fShare

Tweet

Φυσιορρύθμιση Η σύγχρονη ολιστική θέαση της ανθρώπινης υγείας

Η Φυσιορρύθμιση - (PHYSIOREGULATION) αποτελεί την πιο νέα και εξελιγμένη ολιστική θεραπευτική μέθοδο, που βασίζεται την πιο πρόσφατη έρευνα και γνώση σχετικά με την Ομοιοπαθητική, την Ομοτοξικολογία, την Φυτοθεραπεία, την Ψυχο-Νευρο-Ενδοκρινο-Ανοσολογία (P.N.E.I.), και τις εφαρμογές των συμπληρωμάτων διατροφής.

Η Φυσιορρύθμιση, χρησιμοποιεί ως βασικό μοντέλο αξιολόγησης της ανθρώπινης υγείας την συνάρτηση, σύμφωνα με την οποία  η τρέχουσα κατάσταση της υγείας ενός ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης  τεσσάρων παραγόντων:

1. Των Γενετικών προδιαθέσεων του οργανισμού του, βάσει του γονιδιακού του υλικού.
2. Του τρόπου ζωής του (Εργασία, Διατροφή, Κίνηση, Προσλήψεις τοξικών υλικών κ.τ.λ.)
3. Της ψυχο – νοητικής πραγματικότητας που έχει κατασκευάσει και των διάφορων συναισθηματικών μηχανισμών αντίδρασης που έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί στα διάφορα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα.
4. Της ηλικίας του.

Οι τέσσερεις αυτοί παράγοντες επηρεάζουν την λειτουργία του Ψυχο-Νευρο-Ενδοκρινο-Ανοσολογία (P.N.E.I.), και η απόκλιση αυτή αποτελεί την βάση της Ασθένειας.

Βασικές Αρχές

Η Φυσιορρύθμιση και η Φυσιορρυθμιστική Ιατρική βελτιώνουν την δυνατότητα των Ιατρών και των Επαγγελματιών Υγείας να αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την Ασθένεια. Πιστεύοντας στην αρχή της συνθετικότητας, η Φυσιορρύθμιση επιλέγει να συγκεντρώνει και να συνδυάζει τα καλύτερα συστατικά από την κάθε θεραπευτική μέθοδο. Έτσι, παντρεύει την Κλασσική Ιατρική με την Κλασσική Ομοιοπαθητική, την Ομοτοξικολογία, την Σπαγειρική Θεραπευτική, την Φυτοθεραπεία, την Μοριακή Βιολογία, την Κβαντική Φυσική, δημιουργώντας ένα σύνθετο μοντέλο επιπέδων θεραπευτικής προσέγγισης.

Μία δεύτερη αρχή που προσθέτει είναι η αρχή της διατάραξης της φυσιολογίας του ασθενή που αποτελεί τη βάση κάθε ασθένειας, μέσω παθογόνων παραγόντων όπως:

• Τοξίνες (τροφικές, βαρά μέταλλα, ραδιενέργεια, ενεργειακές, συναισθηματικές, ατμοσφαιρικές, ηλεκτρομαγνητικές, γαιοπαθητικές και τέλος ομοτοξίνες)
• Μείωση της ικανότητας του οργανισμού να τις διαχειρίζεται και να τις αποβάλλει.
• Μη κατάλληλης διατροφής
• Μη λειτουργικών μηχανισμών σκέψης και συναισθηματικής βίωσης.

Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με το μοναδικό γενετικό υλικό ενός ανθρώπου και την ηλικία του, που ως παράγοντας επηρεάζει την λειτουργία του οργανισμού σε κυτταρικό επίπεδο, δημιουργούν μία μοναδική σε κάθε άνθρωπο πολυπαραγοντική συνάρτηση που ως αποτέλεσμα έχει την εμφάνιση της ασθένειας. Μοναδική αποτελεσματική λύση θεραπείας είναι η ανακάλυψη της μοναδικής αυτής συνάρτησης και η επέμβαση σε κάθε έναν από τους παράγοντες που την αποτελούν.

