακα. Η αποστολή του Tesla με το Wardenclyffe ήταν να συνδεθεί στο νευρωνικό δίκτυο της γης και να δημιουργήσει ένα Παγκόσμιο Νου / Πνεύμα επαναστατικό με τη δημιουργία μιας χερσαίας εκπομπής Radiant Energy. Η μεγέθυνση της ελεύθερης ενέργειας, της εκπομπής και των τηλεπικοινωνιών ήταν απλώς ένα έξτρα μπόνους.

Τελευταία Προειδοποίηση

Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να καίνε. Εσείς που προτιμάτε την άνεση σας περισσότερο από όλα, να σταματήσετε να διαβάζετε τώρα. Αυτοί που εκτιμούν την αλήθεια πάνω από όλα ας συνεχίσουν.

Μόλις οι τραπεζίτες το κατάλαβαν αυτό, έγινε σαφές σε αυτούς, τι έπρεπε να κάνουν. Το έτος ήταν 1913, ο Τιτανικός είχε βυθιστεί και βολικά είχε εξαλειφθεί το κλειδί της αντιπολίτευσης στην Federal Reserve Bank. Οι τραπεζίτες πήραν την Federal Reserve Bank Bill, Η 17η τροποποίηση και η πράξη Φόρου Εισοδήματος για όλους περάσανε στις 21 Δεκ του 1913, ενώ το Κογκρέσο ήταν μακριά για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Αυτό σηματοδότησε ένα σιωπηλό πραξικόπημα κατά της αναδυόμενης υπερδύναμης των ΗΠΑ. Ο Tesla, το Wardenclyffe και η επιστήμη του ηλεκτρισμού, θα απειλούσε το νέο matrix– ελέγχου, που μέχρι σήμερα βιώνουμε.

Γι αυτό δεν ήταν αρκετό να σταματήσουν απλώς την χρηματοδότηση του Wardenclyffe, δεν ήταν αρκετό το να εξαφανίσουν τον Tesla από τα βιβλία της ιστορίας, έπρεπε να καταστείλουν τη μελέτη της ίδιας της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι τραπεζίτες γνώριζαν ότι για να προστατεύσουν το matrix-ελέγχου τους έπρεπε να διασφαλίσουν ότι όλοι οι επιστήμονες που ερχόντουσαν μετά τον Tesla, δεν θα ήταν σε θέση να αναδημιουργήσουν, αυτό που είχε ανακαλύψει και ότι η αληθινή φύση του ηλεκτρικού ρεύματος θα παραμείνει κρυφή και υπό έλεγχο.

«Οι σημερινοί επιστήμονες έχουν αντικαταστήσει τα μαθηματικά αντί για τα πειράματα και περιπλανούνται στα ανοικτά απο εξίσωση σε εξίσωση και τελικά χτίζουν μια δομή η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.» Nikola Tesla

Ο Tesla είδε την εμφάνιση της μοντέρνας φυσικής μπροστά στα μάτια του και ήξερε ακριβώς τι συνέβαινε. Οι τραπεζίτες που χρειαζόντουσαν να καταστείλλουν την πραγματική γνώση, επισκίασαν και παραμόρφωσαν την φυσική για να το επιτύχουν. Ο Tesla και όλα τα άλλα μεγάλα επιστημονικά μυαλά, γνώριζαν ότι το σύμπαν διέπεται από τα «μη φυσικά φαινόμενα», που είναι η ηλεκτρική ενέργεια και που διέπει τη φυσική και τη χημεία.

«Την ημέρα που η επιστήμη αρχίσει να μελετά τα μη-φυσικά φαινόμενα, θα σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο σε μία δεκαετία από ό,τι σε όλες τους προηγούμενους αιώνες της ύπαρξής της.» Nikola Tesla

Γιατί, λοιπόν, η σύγχρονη φυσική υποβαθμίζει τον ηλεκτρισμό σε μια δεύτερης τάξεως δύναμη; Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν ο ηλεκτρισμός δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Τι λέει ο ίδιος ο Tesla; Για τον Tesla, η Θεωρία της Σχετικότητας ήταν απλώς «μια μάζα από λάθος και παραπλανητικές ιδέες, βίαια αντίθετη με τις διδασκαλίες των μεγάλων ανδρών της επιστήμης του παρελθόντος, ακόμα και στην κοινή λογική. Η θεωρία τυλίγει όλα αυτά τα σφάλματα και πλάνες και τα τυλίγει στην υπέροχη μαθηματική ενδυμασία που συναρπάζει, θαμπώνει και κάνει τους ανθρώπους τυφλούς με το υφέρπουν σφάλμα. Η θεωρία είναι σαν ζητιάνος ντυμένος με πορφυρό, με την οποία παρανοούν οι άνθρωποι και την περνούν για βασιλιά. Οι εκφραστές της είναι πολύ λαμπροί άνδρες, αλλά είναι μεταφυσικοί μάλλον, παρά επιστήμονες.

«Γράφοντας μια δεκαετία πριν από την έκρηξη της ατομικής βόμβας και αγνοώντας τα δεδομένα για την καμπυλότητα του χώρου από την έκλειψη 1919 το οποίο υποστήριξε την ιδέα του Αϊνστάιν ότι ο χώρος ήταν χαραγμένος γύρω από μεγάλα ουράνια σώματα όπως τα αστέρια, ο Tesla πρότεινε ότι η ύπαρξη ενός δυναμικού πεδίου θα αντιπροσώπευε τα ίδια μαθηματικά αποτελέσματα. Έτσι, ο Tesla απλά κατέληξε στο συμπέρασμα, «Ούτε μία από τις προτάσεις της σχετικότητας δεν έχει αποδειχθεί.» – Nikola Tesla

Αυτά είναι τα πιο ισχυρά λόγια με τα οποία μίλησε ποτέ το μεγαλοφυές μυαλό του Nikola Tesla

Έρχεται να μας πει, για να το πούμε στη γλώσσα του δρόμου «Ολόκληρη η μελέτη της φυσικής είναι μια ψεύτικη θρησκεία που βασίζεται σε ένα πλήρες και συνολικό ψέμα και ο Αϊνστάιν είναι ένα πληρωμένο ανδρείκελο των τραπεζιτών.» Αυτό που περνάει τώρα η φυσική, στην πραγματικότητα δεν είναι επιστήμη, αλλά ένας πυλώνας της ψεύτικης θρησκείας του επιστημονισμού. Ο Άγιος Αϊνστάιν είναι μόνο ένας από τους ψευδοπροφήτες του.

