‘’Έλα έλα μάτια μου έλα δώσε μου το ψαλίδι.
Να! εκεί είναι μέσα στο ντουλάπι με τις κορδέλες και τα κουμπιά. Αχ αυτές οι κορδέλες! Φτιάχναμε χαρταετούς και για βαρίδια στην ουρά κεντούσα όλα τα κουμπιά π’ απόμεναν της μάνας από τα ραφτικά.
Ρίκα Ρίκααααα δεν ανεβαίνει ο αετός. Ρίκα μάθε μου να πετάω χαρταετό.
Θα νυχτώσει και αυτό το φως… αυτό το μικρούλι φως που στέκεται σαν καρφίτσα στον τοίχο θα σκιστεί, θα σκίσει τον χαρταετό μου.
Έλα έλα μάτια μου έλα… δώσε μου το ψαλίδι.
Γελάς; Να κοίταξε με κι εγώ γελώ γελώ γελώ για να σου κάνω παρέα. Έλα μύρισε αυτό το γιασεμί, μου το έφερε το τρένο, κάθε ημέρα μου φέρνει ένα κλωνάρι φρέσκο γιασεμί, κι όταν με λούσεις θα το βάλω στα μαλλιά μου. Αλλά πρέπει να κόψω λίγο τα μαλλιά μου να γίνω όμορφη όταν θα έρθει πάλι το τρένο να με πάρει. Λύσε μου τα χέρια Ρίκα. Θα με κάνεις όμορφη Ρίκα;
Ηλίθια γιατί μου δένεις πιο σφιχτά τα χέρια; Δεν ξέρεις πως τα χέρια είναι φτερά; Κλέφτρα είσαι κλέφτρα, θέλεις να μου πάρεις τα φτερά μου τα μεγαλωμένα.
Άφησε με να φύγω -εγώ εγώ εγώ- με τα κύμματα της Άνοιξης και το τρένο των χιλίων βαγονιών, στις ρίζες στις ελιές στο νερό στον ήλιο. Κοίτα πως λάμπει ο ήλιος σαν να σπείραμε φωτιά και ηλιόπετρες κοίτα πως αστράφτει το ψαλίδι. Να Να δες! Καίει τα σκοινιά.
Ρίκα Ρίκαααααα φέγγω, φεύγω με τον αετό και το τρένο.
Αυτό το ψαλίδι το αστραφτερό πού πάει μάτια μου;’’

Την άφησα εκεί με τα χέρια εκστατικά τεντωμένα, ν’ απεικονίζει ολόκληρη ζωή, συγκεκριμένη ζωή. Ένα τρένο ένα γυαλί ένα ψαλίδι συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες λέξεις…
‘’Έλα μάτια μου έλα… έλα’’

Υπαίθριος σταθμός, το τρένο έβγαινε από γυαλί άρτιου τούνελ.
Ελπίς.