γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου 

Και πως να συγχωρήσουμε τον απέναντι όταν δεν έχουμε καταφέρει να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας; Όταν κάνουμε κάτι και έχουμε τον εσωτερικό κριτή να μας λέει, δεν το έκανες σωστά αυτό, και χρειάζονταν να το κάνεις έτσι εκείνο και δεν αρμόζει αυτή η στάση σε εσένα. Για ποιά συγχώρεση μιλάμε; Γιατί συνήθως όταν μιλάμε για συγχώρεση μιλάμε για συγχώρεση των άλλων.

Και η συγχώρεση έχει λόγο ύπαρξης όταν υπάρχει ο θυμός. Αλλιώς χωρίς θυμό ποιον να συγχωρήσω; Χωρίς θυμό, δεν υπάρχει κανείς που να φταίει, ούτε εγώ, ούτε ο απέναντι. Χωρίς θυμό, δεν υπάρχει συγχώρεση παρά μόνο αγάπη. Αγάπη σαν κατάσταση ύπαρξης, όχι θεωρητική. Και τότε τόσο η συγχώρεση όσο και ο θυμός έχουν φύγει, δεν υπάρχουν, έχουν εξαφανιστεί.

Η συγχώρεση λοιπόν έχει νόημα όταν το κάνουμε αυτό πρώτα στον εαυτό μας. Πόσες φορές άραγε έχουμε καθίσει στην ησυχία και έχουμε πει στον εαυτό μας, σε συγχωρώ που δεν τα κατάφερες, σε συγχωρώ που δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις το θυμό σου, σε συγχωρώ που έκανες αυτό το λάθος και πλήγωσες τον συνάνθρωπο σου. Όμως τι κάνουμε αντί για συγχώρεση; Γεμίζουμε με ενοχές, με τύψεις και ξεσπαθώνει ο εσωτερικός κριτής να μας τα ψάλλει και αυτός.

Όλη η κοινωνία, όλη η θρησκεία, όλοι οι δάσκαλοι της ζωής μας και όλες οι πεποιθήσεις τους έχουν χτίσει με τα χρόνια αυτό το βάναυσο εσωτερικό μας κριτή. 

Γι αυτο και οι άνθρωποι είναι γεμάτοι θυμό. Αναμοχλεύουν πεποιθήσεις που δεν είναι δικές τους, πεποιθήσεις που τους καταπιέζουν γιατί είναι βαθιά εμποτισμένοι με αυτές. Τις έχουν συντηρήσει και εφαρμόσει χρόνια ολόκληρα στην ζωή τους. Και τώρα όλες αυτές οι πεποιθήσεις έχουν διαμορφώσει την ζωή τους. Και η ζωή η ίδια τους έχει πνίξει. Πώς να μην υπάρχει θυμός λοιπόν;

 Και σε μια τέτοια κοινωνία που οι άνθρωποι λειτουργούν έτσι έχει νόημα η συγχώρεση, γιατί ο ένας πληγώνει τον άλλον, όταν δεν πληγώνει τον εαυτό του. Γι αυτο και η συγχώρεση πρέπει να έρθει από μέσα, πρέπει να προκύψει από τον εαυτό για τον ίδιο τον εαυτό πρώτα. Και όταν ο καθένας μας καταφέρει να συγχωρεί τον εαυτό του, τότε θα είναι εύκολο να συγχωρεί και τον διπλανό του.

Μέχρι τότε όμως ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και ας τον συγχωρήσουμε άνευ όρων και ορίων. Είναι ο μόνος τρόπος για να έχει η συγχώρεση μας ουσία, είναι ο μόνος τρόπος για να μπορούμε να πούμε συγνώμη στο άνθρωπο που πληγώσαμε και να μπορούμε να το εννοούμε και να επανορθώσουμε με κατανόηση και συμπόνια. Αλλά αν αυτά δεν τα έχουμε κάνει πράξη στον εαυτό μας, πώς να τα κάνουμε για τον άλλον. Και γιατί να τα κάνουμε για τον άλλον, από πεποίθηση ή από υποχρέωση; Ας σταματήσουμε πια με τις υποκρισίες, ας αναλάβουμε την ευθύνη να είμαστε ο εαυτός μας. Ας αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας και τότε χτίζουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε και δίνουμε το παράδειγμα και στους άλλους.

Και ας βαδίζουμε έτσι τους δρόμους των ανθρώπων για να γνωρίζουμε τους δρόμους του θεού.

Διαβάστε περισσότερα....Διαβάστε περισσότερα....

Πηγή:ΕΝΟΡΑΣΙΣ