Ακόμη και μια πρόχειρη έρευνα στην πορεία του Αϊνστάιν θα αποκαλύψει ότι ήταν ένας συνηθισμένος υπάλληλος σ” ένα ελβετικό γραφείο ευρεσιτεχνιών. Μόνη εφεύρεση του ήταν για ένα ψυγείο, το οποίο δεν λειτουργούσε. Η σύζυγός του, η οποία ήταν Σερβίδα, του έγραψε το paper, που του κέρδισε το βραβείο Nobel. (Πεϊπερολογία- Paperology) Οι δάσκαλοι του Αϊνστάιν μίλησαν ανοιχτά για ανικανότητα του στη φυσική και τα μαθηματικά. Διαβάστε περισσότερα για το κορυφαίο μισογυνισμό του Αϊνστάιν στο «His Life and Universe by Walter Isaacson»

Υπήρξε μια περίπτωση, όπου η πλήρης ανικανότητα του Αϊνστάιν της κατανόησης του ηλεκτρικού ρεύματος, πήρε στον λαιμό του ένα ηλεκτρολόγο μηχανικό του Πολεμικού Ναυτικού που σκοτώθηκε. Ο Αϊνστάιν υποστήριξε ότι η εκπαίδευση του στο Princeton στον ηλεκτρικού, απέρριπτε την κατανόηση του ηλεκτρικού στο ναυτικό και τον ανάγκασε να ακολουθήσει αρχές της φυσικής στην τροφοδοσία της υπεράκτιας πλατφόρμας. Ο Seaman Lopez σκοτώθηκε. Τέσσερις άλλοι τραυματίστηκαν. Ω τι μεγαλοφυΐα !

Την επόμενη μέρα το Πολεμικό Ναυτικό απαγόρευσε τη χρήση των βιβλίων φυσικής σε ηλεκτρικές εργασίες. Η χρήση των Κειμένων Φυσικής σε οποιαδήποτε και σ’  όλες τις Ναυτικές Επιχειρήσεις πλέον Απαγορεύεται. Την επόμενη ημέρα ένα Προεδρικό Διάταγμα υπέγραψε την κατάργηση της πρακτικής της διδασκαλίας Ηλεκτρολογικών Αρχών από τους φυσικούς. Ο υπόλοιπος κόσμος ακλούθησε το παράδειγμά τους. Το E = MC2 είναι η πιο διάσημη εξίσωση όλων των εποχών. Πρόκειται για ένα απολύτως εκπληκτικό επίτευγμα για το πόσο απολύτως λάθος είναι. Η εξίσωση αυτή δημιουργεί μια ισοδυναμία της μάζας προς την ενέργεια και στη συνέχεια τα δεσμεύει όλα σε ένα όριο ταχύτητας. Γνωρίζουμε από την εργασία του καθενός από τον Faraday έως τον Τέσλα και τον Steinmetz ότι δεν υπάρχει καμία ισοδυναμία της ενέργειας με την μάζα.

Ο Oliver Heaviside καθιστά σαφές ότι η μάζα δεν έχει θέση σε Ηλεκτρικές Μονάδες. Αυτό συν η επίμονη έμφαση στην αδυναμία της να υπερβαίνει την ταχύτητα του φωτός στα κύρια χαρακτηριστικά της, δημιούργησαν ένα επιστημονικό meme του μυαλού γνωστό ως E = MC2. Ο Charles Wheatstone, ήδη από το 1868, απέδειξε ότι η ηλεκτρική ενέργεια κινείται o 288,00 μίλια το δευτερόλεπτο, σχεδόν 1,5 φορές ταχύτερα από ότι το φως με 186.000 μίλια ανά δευτερόλεπτο. Μόλις τώρα μπορούμε να δούμε πώς αυτή η meme εξίσωση φιλοτεχνήθηκε ειδικά για να δηλητηριάσει τα μυαλά όλων των μελλοντικών επιστημόνων και να απαγορεύει σε οποιονδήποτε να δει τις δυνατότητες της ηλεκτρικής ενέργειας.

Αυτός είναι ο λόγος που ξοδεύουν δισεκατομμύρια να ψάχνουν για κάποιο περιπλανώμενο «σωματίδιο του Θεού», το οποίο φυσικά και ποτέ δεν θα βρεθεί. Για το λόγο αυτό οι μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις ανακοινώνονται στα ψιλά και δεν ακούγονται ποτέ ξανά, ούτε φυσικά τίθενται σε εφαρμογή. Η σύγχρονη φυσική βασίζεται σε ψέματα και παίζουν με τις λέξεις για να μας κρατήσουν μακριά απ” την εξέταση των «μη φυσικών φαινόμενων» που ελέγχουν όλα τα φυσικά φαινόμενα, όπως και την ηλεκτρική ενέργεια. Οι αρχιερείς του επιστημονισμού και των τραπεζιτών που τα δημιούργησαν κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν μακριά τον άνθρωπο, που έτσι κι αλλιώς κοιμάται, από την αλήθεια, πως η Σύγχρονη Φυσική είναι μια μεγάλη ΦΑΡΣΑ και ζούμε σε ένα Ηλεκτρικό Σύμπαν.

Tesla vs Einstein !

Μέσω του διαδικτύου οι άνθρωποι αρχίζουν να πληροφορούνται πως ήταν ο Αϊνστάιν ο οποίος σκόπιμα, προπαγανδιστικά και δόλια αντικατέστησε τον Tesla. Ήταν μόνο θέμα χρόνου να ξεκινούσε ένα κίνημα με την ηλεκτρική ενέργεια ως πρωταθλητή στη ρίζα της πραγματικής φυσικής. Αυτό οι τραπεζίτες δεν θα μπορούσαν να το επιτρέψουν κι έτσι πήγαν στο σχεδιαστήριο και κατέστρωσαν ένα νέο τέχνασμα προπαγάνδας. Θα έπρεπε να είναι προσεκτικοί, ωστόσο, γιατί το διαδίκτυο έχει δημιουργήσει μια αφυπνισμένη κατηγορία, αυτή των στοχαστών και των ερευνητών.