Η Φυσιορρύθμιση Θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι  ένα Οικοσύστημα που ελέγχεται από το Νευρο – Ενδοκρινο – Ανοσολογικό δίκτυο.

Υπάρχουν πέντε βασικές θεμελιώδεις αρχές που καθορίζουν την πολύπλοκη δράση των σκευασμάτων της Φυσιορρύθμισης:

1.        Ολιστική Διάγνωση σε Βάθος
2.       Αποτοξίνωση
3.       Εξισορρόπηση του P.N.E.I. (Ψυχο – Νευρο – Ενδοκρινο – Ανοσολογικό)
4.       Αλλαγή των παθογόνων παραγόντων στη ζωή του ανθρώπου προκειμένου η ασθένεια να μην εμφανιστεί ξανά.
5.       Διατροφικά Συμπληρώματα στο βαθμό που χρειάζονται για να καλύπτουν ελλείψεις σε σημαντικά για την υγεία στοιχεία.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:

1.       Η  Ολιστική Διάγνωση σε βάθος παραλαμβάνει:

• Την Ολιστική θεώρηση της φυσιολογίας του ανθρώπου και την αντίστοιχη ολιστική αιτιοπαθογένεια.
• Ότι η θεραπεία του πάσχοντος πεδίου βασίζεται στη διόρθωση της διαταραγμένης του δομής απαντώντας στα ερωτήματα «γιατί» και «πώς» ο συγκεκριμένος άνθρωπος ασθενεί.

2.    Η Αποτοξίνωση περιλαμβάνει:

• Την ενίσχυση των οργάνων και συστημάτων απέκκρισης πριν την έναρξη της αποτοξίνωσης με σκοπό την χωρίς προβλήματα απομάκρυνση των τοξινών.
• Την σταδιακή βάσει «στρατηγικού» σχεδίου αποτοξίνωση επιπέδου προς επίπεδο,  του οργανισμού.
• Λειτουργική και δομική αποκατάσταση που επανέρχεται μέσω της αποτοξίνωσης και της παροχέτευσης του συνδετικού ιστού με αποτέλεσμα  την αποκατάσταση  υγιούς κυτταρικού μεταβολισμού

 3.       Η Εξισορρόπιση του P.N.E.I. (Ψυχο – Νευρο – Ενδοκρινο – Ανοσολογικό) περιλαμβάνει:

•  Χρήση δομικών και τροποποιητικών της ιδιοσυστασίας σκευασμάτων.
•  Εξουδετέρωση των νοσογόνων αιτιών (που προκαλείται με την ανοσοθεραπευτική δράση των νοσωδών).
• Ρύθμιση της νευροενδοκρινικής ισορροπίας (μέσω της χρήσης δυναμοποιημένων ομοιοπαθητικά Ορμονών και Νευροπεπτιδίων).
• Αποκατάσταση της αποτελεσματικότητας του ανοσοποιητικού συστήματος (μέσω της χρήσης δυναμοποιημένων ομοιοπαθητικά και σπαγειρικά ουσιών). Η ομοιοπαθητική μέθοδος προετοιμασίας των σκευασμάτων, αυξάνει ακόμη περισσότερο την αποτελεσματικότητα όλων αυτών των παραπάνω συστατικών τους, προσφέροντας ένα βιολογικό μηχανισμό εξισορρόπησης της λειτουργίας των κυττάρων ικανό να αποκαταστήσει την ομοιόσταση του οργανισμού.

 4.  H Αλλαγή των παθογόνων παραγόντων στη ζωή του ανθρώπου προκειμένου η ασθένεια να μην εμφανιστεί ξανά περιλαμβάνει την καθοδήγηση εκπαίδευση του θεραπευόμενου από τον ιατρό στο πώς θα πρέπει να τροποποιήσει μέρη της ζωής του ώστε να μην ξαναεμφανιστεί το πρόβλημα.

