Άρθρα
Οι θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης
Στον δυτικό πολιτισμό και συγκεκριμένα στην 20ο αιώνα συνηθίσαμε να θεωρούμε τον χρόνο και την εξέλιξη σαν μια γραμμική ακολουθία ιστορικών γεγονότων τα οποία τείνουν να πάνε από «το καλό στο καλύτερο». Από το «πρωτόγονο στο εξελιγμένο». Αυτή η στάση ήταν ξεκάθαρη απόρροια του ρεύματος του θετικισμού και του ορθολογισμού. Αυτά τα δύο ρεύματα αν και έδωσαν στον δυτικό πολιτισμό τα εργαλεία για να μετρήσει τον κόσμο αναλύοντας τον στα κομμάτια που τον αποτελούσαν τον οδήγησαν να αντιληφθεί το «δέντρο αλλά να χάσει το δάσος». Σήμερα έχουμε αναλύσει το κύτταρο, το άτομο, το Ηλιακό Σύστημα. Η ανάλυση μας έχει επεκταθεί σε όλες τις κλίμακες. Ταυτόχρονα όμως έχουμε μείνει με «γρανάζια και άξονες στα χέρια» χάνοντας το ίδιο το σύνολο άσχετα με το αν αυτό το σύνολο λέγεται «άνθρωπος» ή Ηλιακό Σύστημα. Προσηλωμένοι στο να βρούμε τα κομμάτια του κόσμου χάσαμε τον ζωντανό οργανισμό.
Ιστορικά σήμερα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι πολλές καταστάσεις στην καθημερινότητα μας επαναλαμβάνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μπορούμε σήμερα να διαπιστώσουμε ότι η Ιστορία ακολουθεί κυκλικούς ρυθμούς π.χ. στην οικονομία έχουμε σταθερά κύκλους ανάπτυξης και ύφεσης , όπως η μέρα και η νύχτα. Αντιλαμβανόμαστε ότι όπως στα φυσικά φαινόμενα υπάρχει ο κυκλικός χρόνος έτσι και τα ιστορικά φαινόμενα παράγονται μέσα στον κυκλικό χρόνο.
Μέσα από την έννοια της κυκλικής ροής του χρόνου αποκαλύπτεται στον Νου ότι στη δημιουργία δεν υπάρχει πραγματικό τέλος. Μέσα σε έναν κυκλικό χρόνο τα γεγονότα επαναλαμβάνονται, όπως οι πλανήτες που γυρίζουν σε σταθερές τροχιές, χωρίς ποτέ όμως να παραμένουν ίδια. Έτσι, η μορφή του κόσμου συνεχώς αλλάζει, αλλά πάντα η εμπειρία που μπορεί να αποκομίσει ο ταξιδιώτης παραμένει αναλλοίωτη.
Καθώς ως άνθρωποι εξελισσόμαστε από τον κόσμο του συναισθήματος προς τον κόσμο του Νου, είμαστε αναγκασμένοι μέσα από την συνεχή επανάληψη της εμπειρίας να αποκτήσουμε μνήμη. Μνήμη του δικού μας μηχανισμού, αλλά και συνείδηση του περιβάλλοντος. Παράδειγμα είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Στην αρχή, καθώς μπαίνουμε σε αυτόν τον χώρο, βρισκόμαστε σε μια terra incognita (άγνωστη γη). Όλες οι αισθήσεις είναι διεγερμένες και κάνουμε πολλά λάθη. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα προσπαθούμε να ψηλαφίσουμε τον κόσμο και τα όριά του. Ο δρόμος ως προς την ποιότητα της κάθε σχέσης που δημιουργούμε στην πορεία μας είναι ασαφής. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τα όρια, αλλά και την δύναμη ή αδυναμία μας να ανταποκριθούμε. Στην πράξη, μπαίνουμε μέσα σε έναν λαβύρινθο με στόχο να βρούμε την έξοδο. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον λαβύρινθο στην αρχή γιατί κυριαρχεί το συναισθηματικό κομμάτι μας, πιστεύοντας ότι μπροστά του ανοίγονται άπειρες επιλογές. Έτσι ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος και η ροή της ενέργειας στο επίπεδο αυτό έντονη. Μοιάζει να μπαίνουμε σε έναν χείμαρρο με πολύ φόβο, αλλά και πολύ αδρεναλίνη. Κάποιοι άλλοι μπορεί να μπουν σε μια λίμνη ακίνητη και στατική, ήσυχη και ρηχή. Άλλοι θα μπουν σε μια βαθιά θάλασσα, παράξενη και άγρια.