Το τέχνασμα με την ταινία KONY 2012 απέτυχε παταγωδώς. Ο στόχος ήταν να ξεκινήσει μια νέα εποχή αποικιοκρατίας στην Αφρική, αλλά αποκαλύφθηκε ότι είναι μια απάτη σε λιγότερο από 24 ώρες και μάλιστα απ’ το διαδίκτυο. Ο παραγωγός της ταινίας στη συνέχεια συνελήφθη για αυνανισμό σε κοινή θέα με τα εσώρουχα του και η «φιλανθρωπική» οργάνωση πίσω από αυτό, η Invisible Children, αποκαλύφθηκε να είναι ένας βραχίονας της προπαγάνδας των τραπεζιτών. Η κριτική σκέψη μερικών ανθρώπων, έσωσε τις ζωές πολλών παιδιών και έχει πιστὠσει στην Αφρική πολύτιμο χρόνο για να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Τώρα είναι η ώρα να ξεκινήσει μια νέα υπολογισμένη προσπάθεια για να καταστείλει τον Tesla. Χρειαζόντουσαν έναν έμπορο του Διαδικτύου που θα μπορούσε να φθάσει στην νεολαία και να παρουσιαστεί ως πραγματικός οπαδός του Tesla. Ο Matthew Inman του Oatmeal ήταν μια εμπνευσμένη επιλογή καθώς τα web comics του, που χρησιμοποιεί τις γάτες και άλλα μιμίδια στο Διαδίκτυο, ήταν η τέλεια κάλυψη, για ένα νέο κύμα από ψέματα εναντίον του Tesla. Ο στόχος ήταν να προστατεύσει τον Αϊνστάιν και τον επιστημονισμό και ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό, ήταν να δώσουν στους ανθρώπους ένα δόλωμα για να μισούν. Ο Edison επιλέχθηκε ως στόχος για να εκτρέψει την προσοχή μακριά από τον Αϊνστάιν.

Για να προσθέσουν επιπλέον αξιοπιστία στη συζήτηση αυτή χρησιμοποίησαν το Forbes για να επιτεθεί στον Inman. Ο Inman συκοφάντησε τον Edison αποκαλώντας τον ηλίθιο και ακόμη χειρότερα, αυτό έδωσε στο Forbes εύκολα πυρομαχικά να επιτεθεί στον Inman και περαιτέρω να τον στηρίξουν ως ένα αντι-ήρωα κατά του κατεστημένου, όταν στην πραγματικότητα ο ίδιος και το Forbes μαζί εργάζονται για τους ίδιους ανθρώπους. Θέλετε να μάθετε ποιος εργάζεται για το Forbes;

Απλά προσπαθήστε να βρείτε έναν τραπεζίτη από την λίστα των πλουσιώτερων. Οι «φτωχοί» Ρότσιλντ δεν έχουν σπάσει ακόμα ούτε το top 50, στην πραγματικότητα δεν φαίνονται πουθενά. Αυτό που τους ξεμπροστιάζει είναι όταν το Forbes και ο Inman και οι δύο συμφωνούν ότι ο Tesla ήταν «τρελός» για να αμφισβητήσει ποτέ τον Αϊνστάιν. Οι τραπεζίτες ελέγχουν πάντα και τις δύο πλευρές του παιχνιδιού για να κάνουν καλή εμφάνιση, αλλά πάντα θα συμφωνήσουν σχετικά με το θέμα του πυρήνα, αυτή άλλωστε είναι βασική αρχή της προπαγάνδας.

Για να κάνουν τα πράγματα χειρότερα και να μας εμπαίξουν, φτιάξανε μια στρατηγική προπαγάνδας και διοργάνωσαν έναν έρανο για να αναλάβει ο Inman τον έλεγχο του Wardenclyffe. Κατάφεραν να μας κάνουν να πληρώσουμε, γι’ αυτό και τώρα η περιοχή είναι κλειδωμένη και η κεραία κάτω από το έδαφος, δεν πρόκειται ποτέ να επιτραπεί να εξεταστεί. (!!)

Το καλύτερο μέρος για ένα μουσείο Tesla θα ήταν στη Νέα Υόρκη, όπου εκατομμύρια θα μπορούσαν να το δουν, όχι τόσο μακριά από την μέση του Long Island. Η οργάνωση τώρα που έχει στην κατοχή αυτήν την γη, απαγορεύει οποιονδήποτε έλεγχο για τις διαστάσεις (γεωμετρία) της κεραίας, υποστηρίζοντας ότι το έδαφος έχει τώρα δηλητηριαστεί εξαιτίας των χημικών ουσιών που έριξαν οι πρώην ιδιοκτήτες, ω πόσο βολικό. Με έξυπνη προπαγάνδα, κατάφεραν να πάρουν αυτό το έργο που εμείς, οι άνθρωποι χρηματοδοτήσαμε, για να καταστείλουν περαιτέρω τον Tesla. Στη συνέχεια θα ζητούν περισσότερα χρήματα για να εξοπλίσουν το μουσείο.

Ο Eric Dollard είναι ο μόνος που μπορεί να τελειώσει το Wardenclyffe

Υπάρχει ένα νέο κίνημα, με σκοπό να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με τον Tesla. Ο Eric Dollard είναι ο μόνος ζωντανός άνθρωπος που έχει αναδημιουργήσει τα πειράματα του Νίκολα Τέσλα. Ο Eric Dollard ανακάλυψε από μόνος του, την radiant energy του Tesla, όταν ήταν 15 ετών χωρίς ποτέ να έχει ακούσει ποτέ για Tesla, πραγματοποίησε πυρηνική κατάρρευση, όταν ήταν 16 ετών στο γκαράζ των γονιών του και μόνος του, με επιδεξιότητα, έσωσε το δίκτυο επικοινωνίας του Ναυτικού στις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα. Ο Eric Dollard είναι η πραγματικός κίνδυνος και οι τραπεζίτες τον μισούν για αυτό.