5.       Διατροφικά Συμπληρώματα στο βαθμό που χρειάζονται για να καλύπτουν ελλείψεις σε σημαντικά για την υγεία στοιχεία.

• Βασικό Μοντέλο Αμινοξέων για υποστήριξη της σύνθεσης πρωτεϊνών μέσω της ενσωμάτωσης με το MAP  – Master Amino Acid Pattern

• Ιχνοστοιχεία και βιταμίνες για διόρθωση της δραστηριότητας των συνενζύμων.

• Αντιοξειδωτικά για αποτελεσματική προστασία από ελεύθερες ρίζες.

Η επιστήμη της Φυσιορρύθμισης αναπτύχθηκε μέσα από την ανάγκη να καλυφθούν θεραπευτικά «κενά» στην ολιστική ιατρική όπως:

1. Το ότι κάποια ουσία ή αγωγή είχε αποτελέσματα σε κάποιον άνθρωπο, ενώ σε κάποιον άλλο όχι.
2. Παράγοντες όπως το Γαιοπαθητικό και το Ηλεκτρομαγνητικό Stress, που όπως έχει αποδειχθεί επηρεάζουν συχνότατα τον ανθρώπινο οργανισμό, είναι υπεύθυνοι για ένα σημαντικό μέρος της τοξίνωσης ενός ανθρώπου, όμως δεν λαμβάνονται ακόμη υπ όψιν από τους ιατρούς όσο θα χρειαζόταν.

ΦΥΣΙΟΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ   - ΜΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Ένα από τα θεμελιώδη σημεία της Φυσιορρυθμιστικής Θεραπευτικής είναι η ολιστική προσέγγιση του ανθρώπου σαν ένα πολύπλοκο βιολογικό σύστημα στο οποίο διάφορα ισοδύναμα σύνθετα υποσυστήματα συλλειτουργούν σε επίπεδο συνδιοργάνωσης και αλληλεξάρτησης.

Επομένως η προσέγγισή μας στην αγωγή των ασθενών πρέπει να βασιστεί ως μία σφαιρική στρατηγική, στην οποία το νευρικό, το ενδοκρινικό και το ανοσοποιητικό σύστημα επικοινωνούν και συνεργάζονται μεταξύ τους και οποιαδήποτε επίδραση σε ένα από αυτά προκαλεί αντίδραση και σε όλα τα άλλα.

Σήμερα, έχουμε πρόσβαση σε θεραπευτικά σκευάσματα τα οποία μπορούν να επιδράσουν σε κάθε στόχο εξατομικευμένα (πρωτογενή ή δευτερογενή αίτια της παθολογίας), ρυθμίζοντας τη δράση του μέσω του ορθού επαναπρογραμματρισμού των κυττάρων του και ταυτόχρονα, δρώντας σε άλλους στόχους, όπου μπορούν να επιδράσουν ή να επηρεαστούν αμφίδρομα από τις διαφοροποιημένες λειτουργίες τους.

Αυτή η καινοτομική θεραπευτική μεθοδολογία που ονομάζεται «λεπτή ρύθμιση» (fine regulation), δεν απορρίπτει «την σχετική με την matrix εργασία» που διεκπεραιώνεται από τις ομοιοπαθητικές θεραπευτικές ουσίες που είναι υπεύθυνες για την δράση της αποτοξίνωσης και εμπεριέχονται στα βιολογικά σκευάσματά μας.

ΦΥΣΙΟΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ : ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΡΙΓΩΝΟ

Το κλινικό – θεραπευτικό μοντέλο της Φυσικής ρυθμιστικής Ιατρικής είναι γραμμικό. Ο θεραπευτικός σχεδιασμός περιλαμβάνει τρεις φάσεις:

1.       ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ – ΑΠΕΚΚΡΙΣΗ

Μία αποτοξινωμένη και αποκατεστημένη μεσοκυττάρια ουσία (matrix) θα επιτρέψει στο κύτταρο να λάβει οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά και στους υποδοχείς του να ενεργοποιηθούν επαρκώς από τα σχετιζόμενα με αυτούς μόρια.