Οι μορφές είναι άπειρες και ατελείωτες. Αυτός ο λαβύρινθος με τις χιλιάδες εικόνες είναι που εγκλωβίζει τον Νου και τον κρατάει καθηλωμένο μέσα στην διαφορετικότητα παρουσιάζοντάς του συνέχεια καινούριες εικόνες. Κάποια στιγμή ο Νους αντιλαμβάνεται τη συνεχόμενη επανάληψη των θεμάτων, όχι από την επανάληψη των εικόνων, αλλά από την συνεχόμενη επανάληψη των συναισθημάτων. Οι εικόνες αλλάζουν, αλλά οι συναισθηματικές καταστάσεις που προκαλούν μοιάζουν όλο και περισσότερο.
Αυτό μας οδηγεί στην εσωτερική ενδοσκόπηση και την ανάγκη κατανόησης ενός μυστηρίου που αποκαλύπτεται στον Νου εκείνη τη στιγμή. Πως είναι δυνατόν διαφορετικές εικόνες να προκαλούν ίδια συναισθήματα.
Συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος γύρω μας, αν και είναι άπειρα πολύπλοκος, ταυτόχρονα μπορεί να διέπεται από θεμελιώδεις αρχές. Μέσα από αυτήν την ανίχνευση σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε ότι όλες μας οι δυνατές καταστάσεις καταλήγουν σε 3 δυνατές επιλογές:
Δράση - Αδράνεια - Ισορροπία
Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που βγαίνει με φυσικό τρόπο μέσα από την εσωτερική συνειδητοποίηση που αναφέραμε.
Ο άνθρωπος αντικρίζει την πόρτα του εσωτερικού εαυτού και των νόμων που τον καθορίζουν.
Ακόμη δεν μπορεί να ξεφύγει από τον λαβύρινθο που τον περιβάλλει. Αν και αναγνωρίζει τα τοιχώματά του, δεν ξέρει την έξοδο, δεν γνωρίζει την πορεία προς αυτήν και δεν κατέχει το κλειδί για να την ανοίξει.
Του γεννιέται όμως η επιθυμία να βγεί. Αυτή είναι η πρωταρχική αίσθηση Ελευθερίας. Για καιρό θα ψάχνει έξω στο περιβάλλον την απελευθέρωση, αλλά πάντα θα ανακαλύπτει ότι ο λαβύρινθος είναι ερμητικά κλειστός από παντού. Δεν μπορεί να ξεφύγει από πουθενά. Βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε ένα «Matrix». Όπως ο ήρωας της ομώνυμης ταινίας αντιλαμβάνεται ότι κάτι του διαφεύγει, έτσι και ο άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι προσπαθεί να βρει την ελευθερία κάτι του διαφεύγει.
Μόνο όταν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να στραφεί προς τα πάνω θα μπορέσει να βρει τη έξοδο. Πρέπει να αναπτύξει μέσα του την «κάθετη» διάσταση. Να αναγνωρίσει την ανώτερη φύση του και να την εκδηλώσει μέσα στην πραγματικότητα του λαβύρινθο
Όσο παραμένει εγκλωβισμένος, είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί μέσα σε ένα δίπολο: Δράση ↔ Αδράνεια
Μπορεί μόνο να κινείται ανάμεσα στις εικόνες ή να μένει αδρανής. Να ταυτίζεται με τις εικόνες ή να τις απορρίπτει. Και στις δύο καταστάσεις όμως δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Ο κύκλος της δράσης του είναι φαύλος και καταλήγει πάντα στο ίδιο σημείο απ’ το οποίο ξεκίνησε. Μόνο όταν αντιληφθεί τον κάθετο άξονα θα μπορέσει να βρει την Ισορροπία.
Μόνο τώρα μπορεί να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο, γιατί αν και η κυκλικότητα του χρόνου θα τον επιστρέψει στο ίδιο σημείο, επειδή θα έχει χρησιμοποιήσει τον κάθετο άξονα της ισορροπίας, θα επιστρέψει σε ένα διαφορετικό σημείο στον χρόνο, πιο πάνω από εκεί που ξεκίνησε.
Τώρα πια έχει σπάσει τον φαύλο κύκλο. Η εμπειρία του δεν επαναλαμβάνεται απλώς, αλλά βελτιώνεται σε ποιότητα. Σε αυτό το σημείο ο χρόνος παύει να είναι μια ημερολογιακή ένδειξη, αλλά γίνεται ενέργεια την οποία πρέπει να αξιοποιήσει για να αναβαθμίσει την ποιότητα της εμπειρίας.