Ο Tesla δεν είχε τα μαθηματικά για να κάνει το δίκτυο Wardenclyffe ευρυζωνικό. Αυτά τα μαθηματικά είναι ένα μοναδικό είδος της Άλγεβρας με βάση τον χώρο και όχι τον χρόνο, ονομάζεται Versor Άλγεβρα και είναι το κλειδί για να υπολογίζει την κίνηση της ακτινοβόλου ενέργειας μέσω πηνίων και κεραιών, καθώς διαδίδεται σε όλη τη γη. Αυτό είναι το πιο πολύπλοκο μαθηματικό πρόβλημα που υπάρχει και ο Eric Dollard το έχει συνθέσει μετά από 45 χρόνια συνδυάζοντας τις εργασίες του Tesla, του Steinmetz και του MacFarland. Με αυτά το μαθηματικά η γεωμετρία των κεραιών εκπομπής και λήψης μπορεί να υπολογιστεί σωστά και γίνει ευρυζωνική. Αυτό είναι το κομμάτι του πάζλ που ποτέ δεν τελείωσε ο Tesla.

Ο Tesla ήταν ένα αγόρι της πόλης, ο Eric Dollard είναι ένας άγριος επιστήμονας που μπορεί κι έχει επιβιώσει έξω στην έρημο. Ο Eric Dollard έχει, επομένως, αναπτύξει μια βαθιά σχέση με τη φύση και συνεργάζεται με τον πλανήτη, όποτε είναι δυνατόν. Ο Eric έχει χρησιμοποιήσει τις ρίζες των φυτών σαν ζωντανές κεραίες στη γη και πέτυχε καταπληκτικά αποτελέσματα. Αυτό οδήγησε τον Eric στο τελευταίο κομμάτι του πάζλ, το μυστικό για τη βελτιστοποίηση της μεγέθυνσης της ενέργειας από τη γη.

Η Θέση του πομπού είναι κρίσιμη. Ο Tesla το γνώριζε αυτό και είναι ο λόγος που επέλεξε μια περιοχή που συνδέεται με ένα βαθύ σχηματισμό γρανιτένιου βράχου, το Wardenclyffe. Ο Eric Dollard έχει πάει ακόμα βαθύτερα από αυτό και ανακάλυψε ένα σημείο που είναι ακόμη πιο κατάλληλο για τον χερσαίο πομπό τύπου Wardenlcyffe. Ο KPH είναι ένας ραδιοφωνικός σταθμός στην Καλιφόρνια στο Bolinas που επιλέχθηκε από τον Marconi κατά την κατασκευή των πρώτων ραδιοφωνικών σταθμών στις ΗΠΑ που βασιζόταν σε τεχνολογία του Tesla. Η σημασία της KPH είναι γνωστή για τους τραπεζίτες και είναι ο λόγος που έχουν χρησιμοποιήσει μία από τις οργανώσεις «φιλανθρωπίας» τους, την Commonwael να αναλάβει τον έλεγχο του τόπου, δηλητηριάζοντας τη γη με τοξικές χημικές ουσίες. Τι πρωτότυπο !

Ο KPH βρίσκεται δίπλα σε μία από τις πλέον ισχυρές γραμμές ley στον πλανήτη γη.

Ζώα από παντού συγκεντρώνονται σε αυτό το σημείο και σχεδόν κάθε πουλί στον Ειρηνικό μεταναστεύει στην Bolinas. Τοποθετώντας τον τελλουρικόν πομπό σε ένα τέτοιο σημείο θα εξασφαλιστεί ότι η μεγέθυνση της ενέργειας είναι η βέλτιστη. Συγκρίνετε αυτό, με την οδήγηση ενός αυτοκινήτου πάνω σε δρόμο με χαλίκι, σε σχέση με ένα καθαρό ασφαλτωμένο δρόμο. Όσο πιο κοντά βρίσκεστε σε μια γραμμή ley τόσο πιο ομαλή η διαδρομή για την ενέργεια και η γη θα την μεγεθύνει περισσότερο.

Ο Eric Dollard κοιμόταν στο παγωμένη έρημο στο αυτοκίνητό του, αφού είχε χάσει κάθε εργαστήριο που είχε ποτέ, οκτώ σε σύνολο. Κανείς εκτός από τους πιο σκληροπυρηνικούς πειραματιστές, του ηλεκτρισμού δεν είχε ακούσει για τον Eric Dollard και τώρα ο Eric εργάζεται για το νέο εργαστήριό του, παίρνει τόσα email που βογκά το μικρό του αυτοκίνητό και τώρα είναι στο κέντρο του ένα νέο κίνημα για την απελευθέρωση της επιστήμης του ηλεκτρισμού.

@Ion Maggos

Τα Βραβεία και οι Αναγνωρίσεις του Νίκολα Τέσλα

Το 1912 ο Τέσλα προτάθηκε, μαζί με τον Έντισον, για το Βραβείο Νόμπελ. Αρνήθηκε να το παραλάβει.

Το 1917 ο Τέσλα βραβεύτηκε με το «Μετάλλιο του Έντισον»», το πιο σημαντικό βραβείο στον τομέα της ηλεκτροτεχνικής στις ΗΠΑ. Αρνήθηκε να το παραλάβει.

Το 1960 η Διεθνής Επιτροπή Ηλεκτροτεχνικής ονόμασε την μονάδα μέτρησης της μαγνητικής επαγωγής, μονάδα Τέσλα (Τ).

Το 1975 ο Τέσλα εισάγεται επίσημα στο Inventor’s Hall of Fame.

Το 1976 καθιερώνεται το Βραβείο Τέσλα από το Ινστιτούτο των Ηλεκτρομηχανικών των ΗΠΑ, το οποίο και απονέμεται κάθε χρόνο.