Ένα αποτοξινωμένο και παροχετευμένο από άχρηστες ουσίες κύτταρο θα είναι ικανό να επιτελέσει την μεταβολική του δράση. Τα απεκκριτικά όργανα, καθώς ενεργοποιούνται από εξειδικευμένα αποτοξινωτικά σκευάσματα, θα ενισχύσουν την λειτουργική εκκριτική τους δράση και θα αποβάλλουν τις τοξίνες του οργανισμού.

Με βάση το πόσο ο οργανισμός έχει επηρεαστεί από την επισώρευση τοξινών και το ποιες είναι οι δομές που σχετίζονται με αυτή, μπορεί να επιλεγεί είτε μια αγωγή παροχέτευσης, είτε κάποια άλλη σε συνδυασμό με την θεραπεία του PNEI και την συμπτωματική θεραπεία..

«…. Η καλή αποτοξίνωση είναι ήδη ο μισός δρόμος προς μία καλή θεραπεία». Η θεραπεία παροχέτευσης (αποτοξίνωσης) σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποτελέσει μία πλήρη και εντατική βιολογική θεραπεία.

Η συνδυαστική χρήση της κυτταρικής, μεσοκυτταρίου και οργανικής παροχετευτικής δράσης είναι από μόνη της θεραπευτική στρατηγική που σε πολλές περιπτώσεις θεωρείται ολοκληρωμένη και αποτελεσματική από μόνη της.

2. ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ PNEI

Η αποκατάσταση του νευρο – ανοσο – ενδοκρινικού άξονα γίνεται σε δύο κατευθύνσεις, στην ψυχοσωματική και σωματοψυχική και είναι ο πυρήνας της Φυσικής Ρυθμιστικής Θεραπευτικής. Ένας εκλεπτυσμένος βιολογικός μηχανισμός υποδηλώνει ότι από τη στιγμή που θα εισαχθούν στο ανθρώπινο σώμα οι ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένες μικρο-δόσεις από κυτταροκίνες, ορμόνες και νευροδιαβιβαστές, στην ίδια πάντα συγκέντρωση όπως και στο φυσιολογικό περιβάλλον του οργανισμού  – μαζί με επιλεγμένα ομοιοπαθητικά σκευάσματα  (φυτικής, ορυκτής και ζωικής προέλευσης) είναι ικανές να ελαττώσουν, ρυθμίσουν και διεγείρουν την αντιδραστικότητα των τριών κυρίων ανθρώπινων συστημάτων (νευρικό, ανοσοποιητικό και ενδοκρινικό). Τα επαναφέρουν στο φυσιολογικό λειτουργικό τους εύρος, χωρίς να καταπιέζουν ή να αναστέλλουν βιολογικές αντιδράσεις.

Με βάση το αν η διαταραχή στο επίπεδο του PNEI  υπάρχει στο γενικό  ενδοκρινικό, νευρο – ενδοκρινικό ή ανοσο – ενδοκρινικό επίπεδο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν διαφορετικά κάθε φορά σκευάσματα ή διαφορετικοί συνδυασμοί σκευασμάτων για να συνοδεύσουν την απεκκριτική και  την συμπτωματική θεραπευτική.

3. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΉ ΑΓΩΓΗ ΟΡΓΑΝΟΥ

Όπως σε μια τέλεια οργανωμένη ομάδα, οι ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένες ουσίες, οι σπαγειρικά  μαζί με τα κλασσικά ομοιοπαθητικά σκευάσματα δρουν στις φλεγμονώδεις ασθένειες, οδηγώντας τον οργανισμό σε αποθεραπεία.

