γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου

Έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί τόσα πολλά για την συγχώρεση. Από παιδιά μας έλεγαν πες συγνώμη εδώ, συγχώρα εκεί. Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στο «πνευματικό» δρόμο ακούγαμε ξανά και ξανά την λέξη συγχώρεση. Ότι πρέπει να συγχωρούμε, ότι δεν πρέπει να κρατάμε κακία, ότι δεν υπάρχει λόγος να θυμώνουμε και πρέπει να είμαστε μεγαλόψυχοι.

Χα, χα αερολογίες, θεωρητικολογίες, λέω εγώ. Ναι έτσι είναι το ιδανικό, η ιδανική κοινωνία ο άνθρωπος στην αυτοπραγμάτωση του. Αλλά εμείς είμαστε εδώ και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν μας είναι εύκολο να συγχωρήσουμε όταν κάποιος μας έχει πονέσει, όταν κάποιος μας έχει πληγώσει. Ναι το ξέρω θα μου πείτε ότι δεν μπορεί κανείς να μας πληγώσει και να μας πονέσει αν εμείς δεν το επιτρέψουμε. Συμφωνώ! Αλλά καλώς ή κακώς στο κόσμο της διττότητας ζούμε ακόμα και ενώ πολλές φορές αισθανόμαστε ότι είμαστε ο κύριος της ζωής μας και της πραγματικότητας μας, έρχεται και η στιγμή που αισθανόμαστε πληγωμένοι, αδικημένοι από την συμπεριφορά του άλλου. Ναι υπάρχει και αυτή η πλευρά μας, υπάρχει και αυτό το κομμάτι μας και με το να υπενθυμίσουμε στο νου μας ότι εγώ είμαι ο κύριος της ζωής μου και ότι κάνει ο άλλος εγώ το επιτρέπω, δεν θα με βοηθήσει όταν το συναίσθημα με κατακλύζει και ο πόνος ξεχειλίζει. Αλλιώς μένουμε στο ιδανικό και κουκουλώνουμε τα συναισθήματα μας, τα θάβουμε, τα αγνοούμε, γιατί θεωρούμε ότι δεν μας ταιριάζουν σε αυτή τη φάση της εξέλιξης μας.

Ας έρθουμε λίγο στην Γη. Ναι είμαστε πνευματικά όντα σε ανθρώπινο ταξίδι και η δοκιμασία μας είναι το ανθρώπινο ταξίδι μας. Και πως στις δύσκολες συναισθηματικές στιγμές θυμόμαστε οτι είμαστε πνευματικά όντα;

Για μένα σημαίνει εκείνες ακριβώς τις στιγμές να τις αποδεχτώ σαν κάτι δικό μου, σαν κάτι που με εξυπηρετεί στην παρούσα φάση και ότι κάτι θέλει να μου πει. Ο θυμός και το κάθε συναίσθημα είναι ένα καμπανάκι και κάτι μας λέει. Μας δείχνει κομμάτια από το ασυνείδητο που έχουμε φέρει στο φώς με την πνευματική μας εργασία. Μας φέρνει κομμάτια που έχουν αποκαλυφθεί από το φώς της συνείδησης με την επίγνωση που καταφέραμε να έχουμε. Είναι εκεί αυτά τα «ελαττώματα» για να μας κάνουν να βιώσουμε την ανθρώπινη φύση μας όσο καλύτερα μπορούμε. Είναι εκεί για να μας βοηθήσουν να δούμε το πόνο, να περάσουμε μέσα από το πόνο και να μάθουμε κάτι ή να βιώσουμε μια εμπειρία. Είναι αυτά τα κομμάτια που πάντα αντιμετωπίζαμε αλλά είτε δεν είχαμε την συνείδηση να τα δούμε και να εργαστούμε μαζί τους ή τα κουκουλώναμε βιαστικά γιατί μας χαλούσαν την εικόνα που θέλαμε για τον εαυτό μας.

Όμως αυτά τα κομμάτια, τα “σκάρτα” κομμάτια, τα σκοτεινά κομμάτια είναι αυτά που μας κάνουν ανθρώπινους, που μας κάνουν ευάλωτους, που μας μαλακώνουν και μαλακώνουν τον εγωισμό μας, ξεσκεπάζουν τους φόβους μας και μας κάνουν διάφανους.

Μέσα από αυτά τα κομμάτια που πονάνε καταφέρνουμε να ανοιχτούμε προς τους άλλους και να βοηθήσουμε ακριβώς επειδή τα έχουμε περάσει εμείς πρώτοι. Έτσι μαθαίνουμε να είμαστε συμπονετικοί με τον απέναντι, μαθαίνουμε να τον συναισθανόμαστε, μαθαίνουμε πως μπορούμε ουσιαστικά και πραγματικά να τον βοηθήσουμε, να αγγίξουμε την καρδιά του, να αισθανθούμε το πόνο του.

Είναι αυτά τα κομμάτια που μας εκπαιδεύουν στην αγάπη, είναι αυτά τα κομμάτια που μας εκπαιδεύουν στην ενότητα, είναι αυτά τα κομμάτια που μας βοηθάνε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μοιραστούμε τα εσώψυχα μας με τον άλλον δίπλα μας, γύρω μας.

Είναι αυτά τα κομμάτια που μεταφέρουμε σαν εμπειρία στον άλλον και τον βοηθάμε να κάνει και εκείνος το βήμα που χρειάζεται στη φάση που βρίσκεται.

Η αγάπη δεν είναι θεωρία, η αγάπη είναι βιωμένη πράξη, κατάσταση ύπαρξης. Η συγχώρεση ρέει απλά όταν έχουμε αποδεχτεί το θυμό μας, όταν έχουμε αποδεχτεί την πληγή μας, όταν έχουμε αποδεχτεί ότι είναι εντάξει να αισθανόμαστε όπως αισθανόμαστε. Και αφού μαλακώσουμε, τότε θα μπορέσουμε να περάσουμε στην φάση που να μην μπορούμε να κρατάμε πικρίες στο άνθρωπο που έγινε η αιτία να δημιουργεί ο θυμός μας. Και τότε η συγχώρεση ρέει φυσικά.  Η συγχώρεση δεν είναι κάτι που…….

ΠΗΓΗ: ΕΝΟΡΑΣΙΣ