Το 1983 τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία τίμησαν τον Τέσλα τυπώνοντας γραμματόσημα με τη μορφή του. Το άγαλμα του Νίκολα Τέσλα τοποθετείται στους καταρράκτες του Νιαγάρα, όπου το 1895 λειτούργησε το πρώτο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στον κόσμο.

Το 1992 τυπώνονται στη Σερβία μια σειρά από χαρτονομίσματα με τη μορφή του Τέσλα.

Η γωνία της 40ης οδού με την 6η Λεωφόρο του Μανχάταν ονομάζεται «Γωνία του Νίκολα Τέσλα» και τοποθετήθηκε σχετική πινακίδα για να θυμίζει στους Νεοϋορκέζους ότι η πόλη τους χρωστάει πολλά στον Τέσλα.

Το 2005 το Διεθνές Αεροδρόμιο του Βελιγραδίου μετονομάζεται σε «Αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα».

Το 2006 ανακηρύσσεται από UNESCO «Έτος Τέσλα» για να τιμηθούν τα 150 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου εφευρέτη.

***

Γιώργος Στάμκος: Αυτή η ανιστόρητη και εκτός πραγματικότητας προπαγάνδα για την υποτιθέμενη “θεσσαλική” καταγωγή του Τέσλα -προερχόμενη από γνωστά ακροδεξιά κέντρα- θα πρέπει να σταματήσει. Η 25ετής έρευνά μου πάνω στο θέμα αλλά και όλων των άλλων ερευνητών ανά τον κόσμο σχετικά με τη ζωή του Τέσλα συμφωνούν για την σερβική καταγωγή του Τέσλα. Άλλωστε το όνομα Τέσλα είναι σέρβικο/σλάβικο και σημαίνει είδος ξύλινου εργαλείου. Η δε μακρινή καταγωγή της οικογένειας του Τέσλα που γεννήθηκε στο χωριό Σμίλιαν της σημερινής Κροατίας είναι από το χωριό Μπάνιανιν του Μαυροβουνίου. Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δυστυχώς φτηνή και ανιστόρητη προπαγάνδα

Πηγή: terrapapers.com

S. Cernez / Le Yoga de l’occident / Κονιδάρη

Πηγή

Το γενετικό υλικό μας διαθέτει θαυμαστές δυνατότητες αποθήκευσης πληροφοριών. Μπορεί αυτές οι «μνήμες» να μεταδίδονται στους απογόνους μας προσφέροντας την αθανασία;

Με το DNA σε ρόλο μαγνητοταινίας το κάθε κύτταρό μας χωράει 750 ΜΒ πληροφοριών

Στις 10 Ιουλίου 2015 έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ η ταινία «Self/less», με θέμα της την επιδίωξη της αθανασίας μέσω «μεταβίβασης μνήμης». Προτού συνέλθουν από το σοκ όσοι την είδαν, οι «Τimes» της Νέας Υόρκης ανέλυσαν σε κύριο άρθρο τους την περίπτωση της 23χρονης καρκινοπαθούς Κιμ Σουόζι, η οποία επέλεξε και επέτυχε την κατάψυξη του εγκεφάλου της με την ελπίδα μιας μελλοντικής αναβίωσής της.
Είναι άραγε δυνατόν να μετατρέψουμε τέτοια σενάρια επιστημονικής φαντασίας σε απτή πραγματικότητα; Ενδέχεται να αγγίξουμε την αθανασία μέσω μεταβίβασης της μνήμης και της προσωπικότητάς μας σε απογόνους μας; Παρακάμπτοντας - για την ώρα - τα μεγάλα ηθικά και φιλοσοφικά διλήμματα μιας τέτοιας δυνατότητας, ανιχνεύουμε στις επόμενες σελίδες το εφικτό του πράγματος εξετάζοντας τις πιο πρόσφατες σχετικές επιστημονικές δημοσιεύσεις.
Παρά τις χρωματιστές ή γκρίζες αποχρώσεις μας, εμείς οι άνθρωποι έχουμε όλοι κάτι κοινό: πασχίζουμε να εντυπωθούμε στη μνήμη όσων μας γνωρίσουν εν ζωή και να αφήσουμε πίσω μας ένα ίχνος post mortem αξιομνημόνευτο. Είναι η κοινή μας λαχτάρα του «διάττοντος αστέρα» σε αυτόν τον κόσμο και η μόνη μας απτή προσέγγιση στην αθανασία - η μη απτή επαφίεται στις θρησκευτικές δοξασίες του καθενός.
Η πικρή αυτή αλήθεια είναι βέβαια γνωστή σε όλους ανέκαθεν και διατυπώθηκε πολύ περιεκτικά από φιλοσόφους όπως ο Κικέρων (106-43 π.Χ.): «Η ζωή μας είναι εκ φύσεως σύντομη αλλά η μνήμη μιας άξια βιωμένης ζωής είναι παντοτινή». Ετσι οι μεν προνομιούχοι της Ιστορίας πάσχισαν και πασχίζουν για το μεταθανάτιο λήμμα τους στις εγκυκλοπαίδειες, οι δε κοινοί θνητοί ξοδεύουν τη ζωή τους στο κυνήγι των εντυπώσεων. Και, εξυπηρετώντας όλους, η επιστήμη προστρέχει με το να ερευνά και να ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους βελτίωσης της εμφάνισής μας ή παράτασης της λειτουργίας του σώματός μας με κάθε λογής φάρμακα και «ανταλλακτικά οργάνων».
Αν αφαιρέσουμε λοιπόν από τον λογαριασμό τις ποιοτικές διαφορές του βίου του καθενός μας, η κοινή λειτουργική συμπεριφορά όλων προς το σαρκίον μας δεν διαφέρει από εκείνη προς το αυτοκίνητό μας: το «γκαζώνουμε» όσο είναι νέο και το συντηρούμε πηγαίνοντάς το όλο και συχνότερα στο «συνεργείο» όταν παλιώσει. Και μόνο όταν φθάσει η ώρα της απόσυρσης, θυμόμαστε τα λόγια του Εκκλησιαστή: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».