Ανάμεσα σε αυτές τις ουσίες, τα εξειδικευμένα σκευάσματα για κάθε εξελικτικό στάδιο της φλεγμονώδους διαδικασίας, μπορούν να αναγνωριστούν στην σύνθεση των σκευασμάτων της Φυσιορρύθμισης και η δράση τους είναι απλά εξαιρετική και στοχευμένη. Με αυτόν τον τρόπο η ερυθρότητα, ή υπερθερμία, ο πόνος, και διόγκωση όλα ρυθμίζονται οδηγώντας τελικά στην αποκατάσταση.

Αυτή η νέα θεραπευτική προσέγγιση στηρίζεται ταυτόχρονα στην ομοιοπαθητική και Σπαγειρική παράδοση και στις ερευνητικές εργασίες στον τομέα της Μοριακής Βιολογίας.  Οι Ομοιοπαθητικές μικρο-δόσεις δραστικών μορίων μετατρέποντας τις  ανοσολογικές απαντήσεις των κυττάρων, είναι ικανές να επαναδραστηριοποιήσουν μία επαρκή βιολογική ανοσολογική απάντηση (όπως συμβαίνει φυσιολογικά). Έτσι, η φλεγμονώδης διαδικασία (οξεία ή χρόνια) ρυθμίζεται ώστε να οδηγήσει σε πλήρη αποθεραπεία και σημαντική μείωση του χρόνου της αποκατάστασης.  Ανάλογα με τα κυρίαρχα συμπτώματα της νόσου, μπορούμε κάθε φορά να επιλέξουμε διάφορα θεραπευτικά σκευάσματα της Φυσιορρύθμισης, στα οποία έχει ενσωματωθεί ο επαναπρογραμματισμός του  PNEI και η παροχετευτική διαδικασία με ολιστική θεώρηση.

Η Φυσιορρύθμιση και η Φυσιορρυθμιστική θεραπευτική βελτιώνουν την δυνατότητα των Ιατρών και των Επαγγελματιών Υγείας να αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την πάθηση αλλα πολύ περισσοτερο να λειτουργήσει ως πρόληψη ( προληπτική θεραπευτική προσέγγιση ).

ΑΙΤΙΟΠΑΘΟΓΕΝEIA ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΦΥΣΙΟΡΡΥΘΜΙΣΗ  - ΝΕΥΡΟ – ΑΝΟΣΟ – ΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΗ

ΑΠΟΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Η ΦΥΣΙΟΡΡΥΘΜΙΣΗ βασίζεται:

1.       Στον καθορισμό της νοσογόνου πληροφορίας στο επίπεδο του εξωκυττάριου χώρου (extracellular matrix)
2.       Στην αποτοξίνωση του εξωκυττάριου χώρου από κάθε νοσογόνο πληροφορία, αποκαθιστώντας έτσι την ικανότητά του να μεταφέρει πάλι πληροφορίες

1. 3.       Στη ρύθμιση της ποσότητας, της κινητικότητας και του είδους των πληροφοριών που πλέον θα μεταφέρει σε κάθε κύτταρο του οργανισμού ο  εξωκυττάριος χώρος.

Ειδικότερα:

1.  Η εναπόθεση των τοξινών (ενδο και έξω τοξινών) στο επίπεδο του μεσοκυττάριου χώρου του χαλαρού μεσοκυττάριου συνδετικού ιστού, είναι ταυτόχρονα ένα θετικό και ένα αρνητικό γεγονός για το ανθρώπινο σώμα. Δηλαδή, αν και υπάρχει ένας μηχανισμός προσαρμογής για την διατήρηση ενός επίπεδου υγείας, είναι συγχρόνως και μία πρώτη ένδειξη πιθανής χρονιότητας της νόσου. Ένας τοξινωμένος μεσοκυττάριος χώρος (intercellular matrix) δεν μπορεί πλέον να εκτελέσει αποτελεσματικά τις αμυντικές, δομικές και αποτοξινωτικές – απεκκριτικές του δράσεις.  Δεν θα επιτρέπει πλέον την επαρκή μεταφορά του οξυγόνου και των θρεπτικών συστατικών από τα τριχοειδή αγγεία στο κύτταρο, το οποίο με τη σειρά του, αναγκάζεται να προσαρμοστεί για να επιβιώσει, και σε μερικές περιπτώσεις διαφοροποιώντας τον εαυτό του (όπως στην έναρξη διαφοροποιήσεων στους ινοβλάστες που ο μεταβολισμός τους μετατρέπεται από αερόβιο σε αναερόβιο). Η matrix δεν επιτρέπει επιπλέον την μεταφορά μορίων πληροφορίας, και δεν θα μπορεί πλέον να επιτελεί τις ανοσολογικές-αμυντικές δράσεις δια μέσου της φλεγμονώδους διαδικασίας. Η δράση του δικτυενδοθηλιακού συστήματος (RES) υποστρέφει, καθώς και η  ιστολογική δομή της μετατρέπεται από ινώδη σε σκληρωτική.