Τώρα, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο δεν υπάρχει μόνο το γκρίζο που θα ήταν μια οριζόντια ανάμειξη αυτών των δύο συστατικών, αλλά εμφανίζεται όλη η χρωματική σκάλα που περιέχεται μέσα στο λευκό. Σχηματικά θα βλέπαμε τα παρακάτω:
ΠΡΙΝ:
ΜΕΤΑ:
Τώρα βρίσκει το κλειδί των 7 χρωμάτων ή 7 αρχών της δημιουργίας του Κόσμου. Μπορεί να αναγνωρίσει την αρχέγονη σοφία και την παγκόσμια αρχή και ενότητα του κόσμου. Αυτή η συνειδητοποίηση συμβαίνει μέσα σε αυτόν. Στο κέντρο της ύπαρξής του. Η κίνηση πια συμβαίνει σε 4 διαστάσεις.
Έχοντας αναγνωρίσει την εσωτερική του φύση, η μόνη διέξοδος είναι προς τα μέσα. Πρέπει να ικανοποιήσει τρεις βασικές συνθήκες.
Θέλω (Θέλω να βγω από τον λαβύρινθο)
Ξέρω (Ξέρω τη διαδρομή προς την έξοδο)
Μπορώ (Μπορώ να ξεκλειδώσω και να ανοίξω την έξοδο προς την ελευθερία)
Αυτή είναι η διαδικασία προς την ενότητα και την ελευθερία. Η επιστροφή πίσω στον Παράδεισο.
Τα 7 χρώματα της κλίμακας αντιστοιχούν στις Εφτά αρχές της Δημιουργίας.
Είναι οι πρώτες 7 συχνότητες, ο επταπλός διαχωρισμός του κόσμου.
-
Άτμα - Θέληση -Αρχή της Νοητικότητας
-
Βούδι - Σοφία-Ενέργεια -Αρχή της Αναλογίας
-
Μάνας - Διάνοια-Οργάνωση -Αρχή της Δόνησης (Αριθμός)
-
Κάμα Μάνας - Νους-Επιθυμία -Αρχή της Πολικότητας (Γιν-Γιάνγκ)
-
Κάμα Ρούπα -Αστρικό-Συναισθηματικό - Αρχή του Ρυθμού (Ζωή-Θάνατος)
-
Λίνγκα Ζαρίρα - Πρανική ενέργεια, Ζωτικότητα - Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος (Κάρμα)
-
Στούλα Ζαρίρα - Αιθερική & Φυσική ύπαρξη - Αρχή του Γένους (Αρσενικό-Θηλυκό)
Τώρα ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι πέρα από την οριζόντια κίνηση μέσα σε κάθε επίπεδο μπορεί να επιλέξει και την κάθετη κίνηση μέσα στη χρωματική σκάλα της εξέλιξής του. Μπορεί τώρα να μεταβάλλει όχι μόνο τη θέση του, αλλά και την επίγνωση πηγαίνοντας σε όλο και ανώτερες χρωματικές συνθέσεις, ενσωματώνοντας όλο και μεγαλύτερη Σύνθεση και Αρμονία μέσα στον ζωγραφικό καμβά της καθημερινότητάς του.
Το γκρίζο του κόσμου μεταβάλλεται σταδιακά με την σταθερή προσπάθειά του σε μια πανδαισία χρωμάτων που έχουν ρυθμό και αρμονία στη σύνθεση. Η ζωή του γεμίζει με νόημα, και καθώς η ύπαρξή του πληρώνεται από ενέργεια, αρχίζει να αναβλύζει και να προσφέρεται ελεύθερα στους άλλους γύρω του. Αυτή η ροή προς τους άλλους επιτρέπει τώρα να κάνει μια συνεχή «ενεργητική» ανανέωση που τον διατηρεί ζωντανό και δημιουργικό, μέσα σε μια υγιή ένταση όπως η σωστά τεντωμένη χορδή ενός μουσικού οργάνου.
Συνειδητοποιεί τώρα ότι αυτός είναι ο δρόμος προς την Ελευθερία έχοντας βρει όχι μόνο τον δρόμο της εξόδου από τον λαβύρινθο, αλλά και το Κλειδί της εξόδου.
Τώρα δεν χρειάζεται να περπατάει άσκοπα μέσα στον λαβύρινθο, αλλά να ανυψωθεί έξω από αυτόν. Λύνεται έτσι το αδιέξοδο ερώτημα του γιατί υπάρχω σε ένα φαινομενικά μάταιο κόσμο όπου όλα καταλήγουν στον θάνατο καθώς αντιλαμβάνεται την ζωή ως συνέχεια εμπειρίας και επίγνωσης.
Πηγή: www.newfoundation.gr