Είναι άραγε πεπρωμένο μας αυτό το αενάως χαμένο παιχνίδι ή υπάρχει κάποια «συνταγή αθανασίας» που μας είχε διαφύγει; Κάποια πρόσφατα ευρήματα της επιστήμης μιλούν για έναν τέτοιον δρόμο, μόνο που δεν είναι ο δρόμος που οι πολλοί θα φαντάζονταν.

Το φυλαχτό τού είναι μας
Αυτό που οι αρχαίοι θεωρούσαν φορέα της ύπαρξής μας στην όποια αθανασία ήταν η ψυχή. Η σύγχρονη όμως ιατρική έχει αποσαφηνίσει σε όλους ότι αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει το ένα άτομο από το άλλο είναι η νοητική του συγκρότηση, οι σκέψεις που καθοδηγούν τις πράξεις του και οι μνήμες που καταγράφουν τις εμπειρίες του. Και όλα αυτά κατοικοεδρεύουν στον εγκέφαλο. Οπως λοιπόν το «μαύρο κουτί» ενός αεροπλάνου μπορεί να μας δείξει την όλη πορεία πτήσης του, έτσι και η μνήμη ενός ανθρώπου μπορεί να αποτελέσει το πραγματικά «άξιο να διαιωνιστεί» κομμάτι του.
Την απλή αυτή αλήθεια είχε διατυπώσει ο ψαγμένος ρώσος συγγραφέας Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ (1899-1977) με τα λόγια: «Χάνεις την αθανασία σου όταν χάνεις τη μνήμη σου». Αλλά την αντιλαμβάνονται από πρώτο χέρι και οι συγγενείς των ανθρώπων που πέφτουν θύματα της νόσου του Αλτσχάιμερ: με τον εγκέφαλο διάτρητο σαν σφουγγάρι, οι μνήμες χάνονται και τα αγαπημένα πρόσωπα γίνονται άγνωστα. Πολύ σύντομα όλοι οι συγγενείς νιώθουν ότι ο ασθενής «έχει φύγει» και ότι τίποτε στο σώμα εκείνο που συντηρούν με αγάπη και φάρμακα δεν εκπροσωπεί τον άνθρωπο που γνώριζαν.
Φιλοσοφικά το να διαφυλάξεις  τη μνήμη ενός ανθρώπου με σκοπό μια μελλοντική αναβίωση της προσωπικότητάς του είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση - όπως άλλωστε και το όλο ζήτημα της αθανασίας. Λειτουργικά, όμως, το θέμα έχει μια τεράστια γοητεία: αν οι μνήμες μας - άρα και οι γνώσεις και οι εμπειρίες μας - διοχετεύονταν στη μνήμη των απογόνων μας, όχι μόνο το «εγώ μας» θα γευόταν την αθανασία αλλά και οι απόγονοί μας θα εκκινούσαν τον δικό τους βίο από ένα εφαλτήριο με απίστευτα εμπλουτισμένο απόθεμα δεξιοτήτων. Τεχνικά ιδωμένο, μοιάζει με την επιφοίτηση που δέχεται το νέο μας κινητό τηλέφωνο όταν του μεταβιβάζουμε τις «επαφές» και το προγράμματα που είχαμε στην παλιά μας συσκευή.
Ενα ερώτημα που σίγουρα θα απαιτούσε απάντηση σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο είναι το αν ο εγκέφαλος του νέου ανθρώπου θα «άντεχε την υπερφόρτωση μνήμης» με τη/τις μνήμες των προγόνων του. Το άμεσο όμως ερώτημα είναι προς το παρόν το αν «γίνεται να σώσεις τη μνήμη ενός ανθρώπου».
Η μαγνητοταινία του DNA
Στις 17 Αυγούστου 2015 οι πολυπληθείς σύνεδροι του 250ού Συνεδρίου της Αμερικανικής Ενωσης Χημικών (ACS) άκουσαν τους ερευνητές του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης (ETH) να τους διαβεβαιώνουν πως το μόνο υλικό που μπορεί να διατηρήσει αναλλοίωτη την πληροφορία που καταγράφεται σε αυτό είναι το... DNA, η γνωστή «αλυσίδα της ζωής».
Οπως εξήγησε ο δρ Ρόμπερτ Γκρας, «λίγο μετά την ανακάλυψη της διπλής έλικας ως αρχιτεκτονικής του DNA, καταλάβαμε ότι η γλώσσα κωδικοποίησης της φύσης είναι πολύ παρόμοια με τη δυαδική γλώσσα που χρησιμοποιούμε στους υπολογιστές. Οπως σε έναν σκληρό δίσκο Η/Υ χρησιμοποιούμε 0 και 1 για την αναπαράσταση των δεδομένων, στο DNA έχουμε τέσσερα νουκλεοτίδια: τα A, C, T και G. Αλλά το DNA έχει δύο σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους σκληρούς δίσκους: το μέγεθος και την αντοχή. Ενας σκληρός δίσκος με βιβλία μπορεί να χωρέσει ως και πέντε terabytes πληροφοριών, που θα τα διατηρήσει ως το πολύ 50 χρόνια. Αντίθετα, κάποια γραμμάρια DNA θα μπορούσαν να αποθηκεύσουν περισσότερα από 300.000 terabytes και, όπως αποδεικνύουν τα  αρχαιολογικά ευρήματα παλαιοντολογικού DNA, να τα διατηρήσουν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια».
Μέχρι στιγμής η ομάδα του Γκρας έχει καταγράψει σε DNA 83 kilobytes πληροφοριών που περιλαμβάνουν τον Κώδικα του Αρχιμήδη (που βρέθηκε στο παλίμψηστο του 10ου αιώνα) και το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Σύνταγμα του 1291. Για να διαπιστώσουν την αντοχή της καταγραφής έκλεισαν το DNA σε σφαιρίδια σιλικόνης και τα θέρμαναν στους 71 βαθμούς Κελσίου για μία εβδομάδα, πράγμα που ισοδυναμεί με το να έχουν εκτεθεί στους 50 βαθμούς Κελσίου επί 2.000 χρόνια. Οταν άνοιξαν τα σφαιρίδια και αποκωδικοποίησαν το DNA, τα κείμενα βρέθηκαν χωρίς σφάλματα.
Με την αξιοπιστία εγγραφής, τη διατηρησιμότητα και την ανακτησιμότητα δεδομένες, οι ερευνητές του ETH έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν την εξής επόμενη πρόκληση: «Οταν σκέφτεστε εγγραφή στο DNA, πρέπει να σκέφτεστε μια σταγόνα υγρού που περιέχει πλέοντα μόρια, κωδικοποιημένα με πληροφορίες» είπε ο Γκρας. «Αυτή τη στιγμή μπορούμε να διαβάσουμε τα πάντα που βρίσκονται στη σταγόνα αλλά δεν μπορούμε να πάμε σε συγκεκριμένο σημείο της σταγόνας και να διαβάσουμε μόνο ένα αρχείο». Οπότε ο ίδιος και οι συνεργάτες του  αναπτύσσουν επί του παρόντος τρόπους για να βάλουν «ετικέτες» μέσα στην αλυσίδα του DNA ώστε να καταλογογραφεί η πληροφορία και να καταστεί δυνατή η επί μέρους ανάκτησή της.
Πάντως, ας μη βιαστούν μερικοί να θεωρήσουν ότι η καταγραφή της δικής τους μνήμης θα είναι πολύ σύντομα εφικτή: ξέχωρα από το ζήτημα απορρόφησής της από τον δικό τους εγκέφαλο - που δεν έχει λυθεί -, η εγγραφή στο DNA μερικών megabytes δεδομένων κοστίζει κάποιες χιλιάδες ευρώ, καταπώς είπε ο δρ Γκρας.