2. Ο οργανισμός ανταποκρίνεται στο νοσογόνο αίτιο μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο προσαρμοστικών γεγονότων, με αμυντικούς μηχανισμούς, είτε φλεγμονώδους φύσης είτε ορμονών (π.χ. προλακτίνη ή κορτιζόλη) με σκοπό να ενεργοποιηθεί μία αντίδραση στο stress, (κατά τον Selye) σε κάθε γεγονός που αποσταθεροποιεί την ομοιοστασία. Για να είναι βιολογικά σταθερή, η ενεργοποίηση αυτών των νευρο-ανοσο-ενδοκρινικών μηχανισμών, πρέπει να αυτοπεριορίζεται μέσα σε ένα ελεγχόμενο χρονικό πλαίσιο, το οποίο ποικίλει σε σχέση με την νοσογόνο δύναμη του βλαπτικού παράγοντα. Αν, εξ αιτίας μιας ανεπάρκειας στις ενδογενείς αμυντικές διεργασίες, μιας διαφοροποίησης της υγιούς δομής του PNEI, ή μιας κατασταλτικής επίδρασης φαρμάκων, οι προφλεγμονώδεις ιντερλευκίνες ή οι ορμόνες του stress  παραμείνουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και σε υπερβολικές ποσότητες στο μεσοκυττάριο χώρο (matrix), τα κύτταρα στόχοι για να επιβιώσουν, προσαρμόζονται σε μία κατάσταση μη απάντησης κλείνοντας – ελαττώνοντας τους υποδοχείς τους στην κυτταρική μεμβράνη δίνοντας έναυσμα σε μια διαδικασία που οδηγεί τελικά σε χρόνια νόσο.  Μία συγκέντρωση παθογόνων παραγόντων (stressors) (είτε βιολογικών είτε ψυχολογικών) στο επίπεδο της λειτουργικής μονάδας κυτταρικού υποδοχέα-αγγείου – matrix, αποτελεί μια εν δυνάμει εστία για το ξεκίνημα και την εξέλιξη μιας παθολογικής διαδικασίας. Μόνο ανατάσσοντας την φυσιολογική λειτουργία της matrix (μέσω παροχέτευσης) και αποκαθιστώντας την ορθή λειτουργία των υποδοχέων της κυτταρικής μεμβράνης  μπορεί η κυτταρική λειτουργία και επομένως η ομοιόσταση του  οργανισμού και τελικά η υγεία να αποκατασταθούν.

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΑ & ΣΠΑΓΕΙΡΙΚΑ ΔΥΝΑΜΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΟΥΣΙΕΣ

Η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ομοιοπαθητικά και σπαγειρικά δυναμοποιημένες ουσίες, για θεραπευτικούς σκοπούς προέκυψε κυρίως από την ανακάλυψη ότι η φυσιολογική συγκέντρωσή τους, τόσο στο πλάσμα όσο και στους ιστούς, βρισκόταν πολύ κοντά στις χαμηλές προς μέσες  συγκεντρώσεις που χρησιμοποιούνται στην ομοιοπαθητική. Σήμερα χρησιμοποιούμε τον όρο: χαμηλές δόσεις (low doses). Κάθε ουσία έχει ένα συγκεκριμένο εύρος φυσιολογικών συγκεντρώσεων, εντός του οποίου μπορεί να διεκπεραιώσει με επιτυχία ένα ρυθμιστικό αποτέλεσμα (τροποίηση της δυσιολογίας) οπότε ο αριθμός των μορίων τους βρίσκεται σε συγκεκριμένη αναλογία με συγκεκριμένο αριθμό υποδοχέων στα κύτταρα στόχους, ή αλλιώς, με τον ορθό αριθμό υποδοχέων που είναι διαθέσιμος κάθε φορά για τη σύζευξη.

Στη ουσία πρόκειται για φυσιολογική πληροφορία  που επιβεβαιώνει ότι οι ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένες ουσίες  είναι ικανές να δώσουν την αντίστοιχη πληροφορία στο σύστημα που έτσι μπορεί να ενεργοποιήσει αυτορρυθμιστικούς μηχανισμούς, π.χ. παρέχοντας τον ορθό αριθμό υποδοχέων στην κυτταρική μεμβράνη που εξασφαλίζουν την αποκατάσταση της ενδοκυττάριας λειτουργίας. Ένα ακόμη στοιχείο που υποστηρίζει την δυνητική χρήση χαμηλών δόσεων των σχετιζόμενων με τους υποδοχείς μορίων, εκτός της υψηλής  συγγένειας αυτών με τους υποδοχείς της κυτταρικής μεμβράνης (Affinity), είναι και το εγγενές χαρακτηριστικό των υποδοχέων που ορίζεται ως πλεονασμός (Redundant). Δηλαδή, ευαισθητοποίηση μόνο του 10 % των υποδοχέων μεμβράνης που εξειδικεύονται σε μία ουσία είναι ικανό να ενεργοποιήσει το 50% της κυτταρικής λειτουργίας.

Η σύνδεση των δύο αυτών χαρακτηριστικών των υποδοχέων της κυτταρικής μεμβράνης, της συγγένειας και του πλεονασμού, εξηγεί εύκολα το πώς είναι δυνατό να πετύχουμε βιολογικά αποτελέσματα με ελάχιστες δραστικές συγκεντρώσεις μορίων (ομοιοπαθητικές). Από θεραπευτικής όμως απόψεως, πρέπει να τονίσουμε ότι οι ουσίες που χρησιμοποιούμε, όντας βιολογικά μόρια, δεν ακολουθούν την αρχή της αναστροφής της δράσης του αποτελέσματος που βασίζεται στην ποικιλία των συγκεντρώσεων (όπως συμβαίνει σε πολλά ομοιοπαθητικά σκευάσματα). Η βιολογική τους αποτελεσματικότητα είναι επακόλουθο της φυσιολογικής τους συγκέντρωσης. Είναι εύκολο λοιπόν να δούμε πώς αυτή η θεραπευτική στρατηγική έχει οδηγήσει σε μία αλληλοεπικάλυψη μεταξύ της αλλοπαθητικής Ορμονικής ή Ανοσολογικής Θεραπείας Υποκατάστασης και της ομοιοπαθητικής Ορμονικής ή Ανοσολογικής Βιορρυθμιστικής Θεραπείας.

Η μεγαλύτερη διαθεσιμότητα των υποδοχέων που προκύπτει από την μικτή ρυθμιστική ισορροπία, (Affinity and Redundancy) που επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες συγκεντρώσεις μορίων σε χαμηλές δόσεις, επιτρέπει την τροποποίηση των δόσεων των σύνθετων αυτών βιολογικών σκευασμάτων, ή ακόμη και την ελάττωση τους, με αποτέλεσμα την μείωση των παρενεργειών που θα μπορούσαν να εμφανιστούν στον ασθενή.

Πηγή: http://greenlife.colonic-hydrotherapy.eu/