Η εικασία της γενετικής μνήμης
Εφόσον λοιπόν το τέλειο υλικό απομνημόνευσης πληροφοριών είναι η ίδια η «αλυσίδα της ζωής», το DNA, αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει από τη φύση η εγγενής δυνατότητα καταγραφής μνήμης στο γενετήσιο υλικό που διαθέτουν οι δύο γονείς για τη δημιουργία νέας ζωής. Διαθέτουμε, δηλαδή, ένα «βιολογικό μαγνητόφωνο» που δεν έχουμε αποκτήσει ακόμη τον έλεγχο λειτουργίας του;
Κοντά σε ένα τέτοιο συμπέρασμα έφθασαν πρόπερσι οι ερευνητές Μπράιαν Ντίας και Κέρι Ρέσλερ του Πανεπιστημίου Εμορι των ΗΠΑ, όταν τα πειράματά τους σε ποντίκια έδειξαν πως ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να επηρεάσει το DNA στο σπέρμα και να αλλάξει τον εγκέφαλο και τη συμπεριφορά των επόμενων γενεών.

Η μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Neuroscience, έδειξε ότι τα ποντίκια που είχαν εκπαιδευθεί ώστε να αποφεύγουν μια συγκεκριμένη οσμή (του άνθους της κερασιάς) είχαν περάσει την αποστροφή τους και στα εγγόνια τους. Οταν οι ερευνητές αναζήτησαν τι είχε συμβεί στο εσωτερικό του σπέρματος, βρήκαν ότι το τμήμα του DNA που ευθύνεται για την ευαισθησία στο άρωμα της κερασιάς είχε γίνει πιο ενεργό απ' ό,τι πριν. Οι απόγονοι των ποντικιών - και των απογόνων τους - είχαν γίνει πλέον εξαιρετικά ευαίσθητοι στο άνθος της κερασιάς και θα απέφευγαν στο εξής τη μυρωδιά της, παρ' όλο που δεν την είχαν βιώσει ποτέ πριν. Επίσης οι ερευνητές βρήκαν αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου των ποντικιών. Η έκθεσή τους κατέληγε με τη σημείωση: «Οι εμπειρίες ενός γονέα, ακόμη και πριν από τη σύλληψη, σαφώς επηρεάζουν τόσο τη δομή όσο και τη λειτουργία του νευρικού συστήματος των επόμενων γενεών».
Εχουμε λοιπόν ισχυρές ενδείξεις για την «κληροδότηση μνήμης», αλλά μέσω ποιου μηχανισμού γίνεται η εγγραφή της;

Στις 18 Iουνίου 2015 σε μια μελέτη που έγινε από το ΜΙΤ για τη νόσο του Αλτσχάιμερ και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Cell» προέκυψε το εξής εκπληκτικό: οι μνήμες καταγράφονται στα εγκεφαλικά κύτταρα του ιππόκαμπου με «στιγμιαίο σπάσιμο και ξαναμπάλωμα» των διπλών ελίκων του DNA τους! Αυτός ο «αυτοτραυματισμός» είναι αναγκαίος για να επιτραπεί η έκφραση των γονιδίων «έγκαιρης ανταπόκρισης», που ρυθμίζουν διεργασίες ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία μακροχρόνιων αναμνήσεων. Οι ερευνητές βρήκαν ότι οι συγκεκριμένες αλλοιώσεις επιδιορθώνονται άμεσα από τα ίδια τα κύτταρα όταν ο οργανισμός είναι νέος και υγιής, αλλά η ικανότητα αυτή μειώνεται ενόσω επέρχεται το γήρας, πράγμα που οδηγεί σε μια «συσσώρευση ζημιών» που μπορεί και να επιφέρει εκφυλισμό των κυττάρων του εγκεφάλου μας.

Η χαρτογράφηση της μνήμης
Ας ρίξουμε λοιπόν άλλη μια ματιά στα «χαρτιά που έχουμε στα χέρια μας». Εχουμε το τέλειο υλικό απομνημόνευσης (το DNA), έχουμε τον μηχανισμό εγγραφής μνήμης και τη δυνατότητα μεταβίβασής της (γενετική μνήμη). Αλλά τι ακριβώς θα μεταβιβάσουμε; Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια εγκεφαλική Google - μια «μηχανή αναζήτησης αναμνήσεων» για τον εγκέφαλο του ανθρώπου.
Στις 10 Αυγούστου 2015 ερευνητές του ελβετικού Πανεπιστημίου της Βασιλείας, υπό τους καθηγητές Ντομινίκ ντε Κερβέν και Ανδρέα Παπασωτηρόπουλο, δημοσίευσαν στο περιοδικό «PNAS» την πρώτη χαρτογράφηση των γονιδίων που εκκινούν τις διαδικασίες απομνημόνευσης.
Για να το κατανοήσουμε, προκειμένου να διασφαλιστεί η βέλτιστη απόδοση της μνήμης μας απαιτείται η συνεργασία πολλών και διαφορετικών γνωσιακών διεργασιών. Η κάθε πληροφορία πρώτα μαθαίνεται και έπειτα καταχωρίζεται. Το αν αργότερα θα τη θυμηθούμε εξαρτάται από την εύρυθμη λειτουργία της διαδικασίας ανάκτησής της. Το αν όλες οι διάφορες διεργασίες της μνήμης ελέγχονται από το ίδιο ή από διαφορετικά γονίδια και μοριακούς μηχανισμούς ήταν ως τώρα σχετικά άγνωστο. Ενας λόγος γι' αυτό ήταν ότι πολλές από αυτές τις διεργασίες  δεν επιδέχονταν άμεση μέτρηση και ως εκ τούτου παρέμεναν απρόσιτες στην επιστήμη.Τελικά η καταγραφή τους έγινε εφικτή μέσω ενός υπολογιστικού μοντέλου που ετοίμασε ο μαθηματικός δρ Γκεντμίνας Λούκσις και το οποίο  χρησιμοποίησε δεδομένα από περισσότερους από 1.700 ενηλίκους. Μετά τους υπολογισμούς οι ερευνητές μπόρεσαν για πρώτη φορά να μετρήσουν τις διεργασίες και να διεξαγάγουν ξεχωριστές γενετικές αναλύσεις για καθεμιά τους.

Το ξυπνητήρι του εμβρύου

Αν υποθέσουμε ότι έχουμε έτοιμη τη συνταγή «μπολιάσματος μνήμης», μας μένει να ξεκαθαρίσουμε το πώς αυτή θα εκδηλωθεί στον «φορέα αθανασίας» της, στο έμβρυο του νέου ανθρώπου. Διότι, ίσως δεν το γνωρίζετε, κανείς μας δεν ξέρει ως τώρα το πώς ξεδιπλώνονται τα γονίδια σε ένα έμβρυο. Αλλά... λάθος: από τις 11 Σεπτεμβρίου 2015 έχουμε την απάντηση, δημοσιευμένη στο «Nature Communications», από ερευνητές του σουηδικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα που χαρτογράφησαν για πρώτη φορά τα γονίδια που αναπτύσσονται τις πρώτες ημέρες ζωής ενός ανθρώπινου γονιμοποιημένου ωαρίου.
Λάβετε υπόψη σας ότι συνολικά υπάρχουν περίπου 23.000 ανθρώπινα γονίδια. Οπως προέκυψε από την εν λόγω μελέτη, μόνο 32 από αυτά τα γονίδια ενεργοποιούνται δύο ημέρες μετά τη γονιμοποίηση και μετά την τρίτη ημέρα φθάνουν στον αριθμό των 129 ενεργοποιημένων γονίδιων. Από αυτά, τα επτά είναι γονίδια των οποίων την ύπαρξη δεν γνωρίζαμε και τα οποία θεωρούνται το «κλειδί ανάφλεξης» για να ξεκινήσει η ανθρώπινη εμβρυϊκή ανάπτυξη.

Σημειώστε επίσης ότι οι ερευνητές ανακάλυψαν μια πρωτοφανή αλληλεπίδραση αυτών των νέων γονιδίων με το λεγόμενο «σκουπιδο-DNA»: τα περισσότερα γονίδια κωδικοποιούν πρωτεΐνες, αλλά υπάρχει μια σειρά επαναλαμβανόμενες αλληλουχίες DNA που δεν παράγουν τίποτε και θεωρούνται άχρηστες (junk DNA), αλλά στην πραγματικότητα έχουν σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης. Στην παρούσα μελέτη οι ερευνητές κατέδειξαν ότι τα πρόσφατα ταυτοποιημένα γονίδια μπορούν να αλληλεπιδρούν με το «σκουπιδο-DNA» και ότι αυτό είναι απαραίτητο για την έναρξη της ανάπτυξης.
Δεδομένου ότι το «σκουπιδο-DNA» είναι το συντριπτικά πλειοψηφικό κομμάτι του ανθρώπινου γονιδιώματος (καταλαμβάνει το 91,8% του συνόλου!), έχουμε τώρα τον μέγα ύποπτο της εικασίας μας για τη δυνατότητα γενετικής μεταβίβασης μνήμης: είναι αυτός ο «άχρηστος χώρος» του DNA o σκληρός δίσκος όπου εγγράφεται πληροφορία από τους γονείς για τα παιδιά; Και αν εκεί εγγράφεται η μνήμη «αποφυγής οσμής» για τα ποντίκια, όπως είδαμε, γιατί να μην υπάρχει και η δυνατότητα εγγραφής πολύ περισσότερων «κληροδοτημάτων» για τα ανθρώπινα έμβρυα;

Για τη συνέχεια στη συγκλονιστική αυτή εικασία μην αμφιβάλλετε ότι θα έχουμε σίγουρα πολλές εξελίξεις. Ισως μάλιστα ανακαλυφθεί σύντομα και «μηχανισμός συμπίεσης των δεδομένων» στο DNA, οπότε τα μεγάλα «εγώ» θα έχουν χώρο για πλήρη απομνημονεύματα... Μπορεί η αθανασία της ψυχής να είναι πολύ μεγάλο πράγμα, αλλά η αθανασία της μνήμης θα είναι ένα πράγμα τόσο δα μικρό - όσο μισή σταγόνα αίμα.

ΥΓ.: Για όσους θέλουν να διασκεδάσουν την πιθανότητα «ξεκλειδώματος γενετικής μνήμης», ο γράφων έχει συγγράψει το σχετικό μυθιστόρημα ιστορικο-επιστημονικής φαντασίας «Η γεύση της μνήμης»

Καφαντάρης Τάσος

Πηγή: www.tovima.gr